مطالب بنیادین در مورد کیهان بخش اول/چگونه یک سیاهچاله متولد می شود؟

ستارگان می توانند تا میلیون ها و میلیارد ها سال از سوخت خود استفاده کنند و از انفجارهای هسته ای و هیدروژنی خود زنده بمانند.اما وقتی سوخت ستاره به اتمام می رسد ستاره از بین می رود نکته جالب این است که هرچه ستاره بزرگتر باشد زودتر سوختش به اتمام می رسد.در مراحل نهایی نابود شدن ستاره ستاره به یک غول سرخ تبدیل می شود در غول های سرخ ماده با جاذبه به درون غول کشیده می شود و شرایط لازم برای همجوشی هیلیوم و هیدروژن پدید می آید..

در مرحله بعدی فشار باعث می شود که دما به بیش از یک میلیارد درجه برسد.و افزایش جاذبه باعث می شود که هیلیوم به اکسیژن اکسیژن به سیلیکون و در نهایت سیلیکون به آهن تبدیل شود.
فشار و تراکم باعث می شود که غول قرمز در ساختار چهاربعدی فضا و زمان فرو برود در این زمان همه عناصر به جز آهن از بین رفته اشت.

هنگامی که تنها آهن باقی ماند.انرژی ایجاد شده توسط همجوشی هسته ای دیگر نمی تواند از هسته ستاره در برابر گرانش آن حمایت بکند قبل از انفجار هسته از خود اشعه روشنی بنام گاما مرتعش می کند که مرگ بار ترین چیز در کل جهان است.

 در یک صدم ثانیه همه چیز فرو می ریزد. و هسته ستاره در درون خود فرو می ریزد و به تحریک آم یک انفجار عظیم ابر نواختری رخ می دهد.

حال ستاره غول پیکری با جرم 40 برابر خورشید ما را در نظر بگیرید که به دلیل تمام شدن سوختش وارد حالت رمبش شده است.
رمبش گرانشی حالتی است که در آن:به دلیل کم شدن سوخت ستاره برای تولید انرژی از طریق سنتز هسته ایقادر به حفظ دمای خود نباشد و یا اینکه یک ستاره پایدار ماده اضافه‌ای دریافت کند به گونه‌ای که دمای هسته آن بالاتر نرود. در هردوی این موارد دمای ستاره به اندازه کافی زیاد نخواهد بود که از فروپاشی آن زیر وزن خودش جلوگیری کند.این مطلب توسط اوپنهایمر کشف شد.اگر بعد از فرو پاشی ستاره یا انفجار ابر نو اختری جرمی که باقی می ماند زیاد باشد مثلا سه یا چهار برابر خورشید ما این ستاره حتما تبدیل به یک سیاهچاله خواهد شد.امام برای تولید چنین سیاهچاله ای ستاره آن باید 20-25 برابر خورشد ما باشد.

در این حالت ممکن است بعد از یک انفجار ابر نو اختری در اثر فشار اجزای تشکیل دهنده ستاره به شدت چگالتر و فشرده تر شوند برای مثال اگر ستاره جرمی برابر 1.4 تا دو برابر خورشد ما را داشته باشد تبدیل به یک تاره نترونی می شود که یک قاشق چایی خوری از آن وزنی معادل یک میلیارد تن را دارد حال اگر این ستاره مرده وزنی معادل سه یا چهار برابر خورشید ما را داشته باشد . بعد از مرگ ستاره تا 130 کیلومتر متراکم شوند هیچ چیز نمی تواند از آن بگریزد حتی نور که سریعترین سرعت شناخته شده در عالم را داردو در این صورت می توان گفت ستاره بعد از مرگش به یک سیاهچاله تبدیل شده است.
در مرحله بعدی هر چیزی که وارد سیاهچاله بشود باعث سنگین تر شدن سیاهچاله می شود  

همچنین دانشمندان معتقد هستند که در هنگام مهبانگ که شرایط از جمله چگالی بالا مهیا بوده است تعداد زیادی سیاهچاله در آن موقع تشکیل شده است.استیون هاوکینگ در سال 1971 این نظریه را مطرح کرد که در هنگام انفجار بزرگ تعدادی از مواد تشکیل دهنده جهان به هم  پیوستند و آنچنان فشرده شدند که سیاهچاله ها را تشکیل دادند.
این امکان نیز وجود دارد که سیاهچاله های کوچکتر از تبخیر سیاهچاله های بزرگ تر تشکیل شده باشند.
ویدئویی در باره تشکیل سیاهچاله ها قسمت اول

 قسمت دوم سیاهچاله ای عظیم در مرکز کهکشان