نزدیک 2000 سیاره خارج از منظومه شمسی ما تا به امروز شناخته شده اند.چه هر یک از این سیاره ها میزبان زندگی باشند به تعدادی از معیارها بستگی دارد.در این میان دانشمندان تصور می کردند،انحراف زاویه ای سیاره از نسبت محور چرخش به دور ستاره،شیب شدید تری داشته باشد،سیاره کمتر میزبان حیات باشد.
دانشمندان دانشگاه ام آی تی در یافته اند که حتی یک سیاره با انحراف بالا،  با محور افقی نزدیک،  می تواند پتانسیل حیات را تا زمانی که سیاره بطور کامل از اقیانوس پوشیده شده باشد پشتیبانی بکند،در واقع حتی یک اقیانوس کم عمق با عمق در حدود پنجاه متر، به اندازه کافی برای نگه داشتن دمای بطور  میانگین در حدود شصت درجه فارنهایت در طول یک سال  سیاره مناسب خواهد بود.
دیوید فریرا،یک محقق و دانشمند گیشین دپارتمان زمین،  اتمسفر و سیاره ای گفت:در مقابل آن یک سیاره با انحراف بالا نسبتا مفرط به نظر می رسد:زمانی که سیاره به دور ستاره اش می چرخد،انحراف در یک گوشه آن،مانند قطب شمال ،شش ماه بطور مداوم نور خورشید و شش ماه تاریکی شب را تجربه خواهد کرد.
انتظار این است که سیاره قابل سکونت نخواهد بود:در اساس یا می جوشد یا منجمد می شود،که واقعا برای زندگی سخت خواهد بود.فریرا، که در حال حاضر یک مدرس دانشگاه، در دانشگاه ریدینگ، در انگلستان. است گفت:ما فهمیدیم که اندوخته اقیانوس در طول تابستان گرم خواهد شد و و در زمستان به آن باز خواهد گردید،  بنابراین هنوز مقداری، ملایم خواهد بود،  حتی در وسط سرمای قطب شب،  بنابر این در این جست و جو برتی سیارات فراخورشیدی قابل سکونت، در حال حاضر ما می گوییم بدون تخفیف سیارات با چرخش بالا برای حیات نامناسب هستند.
فریرا و همکارانش با استفاده از یک مدل توسعه یافته بر اساس شبیه سازی با انحراف بالای چرخش"سیارات آبی"هم اندازه زمین با فاصله شبیه به فاصله زمین از خورشید، که بطور کامل از آب پوشیده شده باشد در دانشگاه ام آی تی، استفاده کردند.این مدل سه بعدی برای شبیه سازی گردش در میان اتمسفر و اقیانوس، و یخ دریا بود،با توجه به محاسبه تاثیرات باد و گردش دما به عمق سه هزار متر اقیانوس قار گرفت.برای، مقایسه،  محققان همچنین مدل اتمفسقر را با حرکت ساده"باتلاقی"اقیانوس در عمق 200 و 50 و 10 متری همراه ساختند.
محققان از جزئیات مدل برای شبیه سازی یک سیاره در 23 درجه(مانند زمین) و 54 درجه و 90 درجه استفاده کردند.
برای یک سیاره با یک شیب شدید نود درجه،آنها دریافتند که یک اقیانوس جهانی حتی با عمق کمتر از 50 متر به اندازه کافی انرژی خورشید را در تابستان جذب و آن را در زمستان برای حفظ آب و هوای ملایم به اتمسفر بازخواهد گرداند.در نتیجه سیاره در کل یک درجه حرارت را مانند بهار در طول سال تجربه خواهد نمود.
فریرا گفت ما انتظار داشتیم که اگر شما یک اقیانوس در داخل سیاره قرار دهید،کمی قابل سکونت تر باشد،  اما نه تا این درجه،  این واقعا شگفت انگیز است که درجه قطب ها هنوز قابل سکونت است.
بطور کلی،  تیم مشاهده کرد که حیات می تواند در شیب شدید یک سیاره آبی رشد کند، اما تنها در یک نقطه.در شبیه سازی ها با عمق اقیانوس کم فریرا یافت که عمق دهه متری آب برای تنظیم آب و هوای یک سیاره با انحراف بالا کافی نخواهد بود، در عوض سیاره یک اثر فرار را تجربه خواهد نمود.به محض این که مقداری یخ شکل بگیرد، بطور سریع به قسمت تاریک سیاره گسترش خواهد یافت.حتی زمانی که به سمت خورشید می چرخد با توجه به گفته  فریرا این مقداری دیر خواهد بود و ورق های عظیم یخ اشعه های خورشید را متعکس خواهند نمود، که به یخ ادامه خواهد داد که به قسمت های تازه تاریک شده گسترش یابد و در نهایت سطح سیاره را بپوشاند.
تعدادی از مردم فکر می کنند که یک سیاره بت انحراف بسیار بزرگ می تواند یخ را فقط در اطراف خط استوا داشته باشد و قطب ها گرم خواهد بود،  فریرا گفت:اما ما یافته ایم که هیچ حالت میانی در کار نیست.اگر اقیانوس بسیار کوچک باشد، سیاره ممکن است تبدیل به یک گلوله برفی بشود و بدیهی است بعدا قابل سکونت نخواهد بود.

 منبع dailygalaxy.com

اکتشافات خوشه ای راه شیری ستاره شناسان را سردرگم کرده است!

منبع :Dailygalay.com
ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari

یک دهه قبل ستاره شناسان واقعا باور کرده بودند که ستاره ها و خوشه هایشان باید هم سن و سال باشند،اما این ایده زمانی سقوط کرد که شواهد روشنی از حضور ستاره ها از سنین مختلف،حدقلا برای قدیمی ترین و پرجمعیت ترین خوشه کهکهشان راه شیری،درحداقلا یک خوشه کشف شد.
یک مشاهده نزدیک از آسمان شب نشان می دهد که ستاره ها نباید تنها باشند،در عوض آنها در یک خوشه جمع هستند که در برخی از موارد شامل یک میلیون ستاره است.تا این اواخر،قدیمی ترین خوشه های پر ستاره ،با ستاره هایی در یک گروه که در زمان های متفاوتی در یک دوره بیشتر از سیصد سال شکل گرفته بودند مورد سنجش قرار گرفته شده درک شدند.نتایج تحقیقات منتشر شده در مجله نیچر نشان می دهد که شکل گیری آنها به اندازه ای پیچیده تر است.
NGC 1615 زیر یک خوشه ستاره ای با عمر متوسط در یک ابرماژالانی بزرگ شامل ستارگان با عمر یکنواخت تری است که قبلا تصور می شد.با استفاده از داده های تلکسکوپ هابل یک گروه از محققان در یافته اند که در خوشه های میانسال به نظر می رسد همه ستاره ها در سنین مختلف باشند.

ستاره ها در آغاز زندگی خود بعنوان موج هایی از گرد و غبار و گاز به وسیله گرانش به هم دیگر کشیده می شوند.این ابرها به آرامی در حوزه های متراکم یکی می شوند،اگر آنها به اندازه کافی رشد کنند،گرم شوند و هیدروژن را در هسته خود به هیلیوم تبدیل بکنند،این فرآیند انرژی آزاد می کند و آنها را وادار به درخشش می کند.میلیاردها سال بعد زمانی که هسته آنها غنی از هیدروژن می شود، ستاره آغاز به سوزاندن هیدرژن در یک پوسته اطراف هسته می کند و در نتیجه دما عوض می شود.
مشاهدات اخیر از خوشه های ستاره ای بزرگ نسبت زیادی را از تنوع درجه حرارت از ستاره هایی که هسته آنها غنی از هیدروژن شده است نشان می دهد.که پیشنهاد می کند ستاره ها با خوشه هایشان دارای تفاوت عمرسیصد میلیون سال یا بیشتر هستند.
اطلاعات هرتزسپرونگ راسل،نقاط سیاه و سفید مدل هایی را که عمری را در طول 450 میلیون سال گسترده بودند نشان می دهد(مدل جوان به رنگ آبی و مدل های قدیمی به رنگ فرمز)که می تواند کاملا ستاره های خوشهNGC 1651  را که با همجوشی هیدروژن در هسته شان نیرو داده می شود شرح بدهد,اما نه فازی که در آن هیدروژن در پوسته اطراف هسته می سوزد.
این شگفت انگیز است خوشه های جوان در حالی که هر بار باقیمانده تشکیل ستاره را در طول ده میلیون سال اول از زندگی خود از دست می دهند."و برای ستاره های خوشه مشکل می شود که بیش از ده میلیون سال داشته باشند"
خوشه میان سال دومیلیارد ساله واقع در ابر ماژلانی که بنام NGC 1651 نامیده می شود مشاهده شده است،محققان هر دو تفیر درجه را زمانی که ستاره عنی از هیدروژن غنی شده است مشاهده کرده اند.قبلا مطالعات بروی اولین و دومین تغیر دمای رخ داده زمانی که ستاره هیدروژنش را در پوسته اطراف خود می سوزاند متمرکز شده بودند.

در حالی که آنها تنوع گسترده ای از درجات ستاره های مورد انتظار که هیدروژن هسته آنها در حال اتمام بود را مشاهده کرده بودند،یافتن تنوع کمی از ستاره ها زمانی که درخشندگی ستاره های هم دما را که پوسته خارج هسته آنها در حال سوختن بود ستاره شناسان را به تعجب وا داشت.
عدم تنوع در میان این ستارگان دانشمندان را وا داشت که به این نتیجه برسند که ستاره های این خوشه باید فاصله سنی به اندازه هشتاد میلیون سال داشته باشند.
NGC 1651 بهترین مثال یافت شده تا به حال از یک جمعیت ستاره ای واقعا تک سن هستند.تعداد انگشت شماری از خوشه های ستاره ای به نظر می رسد که خواص مشابهی داشته باشند.
تحقیق پیشنهاد می کند که برای خوشه های میان سال حدقلا با عقل متعارف امروز ممکن است اشتباه باشد و ممکن است برای همه ستاره های مجرد خوشه تقریبا در یک سن باشند.
بعلاوه نویسنده مقاله پیشنهاد می کند که طیف وسیعی از روشنایی در پایان پر شدن هسته ستاره از هیدروژن ناشی از چرخش ستاره ای باشد.بخاطر این دو ستاره در یک سن می توانند در صورتی که بطور قابل توجهی چرخش متفاوت داشته باشند در چندین سطوح دما مشاهده بشوند.
بیشتر مدل های چرخش ستاره ای هم اکنون به حساب نمی آید.مطالعات آینده است حتی بینش بزرگتری را از قدمت خوشه ستاره ای با بهبود مدل سازی نرخ چرخش ستاره ای و استفاده از تفسیر تنوع درجه سوختن ستاره از آخرین سوختن هسته هیدروژن آنها،را داشته باشند.

ترکیب دوستاره عظیم الجثه

ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari

دو ستاره عظیم الجثه کشف شده است که به نظر می رسد بصورت روزانه،زمانی که در فضا می چرخند تحت شعاع همدیگر قرار دارند.در مقاله ای که در مجله نجوم و کیهان شناسی منتشر شده است،  محققان اسپانیایی از مرکز اختر زیست شناسی از دانشگاه آلیکانته،گزارش می دهند که دو ستاره در سیستم دوتایی "زرافه من" بسیار نزدیک به هم هستند، که در نهایت منجر به شکل گیری یک ستاره عظیم الجثه می شوند.

مقاله تشریح کرده است که ادغام ستاره های دوتایی با جرم بالا بعنوان یک مکانیزم موثر برای تشکیل ستاره های غول پیکر پیشنهاد شده است.
در سال 2012 دانشمندان گزارش دادند که یک چهار قلو از ستاره های بزرگ را که هر کدام 300 برابر خورشید هستند را کشف کرده اند.
بر اساس چندین مطالعه اهمیت ستاره های دوتایی برای"خواص کنونی کهکشان"انعکاس یافته است ومحققان دانشگاه آلیکانته اسپانیا،به ریاست خاویر لورنزو شرح دادند که به نظر می رسد که چگونه  دو ستاره بزرگ به صورت روزانه هنگامی که در مدار همدیگر قرار دارند تحت الشعاع هم قرار می گیرند.
محققان می گویند تحقیقات بیشتری برای درک فیزیک ادغام مورد نیاز است.با این حال داده های جمعاوری شده از ستاره از طریق مشاهده وضوح طیفی بالای آنها با تلسکوپ قدرتمند 2.2 متری از رصد خانه کالار آلتو در جنوب اسپانیا، شگفت آور است.آنها یافتند که این سیستم دوتایی یکی از پرجرم ترین سیستم های دوتایی عظیم الجثه ای است که تا کنون مشاهد شده است.و بعنوان درخشان ترین ستاره در سیستم خوشه ای باز آلیکانته 1 است، که محققان می گویند یک کم جمعیت و واقع شده در یک خوشه بسیار جوان از ستاره هاست که در حدود 13 هزار سال نوری زمین واقع شده است.
این کشف از مفهوم این که همه ستاره های جوان به جرم 150 برابر خورشید محدود می شوند سرپیچی می کند.بجای آن این فکت را قبول می کند که اگر ستاره ها ذر یک محیط ستاره ای شلوغ باشند، ثبات خود را از دست می دهند و در نهایت به ستاره های های در حال عبور برخورد می کنند و یک مگاستاره را شکل می دهند.
دو ستاره آبی با وزن 32 و 38 برابر جرم خورشید ما در مدار کاملا یک دیگر در فاصله کمتر از 1.2 روز در حال چرخش هستند که در نهایت به یک ستاره با جرم 60 برابر خورشید ما تبدیل خوهند شد.این سیستم دارای سرعت مداری 1،000،000 کیلومتر / ساعت (620000 مایل در ساعت) است و احتمالا 2 میلیون سال قبل تشکیل شده است.
-----------
منابع dailygalaxy.com
nationalgeographic.com 
wikipedia.org

تصویر نجومی روز کهکشان مارپیچی NGC 6217

این کهکشان مارپیچی برجسته بنام  NGC 6217 در فاصله 60 میلیون سال نوری در قسمت شمالی صورت فلکی دب اصغر نهفته است و اندازه ای معادل یک سوم راه شیری ما یعنی 30000 سال نوری را دارد.این کهکشان دارای یک هسته بسیار روشن فعال است که به احتمال زیاد یک سیاهچاله است.این کهکشان یک کهکشان با ستاره های انفجاری است و یک جمعیت بزرگ از ستاره های جوان  را با عمری کمتر از ده میلیون سال دارد که در تصویر به رنگ آبی و صورتی دیده می شوند.در قسمت های مرکزی کهکشان لایه های گرد و غبار دیده می شود که کهکشان ها از آنها در فرآیند ستاره سازی استفاده می نمایند.

ابر سیاه چاله چشم سائورون یک روش جدید را برای اندازه گیری عمر جهان نشان می دهد.

 منبع : dailygalaxy.com
ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari
یکی از بزرگترین مشکلات ستاره شناسی اندازه گیری فاصله های بسیار دور در جهان است.روش های متداول کنونی فواصل را نسبی اندازه گیری می کند، اما حالا ستاره شناسان انستیتو نیلز بور نشان دادند که فاصله های دقیق می تواند با استفاده از سیاهچاله ها پرجرم اندازه گیری نمود.اندازه گیری های جدید می توانند دقیق ترین راه برای اندازه گیری قانون هابل که میزان گسترش جهان و در نهایت عمر جهان را نشان می دهد باشد.
کهکشان فعال NGC 1451 که بنام چشم سائورون صدا زده می شود و به چشم فیلم ارباب حلقه ها شباهت دارد،یک کهکشان مارپیچی متوسط است و یک سیاهچاله غولپیکر در مرکزش دارد و این سیاهچاله هنوز فعال است،قابل ذکر است که یک ابر گازی به دورش را می چرخاند و این فرآیند اندازه گیری فاصله کهکشان را ممکن می سازد.
زمانی که گاز به داخل سیاهچاله سقوط می کند، آن گرم می شود و اشعه ماورا بنفش ساطع می کند.اشعه ماور بنفش یک حلقه گرد و غبار را که در فاصله دور به دور سیاهچاله می چرخد گرم می کند، که این گرم کردن گرد و غبار سبب ساطع شدن اشعه ماوربنفش می شود.با استفاده از تلسکوپی بروی زمین ما حالا می توانیم زمان تاخیر بین نور ماورا بنفش سیاهچاله و متعاقبا نور مادون قرمز ساطع شده از ابر گازی را اندازه بگیری بنماییم، وتفاوت زمان در حدود سی روز است و بنابراین ما سرعت نور را می دانیl، ما می توانیم فاصله فیزیکی واقعی بین سیاهچاله و نور گرد و غبار در حال چرخش را محاسبه کنیم.
با ترکیب نور از دو تلسکوپ ده متری کک در موناکو و هاوایی با  روشی که تداخل نامیده شد دانشمندان توانستند به یک دقت موثر معادل یک تلسکوپ 85 متری کامل با مقیاس آینه(فاصله بین دو تلسکوپ)دست یابند.این یک دقت بسیار بالا صدها برابر بهتر از دقت تلسکوپ هابل ایجاد کرد که به تیم اجازه می داد که زاویه ای که حلقه گرد و غبار در آسمان می ساخت را اندازه گیری نمایند.(در حدود دوازده میلیون درجه)
حالا با ترکیب داده های اندازه زاویه حلقه گرد و غبار در آسمان با اندازه فیزیکی سی روز ، فاصله از زمین با یک گئومتری ساده قابل محاسبه است.
دانشمندان محاسبه کردند که فاصله 62 میلیون سال نوری است.محاسبات قبلی بر اساس انتقال به سرخ(تغیر طول موج نور با توجه به سرعت دور شدن جسم از ما )بین 13 و 92 میلیون سال بود بنا بر این دانشمندان از یک مقدار زیادی عدم قطعیت حالا قادر هستند تا فاصله دقیق را تخمین بزنند.این بسیار برای محاسبات نجومی در مقیاس کیهانی اهمیت دارد.
این فرآیند جادویی بود.مهمترین چیز در باره اندازه گیری فاصله دقت بالا بود-چه روشی می توانست صحیح باشد.ما می دانیم که اگر بتوانیم عدم اطمینان را به حدود ده در صد برسانیم، این بسیار مهم خواهد بود ولی هنوز ایده ای نداریم که آن را ممکن سازد، زمانی دانشمندان متوجه شدند که می توانند این اندازه گیری را انجام دهند آنها دانستند که دقت اندازه گیری از زاویه با استفاده از تداخل و اندازه فیزیکی بر اساس تاخیر زمانی هر دو با هم در حدود سی در صد است، معمولا زمانی که شما دو شماره ها را ترکیب می کنید، دقت بدتر می شود، بنا بر این انتظار می رفت که دقت چهل در صد یا بیشتر باشد.اما این اتفاق نیففتاد.معلوم شد بزرگ ترین عدم قطعیت در هر دو اندازه گیری توزیع روشنایی در طول حلقه گرد و غبار است و آن در هر دو اندازه گیری یکی بود.بنابراین هنگامی که زمان نسبی شد عدم قطعیت به سادگی ناپدید شد.
گرفتن یک محاسبه دقیق از سیاهچاله یکی از بزرگترین عدم قطعیت ها در اندازه گیری جرم را از بین می برد.محاسبات جرم سیاهچاله های غولپیکر قلب کهکشان ها به دو فاکتور اصلی بستگی دارد:سرعت چرخش ستاره ها در کهکشان و فاصله ستاره ها از سیاهچاله.سرعت چرخش می تواند در فاصله ای از سیاهچاله دور از دیسک چرخش ستاره ها با روش جدید محاسبه شودمحاسبات نشان می دهد که سیاهچاله های غولپیکر چهل در صد از قبل سنگین تر هستند.این تغیرات بنیادی جرم سیاهاله ها را مشخص می کند.

یک جسم مرموز شاید یک سیاهچاله رها شده در فضا مشاهده شد!

منبع Dailygalaxy.com
ترجمه رامین فخاری

دو کهکشان در مسیر برخورد و حتی تصادم هستند،آنها به یک کهکشان بزرگ ادغام خواهند شد.در مرکز هر کهکشان یک سیاهچاله پرجرم قرار دارد که بنابراین ادغام خواهند شد.ولی اگر در این فرآیند امواج گرانشی شکل گرفته باشند،به فضا منتشر شده باشند،آنها پس زده خواهند شد.بنابراین در بعضی از موارد یکی از سیاهچاله ها خارج خواهد شد.این تاثیر نسبتا ضعیف است و سیاهچاله به مرکز باز خواهد گشت.در بعضی از موارد اثر بسیار قوی است و سیاهچاله برای همیشه به بیرون از کهکشان پرت خواهد شد و بقایای آن در جهان مشاهده خواهد شد.
ستاره شناسان اثر عجیبی را که می تواند یک سیاهچاله برچرم رها شده در فضا باشد در 90 میلیون سال نوری زمین مشاهده کردند.این می تواند ناشی از امواج گرانشی تصادم باشد.دانشمندان برای سیاهچاله های بیشتری که تحت تاثیر عقب نشینی قرار دارند.
سیاهچاله SDSS 1133 نقطه کوچک در زیر تصویر سمت چپ بطور فعال ماده را از بیرون از کهکشان کوتوله Markarian 77(مرکز)در 90 میلیون سال نوری را دارد.این تصاویر با کیفیت بالا با تلسکوپ کلک با با نور منطبق گرفته شده است.یک تیم محققین از دانشگاه هاوایی مشاهدات را انجام داده اند این تلسکوپ یکی از بزرگترین تلسکوپ هایی است که از تکنیک ویژه نور انطباقی که آشفتگی اتمسفر را جبران می کند،این مطمئن ترین مشاهده با این کیفیت باور نکردنی است.

مشاهده یک جسم بنام SDSS1133 را نشان می دهد که حلقه ای از گاز و گرد و غبار را دارد.که زمانی که اشعه ساطع می کند قورت می دهد و فرو می برد.مشاهده بطور واضح نشان می دهد که هیچ کهکشان در حال چرخشی وجود ندارد.با مقایسه اشعه جسم با کهکشان نزدیکش Makaian-177،به نظر می رسد که سیاهچاله قبل از پرتاب شدن به کهکشان کوتوله تعلق داشته است.
یک احتمال دیگر این است که جسم نوع مخصوصی از ابرنواختر باشد،که یک ستاره پرجرم در حال انفجار استوزمانی که ستاره های پرجرم می میرند،انفجار می تواند سیاهچاله را شکل دهد.اخترشناسان تصاویری از جسم را در 1950 و یک ابرنواختر معمولی تنها در چند ماه آخر را یافتند،اما آن می تواند موردی از یک ستاره پرجرم ویژه با یک سری از انفجار که حدقلا در 50 سال رخ داده باشد و قبل از آن در نهایت در سال 2001 منفجر شده باشد باشد.اگر این این مورد باشد،آن یکی از پر انرژی ترین و پایدار ترین انفجار های مشاهده شده باشد.
به منظور نزدیک تر شدن به حل راز،محققان در استفاده بعدی از طیف نگار ریشه ای کیهانی تلسکوپ هابل که می تواند طیف های یونیزه شده کربن در سیاهچاله های فعال را مشاهده کند پدیده را مشاهده خواهند نمود.
در یک ابرنواختر،در طرف دیگر،کربن بونیزه شده بعد از انفجار ایجاد خواهد شد.و خطوط طیف معمولا بسیار نازک هستند.
در این نوع ابرنواختر،ساطع شدن نور بسیار سریع ضعیف تر می شود.اگر سیاهچاله بیرون از کهکشان انداخته شود،نور را برای مدت زیادی شاید میلیون ها سال ساطع خواهد نمود.
تصویر دوم از از اسپیتزر هابل ناسا تصادم دو کهکشان را که باعث یک انفجار ستاره ای درخشان شده است،روشن تر از همیشه در مرکز،یا ادغام دو کهکشان را نشان می دهد.ادغام کهکشان ها مجموعه ای II ZW 096 شناخته می شود بطور واضح می تواند نور های با طول موج کوتاه تری از هابل را نشان دهد،مادون قرمز ناسا که رنگ قرمز را نمایندگی می کند روشن ترین درخشش از یک ناحیه به طول 700 سال نوری را نمایش می دهد.تنها یک پارتیشن کامل از 50000 سال نوری گسترده شده از I،I ZW 096تنها یک پارتیشن کامل از 50000هشتاد در صد این ناحیه از نور مادون قرمز از این قطار خراب شده کیهانی است.

تصویر نجومی روز صورت فلکی جبار در میان گرد و غبار

صورت فلکی جبار بیشتر از سه ستاره در صف دارد.یک نمایش عمیق از سحابی تاریک تا خوشه ستارگان،همه در یک مسیر طولانی از حلقه های گازی همه در ابر مولکولی جبار مخلوط شده است.سه ستاره درخشانتر در سمت چپ در واقع سه ستاره ای هستند که کمربند معروف جبار را می سازند.تنها در زیر نطاق،پایین تر از سه ستاره سهابی شعله قرار دارد،که با یدروژن بر انگیخته رشد می کند و در رشته های گرد و غبار قهوه ای تیره غوطه ور شده است.در زیر و مرکز سحابی شعله و به سمت نطاق سحابی اسب نهفته است یک دندانه متراکم و تاریک که شاید شناخته شده ترین سحابی آسمان است.در بالا راست M42 قرار دارد یک دیگ شلوغ از گاز است که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است،که خوشه های جدید باز ستاره ای را تولید می کند.که بلافاصله M42 را به یک سحابی انعکاسی برجسته که گاهی اوقات مرد دونده صدا می زنند و خانه ستاره های آبی است ترک می کند.تصویر ناحیه ای در حدود 1500 سال نوری ما را که به اندازه 75 سال نوری گسترش یافته است را نشان می دهد.

منبع Nasa.gov

هابل یک همسایه بسیار غنی از کهکشان ها را نشان می دهد!

این تصویر جدید هابل یک خوشه غنی کهکشانی بین صورت فلکی لئو و گیسو را نشان می دهد که در دو میلیون سال نوری زمین قرار دارد.این تصویر توسط یک کهکشان بزرگ بیضوی شکل بنام MCG+04-28-097 احاطه شده است که هاله ای از ستاره هایی که به طول 6.5 میلیون سال نوری را دارد احاطه شده است.
هابیل 1413 قسمتی از کاتالوگ هابیل,یک مجموعه از 4000 هزار خوشه غنی نسبتا نزدیک به زمین(از دیدگاه کیهانی کمتر از سه میلیارد سال نوری) است.-خوشه ها با تعداد بزرگی از کهکشان ها میزبان پر شده اند.Abell 1413  بیشتر از 300 خوشه کهکشانی را در کنار هم نگه داشته است.
تعامل قوی بین این کهکشان ها سبب می شود که ماده در درون کهکشان با درجه حرارت بالا تقریبا 100 میلیون درجه گرم شود به همین دلیل خوشه اشعه ایکس قوی از خود ساطخ می کند.
خمیدگی تصویر می تواند ناشی از اثرات لنز گرانشی باشد.تصویر توسط نور مرئیی و مادون قرمز با میدان عریض دوربین پیشرفته هابل گرفته شده است.یک نسخه از این تصویر در گنجینه هابل مخفی نگه داشته شده است.
کهکشان های مرکزی خوشه بسیار بیضوی هستند در حالی که کهکشان های اطراف خوشه کروی هستند.
اثر لنز گرانشی زمانی رخ می دهد که گرانش شدید خوشه فضا و زمان اطراف را خم کند و آن سبب طیف وسیع و زیبایی از پدیده های نوری برای کهکشان های اطراف در زمینه می شود.

منبع spacetelecope.org

یک کهکشان با اندازه پنجاه برابر کهکشان راه شیری!

ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari 
منبع dailygalaxy.com

تصویر متعلق به کهکشان ابرغول بیضوی IC 1101 که عرضی حدود شش میلیون سال نوری دارد و آن را مبدل به بزرگترین کهکشان کشف شده می کند.این کهکشان در 1.07 میلیارد سال نوری زمین در صورت فلکی ویرگو نهفته است و از بیش از صد تیریلیون ستاره تشکیل شده است(برای مقایسه راه شیری در حدود 300 میلیارد ستاره دارد)،این کهکشان یک جسم بسیار درخشان در مرکز Abell 2029 یک خوشه از هزاران کهکشان است و یکی از روشن ترین کهکشان های مشاهده شده تا کنون است،IC 1101 بیشتر از یک چهارم از کل نورش را از مرکز کهکشان ساطع می کند.
IC 1101 بیشتر از 50 برابر اندازه منظومه شمسی(که طولی به اندازه 100 تا 120 هزار سال نوری را دارد)دارد و 2000 برابر پرجرم تر از منظومه شمسی است و اگر در مکان منظومه شمسی قرار داشت،در سایه ابر ماژلانی قرار می گرفت،کهکشان آندرومرا و کهکشان مثلث،هز 1101اندازه اش را مدیون تصادم بسیاری از کهکشان های کوچکتر در حدود اندازه راه شیری و آندرومرا است.از آنجایی که انتظار می رود کهکشان بزرگ تولد کمتری از ستارگان کوچک را داشته باشد مگر آنکه به تصادف و ادغام با کهکشان های کوچکتر ادامه بدهد.IC 1101 در نهایت محو خواهد شد.
کهکشان های بزرگتر در جهان ستاره سازی خودشان را متوقف کرده اند و بجای آن کهکشان های اطراف را می خورند.ستاره شناسان به بیش از 22000 کهکشان را مشاهده کرده اند و دریافته اند در حالی که کهکشان های کوچکتر بسیار تحت تاثیر ساخت ستاره ها با گاز هستند،کهکشان های بسیار بزرگ بسیار کمتر در ستاره سازی تاثیر دارند،و ستاره های جدید را توسط خودشان بسیار کمتر می سازند،و بجای آن با خوردن سایر کهکشان ها رشد می نمایند.
یلاخره انتظار می رود گرانش سبب شود که همه کهکشان ها در گروهها و خوشه ها به هم بسته شود تا با چندین کهکشان غولپیکتر ادغام شوند،در حالی که ما باید میلیاردها سال در انتظار باشیم تا آن به وقوع بپیوندد.اگر شما مدت زمان بسیاری به اندازه چندین برابر عمر جهان به انتظار بنشیدید این اتفاق به وقوع می پیوندد.
آغاز همه کهکشان ها کوچک است و با جمعاوری گاز و مقداری تبدیل آنها به ستارگان رشد می کنند.و سپس آنها با خوردن کهکشان های دیگر بزرگتر می شوند.
کهکشان راه شیری در یک نقطه اوج است و انتظار می رود با خوردن کهکشان های کوچکتر نسبتا بیشتر از خوردن گاز رشد کند.راه شیری مدت زمان طولانی ادغامی با کهکشان های دیگر نداشته است اما شما می توانید بقایایی کهکشان های قدی تر را مشاهده بنمایید.
ما برای خوردن کهکشان های کوتوله اطراف می رویم،ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک،در حدود چهار میلیارد سال نوری،راه شیری در نهایت پاداشش را زمانی که با کهکشان آندرومرا در 5 میلیارد سال نوری ادغام بشود خواهد گرفت.آندرومرا در نهایت ما را خواهد خورد زیرا بسیار بزرگتر است.
رئیس مطالعات می گوید :زمانی که کهکشان ها رشد می کنند گرانش بیشتری دارند و به راحتی می توانند همسایه خود را بکشند.وی دلیل کاهش ستاره سازی در کهکشان های بزرگ را بازخورد شدید در ناحیه بسیار درخشان مرکز کهکشان دانست.هسته داغ کهکشان ها اساسا گاز را می پزد و از سرد شدن آنها به ستارگان جلوگیری می کند.

کهکشان ۱۱۰۱ از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد کهکشان ۱۱۰۱ کهکشانی بسیار بزرگ است که در وسط خوشهٔ ای 2029(Abell 2029)قرار گرفته‌است. طولش به ۶ میلیون سال نوری می‌رسد، درحالی که طول کهکشان راه شیری یکصد هزار سال نوری است.ادامه در ویکیپدیا دانشنامه آزاد

تصویر نجومی روز کهکشان مثلث

کهکشان مثلث یک کهکشان مارپیچی شکل در فاصله حدود سه میلیون سال نوری زمین در صورت فلکی مثلث قرار دارد که بعنوان " مسیه 33 یا NGC 598"نیز شناخته می شود.این کهکشان قطری معادل  ۵۰۰۰۰ سال نوری را دارد و دورترین جسمی است که می توان با چشم غیر مسلح رصد کرد و تخمین زده می شود که حدود ۴۰ میلیارد ستاره داشته باید این رقم برای راه شیری  کهکشان راه شیری ۴۰۰ میلیارد و برای کهکشان آندرومدا ۱۰۰۰ میلیارد ستاره است.و یک تخمین می گوید که جرمی بین ده تا چهل میلیارد برابر خورشید را دارد.
این کهکشان دارای یک منطقه تولد ستارگان بنام منطقه هیولا است که در آن 200 ستاره آبی(ستاره های جوان و پر انرژی)با جرمی بطور متوسط 120 برابر خورشید در آن قرار دارند.

یک سحابی مه آلود

تصویر جدید دوربین هابل WFPC2 ویترین NGC 1501 یک سحابی سیاره ای پیچیده که در صورت فلکی بزرگ ولی کم نور زرافه واقع شده است را نمایش می دهد.
این صورت فلکی در 1787 توسط ویلیام هرشل کشف شد و یک سحابی سیاره ای تنها در 5000 سال نوری از ما است.اختر شناسان ساختار سه بعدی از سحابی را مدل سازی کرده اند، و شکل آن را بصورت بی قاعده بیضوی شکل که با بر آمدگی ها و حباب ها احاطه شده است یافته اند.این سحابی یک ستاره مرکزی روشن دارد که به سادگی در مرکز تصویر قابل مشاهده است به روشنی با ابر سحابی می درخشد.این ملوارید درخشان که در صدف درخشانش جاسازی شده است از سحالی بنام صدف چروک الهام گرفته شده است.
صدف نوعی ستاره بنام ولف رایه است که این ستاره ها معمولا بیست برابر پرجرم تر از خورشید هستند،در حالی که که جرمشان را بسیار سریع از دست می دهند زیرا در معرض طوفان های بزرگ ستاره ای قرار دارند که با سرعت میلیون ها کیلومتر در هر ساعت در فضا می وزند.تعدادی از ستاره های بسیار بزرگ تحت عنوان ولف رایه شناخته می شوند.
در حالی که ستاره مرکزی این سحابی مدت ها قبل به صدف بیرونی وزش کرده است،باقیمانده آن هنوز بسیار گرم و درخشان است،در حالی که بطور فریبنده مانند یک نقطه در مدل های تلسکوپ ها دیده می شود .این ستاره موضوع مطالعه بسیاری از ستاره شناسان بخاطر خواص غیر معمولی آن است،آن ضرباندار به نظر می رسد،طور متفاوت و قابل توجهی در زمان های خاصی از هر ساعت می درخشد.در حالی که ستاره های بی ثبات غیر عادی نیستند،یافتن آن در قلب یک سحابی سیاره ای غیر عادی است.
رنگهای تصویر اختیاری و دلخواه هستند.

منع : spacetelescope.org
ستارگان ولف-رایه (به انگلیسی: Wolf-Rayet stars) ستارگانی بسیار پرجرم یعنی با جرم بالای ۲۰ جرم خورشید هستند. آنان همچنین بسیار روشن وداغند و از این رو توجّه اخترشناسان را جلب کرده‌اند و به دلیل روشنایی زیاد خود یکی از گونه های فراغول‌ها هستند. طیف این ستارگان نیز غیر عادّی است و این خود یکی از عواملی است که آنان را از دیگر ستارگان آسمان جدا می‌سازد.[ادامه در ویکی پدیا دانشنامه آزاد ] 

سیگنال هایی از لبه جهان قابل مشاهده

جمعاوری اطلاعات در باره لبه کیهان بسیار سخت است :سینگنال هایی از یدنه آسمان"رقیق"در مسیر سفر چندین میلیارد ساله از فضا به زمین است.آنها را بعنوان هدف های سخت برای مشاهده می کند.تخمین زدن اینکه چگونه مولکول های هیدروژن حاضر در کهکشان ها بطور مخصوص شارژ می شوند:این مولکول اغلب هیچ اشعه ای را ساطع نمی کند.با این وجود اخترشناسان مشتاق هستند تا نقشه ای از فراوانی این عنصر را داشته باشند:مولکول هیدروژن از بلوک های بنیادی سازنده کهکشان های جدید است؛مقدار بیشتر در کهکشان های مخصوصی یافت می شود که ستاره های بیشتری می تواند در آن تولید شود.
با استفاده از ابرکامپیوتر ،محققان قادر هستند تا تا اثرات نزدیک شدن آنها را با شبیه سازی شکل گیری کهکشان های غولپیکر نشان در قسمت های پایینی عمر کیهان نشان بدهند.تلسکوپ رادیویی آلاما که در ارتفاع 5000 متری ذر آتاکاما در صحرهای شیلی قرار دارد یکی از خشک ترین مناطق روی زمین است-زمانی که آنها مشاهدات را ایجاد کردن نشان داده شد که چگونه متد آنها نسبت به تاثرات قبلی بهبود یافته است.
در حال حاضر،اختر فیزیکدانان برای تشخیص فراوانی هدروژن از فوت و فن استفاده می کنند:آنها ابتدا مقدار کربن مونو اکسید را اندازه گیری می کنند که نور بیشتری از هیدروژن را ساطع می کند و سپس سیگنال کربن مونواکسید را به مقدار مولکول هیدروژن با استفاده از روش های پیچیده تبدیل می کنند.در هر حال این روش مبهم است و در معرض خطا قرار دارد.
دانشمندان قادر بودند تا اشعه کربن خنثی را که برای مشاهده کهکشان های خیلی دو مناسب بود مشاهده کنند.این اندازه گیری ارزشمند اجازه داد تا یک تخمین خیلی دقیق از میزان هیدروژن موجو بشود.متاسفانه اشعه های کربن خنثی بطور کامل توسط بخار آب اتمسفر زمین جذب می شوند که شبیه به یک جفت عینک دودی در هنگام مشاهده سیگنال کربن است.
تلسکوپ رادیویی جدید در شیلی با آرایه میلیمتری و ساب میلیمتری با این محدودیت های ذهنی در ارتفاع 5000 متری طراحی شده بود.شرایط بسیار مرطوب تر بود که تلسکوپ به راحتی بتواند اشعه های بین ستاره ای از اتم کربن را تخمین بزند.
بر طبق محاسبات ما،آلاما می تواند این کهکشان های دور را تشخیص دهد، سیگنال هایی که بیشتر از 12 میلیارد سال قبل به طرف ما سفر کرده اند، حتی اندکی مهمتر:برای اولین بار قادر هست تا بطور دقیق میزان مولکول های هیدروژن موجود در سیارات را تخمین بزند.
این کار علمی تاثیر مهمی در مشاهدات نجومی خواهد داشت و به ما برای درک بهتر منشا اسرار امیز کیهان کمک خواهد نمود.
تصویر هابل Z8-GND-5296 دو ترین کهکشان جهان را نشان می دهد.چیزی که این کشف را متمایز می سازد مقایسه آن با سایر کشفها است،طیف بینی فاصله آن را تایید می کند.کشف این کهکشان با طیف سنجی چندین شی با کاوش مادون قرمز ممکن شده است.

ترجمه رامین فخاری منبع : dailygalaxy.com

یکی از پیرترین و دورترین کهکشان های جهان مشاهده شد!

ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari
منبع spacetelescope.org
با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل ستاره شناسان قابل اعتماد ترین اندازه گیری را از جسمی که در سالهای اولیه شکل گیری کیهان وجود داشت را انجام داده اند.این کهکشان کم نور ترین،کوچکترین و دورترین کهکشانی است که مشاهده شده است و اندازه گیری فاصله آن با این دقت تنها به علت جزئیات فوق العاده نقشه برداری از چگونگی پیچ و تاب خوردن خوشه های کهکشانی فضا و زمان به دورشان است.
ستاره شناسان اغلب از اثر لنز گرانشی-که خوشه های کهکشانی را با قدرت بزرگنمایی می کند برای یافتن کهکشان های دور استفاده می کنند.در هر حال زمانی که در جهان اولیه پدید آمد،فاصله اندازه گیری آن می تواند نادرست باشد زیرا این اشیا بسیار کم نور هستند.حالا یک نیم از ستاره شناسان روش های سنتی اندازه گیری دور را با روش های مهندسی معکوس ترکیب کردند که بطور گسترده دقت را افزایش داده است.
اثر لنز کهکشان ماموت خوشه هابیل 2744 یا خوشه پاندورا،بر نوری که از کهکشان های دورتر تمرکز می کند مورد مطالعه قرار گرفته است،و به نظر ده بار روشن تر می رسد و به ستاره شناسان اجازه مطالعه آن را می دهد.اثر لنز همچنین تصاویر را سه برابر بزرگتر در چندین کهکشان نشان می دهد.
دانشمندان قادر هستند تا تصویر کهکشان تحت تاثیر چند لنز گرانشی را با استفاده از مادون قرمز نزدیک و نور مرئی هابل تشخیص بدهند.اما برای اولین بار فاصله آن از زمین را نمی دانستند.
با تجزیه و تحلیل رنگ کهکشان از دور تیم توانست فاصله آن را تخمین بزند.در حالی که نور باقیمانده کهکشان از گسترش جهان طول موجش را خم کرده بود،تغیر رنگ آن به رنگ قرمز در آشکارگر ,و این تغیر رنگ و انتقال به سرخ می توانست اندازه گیری شود.برای این شی اندازه انتقال به سرخ برابر 10 محاسبه شد،که بیشترین رکورد را داشت و نشان می داد که نور از جسمی در فاصله 13 میلیارد سال نوری به ما می رسد.ولی این برای اجسام کم نور دور سخت بود و این متد دارای محدودیت هایی بود و می توانست در بعضی از موارد نادرست و گمراه کننده باشد و نگرانی ها افزایش یافت.
برای اطمینان از اندازه گیری تیم می توانست از تصاویر متعدد تولید شده توسط لنز بهره بگیرد.جداسازی زاویه ای در تصاویر سه برابر بزرگنمایی شده هابل اندازه گیری شد.ستاره شناسان تاثیر انحرافی لنز های گرانشی را بروی خوشه برسی کردند بنابراین آنها می توانستند بگویند کهکشان در چه فاصله ای از لنز گرانشی قرار داشت.دانشمندان این کار را با مقایسه جداسازی زاویه ای با کم فاصله ترین کهکشان تحت تاثیر لنز خوشه انجام دادند.بزرگترین جداسازی زاویه ای متعلق به دور ترین کهکشان از ما بود.
این یک نمایش از قددرت نسبی نور است.دانشمندان فهمیده اند که این لنزها برای اندازه گیری فاصله ها بسیار خوب هستند و معادل استفاده از دوربین برای تمرکز بروی جسم و خواندن فاصله بروی حلقه بزرگ نمایی لنز هستند هستند.استفاه از مهندسی معکوس در این فاصله یک موفقیت بزرگ برای دانشمندان است.
با ترکیب تجزیه و تحلیل های سنتری رنگ و مهندسی معکوس تیم قوی ترین محاسبه از فاصله را انجام داد.دانشمندان 95 در صد مطمئن هستند که جسم در انتقال از سرخ 10 قرار دارد.لنز هیچ شک و تردیدی را بر جای نمی گذارد که جسم به شدت سرخ شده است و به تغیر ظاهر یک جسم به مراتب دور تر می ماند.
کهکشان مانند یک لامپ کوچک با کثر اندکی از اندازه راه شیری به نظر می رسد، ولی یک نگاه زیر چشمی را به زمانی که جهان تنها 500 میلیون سال داشت در حدود سه در صد از سن 13.8 میلیارد سالی آن می اندازد.در حالی که ده کهکشان کاندید شده در این ناحیه ابتدایی وشش داده نشده اند.ستاره شناسان می گویند این جسم تازه یافت شده بطور قابل توجهی کوچکتر و کم نور تر از بیشتر اشیا دور دست است.
این شی یک مثال منحصر به فر است که مشگوک است در زیر لایه ای از کهکشان های کوچک و کم نور در 500 میلیون سال بعد از انفجار بزرگ دورتر باشد.کشف به ما می گوید که کهکشان های کم نور تر از این نیز وجود دارند و ما باید به جست وجوی آنها اداکه بدهیم و حتی اشیا کم نور تر می توانند به ما بگویند که چگونه کهکشان ها در طول زمان تحول یافته اند.
تجزیه و تحلیل کهکشان نشان می دهد که اندازه ای معادل 850 سال نوری را دارد و تخمین زده شده است که جرمی معادل 40 میلیون برابر خورشید ما را دارد و در مقایسه با کهکشان ما که به اندازه 100000 سال نوری گسترش یافته است کوچک است.و همچنین کشف شده است که در این کهکشان در هر سه سال یک ستاره شکل می گیرد.در حالی که این میزان تنها یک سوم از ستاره های شکل گرفته در راه شیری است.این دقیا یک پرکاری زیبا برای کهکشانی با این اندازه است که به سرعت در حال تحول و شکل گیری موثر ستارگان است.
کهکشان هایی مانند این احتمالا با توده های کوچکی از ماده شکل گیری ستارگان را آغاز کرده اند و درخشیده اند ولی هنوز یک ساختار تعریف شده ندارند.ممکن است در انجا دانشمندان تنها توده های ماده را که از طری لنز گرانشی مشاهده کرده اند دیده باشند و این تنها یکی از احتمالات ممکن است که چرا آن از میدان کهکشان های عادی در آن زمان کوچکتر بوده است.
ستاره شناسان مدتی است که مناظره می کنند که چگونه کهکشان های اولیه می توانستند اشعه کافی را برای گرم کردن هیدوژنی که بعد از بیگ بنگ سرد شد فراهم کنند.این فرآیند یونیزه شدن دوباره نام دارد که نور شفاف را در جهان به وجود آورد و به ستاره شناسان اجازه می دهد که در گذشته جهان بدون افتادن به مه هیدروژن سرد نگاه کنند.
ما تمایل داریم که فرض کنیم این کهکشان ها در جهان با نور فرابنفششان یونیزه شده اند.اما کهشکشان های کافی یا نور کافی ندیده ایم که بتوانیم بگویم بنابراین نیاز داریم به کهکشان های کم نور و کم نور تر و خطوط اولیه خوشه های تحت تاثیر اثر لنز را مشاهده بکنیم.

توده های فیروزه در درون یک ابر ماژالانی بزرگ

ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari
منبع Hubble Space Telescope
توده های درخشانی که در این تصویر مشاهده می شوند یاد آور صحنه های زیر آب هستند،با جریان های فیروزه ای رنگی و کرانه های سحابی هایی که به اطراف ختم می شوند.
در هر حال آنجا اکسیژنی وجود ندارد،تصویر قسمتی از یک ابرماژالانی بزرگ را نشان می دهد،یک کهکشان همسایه که به دور کهکشان ما می چرخد و به نظر می رسد یک لکه تیره در آسمان ماست.تلسکوپ فضایی هابل چندین بار درون این کهکشان را مشاهده کرده است.تصویر ابرهای چرخان از گاز تیره و ستارگان درخشان را نشان می دهد.
تصویر قسمتی از حومه سحابی رتیل را نشان می دهد.این سحابی زیبا با استفاده از LMC مکان یابی شده است یک هدف مکرر برای هابل است.
در بیشتر تصویر LMC رنگها کاملا متفاوت هستند.این به این دلیل است که در این تصویر جدید از مجموعه فیلتر های جدیدی استفاده شده است.فیلتر R که نور قرمز را انتخاب می کند،توسط یک فیلتر که به نورهای نزدیک به مادون قرمز اجازه می دهد جایگزین شده است.در تصاویر سنتی گاز هیدروژن به رنگ صورتی به نظر می رسد،برای اینکه در مادون قرمز روشنتر می درخشد.در هر حال دیگر خطوط تابش برجسته به رنگ آبی و سبز نشان داده شده است.
این داده ها بخشی از پروژه آرشیو موازی محض(APPP)پروژه ای که 1000 تصویر گرفته شده هابل با میدان دوربین  Planetary Camera 2 با هم جمع می کند است که با استفاده از دیگر ابزار های هابل بدست آمده است.بیشتر این داده ها در پروژه ای تواند برای مطالعه یک محدوده از موضوعات نجومی از جمله لنز گرانشی و برش کیهانی،کاوش شکل گیری ستاره های دور کهکشانی،مکمل مشاهدات در محدوده طول موجهای دیگر با داده های نوری ،برسی جمعیت ستاره از موجهای سنگین ستاره ای که به توده ها یا ستاره های خورشیدی مورد استفاده قرار گیرد.
سحابی رتیل یک سحابی بسیار درخشان با ستاره های انفجاری است که درخشان ترین جسم غیر ستاره ای کشف شده تا کنون است که در فاصله ۱۷۹ هزار سال نوری ما قرار دارد و عرضی به اندازه ۵۰۰ سال نوری را دارا می باشد.

یک جسم شگفت انگیز از ترکیب یک غول قرمز و ستاره نترونی کشف شد!

منبع dailygalaxy.com
ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari
در یک کشف جدید دانشندان برای اولین بار از یک ستاره ای که در 1975 توسط  کیپ ثورن و ستاره شناس آنا زیتکو کشف شده بود تشخیص دادندکه این جسم ترکیبی از غول قرمز و ستاره نترونی که سطحی شبیه به یک ابرغول قرمز معمولی را همانند بتلگئوس  در صورت فلکی جبار دارد است ولی آنها در اثر شیمیایی که در نتیجه فعالیت های شیمیایی درون ستاره ای صورت گرفته است متفاوت هستند.
بتلگئوس یکی از بزرگترین ستاره های شناخته شده است که دوره چرخشی به اندازه ژوپیتر دارد توسط یک سحابی احاطه شده است که بسیار از غول قرمز خودش بزرگتر است و در حدود 60 میلیون کیلومتری از سطح ستاره اش-در حدود چهارصد برابر فاصله زمین از خورشید  امتداد داه شده است.ابر وغول های قرمز شبیه بتلگئوس یکی از آخرین مراحل زندگی ستاره های پرجرم هستند که در اندازه گسترش یافته اند و ماده را با سرعت فوق العاده بالا در فضا پخش کرده اند.این ابر غول مقدار بزرگی از ماده را که با جرم خورشید برابر است در فاصله ده هزار سال نوری فضا افکنده است.
TŻOs  ها از طریق برهمکنش دو ستاره پرچرم یک ستاره ابرغول و یک ستاره نترونی در طی یک انفجار ابر نواختری در یک سیستم دوتایی نزدیک شکل گرفته اند.در حالی که مکانیسم دقیق آن نامشخص است اما تئوری رایج پیشنهاد می دهد که در طول برهمکنش یا تعامل تکاملی این دو ستاره ابر غول قرمز ضرورتا ستاره نترونی را  درون هسته غول سرخ فرو برده است.
در حالی که ابرغول های سرخ معمولی انرژی خود را از همجوشی هسته ای در درون هسته هایشان استخراج می کنند، TZO ها با استفاده فعالیت های غیر عادی از جذب ستاره نترونی در هسته نیرو می گیرند.کشف این ZTO شواهدی از مدل استاندارد قبلی فضای بین ستاره ای که قبلا توسط اختر شناسان تشخیص داده نشده بود را فراهم می کند.
ستاره شناسان این کشف را با تلسکوپ  6.5 متری Magellan Clay در لاس کامپاناس شیلی انجام دادند.آنها طیف نور ساطع شده آشکار شده از ابرغول قرمز را مورد برسی قرار دادند که می گفت عناصری وجود دارند.زمانی که آشکارگر طیف یک ستاره مخصوص بنام HV 2112 را در یک ابر ماژالانی کوچک را برای اولین بار نمایش داد ناظران از ویژگی های غیر معمول ان بسیار شگفت زده شدند.
وقتی امیلی لیوسگو از دانشگاه کلرادو بولدر و همکارانش از نزدیک به خطوط ظریف آشکارگر نگاه کردند متوجه شدند که شامل روبیدیوم و لیتیوم و مولیبدن است.تحقیقات گذشته فرآیند های طبیعی ستاره ای را که می تواند هر کدام از این عناصر را ایجاد کند نشان می داد ولی فراوانی بالای این ماده در درجه حرارت معمولی ابرغول قرمز یک اثر منحصر به فرد از TZO ها است.
امیلی گفت این اشیا شگفت انگیز هستند زیرا یک مدل کاملا جدید را از فضای بین ستاره ای نشان می دهند که کار می کند.همچنین در این فضای داخلی دانشمندان روش جدیدی از شکل گیری عناصر سنگین در جهان را یافته اند.شما این را شنیده اید که همه چیز از ستاره ها درست شده است.در داخل این ستاره ها شاید روش جدیدی را برای شکل گیری برخی از آنها داشته باشیم.
این مطالعه برای چاپ در باشگاه ماهانه انجمن نجوم سلطنتی پذیرفته شده است.
یکی از دانشمندان گروه گفت:من بسیار خوشحال هستم که مشاهدات تئوری های نظری ما را تایید کرده است.ما مدلی از ستاره ها با هسته ای از ستاره های نترونی را پیشنهاد دادیم که مردم قادر به رد کار ما نبودند.اگر تئوری بنامیم اش آزمایش های تجربی دیر یا زود آن را نشان خوهد داد.بنابر این ماده ای که از گروهی امیدوار کنند از ستاره ها در زمان پیشرفت پروژه تشخیص داده شد.
تیم به این موضوع با دقت اشاره کرد که ستاره HV 2112  برخی از ویژگی های شیمیایی را که مقداری با مدل های تئووری مطابقت نداشت نشان می داد.این به این معنی است که یافته ها دارای برخی تناقضات جزئی با مدل های پیش بینی شده است.اما پیش بینی های نظری مقداری قدیمی هستند و بسیار پیش رفته تر از تئوری های بعدی انها هستند.دانشمندا امیدوار هستند که کشف آنها یک کار اضافی در جهت تئوری های نظری باشد.

نوستار یکی از درخشان ترین تپ اختر ها را کشف کرد.

تپ اخترها (به انگلیسی: Pulsar) ستاره‌های نوترونی چرخانی هستند که با سرعت بسیار زیادی دوران می‌کنند و پالس‌های مداومی از انرژی تابشی به همراه خطوط میدان مغناطیسی قوی را از خود منتشر می‌کنند. برخی از تپ‌اخترها نیز پرتوهای ایکس تابش می‌کنند. ستاره‌های نوترونی در حقیقت بقایای هستهٔ ستارهٔ منفجر شده‌ای هستند که حجم کوچک و چگالی بسیار بالایی دارند. برای نمونه تپ‌اختری به قطر ۲۰ کیلومتر ۱٫۵ برابر جرم خورشید را در خود جای داده‌است. تپ اخترها هنگام تولد دمایی در حدود چند میلیون درجه سلسیوس دارند و بلافاصله شروع به سرد شدن می‌کنند. نحوه و سرعت سرد شدن نیز به مواد تشکیل دهنده و چگالی آن‌ها بستگی دارد. تلسکوپ طیف هسته ای ناسا یکی از درخشان ترین تپ اختر هایی را که تا کنون کشف شده است را تشخیص داد.که انرژی معادل ده میلیون خورشید را دارد.این نیروگاه کوچک با اندازه کوچک و قدرت بسیار زیادش باعث شگفتی ستاره شناسان شده است.[ادامه در ویکی پدیا]
این تپ اختر در فاصله 12 میلیون سال نوری در کهکشان M82  قرار دارد و بعنوان یک منبع پر نور اشعه ایکس(Ultraluminous X-ray source)که تا به حال تصور می شد توسط سیاهچاله ها نیرو داده می شود  طبقه بندی شده است  ولی امروز یکی از این منابع شناخته شده مقداری کم جرم تر از چیزی است که مورد انتظار است این منبع بعنوان M82 X-2 شناخته می شود که یک ستاره نترونی در حال چرخش است که از بقایای یک انفجار ابرنواختری بای مانده است.
ستاره شناسان هنوز مطمئن نیستند که چگونه یک ستاره مرده کوچک به این شدت تابیده است.فیونا هریسون، محقق اصلی NuSTAR یکی در موسسه فناوری کالیفرنیا می گوید که آن باید بروی رژیم غذایی یک سیاهچاله تغذیه شده باشد.این می توند آن باشد که تپ اختر در یک منطقه بسیار متراکم باشد یا آنکه به ستاره مجاور خود بسیار نزدیک باشد و به باقی مانده ماده از ستاره همدم اجازه می دهد که در مقدار بالا ترکیب شود.هریسون پیش بینی می کند که تپ اختر در طول زمان زمانی که جرم به حد کافی یکی شد به درون خودش سقوط می کند و یک سیاهچاله را تشکیل می دهد.
ستاره شناسان زمانی که ابرنواختر را مشاهده می کردند متوجه شدند پالس اشعه ایکس روشن  پالس اشعه X- که پیش بینی می شد از ULXs  ها باشد سیاهچاله بود و سیاهچاله ها قادر به تپش و ضربان نیستند و این واقعا شگفت انگیز بود و با استفااده از قابلیت های رصد خانه ایکس چاندرا و  ماهواره سوئیفت دانشمندان متوجه شدند که آن در واقع یک تپ اختر بود که فقط 1 تا 1,5 برابر خورشید ما را دارد در هر 1.37 ثانیه می چرخید و مانند یک فانوس دریایی از نقطه دیدگاه ما است ولی صد برابر روشن تر از تئوری های پیش بینی شده است.
در این نقطه ستاره شناسان نمی دانند که  M82 X-2 عجیب است یا نه تیم به مطالعه ULXs(منابع اشعه ایکس اضافی) ادامه خواهد داد و  M82 X-2 تا بفهمند چگونه اشعه های ایکس قدرتمند تولید می شوند.
M82 دارای دو ULXs که در تصویر نشان داده شده است در بالا و سمت راست با رتگ قرمز رنگ آبی روشن یک منبع بنام M82 X-1  است که جرمی معادل 400 برابر خورشید را دارد و تصور می شود که یک سیاهچاله باشد.

منبع

هابل یک کهکشان تازه شکل گرفته شده را در همسایگی ما شکار کرد.

منبع dailygalaxy.com
ترجمه رامین فخاری
کهکشان های بزرگتر تمایل دارند تا با سایر کهکشان ها برخورد و ادغام داشته باشند.که این باعث انباشته شده آنها می شود و آنها با انواع مختلفی از ستاره ها شمال ستاره های بزرگ و کوچک پر شده اند.ترکیب شیمیایی آنها متفاوت است .کهکشان های تازه شبیه به ماده اولیه انفجار بزرگ (هیدروژن و هیلیوم و مقداری لیتیم) را دارند در حالی که کهکشان های پیرتر از عناصر سنگین که در کوره های چندین نسل از ستاره ها غنی شده است ساخته شده اند.
کهکشان کوتوله  DDO 68 که توسط تلسکوپ فضایی هابل گیر افتاده است یکی از بهترین کاندید های شکل گیری کهکشان های جدید در همسایگی ما است که تا کنون مشاهده شده است.این کهکشان در فاصله 39 میلیون سال نوری از ما نهفته است.در حالی که این فاصله به نظر بزرگ می رسد این فاصله 50 برابر نزدیک تر از فاصله معمولی این قییل کهکشان ها است.
ستاره شناسان معمولا به اجسام خیلی دور نگاه می کنند تا گذشته و زمانی که جهان جوان بود را ببینند.تصویر جدید هابل بنام کهکشان DDO 68 که بنام UGC 5340 نیز شناخته می شود.یک ایده برای ارائه استثنا است.این مجموعه کهنه از ستارگان و ابرهای گازی در اولین نگاه مانند یک کهکشان تازه شکل گرفته شده در همسایگی ما است ولی آیا واقعا آن مانند آنچه به نظر می رسد جوان است؟
ستاره شناسان تکامل کهکشانی را برای چندین دهه مطالعه کرده اند که به تدریج دانش ما را از چگونگی اینکه چگونه کهکشان ها در طول تاریخ کیهان تغیر کرده اند را بهبود بخشیده است.تلسکوپ فضایی هابل ناسا نقش بزرگی را در این مورد بازی می کند و به ستاره شناسان بیشتر از هر تلسکوپ دیگری اجازه می دهد که فضای دو رتری را بینند و بیشتر ار زمان به عقب برگردند.نور به دام افتاده میلیاردها سال زمان گرفته است تا به ما برسد.
با مشاهده فاصله بیشتر گذشته برای کشاهده کهکشان های جوان و جوانتر بسیار با ارزش است ولی برای ستاره شناسان بدون مشکل نیست.همه کهکشان های جدید بسیار از ما دور هستند و بسیار کوچک و کم نور به نظر می رسند.در مقابل کهکشان های نزدیک به ما به نظر می رسد که پیر تر باشند.
با مطالعه کهکشان ها در سن های مختف ستاره شناسان دریافتند که کهکشان هایی در ابتدای زندگی خود هستند اساسا با کهکشان های پیر متفاوت هستند. ساختار و ترکیب DDO 68 به نسبت جوان تر به نظر می رسد.
بدون جزئیات اضافی مدل سازی ستاره شناسان نمی توانند مطمئن باشند که این کهکشان پیر تر از آن چیزی که هست.
DDO 68  یکی از بهترین کهکشان های بسیار کهن را در جهان محلی ما را نمایندگی می کند،در اولین نگاه بسیار تهی از عناصر سنگین به نظر می رسد که می تواند نشانه ای از وجود ستاره های نسل قبل باشد.
مشاهدات هابل به منظور مطالعه خواص نور است و تایید می کند که آیا آنجا ستاره های قدیمی تری وجود دارد یا نه.اگر وجود دارد که به نظر می رسد که وجود داشته باشد،این فرضه که کهکشان بطور کامل از ستاره های جوان ساخته شده است رد می شود در غیر این صورت تایید می شود که این کهکشان دارای یک طبیعت منحصر به فرد است.مدل سازی پیچیده تر به تصاویر هایل نیار دارد که دانشمندان مطمئنا می گویند که این تصویر قطعا یک نمایش زیبا از یک شی غیر معمول را خواهد داد.این تصویر توسط دوربین مرئی و مادون قرمز پیشرفته هابل برای سنجش گرفته شده است.

مشاهده امواج گرانشی با استفاده از پیش بینی نادیده شده در نسبیت انشتین

ترجمه رامین فخاری
منبع dailygalaxy.com
امواج گرانشی می توانند مانند امواج صوتی قبل از زلزله منتشر شوند.اما منابع لرزش ها در فضا رویداد های پر انرژی مانند ابرنواختر ها(انفجار ستارگان)سیستم های دوتایی ستاره های نوترونی یا ادغام سیاهچاله ها و ستاره های نوترونی هستند.در حالی که دانشمندان برای مدت زیادی از وجود امواج گرانشی اطلاع داشتند،هرگز مشاهده مستقیم نداشتند ما تلاش می کردند تا آزمایشاتی را بروی زمین و فضا انجام بدهند.
دانشمندان نشان داده اند که این امواج گرانشی نامرئی ریز موج های در تار و پود فضا و زمان هستند که از طریق کائنات منتشر می شوند و با مشاهده ستاره ها دیده می شوند.مدل جدید پیشنهاد می کند که ستاره ها زمانی که یک موج گرانشی انرژی را از یک موج روشن تر جذب می کند نوسان هایی در چند فرکانس ایجاد می کنند که این موضوع درنظریه نسبیت انشتین در 1916 نادیده گرفته شده بود.
تشخیص امواج گرانشی به دلیل تعامل این امواج با ماده ضعیف است سخت بود.اما محققان مرکز هاروارد اسمیتسونین دانشگاه کلمبیا می گویند که امواج گرانشی بیش از آنکه قبلا تصور می شد می توانند بروی ماده تاثیر داشته باشند.
تطبیق مدل جدید ستاره های با نوسان و ارتعاش می گوید که فرکانس امواج گرانشی می تواند از انها عبور کنند و بعدا تشدید شوند و در مقدار زیادی از انرژی امواج جذب می کنند.
این شبیه این است که اگر شما یک چشمه با ارتعاشی در یک فرکانس مخصوص داشته باشید که  به فرکانس های مشابه برخورد کنید این نوسان را قوی تر می سازد.همان چیزی که در امواج گرانشی به کار می رود.اگر این ستاره ها یک ضربان بزرگ از انرژی را جذب کنند, آنها می توانند بطور موقت پمپاژ کنند و از حالت عادی تخلیه انرژی روزانه روشن تر باشند.این می تواند راه دیگری را برای دانشمندان برای مشاهده غیر مستقیم امواج گرانشی را فراهم کند.
شما می توانید ستاره ها را بعنوان میله های سنتور چوبی فرض کنید.همه آنها لرزشهایی با فرکانس ها متفاوت خواهند داشت.اگر دو سیاهچاله با هم دیگر ادغام شوند امواج گرانشی را در یک فرکانس خاص ساطع می کنند.شما فقط به یکی از تارهای سنتور در یک زمان ضربه می زنید.اما بخاطر پوسیدگی سیاهچاله ها آنها به همدیگر بسیار به هم نزدیک هستند.فرکانس امواج گرانشی تغیر می کند و شما به دنباله ای از نوت ضربه می زنید.بنا بر این احتمالا شما ستاره های بزرگ پر نوری را خواهید داد که در ابتدا به دنبال نت های کوچکتر و کوچکتر خواهند بود.
همچنین این کار یک روش متفاوت غیر مستقیم برای مشاهده امواج گرانشی را ارائه کرده است از منظر تشخیص امواج گرانشی در زمین و فضا و زمانی که فرکانس ستاره از جلوی یک منبع انرژی مانند ادغام شدن دو سیاهچاله عبور می کند آشکار سازنده یک کاهش شدت را در اندازه امواج گرانشی خواهد دید به مفهوم دیگر ستاره ها شامل خورشید خودمان می توانند از پس زمینه امواج گرانشی بگریزند.
شما معملا فکر می کنید که ستاره ها زمانی از چیزی فرار می کنند که راه دیگری نداشته باشند.
تصویر خوشه های ستاره ای باز M35 و NGC 2158. M35 را در بالا سمت چپ نشان می دهد که در نزدیکی 2800 سال نوری هستند و با عمر 150 میلیون سال نسبتا جوان هستند و در حدود 2500 ستاره را در بازه ای بین 30 سال نوری جای داده اند.NGC 2158 در سمت راست و پایین است و  NGC 2158 چهار برابر دورتر از M35 است و ده برابر قدیمی تر و بسیار فشرده تر از بیشتر ستاره هایی است که تقریبا در همان حجم از فضا قرار دارند.ستاره های جوان و آبی NGC 2158 خودشان را تخریب کرده اند و با ترک خوشه نور نور به وسیله ستاره های پیر تر و زرد تر احاطه شده است.

موج گرانشی از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد :
در فیزیک, موج گرانشی موجی است که توسط میدان گرانشی تولید می‌شود.. وجود این موج توسط آلبرت اینشتین و در سال ۱۹۱۶ از طریق نسبیت عام پیش‌بینی شد موج گرانشی به طور نظری انرژی تابش گرانشی را منتقل می‌کند. منابع موج‌های گرانشی قابل آشکارسازی شامل سیستم‌های ستاره دوتایی است که یکی از اعضای آن کوتوله سفید، ستاره نوترونی یا سیاه‌چاله باشد. وجود موج گرانشی یکی از عوارض ناوردایی لورنتز در نسببت عام است. همچنین این باعث می‌شود که سرعت برهمکنش‌های گرانشی محدود باشد اما در فیزیک کلاسیک اینگونه نیست. ردیابی امواج گرانشی در واقع دو نظریه مهم فیزیک و کیهان شناسی را ثابت کرده است، فرضیه نسبیت عام انشتین که حدود صد سال پیش (۱۹۱۶) ارائه شد و نظریه دیگری به نام نظریه تورم کیهانی که در دهه هشتاد میلادی مطرح شد. امواج گرانشی چین‌های ریزی در تارو پود هستی هستند، مثل امواجی که اقیانوس را درمی‌نوردند، این امواج گرانشی "ازلی" انرژی را در کیهان جابجا می‌کنند. این امواج از ۳۸۰ هزار سال پس از مهبانگ در پس‌زمینه کیهان در ترنم بوده‌اند، اما در طول این زمان طولانی از پلاسمایی بسیار داغ به امواجی بسیار سرد (سه درجه بالای صفر مطلق یعنی حدود منفی ۲۷۰ درجه) سرد و ضعیف شده‌اند. این امواج کاملاً همگون نیستند و مثل نور در همکنشی با الکترون‌ها و اتم‌ها پلاریزه (قطبی) می‌شوند.[ادامه در ویکی پدیا دانشنامه آزاد]

گرانش در نهایت جهانی را با چند کهکشان بزرگ ایجاد خواهد کرد.

ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari
منبع dailygalaxy.com
بر طبق تحقیقی از دانشمندان استرالیایی کهکشان های بزرگستاره های خودشان را متوقف کردi اند و به جای کهکشان های اطراف را می خورند.ستاره شناسان با مشاهده بیش از 22000 کهکشان و یافتن اینکه زمانی که کهکشان ها کوچکتر هستند بسیار در ایجاد ستاره ها کار آمدتر هستند،کهکشان های بسیار بزرگ بازده کمتری در تولید ستاره دارند و به سختی خودشان ستاره تولید می کنند و با خوردن کهکشان های دیگر رشد می کنند.
در نهایت انتظار می رود تا جاذبه سبب شود تا همه کهکشان ها در گروه ها و خوشه ها برای ادغام در ابرخوشه های کیهانی محدود شوند.در حالی که ما مجبوریم تا میلیاردها سال قبل از اتفاق افتادن این اتفاق منتظر بمانیم."اگر منتظر بمانیم زمان واقعا طولانی و زمانی که چهان چند برابر سن کنونی را دارد این اتفاق رخ خواهد داد.
تصویر متعلق بهIC 1101, یک کهکشان غولپیکر بیضوی با طول 6 میلیول سال نوری را نشان می دهد که تا به حال بزرگترین کهشان کشف شده است و در 1.07 میلیارد سال نوری در صورت فلکی سنبله قرار دارد و از بیش از صد میلیارد ستاره ساخته شده است.این کهکشان بسیار درخشان در خوشه هابیل 2029 که یک خوشه از هزاران کهکشان ساخته شده است قرار دارد و یکی از درخشان ترین کهکشان های مشاهده شده است.IC 1101 بیشتر از یک چهارم نور کل کهکشان را ساطع می کند.
IC 1101 اندازه ای معادل 50 درصد راه شیری را که (طولی معادل 100000-120000 سال نوری را دارد)دارد و جرم آن 2000 برابر راه شیری است.اگر آن در مکان راه شیری قرار داشت ابر ماژالانی آن به داخل کهکشان آندرومرا و کهکشان مثلث فرو می رفت.اندازه خود کهکشان IC 1101  از تصادف بسیاری از کهکشان های کوچکتر به اندازه راه شیری و آنردرومرا تشکیل شده است.کهکشان های بزرگتر ستاره های کمی را تولید می کنند مگر زمانی که با کهکشان های جوانتر تصادف می کنند.این کهکشان در نهایت کم نور و محو خواهد شد.
همه کهکشان های کوچک با جمعاوری گازی که در درون آن به ستاره تبدیل خواهند شد رشد می کنند.کهکشان راه شیری ما نیز انتظار می رود با خوردن کهکشان های کوچکتر به جای جمعاوری گاز رشد کند.راه شیری مدت زمان زیادی با کهکشان های دیگر ادغام نشده بود اما شما می توانید باقیمانده کهکشان های قدیمی خورده شدهرا مشاهده نمایید.
همچنین راه شیری به سوی به خوردن کهکشان های بزرگتر و ابرهای ماژالانی کوچک و بزرگ در چهار میلیارد سال آینده می رود.در 5 میلیارد سال آینده کهکشان راه شیری و آندرومرا نیز با هم ادغام و یک کهکشان گسترده تر را تشکیل خواهند داد.
کهکشان هایی که رشد می کنند جاذبه بیشتری دارند و در نتیجه راحت تر می توانند کهکشان های همسایه خود را به طرف خودشان بکشند و دلیل توقف ستاره سازی در کهکشان های عظیم بازخورد های حوادث شدید در یک ناحیه مرکزی بسیار روشن در مرکز کهکشان است که بعنوان یک هسته فعال کهکشانی تصور می شود و این هسته آشپز خانه گازها است و مانع از شکل گیری ستاره ها می شود.

کهکشان ۱۱۰۱ از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد :کهکشان ۱۱۰۱ کهکشانی بسیار بزرگ است که در وسط خوشهٔ ای 2029(Abell 2029)قرار گرفته‌است. طولش به ۶ میلیون سال نوری می‌رسد، درحالی که طول کهکشان راه شیری یکصد هزار سال نوری است. در واقع کهکشان ۱۱۰۱ شصد برابر راه شیری است و بزرگترین کهکشان به حساب می‌آید.

هابل یک کهکشان کوچک شامل یک سیاهچاله بزرگ را کشف کرد

ترجمه رامین فخاری 
منبع : Nasa.gov
ستاره شناسان با استفاده از داده های تلسکوپ فضایی هابل و مشاهدات زمینی یک جسم  غیر محتمل در یک مکان دور از ذهن را یافتند.این جسم  یک سیاهچاله در کوچکترین کهکشان ممکن است.
این سیاهچاله پنج برابر جرم سیاهچاله مرکز کهکشان ما را دارد و در داخل یکی از متراکم ترین کهکشان های شناخته شده قرار دارد.کهکشان کوتوله M60-UCD1که 140 میلیون ستاره در قطر 300 سال نوری را دارد تنها یک پانصدم قطر کهکشان ما را دارد.اگر شما در یک کهکشان کوتوله زندگی کنید در آسمان شب حدقلا یک میلیون ستاره را با چشم غیر مسلح می توانید مشاهده کنید.در آسمان شب ما تنها 4000 ستاره قابل مشاهده است.یافته ها تاکید می کند که تعداد زیادی کهکشان فشرده با سیاهچاله های پرچرم در جهان وجود دارد.مشاهدات پیشنهاد می کند که کهکشان های موتوله ممکن است باقی مانده کهکشان های بزرگ باشد که در طول برخورد با کهکشان های دیگر از هم جدا و جزایر کوچکی از ستاره ها در انزوا به وجود آمده باشد.
یکی از ستاره شناسان گفت :ما هیچ راه دیگری را که شما بتوانی یک سیاهچاله بسیار بزرگ را در درون یک شی کوچک بسازید نمی دانیم.
تیم ستاره شناسان  با استفاده از تلسکوپ هابل و جیمینی شمالی 8 متری نوری و مادون قرمز هاوایی M60-UCD1  سیاهچاله را مشاهده کردند و جرم سیاهچاله آن را اندازه گرفتند.تصاویر هابل اطلاعاتی در باره قطر کهکشان ها و تراکم ستاره ها فراهم کرد.جیمی حرکات ستاره ای که تحت تاثیر کشش سیاهچاله قرار دارد را اندازه گیری کرد.این داده ها برای محاسبه جرم سیاهچاله مورد استفاده قرار گرفت.
سیاهچاله ها سقوط گرانش هستند و اشیا بسیار فشرده هستند که نیروی گرانش در آنها بسیار قوی است که حتی نور هم نمی تواند از آنها فرار کتد.سیاهچاله های پرچرم حدقلا یک میلیون برابر جرم خورشید ما را دارند و تصور می شود در مرکز بسیاری از کهکشان ها حضور دارند.
سیاهچاله مرکزی راه شیری جرم جهار میلیون خورشید را دارد و سیاهچاله این کهکشان که کمتر از یک درصد جرم راه شیری را درد از آن سنگین تر است و  جرم 21 میلیون خورشید و 15 درصد از جرم کلی کهکشان کوتوله را دارد.با توجه به این بسیار شگفت انگیز است که کهکشان راه شیری 500 برابر بزرکتر و 1000 برابر سنگین تر از کهکشان کوتوله M60-UCD1 است.
یک توضیح این است که M60-UCD1 یک قسمت از کهکشان بزرگی با ده میلیارد ستاره بود اما زمانی که آن از نزدیکی یک مرکز یک کهکشان بزرگتر بنام میسه 60 گذشت و این فرآیند همه ستاره ها و ماده تاریک قسمت بیرونی کهکشان به بخشی از میسه 60 تبدیل شدند.
تیم معتقد است که  M60-UCD1 در نهایت ممکن است بطور کامل با میسه 60 ادغام شود که سیاهچاله ای با جرم 4.5 میلیارد برابر خورشید و هزار برابر بزرگتر از سیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری را دارد.زمانی که این اتفاق بیفتد سیاهچاله های هر دو کهکشان با هم ترکیب خوهند شد.کهکشان ها در فاصله 50 میلیون سال نوری از هم قرار دارند.

مسیه ۶۰(به انگلیسی: Messier 60) (یا NGC 4649) یک کهکشان در صورت فلکی دوشیزه و عضو ابرخوشه دوشیزه است.این کهکشان تا سامانه خورشیدی ۵۵ میلیون سال نوری فاصله دارددر مرکز مسیه ۶۰ یک سیاهچاله با جرم ۳.۶ میلیون برابر جرم خورشید یافت شده‌است که یکی بزرگترین سیاه‌چاله‌های یافت شده‌است.

صدای اتم گیر افتاد!

منبع Phys.org

در سمت راست یک اتم مصنوعی ایجاد شده امواج صوتی متشکل از ریزموجها بروی یک سطح جامد.صدا بعنوان یک موج اتمی سطحی شناخته شده است.سمت چپ یک میکروفون ترکیبی از در هم آمیختن انگشت فلزات.بر طبق تئوری صدا شامل جریانی از ذرات کوانتمی است.ضعیف ترین صدا از لحاظ فیزیکی امکان پذیر است.تصویر با مقیاس واقعی نیست.
محققان دانشگاه چالمرز فناوری برای اولین بار برای مشاهده، از صدا برای ارتباط بین اتم های مصنوعی استفاده کردند. نتیجه آنها توانستند پدیده ای از کوانتم فیزیک با در نظر گرفتن صدا در مورد نقش نور را نشان دهند.
تعامل بین اتم ها و نور به خوبی شناخته شده است و بطور گسترده در زمینه نوری کوانتم فیزیک مورد مطالعه قرار گرفته شده است.در هر حال برای رسیدن به بعضی از انواع تعامل امواج صوتی تلاش بیشتری را به چالش کشیده است.دانشمندان موفق به ساخت جفت امواج صوتی در یک اتم مصنوعی شده اند.این مطالعه با همکاری فیزیکدانان نظری و تئوری صورت گرفت.
رئیس گروه مطالعات می گوید : ما یک در جدید به روی جهان کوانتم با صحبت و گوش کردن به اتم ها باز کردیم.هدف بلند مدت تیم ما این است که کوانتم فیزیک را تحت کنترل در آورد بنابراین ما می توایم از قوانین آن بهره من شویم برای مثال کامپیوترهای بسیار سریع، ما این کار را با ساخت مدارهای الکتریکی که از قوانین کوانتم پیروی می کند انجام می دهیم که می توانیم کنترل و مطالعه بکنیم.

اتم های مصنوعی خاکستری مایل به آبی سمت راست بالا که می توانند صدا را جذب و در صح میکروچیپ حرکت کنند.قسمت خاکستری مایل به آبی در سمت چپ پایین ترکیبی ز میکروسکوپ و بلندگو برای برقراری ارتباط صدا با اتم است.
یک اتم مصنوعی مثالی از چنین مدار الکتریکی کوانتمی است،فقط یک اتم منظم می تواند توسط انرژی که آن متعاقبا از یک ذره ساطع می کند شارژ شود که اغلب ذره ای از جنس نور است اما اتم آزمایش چالمز برای هر دو تشعشع و جذب انرژی به شکل صدا طراحی شده است.
بر طبق تئوری صدا از اتم به ذرات کوانتم تقسیم می شود.مانند اینکه یک ذره ضعیف تر صدا قابل تشخیص باشد.از آنجایی که صدا کند تر از نور حرکت می کند، اتم صدا احتمال های جدید را برای کنترل پدیده های کوانتمی باز می کند.بخاطر سرعت کم صدا دانشمندان فرصت لازم برای کنترل ذرات کوانتمی که از طریق آنها حرکت می کنند خواهند داشت.این در مورد نور که 100000 برابر سریعتر حرکت می کند سخت است.
سرعت کم صدکه یک طول موج کوتا در مقایسه با نور را نشان می دهد.یک اتم که با موج نور تعامل دارد همیشه بسیار کوچکتر از موج نور است در هر حال با مقایسه طول موج صدای اتم می تواند بسیار بزرگتر شود به این معنی که خواص آن بهتر کنترل شود.بعنوان مثال یک طراحی از جفت اتم ها تنها با فرکانس های صوتی خاصی تعامل پیدا خواهد کرد(با صدای بسیار قوی)

این بزرگنمایی از اتم مصنوعی با یک یکپارچه ابرسانای کوانتمی و دستگاه داخل آن SQUID در به بنفش است.دستگاه به اتم خواص کوانتمی اش را می دهد.و انگشت چسبیدهدر سمت چپ جفت امواج صوتی را تولید می کند.
فرکانس مورد استفاده در آزمایش 4.8 گیگا هرتز نزدیک فرکانس مایکرویو بود که در شبکه های وایرلس عادی است.از لحاظ موسیقی این مربوط به D28, در حدود 20 اکتویو بالای قوی ترین نوت بروی یک پیانوی بزرگ است.
در فرکانس های بالاتر طول موج به اندازه کافی کوتاه می شود که می توان آن را به یک ریز تراشه هدایت کرد.در همان تراشه محققان یک اتم مصنوعی قرار داده اند که 0.01 طول و از مواد ابر رسانا ساخته شده است.

معمای ابرنواخترها حل شد"ناپدید شدن غول زرد"

منبع dailygalaxy.com
ترجمه رامین فخاری

سوال اینکه چگونه ستاره های پرجرم عمر کوتاهشان را زمانی که تبدیل به ابرنواختر می شوند سپری می کنند مورد توجه ستاره شناسان است.بر طب تئوری استاندارد که تنها بروی ستاره های مجرد قابل اجرا است،تنها ستاره های سرد و گسترش یافته(ابر غول های قرمز)یا آبی و گرم(ولف رایه)قادر هستند تا تبدیل به ابرنواختر شوند.در هر حال شواهد در حال رشد پیشنهاد می دهد که بیشتر ستاره های بسیار پرجرم تنها نیستند بلکه به یک سیستم دوتایی با فعل و انفعالات شدید تعلق دارند.مراحل انتقال جرم بین اعضای سیستم های دوتایی در مسیر تکامل ستاره ها تاثیر گذار است.به این معنی که بسیاری از سناریوهای بالقوه برای مراحل نهایی اجداد ابرنواختر ها وجود دارد.
ابرنواختر  SN 2011dh که در سال 2011 در کهکشان گرداب M51 در فاصله 24 میلیون سال نوری زمین قرار دارد به وقوع پیوست،بعنوان یک مثال خوب که به وسیله تئوری استاندارد قابل توضیح نیست معرفی شد.به نظر می رسد که یک ستاره ابر غول زرد در محل ابرنواختر در تصویر بدست آمده از قبل از انفجار تشخیص داده شده باشد،اما ستاره های غول زرد به تنهایی هستند و و قابلیت تبدیل به ابرنواختر را ندارند.بحث پدید آمده در جامعه اختر شناسی در میان کارشناسان مختتلف پیشنهاد می دهد که جد واقعی باید یک ستاره روشن آبی مشاهده نشده مانند یک ستاره ولف رایه باشد.
در هر حال تیم مطالعات نشان داد که این ستاره در حال انفجار باید مانند یک ابرغول زد گسترش یافته باشد و باید متعلق به یک سیستم دوتایی باشد.
در ماه مارس زمانی که تیم ناپدید شدن غول زرد را مشاهده کرد نشان می داد که که آن یک ستاره آبی در حال انفجار نبود.در آن زمان این تنها قطعه ای از پازل تایید شده برای تایید این مدل بود.دانشمندان مجبور به یافتن همدم ستاره بودند که بر طبق محاسبات باید یک جسم داغ و فشرده بود.
با این هدف گروه مجموعه ای از مشاهدات تلسکوپ فضایی هابل را بدست آورد که در سال 2013  و به تازگی در هفت آگوست به نمایش داده شده بود.تصاویر در ماورا پنفش بدست آمده بود جایی که همدم ستاره انتظار می رفت باشد و باید بطور واضح قابل مشاهده باشد.در تصاویر جدید از منطقه ابرنواختر یک نقطه منبع بطور واضح تشخیص داده شد.
رهبری مطالعات جدید هابل می گوید یکی از هیجان انگیز ترین لحظات در حرفه من زمانی بود که من تصاویر جدید ارسال شده از هابل را نمایش دادم و دیدم شی آنجا ست.جایی که ما تمام مدت پیش بینی می کردیم آنجا باشد.
وقتی که جسم دارای خواص پیش بینی شده مدل حال بود به هیجان دانشمندان افزود.از نظر دانشمدان تشخیص آن به علت وجود تعداد دیگری از منابع الوده بعید بود.
مشاهدات بیشتر هابل در مقیاس نوری به وسیله یک تیم اروپایی بدست آمد.زمانی که اطلاعات بیشتر فراهم شد به تشخیص اعتبار وجود ستاره همدم کمکی فراهم نکرد بلکه همچنین اطلاعات مهمی برای بهبود مدل های اصلی ستاره های دوتایی فراهم کرد که توسط تیم پیشنهاد شده بود.این یک فرصت منحصر به فرد برای یک مطالعه دقیق از اجداد یک ابرنواختر است.نتایج پیامد های مهمی از درک ما از تکامل ستاره ای و ارتباط آن با خواص ابرنواختر ها خواهد داشت.

یک تئوری جدید از چگونگی ترکیب فضا و زمان

ترجمه رامین فخاری
منبع dailygalaxy.com
یک تراشه مانند یک کامپیوتر کوانتمی همه برنامه نویسی جهان ما را در خود ذخیره کرده است این بینش رادیکال از جهان ما به وسیله مارک ون رامسدونک پروفسور فیزیک نظری دانشگاه بریتانیایی کلمبیا توسعه یافته است که می گوید جهانی که ما در اطرافمان می بینیم یک طرح از مجموعه نقش هایی است که ساده تر نوشته شده است.فیزیک پایینیفقط یک کد دو بعدی در تراشه حافظه یک کامپیوتر است که در یک دنیای سه بعدی ایجاد شده است.
مارک انگشت خود را بروی یک ماده کلیدی گذاشته است که چگونه فضا و زمان ادغام شده اند. گری هورویتس فردی که در باره کوانتم گرانشی در دانشگاه مالیفورنیا سنتا باربارا مطالعه می کند می گوید این ایده تفکر مردم را در باره کوانتم گرانشی عوض کرده است هرچند که هنوز مورد قبول نیست.در سراسر این ایده نظریه  های زیادی آمده است که نیازمند یک بینش عجیب است.او اضافه کرد او یکی از ستاره های نسل جدید است.
رامسدونک اضافه کرد ما در حال تلاش برای ساخت یک لغتنامه هستیم که به فیزیکدانان اجازه می دهد شرح پیچیده ما از جهان را به اصطلاح های ساده تر ترجمه کنند.اگر آنها موفق شوند آنها بزرگترین قطعه پازل در پازل بزرگ نظریه متحد را یافته اند.چیزی که می تواند تمام نیروهای جهان ما را در تمام مقیاس ها از اتمی تا کیهانی شرح دهد.قطعات پاز بطور خاص چیزی است که می تواند گرانش را با در چهار چوب ماکنیک کوانتمی شرح بدهد.این نظریه یک پارچه نیازمند شرح سناریو های یک سیاهچاله یا اولین لحظات جهان است.
این نظریه در نوشته ای در سال 1998 توسط جان مالدکنا یک اختر فیزیکدان نظری از پژوهشکده پرینستون برای توسعه مطالعات که خواصی را که گرانش کوانتمی از طریق تئوری ریسمان درک می کرد نوشته شد.بجای سیستم کوانتم مکانیک را که میدان کوانتمی نامیده می شود، اطلاعات در جهان چند بعدی ما می تواند ساده تر شرح داده شود.زبان ابعاد پایین تر فقط مانند یک تصویر سه بعدی است که از یک صفحه هلوگرام دو بعدی برجسته شده است.یا یک بازی کامپیتری سه بعدی از یک حافظه چیپ دو بعدی ایجاد شده است."بعد از آن مردم هزاران صفحه از مقالات فقط برای اینکه آن می تواند درست باشد نوشتند.این دانشمند می گوید هیچ کس تا به حال واقعا آن را اثبات نکرده است.اما ما در باره هیچ چیزی در فیزیک مطمئن نیستیم.
بینش بزرگ او در حال حاضر در مقالات معروف 2010 توضیح داده شده است که جایزه آن سال را از بنیاد تحقیقات گرانشی که در جست و جوی چهره ماست را متعلق به خود کرد.ون تصور کرد که جهان ما مثل یک کامپیوتر است که ویژگی های آن توسط کامپیوتر کوانتمی تعین می شود که بجای داشتن اطلاعات بنیادی بایت هاری را به حالت 0 و 1 مانند حالا که باید خاموش و روشن شود دارد.بایت های کامپیوتر کوانتمی ون باید 0 و 1 یا چیزی در میان آنها در همه زمان های مختلف وجود داشته باشند.برای این که این کامپیوتر کوانتمی محاسبات را هرگونه مفید تر پردازش کند این کوبیت های فازی به وسیله ی پدیده ای که در هم تنیدگی کوانتمی که در آن یک کوبیت برای معین شدن فاز همسایه کمک می کند به همدیگر مرتبط شده اند.برای داشتن فضا و زمان کلاسیک شما مجبور هستید تا تمام قطعات حافظه خود را به هم بپیچید.
ون اضافه کرد همه این مجموعه سوالات از لغتنامه سوالات واقعی در مورد شکل گیری جهان ما هستند که ذخیره شده اند.
در اوایل این سال انجمن کانادایی فیزیک دانان و مرکز تحقیقات ریاضیات جایزه نظری در ریاضی و فیزیک را به ون داد که ایده بکر او سهمی در نفوظ به مناطق مختلف فیزیک بنیادین شامل تئوری ریسمان میدان کوانتم و کوانتم گرانشی شامل داستان پیشنهادی او در مورد ترکیب فضا و زمان است که بشدت با آشفتگی کوانتمی در ارتباط است.
کار ون در زمینه میدان تئوری ریسمان و کوانتم گرانشی نهفته است.از طریق این کار او تلاشش کرد که به برخی از بزرگترین سوالات در زمینه فیزیک نظری پاسخ دهد.فضا چیست؟زمان چیست؟جهان چگونه آغاز شده است؟چگونه آن تمام شده است؟در داخل یک سیاهچاله چه چیزی وجود دارد؟برخی از قابل توجه ترین سهم وی شامل مطالعه بر عمل فعل و انفعالات چندین D برانی (درجه بنیادی آزاد شدن جفت های قوی تئوری ریسمان ها)با میدان های گرانشی و سایر میدان های کلاسیک یک کشف از  UV-IR ترکیب تئوری میدان های کوانتمی بروی یک فضا و زمان جابجایی ناپذیر است.
تصویر توسط میدان هابل شکل یک سوراخ نازک کلید را نشان می دهد که تمام افق قابل مشاهده از جهان را نشان می دهد.

کیهان شناسان شواهدی از شکل گیری سیارات را در 335 سال نوری زمین یافتند.

ترجمه رامین فخاری
منبع : dailygalaxy.com
یک تیم بین المللی کشفی کرده است که باور دارند شواهدی از شکل گیری سیاره ها ها در فاصله 335 سال نوری از زمین است.اعضای تیم مطالعات را با دیسک ستاره ای در حال چرخش(protoplanetary disk) به دور ستاره ای که بنام HD 100546 شناخته می شد آغاز کردند.یک قرص پیش ستاره ای یک حلقه قوی از موادی است که به دور یک ستاره تازه شکل گرفته بیرون از هر سیستم سیاره ای می چرخند.تیم در بروی گاز داغ دیسک با استفاده از تکنیکی که اختر شناسی طیفی نام داشت مطالعه کرد.
محققان یک منبع اضافی از گازهای ساطع شده کربن مونواکسین مولکول هایی که نمی تواند به تنهایی توسط دیسک ستاره ای توضیح داده شود کشف کردند.با ردیابی شانس سرعت و نقطه یابی تشعشعات اضافه در طول مشاهدات چندین ساله آنها قادر شدند تا آن چیزی را که به دور یک ستاره جوان می گردد ببینند.فاصله یک ستاره تا حدودی بزرگتر از فاصله زحل تا خورشید بود.شواهد پیشنهاد می داد که مشاهدات گاز داغ در اطراف یک سیاره جوان در حال چرخش است.
یکی از دانشمندان اشاره می کند که بجای مشاهده مستقیم سیاره آنها گازی را که به دور آن می چرخید و بروی آن سیاره را شکل می داد را مشاهده کردند.
اختر شناسان قادر بودند تا تشعشعات اضافی را زمانی که آن به دور ستاره می چرخید برسی کنند.و یک توضیح احتمالی برای مشاهده یک دیسک سیاره ای از گاز در حال چرخش را که یک سیاره را شکل می داد بدهند.سیاره یک غول گازی با جرم حدقلا سه برابر مشتری خواهد شد و فرضیه این است که ماده دیسک سیاره ای در حال چرخش(protoplanetary disk) دیسک ستاره ای( circumstellar disk) را تغذیه خواهد کرد که بعدا سیاره در حال رشد از آن تغذیه خواهد شد.
از این رو یک دیسک سیاره ای نقش متوسطی را در رشد یک سیاره بازی می کند.باقیمانده دیسک های سیاره ای منجر به تولد قمرها خواهند شد.مانند قمرهایی که به دور مشتری در منظومه شمسی خودمان مشاهده می کنیم.همانطور که کار یکی از دانشمندان توضیح داد جنبه داستانی این شواهد جدید برای شکل گیری سیارات منجر به امکان تشخیص دیسک سیاره ای شد.
مطالعات این تیم بر اساس چهار مجموعه از مشاهدات در 2003 و 2006 و 2010 و 2013 جمعاوری شده است.آنها از مشاهدات جیمنی و یک تلسکوپ بسیار بزرگ در جنوب اروپا که هردو آنها در شیلی واقع است استفاده کردند.مشاهداد جیمی بر اساس دو تلسکوپ نوری 8.1 متری مادون قرمز است و در کوه های هاوایی واقع شده است.VLT یک تلسکوپ نیست اما مجموعه ای از چهار تلسکوپ که هر کدام دارای یک آینه  با قطر8.2 متری هستند.داده ها با استفاده از وضوح بالای طیف سنج مادون قرمز جمعاوری شده است که اجازه اندازه گیری دقیق از حرکت های مولکول های گاز به دور ستاره ها را می دهد.
شکل گیری یک سیاره در قرص واضح است ستاره 13AU با دیسک در فاصله ی قابل مقایسه زمین با زحل قرار دارد.زمانی که گاز و گرد و غبار از دیسک ستاره ای جریان می یابد دیسک سیاره ای را شکل می دهد.باور بر این است که دیسک های چرخشی مکان های تولد قمر های سیاره ای است مانند قمر گالیله که به دور مشتری می چرخد.در حالی که پیش بینی های تئوریک می گوید که قمر ها به دور سیارات بزرگ متولد می شوند.شواهد بسیار کمی از داده های مشاهدات برای دیسک های بیرون از منظومه شمسی وجود داشت.انگلیسی ها در سال 2014 شواهدی از چرخش منبعی از کربن مونواکسید ساطع شده که اندازه ای مطابق با پیش بینی های تئوریک دیسک های سیاره ای را داشت پیش را گزارش کردند.مشاهدات در طول ده سل چرخش دیسک شکل دهنده سیارات را از ماورای نزدیکی دیسک ستاره ای در 2003 را ردیابی کرد که این مشاهدات یک راهکار جدید را از نحوه شکل گیری سیارات ارائه داد.
دکتر جان کر دانشمند آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی گفت این مشاهدات یک فرصت نادر را فراهم  کرده است تا مطالعات شکل گیری ستاره ها عملی شود.تجزیه و تحلیل های قوی ما پیش بینی می کند که ما یک دیسک از گاز داغ را که یک سیاره غول پیکر را احاطه کرده و آن را در چرخش به دور ستاره شکل می دهد مشاهده کرده ایم.در حالی که استدلال شده بود چندین دیسک سیاره ای  که سیارهغول را تولد احاطه کرده اند و هدایت گاز به درون سیاره در حال رشد را کنترل می کند.این یافته ها اولین شواهد مشاهده شده برای وجود آنهاست.اگر تفسیر ما درست باشد ما اساسا یک سیاره به دام افتاده در عمل شکل گیری را مشاهده نموده ایم.
با نگاه به پیش رو تیم مایل است تا به مشاهده حرکت سیارت و ادامه خواهد داد و داده های اضافی را برای تعیرف خواص دیسک های سیاره ای بدست خواهد آورد.آنها پیش بینی می کنند که سیارات و دیسک هایشان در حدود دو بار در سال از مشاهدات ناپدید می شوند زمانی که آنها تبدیل به لبه داخلی دیسک ستاره ای می شوند بنا بر این اگر مدل تیم درست باشد اثر چرخش سیارات تا 15 سال دیگر تا زمانی که مدار آن سیاره را به محدوده قابل مشاهده بازگرداند قابل مشاهده نخواهد بود.

کهکشان راه شیری در اطراف یک خوشه کیهانی با صدهزار کهکشان قرار دارد.

ترجمه رامین فخاری
منبع : dailygalaxy.com
ستاره شناسان مشخص کرده اند که کهکشان راه شیری ما بخشی از یک ابر خوشه عظیم از کهکشان هایی است که لقب لانیکا به آنها داده شده که در هاوایی به معنی آسمان بزرگ است.این کشف در مرزهای همسایگی کهکشان ما طبقه بندی می شود و ارتباط ناشناخته قبلی بین خوشه های کهکشانی مختلف در جهان محلی را فراهم می کند.راه شیری در حومه ابر خوشه کیهانی قرار دارد که برای اولین بار با استفاده از تکینگ های جدید نقشه برداری شده است.این اصطلاح ابرنواختر لانیکا 500 سال نوری قطر دارد و جرمی معادل یکصد میلیون ضربدر میلیارد خورشید و شامل یک صدهزار کهکشان است که در طول آن پخش شده اند.
مطالعات جدید نقش جذب کنند بزرگ یک نقطه کانونی گرانشی در فضای بین ستاره ای که بر حرگت کهکشان های محلی ما و دیگر خوشه های کیهانی موثر است را مشخص می کند.
با مرز بندی ابرخوشه لانیکا جرکت های کهکشانی بطور مستقیم به سمت داخل باشد.در همان جهت که جریان های آب مسیر نزولی را به سمت دره دنبال می کنند ناحیه جذب کننده بزرگ یک ناحیه مسطح زیر دره گرانشی با حوزه جذب کننده است که در طول ابرخوشه گسترش می یابد.
دانشمندان در نهایت مقرر کردند که حد فاصله تعریف شده از ابرخوشه کیهانی از کهکشان را می توانیم خانه صدا بزنیم.یک ستاره شناس هاوایی گفت این برخلاف یافته های بار اول است که خانه قسمتی از مرزهای بزرگتر کشور های دیگر بود.
ابرخوشه ها در میان بزرگترین ساختار های شناخته شده جهان هستند که آنها از گروهی شبیه گروه محلی ما شامل دهها کهکشان و خوشه های پرجرم که شامل صدها کهکشان به هم پیوسته می شوند.یک شبکه به هم پیوسته از رشته ها ها هستند که از طریق این ساختارها به هم مپیوسته شده اند.آنها مرزهای ضعیف تعیریف شده ای دارند
برای پالایش بهتر نقشه کیهانی محققان یک روش جدید را برای ارزیابی این ساختار در مقیاس بزرگ ئساختار کیهانی با برثی تاثیر آنها بر حرکت کهکشان های یک در مین ساختارها در میان یک نبرد تقلای گرانشی گرفتار خواهد شد که در هر تعادلی نیروهای گرانشی از اطراف ساختارهای بزرگ حرکت کهکشان ها را مشخص خواهند نمود.
با استفاده از GBT و دیگر تلسکوپ های رادیویی برای نقشه برداری سرعت کهکشان های محلی ما تیم قادر شد تا ناحیه ای از فضا را تشخیص دهد که در آن هر ابرخوشه حکمفرما بود.مشاهدات تلسکوپ گیرن بک نقش مهمی در تحقیقات برای رهبری درک جدید ما از این محدودیت و ارتباط بین تعداد ابرخوشه ها را دارد.
نام لانیکا توسط استاد زبان شناسی دانشگاه هاوایی پیشنهاد شده است.این نام به افتخار ناوهای جزیره پلینزی است که از ستاره شناسی برای سفر در سراسر اقیانوس استفاده می کردند.
GBT بزرگترین تلسکوپ رادیویی کاملا هدایت شونده در سراسر جهان است که در منطقه اقانوس آراب و غرب ویرجینیا قرار دارد و این تلسکوپ نسبت به تداخل امواج رادیوی ناخواسته را محافظت می شود.