منبع :Dailygalay.com
ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari
یک دهه قبل ستاره شناسان واقعا باور کرده بودند که ستاره ها و خوشه هایشان باید هم سن و سال باشند،اما این ایده زمانی سقوط کرد که شواهد روشنی از حضور ستاره ها از سنین مختلف،حدقلا برای قدیمی ترین و پرجمعیت ترین خوشه کهکهشان راه شیری،درحداقلا یک خوشه کشف شد.
یک مشاهده نزدیک از آسمان شب نشان می دهد که ستاره ها نباید تنها باشند،در عوض آنها در یک خوشه جمع هستند که در برخی از موارد شامل یک میلیون ستاره است.تا این اواخر،قدیمی ترین خوشه های پر ستاره ،با ستاره هایی در یک گروه که در زمان های متفاوتی در یک دوره بیشتر از سیصد سال شکل گرفته بودند مورد سنجش قرار گرفته شده درک شدند.نتایج تحقیقات منتشر شده در مجله نیچر نشان می دهد که شکل گیری آنها به اندازه ای پیچیده تر است.
NGC 1615 زیر یک خوشه ستاره ای با عمر متوسط در یک ابرماژالانی بزرگ شامل ستارگان با عمر یکنواخت تری است که قبلا تصور می شد.با استفاده از داده های تلکسکوپ هابل یک گروه از محققان در یافته اند که در خوشه های میانسال به نظر می رسد همه ستاره ها در سنین مختلف باشند.
ستاره ها در آغاز زندگی خود بعنوان موج هایی از گرد و غبار و گاز به وسیله گرانش به هم دیگر کشیده می شوند.این ابرها به آرامی در حوزه های متراکم یکی می شوند،اگر آنها به اندازه کافی رشد کنند،گرم شوند و هیدروژن را در هسته خود به هیلیوم تبدیل بکنند،این فرآیند انرژی آزاد می کند و آنها را وادار به درخشش می کند.میلیاردها سال بعد زمانی که هسته آنها غنی از هیدروژن می شود، ستاره آغاز به سوزاندن هیدرژن در یک پوسته اطراف هسته می کند و در نتیجه دما عوض می شود.
مشاهدات اخیر از خوشه های ستاره ای بزرگ نسبت زیادی را از تنوع درجه حرارت از ستاره هایی که هسته آنها غنی از هیدروژن شده است نشان می دهد.که پیشنهاد می کند ستاره ها با خوشه هایشان دارای تفاوت عمرسیصد میلیون سال یا بیشتر هستند.
اطلاعات هرتزسپرونگ راسل،نقاط سیاه و سفید مدل هایی را که عمری را در طول 450 میلیون سال گسترده بودند نشان می دهد(مدل جوان به رنگ آبی و مدل های قدیمی به رنگ فرمز)که می تواند کاملا ستاره های خوشهNGC 1651 را که با همجوشی هیدروژن در هسته شان نیرو داده می شود شرح بدهد,اما نه فازی که در آن هیدروژن در پوسته اطراف هسته می سوزد.
این شگفت انگیز است خوشه های جوان در حالی که هر بار باقیمانده تشکیل ستاره را در طول ده میلیون سال اول از زندگی خود از دست می دهند."و برای ستاره های خوشه مشکل می شود که بیش از ده میلیون سال داشته باشند"
خوشه میان سال دومیلیارد ساله واقع در ابر ماژلانی که بنام NGC 1651 نامیده می شود مشاهده شده است،محققان هر دو تفیر درجه را زمانی که ستاره عنی از هیدروژن غنی شده است مشاهده کرده اند.قبلا مطالعات بروی اولین و دومین تغیر دمای رخ داده زمانی که ستاره هیدروژنش را در پوسته اطراف خود می سوزاند متمرکز شده بودند.
در حالی که آنها تنوع گسترده ای از درجات ستاره های مورد انتظار که هیدروژن هسته آنها در حال اتمام بود را مشاهده کرده بودند،یافتن تنوع کمی از ستاره ها زمانی که درخشندگی ستاره های هم دما را که پوسته خارج هسته آنها در حال سوختن بود ستاره شناسان را به تعجب وا داشت.
عدم تنوع در میان این ستارگان دانشمندان را وا داشت که به این نتیجه برسند که ستاره های این خوشه باید فاصله سنی به اندازه هشتاد میلیون سال داشته باشند.
NGC 1651 بهترین مثال یافت شده تا به حال از یک جمعیت ستاره ای واقعا تک سن هستند.تعداد انگشت شماری از خوشه های ستاره ای به نظر می رسد که خواص مشابهی داشته باشند.
تحقیق پیشنهاد می کند که برای خوشه های میان سال حدقلا با عقل متعارف امروز ممکن است اشتباه باشد و ممکن است برای همه ستاره های مجرد خوشه تقریبا در یک سن باشند.
بعلاوه نویسنده مقاله پیشنهاد می کند که طیف وسیعی از روشنایی در پایان پر شدن هسته ستاره از هیدروژن ناشی از چرخش ستاره ای باشد.بخاطر این دو ستاره در یک سن می توانند در صورتی که بطور قابل توجهی چرخش متفاوت داشته باشند در چندین سطوح دما مشاهده بشوند.
بیشتر مدل های چرخش ستاره ای هم اکنون به حساب نمی آید.مطالعات آینده است حتی بینش بزرگتری را از قدمت خوشه ستاره ای با بهبود مدل سازی نرخ چرخش ستاره ای و استفاده از تفسیر تنوع درجه سوختن ستاره از آخرین سوختن هسته هیدروژن آنها،را داشته باشند.
ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari
یک دهه قبل ستاره شناسان واقعا باور کرده بودند که ستاره ها و خوشه هایشان باید هم سن و سال باشند،اما این ایده زمانی سقوط کرد که شواهد روشنی از حضور ستاره ها از سنین مختلف،حدقلا برای قدیمی ترین و پرجمعیت ترین خوشه کهکهشان راه شیری،درحداقلا یک خوشه کشف شد.
یک مشاهده نزدیک از آسمان شب نشان می دهد که ستاره ها نباید تنها باشند،در عوض آنها در یک خوشه جمع هستند که در برخی از موارد شامل یک میلیون ستاره است.تا این اواخر،قدیمی ترین خوشه های پر ستاره ،با ستاره هایی در یک گروه که در زمان های متفاوتی در یک دوره بیشتر از سیصد سال شکل گرفته بودند مورد سنجش قرار گرفته شده درک شدند.نتایج تحقیقات منتشر شده در مجله نیچر نشان می دهد که شکل گیری آنها به اندازه ای پیچیده تر است.
NGC 1615 زیر یک خوشه ستاره ای با عمر متوسط در یک ابرماژالانی بزرگ شامل ستارگان با عمر یکنواخت تری است که قبلا تصور می شد.با استفاده از داده های تلکسکوپ هابل یک گروه از محققان در یافته اند که در خوشه های میانسال به نظر می رسد همه ستاره ها در سنین مختلف باشند.
ستاره ها در آغاز زندگی خود بعنوان موج هایی از گرد و غبار و گاز به وسیله گرانش به هم دیگر کشیده می شوند.این ابرها به آرامی در حوزه های متراکم یکی می شوند،اگر آنها به اندازه کافی رشد کنند،گرم شوند و هیدروژن را در هسته خود به هیلیوم تبدیل بکنند،این فرآیند انرژی آزاد می کند و آنها را وادار به درخشش می کند.میلیاردها سال بعد زمانی که هسته آنها غنی از هیدروژن می شود، ستاره آغاز به سوزاندن هیدرژن در یک پوسته اطراف هسته می کند و در نتیجه دما عوض می شود.
مشاهدات اخیر از خوشه های ستاره ای بزرگ نسبت زیادی را از تنوع درجه حرارت از ستاره هایی که هسته آنها غنی از هیدروژن شده است نشان می دهد.که پیشنهاد می کند ستاره ها با خوشه هایشان دارای تفاوت عمرسیصد میلیون سال یا بیشتر هستند.
اطلاعات هرتزسپرونگ راسل،نقاط سیاه و سفید مدل هایی را که عمری را در طول 450 میلیون سال گسترده بودند نشان می دهد(مدل جوان به رنگ آبی و مدل های قدیمی به رنگ فرمز)که می تواند کاملا ستاره های خوشهNGC 1651 را که با همجوشی هیدروژن در هسته شان نیرو داده می شود شرح بدهد,اما نه فازی که در آن هیدروژن در پوسته اطراف هسته می سوزد.
این شگفت انگیز است خوشه های جوان در حالی که هر بار باقیمانده تشکیل ستاره را در طول ده میلیون سال اول از زندگی خود از دست می دهند."و برای ستاره های خوشه مشکل می شود که بیش از ده میلیون سال داشته باشند"
خوشه میان سال دومیلیارد ساله واقع در ابر ماژلانی که بنام NGC 1651 نامیده می شود مشاهده شده است،محققان هر دو تفیر درجه را زمانی که ستاره عنی از هیدروژن غنی شده است مشاهده کرده اند.قبلا مطالعات بروی اولین و دومین تغیر دمای رخ داده زمانی که ستاره هیدروژنش را در پوسته اطراف خود می سوزاند متمرکز شده بودند.
در حالی که آنها تنوع گسترده ای از درجات ستاره های مورد انتظار که هیدروژن هسته آنها در حال اتمام بود را مشاهده کرده بودند،یافتن تنوع کمی از ستاره ها زمانی که درخشندگی ستاره های هم دما را که پوسته خارج هسته آنها در حال سوختن بود ستاره شناسان را به تعجب وا داشت.
عدم تنوع در میان این ستارگان دانشمندان را وا داشت که به این نتیجه برسند که ستاره های این خوشه باید فاصله سنی به اندازه هشتاد میلیون سال داشته باشند.
NGC 1651 بهترین مثال یافت شده تا به حال از یک جمعیت ستاره ای واقعا تک سن هستند.تعداد انگشت شماری از خوشه های ستاره ای به نظر می رسد که خواص مشابهی داشته باشند.
تحقیق پیشنهاد می کند که برای خوشه های میان سال حدقلا با عقل متعارف امروز ممکن است اشتباه باشد و ممکن است برای همه ستاره های مجرد خوشه تقریبا در یک سن باشند.
بعلاوه نویسنده مقاله پیشنهاد می کند که طیف وسیعی از روشنایی در پایان پر شدن هسته ستاره از هیدروژن ناشی از چرخش ستاره ای باشد.بخاطر این دو ستاره در یک سن می توانند در صورتی که بطور قابل توجهی چرخش متفاوت داشته باشند در چندین سطوح دما مشاهده بشوند.
بیشتر مدل های چرخش ستاره ای هم اکنون به حساب نمی آید.مطالعات آینده است حتی بینش بزرگتری را از قدمت خوشه ستاره ای با بهبود مدل سازی نرخ چرخش ستاره ای و استفاده از تفسیر تنوع درجه سوختن ستاره از آخرین سوختن هسته هیدروژن آنها،را داشته باشند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر