آیا سیارات اطراف کوتوله های سرخ به اندازه کافی برای تشکیل حیات مرطوب هستند؟

این تصویر هنرمندانه چرخش در اطراف یک ستاره جوان را نشان می دهد که می تواند متدی برای سیاراتی باشد که باید ناسازگاری گرانشی در اطراف خود ایجاد کنند.

اگر آب منبع حیات باشد یافتند منابع آب مطمئنا یک تلاش ارزشمند برای اختر زیست شناسان است.دانشمندان یک حالت فیزیکی را فرموله کردند که چگونه سیاره ما هنوز مرطوب مانده اند سیارات دیگر خشک هستند.
وجود آب در اطراف تاره های کم جرم تبدیل به یک مشکل شده ستاره های کم جرم از نظر اختر زیست شناسای جذاب هستند زیرا تعداده شان بسیار زیاد است.
کوتوله های نوع M جرمی بین ده تا پنجاه درصد خورشید ما را دارند و شایع ترین ستاره ها در کهکشان ما هستند و تجزیه و تحلیل های پلر نشان می دهد شش درصد از کوتوله های قرمز قابل سکونت هستند/سکونت در این موارد به درجه حرارت سطحی که منجر به وجود آب مایع می شود تعریف می شود.اما اگر آبی از اول وجود نداشته باشد چه می شود؟
در واقع تحقیقات قبلی نشان داده است که سیارات نزدیک کوتوله های نوع M عاری از وجود آب هستند.این مطالعات قبلی بروی تفکر ما در ال حاضر تاثیر گذاشته بود.
اما سیلسا معتقد است این مشکل باید یک بار دیگر از اول برسی شود.دانسته های اخیر ما در مورد تشکیل منظومه شمسی احتمال می دهد که منابعی از آب سیاره ای با محیط اطرافی که ستاره مرکزی متولد می شود در یک ساز و کار پیچیده قرار می گیرد و این ممکن است پیش بینی های قبلی برای عدم وجود آب در اطراف کوتوله های M را تغیر دهد.

سیلسا بودجه ای از ناسا برای برنامه های زیست شناسی و تکاملی برای کاوش پتانسیل سیارات ستاره های کوچک دریافت کرده است.
هیچ جا مثل خانه آدم نیست.گمان بر این است که آبی که در کره زمین وجود دارد سوار برسنگ ها و دانه های فضایی به این سیاره آورده اشده است.
در تاریخ منظومه شمسی خودمان این سنگ ها بر خلاف جهت چرخش خورشید منتشر می شدند موادی که در داحل قسمت هایی از حلقه اصلی هستند خیلی برای نگه داشتن آب بصورت سرد گرم هستند اما سنگ ها و دانه ها که از حدود 2.5 برابر فاصله زمین و خورشید معادل 150 میلیون کیلومتر بودند برای حمل کریستال های یخ مناسب بودند.
زمین و سیارات دیگر احتمالا در داخل خط یخ زدگی شکل رفته اند بنابراین آنها از لحاظ تکنوئیکی باید خشک باشند.و فعل و انفعالات گرانشی در قسمت بیرونی دیسک باعث شده تا مواد تشکیل دهنده سیاره یخ را به داخل منظومه شمسی حمل کنند که منجر به تشکیل اقیانوس های زمین شده است.
پس این فرآیند مشابه می تواند در اطراف ستاره های دیگر کم جرم نیز اتفاق افتاده باشد در سال 2008 دو گروه جداگانه از محققین به این سوال پرداختند ولی با برسی به نتایج نامید کننده ای مبنی بر خشک بودند مناطق قابل سکونت در اطراف ستاره های کوتوله M با توجه به این مدل دست یافتند
شمال شرقی سیارات کوچک کوتوله M با دیسک های سیاره ای کوچ بخاطر فعل و انفعالات گرانشی کمتر دلیل این مشکل است زیرا باعث می شود که حمل مواد یخی به این سیارات ناکارمد تر باشد.
یک نظریه دیگر بر علیه این نظریه می گوید که زمانی که این ستاره ها جوان هستند نور بسیار بیشتری ساطع می کنند و در برابر منطقه قابل سکونت احتمالی مقاومت می کنند.و باعث مقاومت در برابر سرما می شوند و آب نمی تواند در این شرایط مقاومت کنند.
به گفته سیلسا هرچند حمل آب با مواد معدنی به این سیاره ها سخت است ولی همی این استدلال ها بر اساس مقیاس قسمتی از منظومه شمسی ماست اما او گفت یک چیز شگفت انگیز در منظومه شمسی ما وجود یک کوتوله سرخ از جنس آلومنیوم است.آلومنیوم به ویژه ایزوتوپ 26 آن نقش مهمی را در آوردن آل به زمین کرده این ایزوتوب آلومنیوم دارای نیمه عمر 700000 سال است و مدارک غیرقابل انکاری از وجود آنها در شهابستگهایی که از فضا به زمین آمده اند وجود دارد.

فروپاشی آلومنیوم 26 احتمالا تاثیراد شدیدی بر سخره های بزرگ سنگی که به اجرام آسمانی معروف بوده اند داشته این اجراب کوچک به اندازه کوه با گرمای واپاشی آلومنیوم 26 به دام افتاده و مقداری از آب خود را در فضا از دست داده اند.
اگر این داستان درست باشد باید آلومنیوم پخته زمین نیز توسط زمین و دیگر سیارات به سرقت رفته باشد که این بر اساس قاعده کلی شکل گیری سیارات نیست.
وی افزود هر سیستم سیاره ای نمی تواند آلومنیوم 26 را داشته باشد آلومنیوم 26 در ستاره های عظیم ساخته می شود.و واضح نیست که منظومه شمسی به مقدار کافی از آن را داشته باشد اما ما احتمال می دهیم آن با یک انفجار ابر نواختری و بادهای آن آمده باشد.
یکی دیگر از سیستم های سیاره ای ممکن است هیچ منبعی از آلومنیوم 26 را نداشته باشد پس بنا بر این آب بیشری را در فرآیند شکل گیری حفظ کرده است.
با استفاده از شبیه سازی های کامپیوتر اکنون سلسا در حال آزمایش بر این است که ممکن است آب اضافی متفاوتی در اطراف ستاره های کم جرم وجود داشته باد که باعث می شود این تاثیرات لغو و رطوبت وجود داشته باشد او افزود این می تواند تحقیقات را به دو گام جلوتر ببرد 
نتیجه گیری های مشابه
شان ریموند که مشغول مطالعه بروی یک کوتوله M دیگر در بیرون از منظومه شمسی بود. به نتیجه ای دست یافت که ممکن است نتیجه گیری های قبلی را از رده خارج کند.

در مناطق بیرنی منظومه شمسی که فراتر از قابل مشاهده هستند خطی بنام خط مقوامت سرما وجود دارد که به اندازه کافی سرد برای جلوگیری از فرار آب و آمونیاک است و باعث منقبض شدن آنها بروی سیارات نوپای فولپیکر می شود بنابراین سیارات بیرونی به تنهایی از سنگ و ماده ساخته نشده اند و مواد را برای تبدیل شدن به غول های گازی جمع می کنند.در منطقه درونی گرم سیارات کوچک مانند عطارت و زهره و زمین و مریخ سیارات از سنگ تشکیل شده اند.
دیگر محققان نیز که تاثرات آلومنیوم 25 را برسی کرده اند فکر می کنند که سلنسا ممکن است اولین محاسبه را برا اساس افزایش حجم مقدار زیاد آب سیارک ها و چگونگی فعل و انفعالات گرانشی انجام داده باشد.
ریموند گفت من قطعا فکر می کنم که سیارک های اطراف ستاره های با جرم کرم برای تشکیل حیات به اندازه کافی مرطوب باشند
در هر حال او و دیگران مدل جدیدی از منظومه شوسی ما را توسعه دادند.بدون نقش آلومنیوم این مدل سیاره ای بسیار خشک مرطوب می شود که در اوایل به مشتری رخنه کرد و با مهاجرت غول های گازی به طرف خورشید زمین و دیگر سیرات را تشکیل داد.
ریموند گفت اگر شکلگیری سیارات در اطراف ستاره های سبک شامل مهاجرت آب باشد بنا بریا نبطور طبیعی سیارات مشابه زمین شکل می گیرند و این این مشکل نبود آب را در که اغراق آمیز شده است حل می کند.
در واقع ممکن است در این سیارات آب بسیاری وجود داشته باشد و اثرات آلومنیوم 26 بسیار مناسب باشد.
ماموریت بعدی تلسکوپ جیمز ناسا یافتن آب در اتمسفر برخی از این سیارات درو است که درک واضحی از منابع آب این سیارات به ما می دهد.

تصویر نجومی روز بچه قورباغه یخی شناور در فضا !

تصویر متعلق به یک کوه از یخ و گرد و غبار معلق در فضا که بنام  IRAS 20324+4057 شناخته می شودکه توسط هابل رصد شده و به شکل یک بچه قورباغه نیز دیده می شود این جرم شامل قطعات یخ و آب و گرد و غبار است و در صورت فلکی ماکیان در فاصله 4500 سال نوری از ما قرار دارد!دانشمندان می گویند ممکن است این جرم منجر به تشکیل یک ستاره کوچک با وزن کم شود.

یک ستاره عظیم در حال بازیافت کیهانی

ستاره های بزرگ مانند  Zeta Puppis نسبتا نادر هستند اما نقش مهمی در بازیافت مواد در کیهان را دارند.آنها سوخت اتمی را سریعتر از خورشید می سوزانند و فقط برای چند میلیون سال زنده هستند و قبل از انفجار ابرنواختری ماده را به فضا بر می گردانند اما در طول زندگی خود مقدار قابل توجه از جرمش را به وسیله بادهای گازی شدید و ساطع شدن نور از دست می دهد.از دست می دهد بادهای شدید از ستاره ای مانند که یک غول بسیار بزرگ آبی است و 12500 برابر خورشید قوی تر است بطور یک نواخت نیست و بصورت تکه های صدتایی و هزارتایی است.این مطالعه توسط تلسکوپ فضایی نیوتون سازمان فضایی اروپا انجام شده است
اس این ستاره از معبدی که در دوران باستان مردم کمی توانایی ورود به آن را داشته اند گرفته شده است.
بادها از ستاره های بزرگ حدقلا صدها میلیون برابر قوی تر از بادهای خورشید ما هستند و می توانند به مقدار قابل توجه شکل محیط را عوض کنندآنها از فروپاشی گازها و ابرها و گرد و غباری که برای تشکیل ستاره های جدید به کار می رود و یا برعکس انفجار ابرها قبل از اینکه آنها شانس شروع این کار را داشته باشند به وجود می آیند.
با وجود نقش محم این ساختار در هر حال ساختاربادهای عظیم ستاره ای کمتر شناخته شده است.اشعه ایکس از برخورد توده های در حال حرکت سریع و کند بادها بلند می شود و دمای آنها را چند میلیون درجه بالا می برد.با وجود نقش مهم این ستارگان ستاره شناسان از ساختار این ستارگان کمتر اطلاع دارند و اکنون با یک نگاه اجمالی و مشاهدات تلسکوپ نیوتون با استفاده از اشعه ایکس اطلاعاتی را توانسته اند بدست بیاوند این ستاره یکی از نزدیک ترین ستاره های غولپیکر نزدیک به زمین هستند که به قدری روشنایی دارد که با چشم برهنه در صورت فلکی پوپیس در نیمکره جنوبی قابل مشاهده است.
در این ستاره در مدت زمان اندکی مقدارقابل ملاحظه ای اشعه ایکس آزاد شده و تعداد زیادی از بقایای مواد یافت شده است و در طی چند روز تغیرات غیر منتظره ای دیده می شود احتمالا بازوهای مارپیچی بخاطر بادها قطعات بسیار کمی از مواد بزرگ را داشته باشند و بخاطر باد پراکنده شده باشد.در حال حاضر به مطالعات در طول موج های دیگر اشاره شده است نیوتون صدها هزار تکه گرم و سرد را به تنهایی نشان می دهد.این اولین بار است که تعداد قطعات محدودی در یک باد ستاره ای مشاهده می شود.
برای درک بهتر این موضوع نیاز به مطالعه ستاره های غول پیکر بیشتر خواهد بود.

دانشمندان می گویند ممکن است حیات در اطراف کوتوله های سرخ پیشرفته تر و قدیمی تر از زمین باشد!

ما فاصله های زیادی را برای یافتن سیارات مشابه زمین جست و جو کرده ایم در حال حاضر ما زمین دیگری در حیات خلوت خودمان یافته ایم
"کورتنی درسینگ، از مرکز هاروارد اسمیتسونین برای علوم اخترفیزیک (CFA) گفت:شش درصد از ستاره های کوتوله های قرمز قابل سکونت هستند و سیاراتی مانند زمین دارند.کوتوله های قرمز شایع ترین ستاره ها در کهکشان ما هستند و سیارات آنها 75 درصد بیشتر از زمین به ستاره خود نزدیک ترند نزدیک ترین سیاره شبیه زمین در فاصله 13 سال نوری از ما قرار دارد.
ستاره کوتوله قرمز سردتر و کم نورتر از و دارای یک سوم نور خورشید ماست.تیم CFA از کاتالوگ کپلر 158000 کوتوله سرخ را شناسایی کرد و تخمین زده می شود سرد تر از آنی هستند که قبلا تصور می شد.
مکانیابی سیاراتی شبیه زمین نیاز به اختصاص یک تلسکوپ کوچک و یک شبکه دید گسترده بر پایه تلسکوپ های غول پیکر دارد.تلسکوپ غول پیکر ماژالان و تلسکوپ فضایی جیمز به ما می گویند ستاره های کوتوله قرمز بسیار بیشتر از خورشید عمر می کنند این کشف این امکان را برای تشکیل سیارات با اتمسفر و فرآیند های شیمیایی بیشتر ی کند و ممکن است زندگی در یک سیاره بزرگتر اطراف کوتوله سرخ تکامل یافته تر از زمین باشید.

کشف تمشک در اعماق فضا!

اختر شناسان در جست و جوی قطعاتی از حیات در یک ابر گازی عظیم یک ترکیب آمینه بنام متیل فرمات را بطور گسترده در صورت فلکی B2 کشف کردند که مسئول طعم تمشک است.
این تجزیه و تحلیل ها بروی تابش الکترومغناطیسی ساطع شده در اطراف منطقه شکل گیری یک ستاره جوان بنام B2 در صورت فلکی قوس صورت گرفته است و ثابت شده مولکول های گاز بصورت متیل فرمات در این ناحیه در فضا معلق هستند.این مولکول ها در حال حاضر به شکل دانه های گرد و غبار و گاز در فضا معلق هستند.

آیا وجود سیارات قابل سکونت در منظومه شمسی عادی است؟کپلر به این سوال پاسخ می دهد.

کپلر ماوریت یافتن یک معدن طلا را برای دادن اطلاعاتی برای دانشمندان برای تجزیه و تحلیل بقیه سیارات ترک کرده است.و تغیراتی از ماه مه در خود داده و بصورت حالت امن در آمده است و هدف ا این کار رصد سیارات مناسب برای سکونت است.ماموریت کپلر پاسخ به این سوال است.کپلر تا به امروز  3,548 سیاره مناسب را کشف کرده و بر اساس داده ها 135 تای آنها از زمین کوچکتر است.که این مشاهدات بسیار معتبر است و شامل سیاراتی با اندازه اولیه زمین در بیرون از منظومه شمسی می شود که این یافته ها باعث درک عمیق ما از مکان ما در جهان هستی می شود.
اما صدها یا بیشتر سیارات در مورد برسی و مشاهده استند.
ویلیام بروکی  از آزمایشگاه تحقیقات ایمز (Ames) ناسا، مبتکر و محقق اصلی کپلر گفت:ما قصد داریم جست و جو های بیشتری برای یافتن آن سیارات انجام دهیم و ما می دانیم می توانیم این کار را انجام دهیم.وی افزود ما می دانیم که لبه کهکشان ما پر از سیارات شده شما وقتی به آن نگاه می کنید آن را پر از ستاره می بینید که بیشتر این ستارات سیاره هایی دارند
سهم کپلر در دانش امروز ما این خواهد بود که بدانیم چقدر سیارات هم اندازه و سیارات با اندازه مختلف ودر کهکشان راه شیری وجود دارند.
در آغاز ماموریت هیچ کس می دانست اگر سیارات هم اندازه زمین در کهکشان فراوان بودند ما ممکن است تنها باشیم ویلیام بروکلی در در بیانه ای گفت که داده های ما از این سوال نشات گرفته که آیا زمین های قابل سکونت در نزدیکی ستارگان شبیه خورشید بطور عادی وجود دارند یا کمیاب هستند؟
ما به برخی از آزمایش های وقاعا جالب برای گسترش ماموریت افزودیم که مطمئنا به ارزش کار ما افزود اما به سختی و باتوجه به این که مامریت یک ماموریت پایه است ما باید یک مجموعه فوق العاده برای کار می یافتیم.
دیووید لاتام  یک محقق برای کپلر در مرکز هاروارد اسمیتسونین برای علوم اخترفیزیک گفت ما دوگروه ستاره شناس برای تجزیه و تحلیل یافته ها در ماموریت جمع ریدم لاتام افزود شکار بعدی کپلر رصد سیاره ای بنام تس است که انتظار می رود ماموریت آن در اوایل 2018 آغاز شود.
دانشمندان ناسا امیدوارد که با استفاده از داده های علمی فضا پیمای بسازند که باعث درک عمیق ما از مکان ما در جهان شود و از جامعه علمی خواسته اند که ایده های خود را در مورد چگونگی آن برای آنها ارسال کنند.

ستاره های جوان بزرگ کلیدی برای حل معمای سیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری!

معمای شگفت انگیز مرکز کهشان ما که در حقیقت میزبان سه خوشه عظیم از ستاره های جوان  در کهکشان ما است.مرکز قوس و خوشه های پنج تایی هرکدام حاوی صدها میلیون ستاره های جوان و داغ است که بسیار بزرگ تر از خورشید هستند این ستاره ها بطور عادی تنها در چند میلیون سال روشنایی شدید خود را حفظ می کنند بنا بر این از یک انفجار ستاره ای در مرکز کهکشان پدید آمده اند.
سیاهچاله حجیم غالب بر مرکز کهکشان راه شیری وزنی معادل چهار میلیون برابر خورشید ما را دارد و تنها نه برابر خورشید است.چنین جسمی می تواند جزر و مد یا مکش گرانشی شدید ایجاد کند.بنا بر این اختر شناسان زملنی که انبوهی از ستاره های روشن را در نزدیکی  سه سال نوری از حفره سیاهچاله کشف کردند شگفت زده شدند.اگر ستاره به داخل سیاهچاله کشیده می شد آن شگفت انگیز نبود اما آنها نشانه هایی را از شکلگیری ستاره ها در آن محل یافتندبرای این واقعه ابرهای گاز و گرد و غبار که به ستاره ها شکل می دهند باید 10000 برابر متراکم تر از سایر ابرهای مولکولی باشند
در حالی که ستاره های جوان و داغ در مرکز کهکشان ها وجود دارند نبود ستاره های قدیمی شگفت اور است.تئوری جدید پیش بینی می کند با افزایش تراکم ستاره ستاره پیر تر می شود م به سمت سیاهچاله مرکزی نزدیک تر می شود.همچنین ستاره های قدیمی بسیار کمی در نزدیکی غول خفته یافت شده اند.
این سناریو در حدود 13 میلیارد سال قبل هنگامی که مسیر کهکشان های کوچکتر به اطراف کهکشان راه شیری منحرف می شد آغاز شده است.به طوری که آن آغازی برای رفتن به سمت داخل هسته مرکزی کهکشان است.مطالعات اخیر نیز نشان می دهند این پدیده ممکن است دهها بار در طول عمر کهکشان راه شیری رخ داده باشد. و مجموعه ای از ستاره ها و گازها و سیهچاله های متوسط با جرم ده هزار برابر خورشید از نقاط دور به سمت مرکز کهکشان کشیده شده باشند و نهایتا تعدادی از سیاهچاله های انگشت شمار با گرانش از محدوده فرار کرده باشند.
در حدود ده میلیون سال قبل هسته مرکزی کهکشان تکمیل نشده بود نهایتا هنگامی که برای اولین بار در مرکز کهکشان دو سیاهچاله ادغام شدند سیاهچاله کوچکتر در طی چندین میلیون سال توسط سیاهچاله بزرگتر مصرف شد.و زمانی که سیاهچاله کوچکتر نزدیک و نزدیک تر می شد گاز و گرد و غبار و ماده کافی در داخل سیاهچاله بزرگتر برای پردازش تولید حباب های فرمی وجود داشت.
جزر و مد شدید تولید شده توسط ای فرایند به راحتی می توانست ابر مولکولی هسته را فوق العاده متراکم کند که در حال حاضر برای تولید ستارگان جوان نزدیک سیاهچاله مرکزی راه شیری لازم بوده است..
بعلاوه تولید شدید ستاره ها ستاره هایی را که در آن ناحیه هستند را پیچ می دهد.در واقه ستاره شناسان مدلی را پیش بینی کرده اند که ادغام سیاهچاله ها باید با نابود شدن تعداد زیادی از ستاره های پیر همراه شده باشد بنابراین این می تواند توضیحی برای غیاب ستاره های پیر در اطراف سیاهچاله های بسیار بزرگ باشد.
ماده کشش گرانشی سیاهچاله می تواند در 100 ستاره اطراف وجود داشته باشد.
باید تشخیص ستاره های بزرگ آسمان مانند اسلون دیجیتال ممکن شود برای اینکه این ستااره ها می توانند با سرعت هایی بسیار از ستارگان معمولی حرکت کنند ستاره هایی که این تعامل را با کهکشان راه شیری انجام نداده اند ستاره های بزرگی هستند زیرا با سرعت توانسته اند از ادغام با کهکشان راه شیری بگریزند.
خوشه قوس در تصویر متارکم ترین خوشه شناخته شده راه شیری است که در فاصله صد سال نوری قرار دارد و در صورت فلکی قوس نهفته استبا توجه به انقراض نوری شدید در این منطقه به وسیله گرد و غبار خوشه ها از دید پنهان شده اند و با اشعه ایکس و مادون قرمز قابل مشاهده هستند در حدود 150 هزار ستاره بسیار داغ و جوان که چندین برابر خورشید ما هستند و در برخورد با هم شوک های عظیم و بادهای ستاره ای به سمت خارج از ستاره ها تولید می کنند در آن ناحیه وجود دارند.

میدان های مغناطیسی شگفت انگیز اطراف مگنتارها یکی از قوی ترین میدان های مغناطیسی در جهان!

تیمی از ستاره شناسان شامل دو محقق از یو سی ای وآزمایشگاه علمی فضا برای اولین بار میدان مغناطیسی در یک نقطه مخصوص در یک سطح مغناطیسی را اندازه گرفتند.مگنتارها نوعی ستاره نترونی متراکم و باهسته فشده از ستاره های غول پیکری هستند که بری سطح بیرونی انفجار های ابر نواختری در جریان هستند
مگنتار ها در میان قوی ترین میدان های مغناطیسی کیهان هستند.هنوز تنها یکی از بزرگترین میدان های مغناطیسی اندازه گیری شده است.در هر حال استقاده از تکنوئیک ها و مشاهدات مگنتارها در اشعه ایکس احتر شناسان را قادر خواهد ساخت تا یک میدان مغناطیسی قوی را مشخص کنند.
مگنتار ها جزو ستاره های نترونی بسیار عجیب هستند.دانشمندان آنها را از طریق رفتار غیر عادی شان و زمانی که طول موج غول پیکر های اشعه ایکس را شعله ور می کردند یافتند.
این ویژگی های عجیب را مگنتار ها با تکامل و اتلاف و فروپاشی میدان مغناطیسی فوق العاده قدرتمند خود که صدها تا هزاران بار شدید تر از ستاره های نترونی یا تپ اختر ها است بدست آوردند.
میدان مغناطیسی مگنتارها می تواند یک ساختار بسیار پیچیده باشد.بارز ترین و آسان ترین راه برای اندازه گیری مقیاس میدان مغناطیسی بزرگ بیرونی است که شکلی بسیار شبیه به یک نوار آهنربای منظم را دارد که بعنوان دو قطبی شناخته می شود.
این مطالعه چند سال قبل بر یک میدان مغناطیسی بنام SGR 0418+5729 که چند سال قبل ,این ستاره به وسیله یک میدان مغناطیسی دو قطبی که با سایر مگنتارها مقایسه شده بود کشف شد.

این مطالعه جدید بر اساس مشاهدات تلسکوپ اشعه ایکس  ESA's XMM-Newton انجام شده است و شواهد قوی وجود دارد که یک میدان مغناطیسی بسیار قوی در آن قرار دارد.
این میدان مغناطیسی قوی داخل میدان است اما در زیر یک سطح پنهان شده است که در زیر آن میدان مغناطیسی بطور متوازی نشست کرده است.
نشست چنین میدان مغناطیسی می تواند طغیان و شعله ور شدن اشعه ایکس از مگنتارها را توضیح دهد.انحراف میدان مغناطیسی گیر افتاده در داخل ستاره آشفتگی زیر سطح میدان مغناطیسی را می سازد.مگنتارها بیش از حد کوچک هستند تنها بیست کیلومتر و حتی بهترین تلسوپ ها قادر به دیدن جزئیات سطوح آنها نیستند.
آنها در مشاهدات ستاره شناسان بعنوان نقاط نورانی در نظر می رسند پس تیم تا به حال نشانه های غیر مستقیمی از سطح SGR 0418+5729's  مشاهده شده است برای این کار چگونگی انتشار اشعه ایکس از میدان مغناطیسی ستاره در حال چرخش معیار در نظر گرفته می شود.
"SGR 0418+5729 در هر نه ثانیه یک بار می چرخد و فهمیدیم که انعکاس اشعه ایکس مغناطیسی در طول چرخش به شدت کاهش می یابد ای به این معنی است که چیزی در نزدیکی سطح تابش اشعه ایکس را جذب می کند.

این تیم عقیده دارد که غلظت پروتون ها در یک منطقه کوچک از سطح مگنتار شاید کمتر از چند صد متر جذب اشعه ایکس در جریان باشد.
پروتون ها در یک محدوده کوچک در نزدیکی میدان مغناطیسی قوی محدود شده اند.میدان مغناطیسی موضعی در  داخل میدان مفناطیسی داخلی ظاهر شده است.شواهد قدرتمندی که یک میدان مغناطیی قوی و پیچ خورده ای در سطح زیرین قرار دارد.
این کشف شگفت انگیز همچنین این را تایید می کند در اصل سایر تیپ احتر ها با میدان مغناطیسی نسبتا کم در داخل یک میدان مغناطیسی قوی مخفی شده باشند.در نتیجه بسیاری از تیپ اختر ها ممکن است فعالیت خود را تغیر دهند و به یک مگنتار تبدیل شوند و بصورت بسیار فعال در آیند.ممکن است در آینده مگنتور های بیشتر از آنچه که تصور می شد کشف شود این ایده باعث تجدید نظر عمده ما در توضیح تشکیل و تقویت میدان مغناطیسی در ستاره های نترونی شود.

---

مگنتاراز ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد: مگنتار(به انگلیسی: Magnetar)‏ یا ستاره مغناطیسی (مغنااختر) نوعی ستاره نوترونی است که میدان مغناطیسی بسیار نیرومندی دارد. فروپاشی آن,پرتوهای پرانرژی الکترومغناطیس خصوصا اشعه ایکس و گاما ساطع می کند. نظریهء مربوط به مگنتارهاتوسط رابرت دانکن و کریستوفر تامسون در سال 1992 ارائه شده است،ولی اولین انفجار اشعهءگاما مربوط به یک مگنتار در 5 مارس 1979 کشف و ثبت شد.در طول یک دههء بعد از آن فرضیه ءمگنتار به صورت گسترده به عنوان تکرارکنندهء اشعهء گاما و اشعه ء ایکس غیرعادی اختر تپنده پذیرفته شد.

تصویر نجومی روز آرامش قبل از طوفان!

این تصویر زیبا کهکشان NGC 799 در زیر و دربالا NGC 800  که در صورت فلکی  Cetus (نهنگ) واقع شده اند را به تصویر می کشد.این جفت کهکشان در سال 1885 توسط  ستاره شناس آمریکایی لوئیس پشت سویفت رصد شد.
این دو کهکشان در فاصله سی صد میلیون سال نوری از ما واقع شده اند مشاهدات ما به خوبی اجازه تشریح آنها را می دهد.این دو کهکشان مثل کهکشان راه شیری ما هر دو جزو کهشا ن های مارپیچی با بازوهای دراز هستند.مقدار زیادی از ستاره های داغ آبی رنگ خوشه های آنها در حال شکل گیری هستند(نقطه کوچک آبی رنگ در تصویر
)در حالی که تورم مرکزی گروه بزری از کولر ها ستاره های قدیمی و قرمز رنگ در منطقه کروی است.
یکی دیگر از ویژگی های جالب تعداد بازوهای مارپیچی است NGC 800 دارای سه بازوی مارپیچی پیچیده و درخشان است در حالی که NGC 799 تنها دارای دو بازوی مارپیچی نسبتا کم نور اما گسترده است.این آغاز تا پایان در یک نوار بسته تقریبا در همه کهکشان بصورت یک ساختار حلقه مانند به نظر می رسد.
به نظر می رسد این تصویر از دوکهشان مارپچی شبیه یک آرامش قبل از طوفان باشد ما نمی دانیم در آینده این دو کهکشان چه اتفاقی خواهد افتاد بطور معمول زمانی که دو کهکشان به هم نزدیک شوند در بیش از صدها میلیون سال اختلالات گرانشی رخ می دهد که باعث تغیر شکل کهکشان ها و ادغام آنها و درنهایت تشکیل یک کهکشان بزرگتر خواهد شد.

فرو رفتن کهکشان کوتوله در کهکشان مارپیچی!

NGC 1232 یک کهکشان مارپیچی عظیم واقع در 60 میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی نهر دور است.نور آن حاکی از انبوهی از ستاره های آبی و روشن در امتداد بازوی مارپیچی آن و خطوط گرد و غبار تیره ای است که انها را از هم جدا کرده است.مشاهدات اشعه ایکس آن را پوشیده از ابرهای فراوان نشان می دهد.تلسکوپ اشعه ایکس چاندرا ابر گازی درخشانی را در بخش اشعه ایکس با دمای شش میلیون درچه مشخص کرده است.ابر گازی می تواند 40000 برابر خورشید و جرمی معادل سه تریلیون برابر آن را داشته باشد.به نظر می رسید ابر گازی در اثر برخورد یک کهکشان کوتوله با یک کهکشان مارپیچی بزرگ که یک شوک فوق العاده عظیم از امواج گازی فوق العاده گرم به وجود آورده باشد پدید آمده است.درخشش گاز داغ ناشی ازاشعه ایکس از ده تا پنجاه میلیون سال ممکن است طول بکشد.
اگر این موضوع تایید شود این اولین باری است که یک برخورد توسط اشعه ایمس تشخیص داده می شود این می تواند به مشاهدات مشابه در سایر نقاط جهان کمک کند و منجر به درک بهتر ما از رشد کهکشان ها از طریق برخورد های مشابه شود.
به نظر می رسد موج شوکباعث شکل گیری ستاره های بزرگ روشن شده که این باعث انتشار گسترده اشعه ایکس وافزایش بادهای ستاره ای ناشی از انفجار ابرنواختر ها تحت عنوان ستاره های بزرگ تکامل یافته می شود.یکی از این مناطق در زیر تصویر و سمت راست مرکز این کهکشان مارپیچی در به نظر می رسد.تصویر ترکیبی از داده های اشعه ایکس چاندرا و داده های تلسکوپ نوری رصد خانه اروپاست.

منبع

دانشمندان می گویند برخورد یک سیارک ممکن است نقش مهمی در تکامل حیات بروی زمین داشته باشد!

یک سیارک بزرگ در استرالیای جنوبی گزارش شده است که 590 میلیون سال قبل در طول عصر یخبندان به زمین برخورد کده و باعث تکامل پیچیده موجودات اولیه زمین شده است.
در سال 2010 محققان دانشگاه آدلاید  استدلال کردند که برخورد شهاب سنگ آکراملن در یک دوره یخبندان گسترده که مربوط به بیش از 500 میلیون سال قبل بود و شرایط ایده آلی برای یک انفجار از تکامل ارگانیست های پیچیده که بعنوان موجودات زنده ادیاکارا شناخته می شدند انجام شده است.
دوره ادیارا بعنوان قدیمی ترین دوره موجودات چند سلولی با بافتی مشخص شناخته می شود.و رایج ترین موجودات شبیه کرم سرخس ها و موجوداتی با کیسه های بی حرکت بود که شباهت بسیار کمی به موجودات مدرن دارند.و درک رابطه موجودات مختلف بعد از انفجار مبرین مشکل شد.
ترکیبی از تنش های محیطی و آب و هوای بسیار سرد و یخبندان در نزدیکی سطح دریا تاثیرات گسترده ای بر عرض های جغرافیایی پاین گذاشت و یک عامل موثر در تکامل موجودات زنده بود.
چند میلیو سال بعد از برخورد شهابسنگ ادیکاران ها گروه مبهمی از موجودات که بسیار شباهت اندکی به موجودات زنده دارند پدید آمده اند اولین فسیل این جانداران در محدوده فلیندرز در جنوب استرالیا در فاصله 300 کیلومتری از محل برخورد شهاب سنگ پیدا شده است.
برخورد شهاب سنگ آرکامان موضوع پژوهش های وسیعی برای محققا بوده است.اما مطالعات اخیر شواهدی از اینکه ممکن است یخ بیشتر زمین را پوشانده باشد را فراهم می کند.گوستین و همکاران دانشگاهی اش بقایای یخبندان و آثار و رسوبات باقی مانده از یخ شناور در میان سنگ ها در فاصه 500 کیلومتری از محل برخرد را یافته انداین نشان می دهد که یک دوره یخبندان در طول عرض های جغرافیایی پایین رخ داده است.
تاثیر سیاراک معادل انفجار 5.2 میلیون تن TNT انرژی آزاد کرده که باعث زمین لرزه سونامی و آتش سوزی های گسترده در زمین شده و تاثیرت مخربی روی زمین گذاشته که تا به امروز ادامه دارد.و زمین هنوز در حال تحمل اثرات این ضربه محکم و ناگهانی و سرد است..

برطبق گفته های گوستین شواهد مهمی از تحولات مهم زیستی در زمین در زمان برخور شهابسنگ وجود دارد که نشان می دهد که از گرده ها و آثار فسیل ها, ایزتوپ های کربن و داده های مولکولی ا بدست آمده است گوستین گفت این تغیر شامل سقوط حاصلخیزی اولیه و ظاهر زمین و تنوع آسیرتیارچ ها(میکرو فوسیل ها) و موجودات بزرگ تر و پیچیده چند سلولی (ادیکاران ها)ها شده است.
اختر زیست شناسان مالکوم والتر از دانشگاه نیوساوت ولز سیدی استرالیا در مصاحبه ای با مجله کیهان گفتند:مقایسه آن با تنوع سریع پستاندارن بعد از انقراض دایناسور ها این سوال را به وجود می آورد که قبل از چه موجوداتی منقر شده اند؟آنچه در طرف دیگر سکه به نظر می رسد یک رویداد جدید بازیابی و شکوفایی زندگی جدید است.

مشاهدات اخیر از شهاب سنگ هارتلی 2 نشان می دهد که منشا آب اقیانوس های روی زمین می تواند ناشی از شهاب سنگ ها باشد!

مشاهدات از دنباله دار هارتلی 2 (Comet Hartley 2)نشان داده است که ان از اب یخی که مشابه ترکیب اقیانوس های روی زمین است ساخته شده است.این تئوری که ستاره های دنباله دار منشا آبهای اقیانوس های روی زمین هستند را تقویت می کند زمانی که زمین در فاز اولیه منظومه شمسی در حدود 4.5 میلیارد سال پیش شکل گرفت که زمین از توده سنگ های مذاب تشیل شده بود هر مولکول آب تبخیر می شد.در این جهان خشک و بی روح یک سوال لازم است:آب اقیانوس ها از کجا آمده اند؟این موضوع بحث های زیادی را در میان دانشمندان برانگیخته است بعضی دیگر از دانشمندان عقیده دارند که اب متراکمی در جو اولیه زمین وجود داشته و دیگران بر این عقیده هستند که آب توسط ستاره های دنباله دار و شهاب سنگ هایی که به زمین برخورد کرده اند وارد زمین شده است.
به نظر می رسد همه ستاره های دنباله دار عمدتا از یخ آب ساخته شده است اما اندازه گیری های قبلی نشان می داد که ترکیب آنها با ترکیب اقیانوس های روی زمین متفاوت بود.آب یک مولول است که از ترکیب اکسیژن و هیدروژن ساخته شده استواما هیدروژن می تواند یک نسخه جایگزین بنام دوتریوم ساخته شود این آب سنگین ترکیب شیمیایی متفاوتی دارد.اما می توان گفت که که قسمتی از حساسیت اندازه گیری ها مربوط به نور منتشر شده است.

این مطالعات قبلی ستاره های دنباله دار اطراف دوتریومی دو برابر اقیانوس های زمین داشته و نشان می دهد ه آب در شرایط مختلف در اقیانوس های زمین شکل گرفته است.اما هارتلی 2 با ستاره های دنباله داری که قبلا مورد مطالعه قرار گرفت متفاوت است و بسیار دورتر از خورشید شکل گرفته است.ابرزار HIFI هرشل برای مطالعه هارتلی 2 مورد استفاده قرار گرفته است و متوجه شده است که نسبت دوتریوم به هیدروژن مشابه اقیانوس های روی زمین است.

بیشتر ستاره های دنباله داری که می بینیم تقریبا در فاصله بین خورشید و مشتری و زحل شکل گرفته است و سپس به ابر اورت در دورتر از منظومه شمسی پرت شده است.بعدا آنها به منظومه شمسی به وسیله فعل و انفعالات سرد اعماق فضا بازگردانده می شوند.هرچند هارتلی 2 در کمبربند کوپییر در منطقه ای فراتر از مدار نپتولن که اشیایی مانند پلوتون در آن قرار دارند تشکیل شده است.
اندازه گیری های هرشل از هارتلی 2 این نظریه را حمایت می کند که شهاب سنگ ها مسئول تولید مقدار زیادی از آبهای روی زمین هستند.هر چند احتمالا تنها ستاره دنباله داری است که در بیرون از منظومه شمسی شمل گرفته است ولی هرشل در حال حار در حال مطالعه بیشتر برای دیدن این است که آیا هارتلی 2 بیار عجیب و غریب است یا اینکه مشابه ستاره های دنباله دار است با همان اثر؟
این مشاهدات از هارتلی 2 در اواخر 2010 زمانی که فضا پیمای EPOXI ناسا در اطراف آن پرواز می کرد انجام شده است.
منبع

دانشمندان به نتایج جدیدی در باره ارتباط اندازه سیاهچاله مرکزی کهکشان با میزان شکل گیری ستارگان دست یافته اند!

ستاره شناسان با استفاده از هرشل تعدادی از ستاره ها را که ممکن است در ابتدای عمر کیهان بر سیاهچاله عظیم قلب خود تاثر گزار باشند را نشان دادند این به گسترش ارتباط بین اندازه کمربند مرکزی کهکشان و جرم سیاهچاله مرکزی را توضیح دهند.
تمام کهکشان های بزرگ یک سیاهچاله عظیم در مرکز خود دارند که هرکدام جرمی معادل میلیونها برابر یک ستاره دارند.برای بیش از یک دهه دانشمندان متعجب بودند که چه ارتباطی بین سیاهچالی و برآمدگی اطراف آن در قلب کهکشان وجود دارد؟
این گمان برای مدت طولانی وجود داشته است که در اوایل زندگی کهکشان ستاره ها در کمربند اطراف سیاهچاله ها شکل گرفته اند.ستاره شناسان نیاز دارند که به کهکشان های هیلی ذور نگاه کنن فاصله ای که ما می بینیم مربوط به میلیون ها سال قبل است.
اگر چه سیاهچاله ها خودشان قابل دیدن نمی باشند موادی که نزدیک به آنها هستند می توانند بسیار گرم باشند.انتشار مقدار عظیمی از نور با طیف وسیعی از طول موجها از امواج رادیویی تا اشعه ایکس,نوری که از این ماده می آید می تواند تریلیون ها برابر گرمتر از خورشید باشد و همراه با تولید گازهای گل خانه ای روشن نشاندهنده این است که سیاهچاله روشن تر است.بنبر اینجریان قوی از موادباد ها و جت های اخراج شده در منطقه ای در اطراف سیاهچاله وجود دارد.
مواد اطراف سیاهچاله بیشتر نوری که از کهکشان میزبان باقی مانده تحت شعاع قرار می دهند.(به جز نوری باطول موج کمتر از یک میلیمتر)
این نور زیر میلیمتر با تلسکوپ های معمولی قابل مشاهده است اما آن توسط تلسکوپ فضایی هرشل رصد شده است و نشان می دهد چه مقدار از چه نوع ستاره هایی در حال شکل گیری است در تصویر زرد و سبز نور از گرد و غبار کهکشان دور را نشان می دهند که با استفاده از اندازه گیری ها میزان شکل گیری ستاره ها نیز مشخص می شود.
هر کدام از فاصله های دور تنها در یک نقطه میده می شوند نقاط آبی اشعه ایکس ساطع شده از مواد داغ اطراف سیاهچاله را نشان می دهند.
آخرین مطالعات توست دکتر مت پیج از دانشگاه لندن که با استفاده از تصاویر دوربین اسپیر که بروی هرشل برای محاسبه مقدار شکل گیری ستارگان در کهکشان های دور نصب شده است انجام شده این می تواند با مقایسه اشعه ایکس تشخیصص داده شده توسط چاندرای ناسا نرخ رشد سیاهچاله هار را نشان دهد.
تلسکوپ فضایی مانند هرشل به ما اجازه می دهد تا به گذشته زمان نگاه کنیم و آن چیزی که نیاز داریم بدانیم تا چمار کنیم تا امروز کهکشان هایی که ساخته شده ان را پیدا کنیم.
کهکشان هایی ستاره ها را زمانی که کیهان جوان بود بطور دیوانه وار شکل دادند
اما تلاش برای مشاهدده نوری که از شکل گیری ستاره گان در برابر تابش خیره کننده ناشی از مواد گرم اطراف سیاهچاله ها تا کنون تقریبا غیر ممکن بوده است.همه طول موجهای جدید با دوربین اسپایر هرشل باز شده اند.
ما یافته ایم که کهکشان های با سیاهچاله عظیم مقدار عظیمی از ستاره ها را شکل می دهند با شکلگیری تعدادی از ستاره ها که هزاران برابر اندازه ای است که ما تا به کنون در کهکشان راه شیری پیدا کرده ایم.
اما جالب تر نتایج هرشل نشان می دهد که سریع ترین میزان رشد ستاره ها در کهکشان هایی است که شکل گیری ستاره ها در آنها خیلی اندک است.
یک تابشی که از یک کهکشان نزدیک با یک قدرت خاص می آید تمایل آن را برای خاموش شدن در صورت شکل گیری ستاره ها در کهکشان نشان می دهد.
پروفسور سیب الیور، از دانشگاه ساسکس و رهبر پروژه هرمس، گفت:این نتایج فوق العاده حلقه ارتباط شگفت انگیز سیاهچالهه ها ی مرکزی با شکل گیری ستارگان را در ابتدای عالم مشخص می کند.این سرنخ بزرگی برای معمای یک دهده قبل است و می تواند به این معنی باشد که هرچقدر سیاهچالهب بزرگتر باشد به مقدار کافی اشعه تولید می کند و آن در هر حال باعث جلوگیری از شکل گیری ستاره ها در کهکشان اطراف آن می شود.محتمل ترین توضیح برای این پدیده این است که بادهای فوق العاده قوی در اطراف سیاهچاله از جمع شدن گاز و گرد و غبار در یک منطقه برای شکلگیری ستاره جلوگیری می کنند.

تصویر نجومی روز طرح بزرگ و درخشان M74

اگرچه کامل نیست ولی یکی حدقلا یکی از درخشان ترین کهکشان ها است.این جزیره کیهانی شامل صد میلیارد ستاره و در فاصله 32 میلیون سال نوری از صورت فلکی حوت است.این کهکشان دارای یک چهره زرق و برق دار است بازوهای مارپیچی این طرح بزرگ از ستاره های درخشان آبی رنگ و خطوط تیره از غبار کیهاتی ترسیم شده است.تصویر ارائه شده ترکیبی از داده های 2003 و 2005 است که با استفاده از دو دوربین پیشرفته هابل برای نقشه برداری استفاده شده است.این طرح در اندازه ای حدود 300000 سال نوری در سراسر منطقه M74 قرار دارد و شامل نشر هیدروژن های برانگیخته مایل به قرمز رنگ در مناطق تشکیل ستاره ها می شوند به تازگی دانشمندان سرنخ هایی از یک ابر نواختر درخشان را نیز در این منطقه دیده اند.

تصویر نجومی روز خطای دید در کهکشان .مسیه ۹۴

قبلا به نظر می رسید این کهکشان دارای دوحلقه کاملا متفاوت است که یکی  بصورت متراکم و درخشان در اطراف هسته کهکشان و دیگری بصورت کم نور در خارج از دیسک اصلی آن.ستاره شناسان کشف کرده اند که به نظر می رسد نور آبی عمیقی که از ستارگان دیده می شود در واقع این یک خطای دید بوده است.یک تصویر کامل از میسه 94 نشان می دهد که دو بازوی مارپیچی آن بصورت جداگانه از هم هستند که در واقع از دید ما بصورت یک حلقه دیده می شود.مسیه ۹۴(به انگلیسی: Messier 94)‏ (یا NGC 4736) یک کهکشان مارپیچی در صورت فلکی تازی‌ها است. و توسط پی‌یر مچاین و در سال ۱۷۸۱ کشف شدو دو روز بعد توسط شارل مسیه به فهرست اجرام مسیه افزوده شد.

آیا زمان یک توهم است؟

زمان یک موضوع مخصوص در حال حاضر فیزیک است و جست و جو برای یک نظریه واحد فیزیک دانان را مجبور به بازبینی اساسی در مفروضات خود کرده است که چند چیز اساسی تر از زمان نیز وجود دارد.
بعضی از فیزیک دانان استدلال می کنند که چیزی مانند زمان وجود ندارد و تعدای فکر می کنند نباید جایگاه زمان را تنزل دهیم این دو ایده جالب وجود دارند اما در یک جهان ثابت زمان را درک می کنیم
فیلسوفان چنین ایده هایی را از زمان سقراط برسی کرده اند اما فیزیکدانان در حال حاضر آن را محکم تر کرده اند با توجه به یکی از آنها زمان ممکن است در یک جهان در حال تقسیم به وجود آمده باشد و آنچه باعث درک ما از زمان می شود روابط میان تکه های آن است

زمانی که شما این متن را می خوانید شما فکر می کنید آنچه اتفاق افتاده در این لحظه است.و این لحظه را بطور واقعی حس می کنید این حقیقت دارد در هر حال ممکن است شما گذشته را به یاد داشته باشید یا آینده را پیش بینی کنید.شما در حال حاضر هستید و در طول این دقیقه ان چیزی را که خوانده اید اتفاق افتاده است.این یکی است و به عبارت دیگر آن را بطور جریان مداوم احساس می کنید و بطور مداوم خود را به روز رسانی می کنید.ما باید از آینده درک مستقیم و عمیق داشته باشیم و آنچه که در حال حاضر اتفاق می افتد و در گذشته ما ثابت مانده است بعنوان جریان زمان ساختار گذشته ثابت مانده است و در حال حاضر در حال باز شدن است و در آینده به سوی جلو می رود این ساختار زبان و تفکر و رفتار ما را ساخته و زندگی ما به آن اویزان شده است.این طرز تفکر شما بطور طبیعی است.
ولی شما انعکاس این را در علم پیدا نخواهید کرد معادلات فیزیک به ما اتفاقی را که در حال حاضر در حال اتفاق افتادن است نشان نمی دهند و آنها شبیه به یک نقشه است که در آن حال حاضر وجود ندارد و شما اینجا هستید فقط بعنوان یک نماد است و به همین دلیل جریان زمان اینجا وجود ندارد بعلاوه نظریه انیشتین می گوید که هیچ چیز مخصوصی در حال حار وجود ندارد اما تمام لحظات بطور مرموزی واقعی نشان می دهند.

آیا هیگز منبع انرژی تاریک است؟تئوری های جدید می گویند بله!

یکی از بزرگ ترین اسرار در فیزیک ذرات معاصر و کیهان شناسی این است که انرژی تاریک چیست؟ چه چیزی از انرژی مسلط بر چگالی جهان مشاهده شده است؟و آیا ارزش قابل ملاحضه ای دارد؟این مقدار شاید 120 برابر کوچک تر از آنی خواهد بود که بر اساس فیزیک بنیادین انتظار می رودفیزیکدانان برای حل این مشکل اغلب از حل مساله ای که ثابت کیهانی نام برده می شود استفاده می کنند که تاکنون توسط نظریه پردازان فراموش شده بود.
در حال حاضر دو فیزیک دان به نامهای لارنس کراس از دانشگاه ایالتی آریزونا و جیمز دندانه دانشگاه لوئیزیانا لافایت اظهار کرده اند اینکه اخیرا هیگز کشف شده می تواند دری برای فیزیک باشد که به شرح برخی از ویژگی های انرژی تاریک و حل مشکل ثابت کیهانی کمک کند.
در این مقاله مکانیسم هیگز بعنوان منبعی برای انرژی تاریک در نظر گرفته می شود این دو دانشمند کشف کرده اند که چگونه یک اتصال کوچک می تواند بین ذرات هیگز و جود داشته باشد و ممکن است به آنچه که موسوم به مقیاس متحد بزرگ است.مقیاس شاید شانزده برابر کوچکتر از اندازه یک پرتون که در آن سه نیروی غیر گرانشی طبیعت که همگرایی آنها در داخل یک تئوری می تواند نتیجه وجود یک پس زمینه میدان دیگری را در طبیعت به جز میدان هیگز بدهد که به تراکم انرژی از جای خالی فضا که دقیقا در همان مقیاس صحیح متناظر با چگالی انرژی مشاهده شده است.
مشاهدات کنونی کیهان را در یک اندازه شتاب در حال گسترش نشان می دهد.اما این شتاب نمی تواند به تنهایی بر اثاث ماده باشد.انرژی قرار داده شده در فضای خالی با استفاده از ماده یک نیروی گرانشی واگرا مخالف نیروی جاذبه تولید می کند که شامل ماده تاری است که استنباط بر این است که اساسا جرم کهکشان ها را تشکیل می دهد.اما آن نمی تواند بطور مستقیم با نور در تعامل باشد پس بنابر این به این دلیل تنها می توان با ثابت گرانشی آن را تخمین زد.
بخاطر این پدیده و بخاطر آنچه که در عالم مشاهده شده تصور می شود که  انرژی تاریک شامل  70 درصد از چگالی جهان است در حالی که ماده قابل مشاهد شامل 2 تا 5 درصد و باقی مانده 25 درصد شامل ماده تاریک است.
منبع و این ان انرژی تاریک و دلیل آن بزرگترین اهمیت محاسبه و استنباط انرژی تاریک در فضای خالی در حال حاضر غیر قابل فهم است و آن را به یکی از مشکلات برجسته فیزیک تبدیل کرده است.
کراس، بنیاد استاد در دانشگاه ایالتی آریزونا گفت:مقاله ما پیشرفتی در یکی از جنبه های این مشکل است.حالا که هیگز کشف شده یک راه در فیزیک به مقیاس انرژی بالاتر باز شده و ترکیب کوچک آن  و اتصال آن با میدان های جدید عددی که در این مقیاس ها به کار می روند امکان پذیر است.
کوچکترین اتصال ساده به ما نشان داده است که نسبت مقیاس آن در الکترون ضعیف فیزیک عمل می کند.و در مقیاس بزرگ متحد ممکن ساخته و امکان همکاری انرژی خلا را درقیقا در جهت درست برای محاسبه دقیق انرژی تاریک می دهد.
مقاله جدید نشان می دهد که یک انرژی کوچک حدقلا بطور طبیعی تولید شده در داخل بسیار ساده یک مدل استاندارد برای فیزیک ذرات را تعمیم دهد.
مشکل عمیق تر این است که چرا فیزیک شناخته شده از روی مدل استانداد می تواند انرژی بسیار بزرگ را در یک فضای خالی شرکت دهد این هنوز حل نشده است. 

تصویر نجومی روز کهکشان مارپیچی NGC 1232

این تصویر تماشایی از کهکشان مارپیچی بزرگ NGC 1232 در تاریخ 21 سپتامبر سال 1998، در طول یک دوره از شرایط خوب مشاهده به دست آمده است.که آن بر اساس قرار گرفتن در معرض سه اشعه تابش آبی سرخ و ماورا بنفش بوده است رنگ مناطق مختلف به خوبی قابل مشاهده است مناطق مرکزی شامل ستاره های پیر هستند که رنگ مایل به قرمز دارند در حالی که بازوهای مارپیجی با ستاره های جوان آبی رنگ و مناطق تشکیل ستاره ها پر شده است.توجه داشته باشید که کهکشان همدم آن در سمت چپ به شکل حرف یونانی تنا است.
NGC 1232 در بیست درجه از جنوب آسمان استوا و در صورت فلی نهر در فاصله 100 میلیون سال نوری قرار دارد اما کیفیت اپتیکال ر به ما اجازه می دهد که آن را به خوبی با جزئیات باور نکردنی در فاصله مشخص شده ببینیم این تصویر این تصویر مربوط به 200000 سال نوری یا دوبرابر عمر کهکشان راه شیری ماست.
تصویر ترکیبی از سه عکس گرفته شده با فیلتر های مختلف U (360 nm; 10 min), B (420 nm; 6 min) and R (600 nm; 2:30 min)  در طول یک دوره .07 ثانیه است و میدان نشان داده شده در اندازه  6.8 x 6.8 arcmin گنجانده شده است شمال در شمالا و شرق به سمت چپ قرار دارد.

اثر یک یادگاری باستانی از انفجار بزرگ منجر به پیدایش سرنخ های جدید از منشا کیهان شد..

برای فهمیدن رازهای کیهان دانشمندان تلاش می کنند تا به گذشته های دور مانند بیگ بنگ برگردند.برسی های جدید از از موج های کوچک زمینه کیهانی با استفاده از داده های دانشگاه ملی لارنس برکلی توانسته اند چشم انداز دور تری از گذشته زمان گرفته باشند زمانی که هنوز صد تا سیصد هزار سال از انفجار بزرگ گذشته بود.و نکات جدیدی از سرنخ آنچه اتفاق افتاده بود را فراهم می کند.
ما تصویری استاندارد از کیهان اولیه را یافتیم.ما دریافتیم که در آن چیرگی تابشی ماده بدنبال مسلط شده بودمراحلی که ما می توانیم با داده های جدید آن را بیازماییم.
اریک لیندر گفت اما نکاتی است ه امواج تابش نمی توانسته اند ماده را آنطوری که مورد انتظار بود ماده را تکمیل کنند یا به وجود بیاورند.
یک فیزیکدان نظری با بخش فیزیک آزمایشگاه برکلی و عضو پروژه کیهان شناسی ابرنواختر گفت:به نظر می رسد یک خط تیره که یک خط تیره از تابش رادیویی بیش از اندازه سرنخی از فتون های CMB نیست.
لیندر و همکارانش به تجزیه و تحلیل آخرین داده های ماهواره پلانگ آژانس فضایی اروپا و کاوشگر ناهمسانگردی مایکروویو ویلکینسون ناسا (WMAP)که اندازه گیری تحت فشار CMB  ها را با وضوح بالاتر و صدای کمتر و آسمان تحت پوشش بیشتر از زمان های قبل انجام دادند.
لیندر می گوید اولین مظنون در پشت این ذرات نسبی نسخه های وحشی از نتریونها هستندد که پرجمعیت ترین ساکنان جهان امروز بعد از فتون ها هستند.
اصطلاح وحشی برای متمایز کردن این نتریون های نخستین و اصلی از آنهایی که انتظار می رود فیزیک ذرات در حال مشاهده آن باشد به کار می رود.مظون دیگر انرژی تاریک ضدگرانشی است نیرویی که شتاب انبساط جهان ماست بازهم در هر حال آن قسمتی از انرژی تاریک جهان امروز ما مشاهده می شود.
لیندر می گوید انرژی تاریک اولیه کلاسی از توضیحاتی برای منشا شتاب کیهانی است مه در برخی از مدل های فیزیک مطرح می شود در حالی که یک انرژی تاریک متعارف مانند ثابت کیهانی به یک قسمت از میلیونها انرژی کل چگالی که در طول زمانCMB  ها را پراکنده است می گویند انرژی تاریک اولیه می توانست چگالی انرژی یک به ده میلیون برابر بیشتر را داشته باشد
لیندر می گوید انرژی تاریک اولیه می توانسته شتاب کیهانی را تا هفت میلیارد سال بعد براند کشف واقعی نه تنها ارائه یک دید جدید نسبت به منشا شتاب کیهانی است شاید هم می تواند شواهد جدیدی برای نظریه ریسمان و مفاهیم دیگر فیزیک مانند انرژی باشد.

کشف یک ابر کیهانی با بخار آبی معادل 2000 برابر اقیانوس های روی زمین!

ستاره شناسانی که بروی داده های اخیر تلسکوپ فضایی هرشل مطالعه می کردند منبع بخار آبی را یافتند که بیش از 2000 بار برای پر کردن تمام اقیانوس های روی زمین کافی است.این ابر همراه با گاز و گرد و غبار در حال سقوط به یک ستاره خورشید مانند است.آب برای زندگی بروی زمین ضرورت دارد قبلا نیز در خارج از منظومه شمسی ما بصورت گاز و یخ و دانه های گرد و غبار در نزدیکی محل های فعال تشکیل سیاره کشف شده بود.
این مشاهدات هرشل از یک هسته ی ستاره ای سرد است که در صورت فلکی ثور قرار دارد و بعنوان Lynds 1544 شناخته می شود.تشخیص از بخار آب در یک ابر مولکولی در یک ستاره در آستانه شل گیری برای اولین بار است که صورت می گیرد.و بخار معادل 2000 اقیانوس بخار شده زمین حاوی آب است که شامل دانه های گرد و غبار یخی با انرژی کیهانی بالا هستند که از طریق ابر در حال عبور هستند.
پائولا کاسلی از دانشگاه لیدز، انگلستان، نویسنده سرب از مقاله گزارش نتایجدر مجله اخترفیزیک گفت برای تولید این مقدار از بخار آب باید مقادیر عظیمی یعنی در حدود سه میلیون برابر اقیانوس های زمین آب وجود داشته باشد.
قبل از مشاهدات ما فر می شد که تمام آب روی ذرات غبار منجمد شده بیش از حد سرد و در فاز گازی است و قابل اندازه گیری نیست.
در حال حاضر ما برای برسی درک خودمان از فرآیند های شیمیایی و این منطقه متراکم و خاص,اهیت پرتو های کیهانی در نگه داشتن این مقدار بخار آب است.
مشاهدات نشان می دهد که مولکول های آب به سمت مرکز ابر که در آن ممکن است یک ستاره جدید شکل بگیرد در جریان هستند و نشان می دهد که قروپاشی گرانشی به تازگی آغاز شده ست.مطلقا هیچ نشانه ای از ستاره ها در ابر تاریک وجود ندارداما ما با نگاه به مولکول های آب می توانیم شواهدی را از حرکت آنها به داخل که می تواند منجر به فروپاشی کل ابر شود ببینیم Dr Caselli گفت:آنجا به اندازه کافی ماده برای شکل گیری یک ستاره حدقلا با جرم خورشید وجود دارد و این نیز می تواند به معنی شکل گیری یک سیستم سیاره ای جدید مثل مال ما باشد.
مقداری بخار آب در ر کشف شده بود که در حال تشکیل یک ستاره بود اما بقیه در اطراف دیسک آن برای ارائه یک منبع غنی برای تغذیه سیارات جدید گنجانده شده بود.

انفجار عظیم بسیار باستانی در فراسوی دید تلسکوپ فضایی هابل!

بیش از 12 میلیارد سال قبل یک ستاره منفجر شد و خودش پاره شد و بقایای آن در محیط بیرون در دو جت دوقولو در سرعتی نزدیک به سرعت نور ماندند.در مرگ آن نوری منتشر شد که برابر یک میلیون برابر نور کل کهکشان ماست.
این فلش درخشان کل فضا را در 12.7 میلیارد سال قبل طی کرد و حتی زمین هم در زمان این انفجار وجود نداشت.با تجزیه و تحلیل این نور ستاره شناسان د حدود یک کهکشان کم نور بسیار کوچک را با استفاده از هابل مشاهده نمودند.
این ستاره در یک زمان بسیار شگفت انگیز که می توان از آن بعنوان عصر تاریکی یاد کرد زندگی می کرده است این عصر در حدود فقط یک میلیارد سال پس از انفجار بزرگ بوده است.
Ryan Chornock  از مرکز اختر فیزیک هاروارد اسمیتسن می گوید در آن زمانی که این ستاره مرد جهان هنوز آماده تشکیل زندگی نبود اما عناصر مورد نیاز برای ساخت ان مهیا شده بود.
تحت فروسرخ 5.9 در فاصله 12.7 میلیارد سال نوری یکی از دورترین انفجار اشعه گاما تاکنون تحت عنوان GRB 130606A یافت شده است.
به این معنی که دانشمندانی که نقش پزشکی قانونی را دارند پس از برسی مرگ و زندگی یک ستاره در کیههان و مراحل اولیه از زمان کیهان به این نتایج می رسند.
ستاره مرگ خود را با انتشار اشعه گاما اعلام می کند که این یک رویداد شناخته شده بنام انفجار اشعه گاما(GR( است.
GRB 130606A بعنوان یک انفجار اشعه گامای طولانه طبقه بندی است که به مدت پشت سر هم و چهار دقیقه به طول انجامید.این توس فا پیمای سویفت ناسا در ششم ژون تشخیص داده شد و تیم به سرعت مشاهدات خود توسط تلسکوپ MMT را در آریزونای شمالی ثبت کردند.
Chornock می گوید ما چند ساعت قادر به دریافت ماده بودیم این سرعت در تشیخص و مطالعه ما در بعد از فروزش بسیار اهمیت داشت.
فروزش GRB هازمانی اتفاق می افتد که که جت ها بطور مکرر به گازهای اطراف ضربه بزنند.این فرآیند فراگیر است و مثل برف روبی است.گرما و حرکت دادن آن باعث حبابی شدن آن می شود زمان فروزش و نور بعد از مرگ ستاره در کهکشان میزبان سفر کند به وسیله ابرهای گازی در میان ستاره ها سفر می کند عناصر شیمیایی توسط این ابرها جذب می شوند.
عناصر شیمیایی در آن ابرها نور را در طول موجهای مختلف جذب می کند و شکل های خاصی که اثرات آن باقی می ماند شکلی شبیه طیف یک رنگین کمان تشکیل می دهد.ستاره شناسان می توانند این اثر را مطالعه کنند و بدانند کدام گازها از کهکشان های دور آمده اند.
تمام عناصر شیمیای سنگین تر از هیدروژن و هیلیوم و لیتیوم باعث ایجاد ستاره ها می شوند در نتیجه آن دسته از عناصر سنگین که ستاره شاسان آنها را فلزات می نامند در طول زمان تجمع می یابند زندگی نمی توانست در ابتدای جهان وجود داشته باشد زیرا عناصر زندگی مانند اکسیژن و هیدروژن وجود نداشت.
Chornock  و همکاران دانشگاهی اش یافتند که GRB کهکشان شامل حدود یک دهم مواد فلزی منظومه شمسی است.توری ها پیشنهاد می دهد که اگرچه سیارات سنگی قادر به شکل گیری بوده اند اما با حتمال زیاد زندگی قادر به شکل گیری نبوده است.
ادو برگر از نویسندگان CFA گفت»در آینده ما قادر خواهیم بود که GRB هایی در فاصله ببسیار دور را با استفاده از تلسکوپ غول پیکر ماژالانی بیابیم.
نتایج این مطالعات در شمار 1 سپتامبر اختر فیزیک منتشر خواهد شد.

گروهی از دانشمندان دانشگاه هاروارد:ممکن است حیات هوشمند در کیهان دارای عمر بسیار کوتاهی باشد!

ساختار یک سیاره زمین مانند نیاز به مواد خام دارد که در تاریخ اولیه جهان در دسترس نبوده است.انفجار بزرگ فضا را با هیدروژن و هیلیوم پر کرد.عناصر شیمیایی مانند سیلیون و اکسیژن ,مولفه های کلیدی از سنگ ها و سوختن ستاره ها تابه کنون اما این چگونه بوده است؟چگونه تعدادی از این عناصر سنگین را برای تشکیل یک سیاره نیاز داردید تشکیل می شوند؟
مطالعات نشان داده که غول های گازی هم اندازه مشتری تمایل دارند که در اطراف ستاره های حاوی عناصر سنگین تر از خورشید تشکیل شوند.با این حال تحقیقاتی از یک تیم اخترشناسی که در سال گذشته پایان یافت نشان داد ه سیارات کوچکتر از نپتون در اطراف طیف گسترده ای از ستاره ها تشکیل می شوند که شامل آن عناصر سنگین با اندکی عناصر سبک تر از عناصر خورشید باشدبه عنوان مثال سیارات سنگی ماند زمین می توانند زودتر از حد انتظار در ابتدای تاریخ جهان شکل گرفته باشند.
این کار نشان می دهد که سیارات زمین مانند می توانند در هر زمان از تاریخ جهان شکل گرفته باشند این موضوع را اسمیتسونین ستاره شناس دیوید لاتام (مرکز هاروارد اسمیتسونین برای علوم اخترفیزیک)گفت
Latham played  رهبر مطالعات دانشگاه کپنهاگ.:شما به بسیاری از نسل های قبلی ستاگان نیاز دارید"
ستاره شناسا این عناصر شیمیایی سنگین تر از هیدروژن و هلیوم را بعنوان فلز می نامند آنها با در نظر گرفتن خورشید بعنوان معیار این فلزات یا عناصر شیمیایی ررا اندازه گیری می کنند.ستاره ها با عناصر سنگین تر غنی تر از فلز در نظر گرفته شده اند در حالی که ستاره هایی که عناصر فلزی کمتری دارند ستاره های فقیر از فلز در نظر گرفته می شوند.
لاتان و هماراناش بیش از 150 ستاره شناخته شده را بر اساس داده های فضا پیمای کپلر مورد برسی قرار دادند آنها مواد شیمیایی بنیادی ستاره ها را اندازه گیری کردند و مشخص کردد که مقدار آنها با اندازه سیاره مرتبط است.سیارات بزرگتر به دور ستاره ای با مواد بنیادی خوشیدی یا بالاتر می چرخند.سیاره های کوچکتر در اطراف ستاره های غنی از مواد بنیادی و ستاره های فقیر بطور یکسان پخش شده اند سیاره های بزرگ ستاره های غنی را ترجیح می دهند آن چیزی که در جهان کم نیست.
آنها در یافتند که سیارات طیف زمین مانند طیف وسیعی از مواد بنیادی که شامل سیستم های خورشیدی می شوند را از جمله ستاره های که یک چهارم محتوای خورشید را دارند.
کشف آنها مدیل رشد پیوسته شکل گیری هسته را حمایت می کند در این مدل گرد و غبار ازلی به سیاراتی که مدر اندازه مایل هستند تجمع می یابد و سیارات را بع یم سیاره تمام عیار تبدیل می کند بزرگترین وزن ده برابر وزن زمین است.و سپس می تواند هیدرژن اطراف را برای تبدیل شدن به یک غول گازی جمعاوری کند.
هسته غول گازی TA به سرعت از هیدروژن و دیسک گازی درحال پراکنده شدن تشکیل شد.دورترین بادهای ستاره ای از چند میلیو سال قبل انیز این غول گازی را در بر گرفتند مواد بنیادی شیمیایی بیشتر ممکن است از تشکیل هسته های بزرگتر پشتیبانی بکنند.در توضیح اینکه چرا احتمال دارد غول گازی که در حال چرخش به دور ستاره های غنی باشد پیدا کنیم این است که این نتایج با مدل اصلی تشکیل یک سیاره در صفحه از یک مسیر طبیعی است.
اگر چه ممکن است سیارات EXO میلیاردها سال بزرگتر از زمین باشند  Dimitar Sasselo از هاروارد اعتقاد دارد که زندگی هوشمند بسیار جوان باشد و در مرحله بسیار جوان خود باشد.در حال حاضر 200 میلیارد کهکشان دیده شده اند که اگر ما امروز تا صد میلیارد سال بعد آنها را مشاهده کنیم می بینیم که سیارات مناسب برای تشکیل زندگی سیارات بسیار جوان هستند.او اضافه کرد گونه های بشر قادر نیستند به زندگی خود ادامه دهند ممکن است ما در میان اها در اوایل راه باشیم.
این می تواند توضیحی برای این باشد که چرا ما شواهدی از آنها نمی بینیم و ممکن است اغاز یک راه طولانی برای توضیح پارادوکس مشهور فرمی باشد که می پرسد اگر زندگی هوشمند در جهان وجود دارد آنها کجا هستند و چرا ما هیچگونه شواهدی را از آنها کشف نکرده ایم؟
داستان کیهان بر اساس اظهارات وی در یک مطالعه جدید قرار گرفت و به نظر می رسد زندگی مافوق زمینی در نسل ستاره هایی که حاوی مقدار کافی آهن اکسیژن و سیلیکون و کربن و همه عناصر که از 13 میلیارد سال قبل قادر بوده است در زمین تشکیل شود با استفاده از فضا پیمای کپلر و ماموریت جدیدش برای کشف آنها قرار است مورد برسی قرار گیرد.
محیط های پایدار در کهکشان ها از پر از سیاراتی است که از نه میلیارد سال قبل تشکیل شده و ساختار سخره مانند مانند زممین را دارند و سیارات بزرگتر عمری بین 7 تا 8 میلیارد سال دارند و عناصر سنگین کافی برای تکمیل فرآیند شیمیایی پیچیده برای تشکیل حیات در این سیارت با محیط پایدار برای ظهور حیات در دسترس بودند.
Enrico Fermi استدلال کرد که با توجه به عمر زیاد جهان و سیارات زمین مانند و زمان بندی فوق العاده کوتاه شکل گرفتن انسان و توسعه تکنولوژی هایش که منشا زندگی و تمدن ها در کهکشان راه شیری می توانند بطور قابل توجهی پیشرفته تر از ما باشند.
Sasselov concludes نتیجه گیری می کند که استدلال های آماری با برای پارادوکس فرمی نیز صدق می کند و تنها در صورتی که مدت زمان برای ظهور زندگی مدت کوتاهی از عمر جهان باشد  در صورت مقایسه باید چشم انداز حیات برای زندگی در جهان بسیار عالی به نظر می رسد.
سیارات ممکن است فقط بخش کوجکی از جهان ما را به دلیل اندازه کوچک آنها شامل بشوند اما بسیاری از آنها احتمال رشد زندگی وجود دارد.جهان در حال گزار به مرحله اوج ستاره سازی خود است ولی به نظر می رسد هنوز فرآیند سیاره سازی وجود دارد.تعداد ستاره ها وسیارات غول پیکر در جهان از تعداد شن و ماسه های زمین بیشتر است.
2 میلیارد ستاره در کهکشان راه شیری وجود دارد و 90 درصد آنها به اندازه ای کوچک و قدیمی برای تشکیل سیاراتی که به دورشان بچرخند هستند و ده در صد آنها دارای عناصر فوق سنگین برای تشکیل سیاراتی مشابه زمین هستند و اگر دو درصد آنها ماند زمین قابل سکونت باشند 100 میلیون سیاره فوق زمین که قابل سکونت باشند به دور این ستاره ها می چرخند.
استدلال وی در زندگی مافوق زمینی ما را وادار به تعجب می کند که اگر سیاره دیگری در خارج راه شیری وجود دارد و میلیاردها کهشان دیگر و با توجه به س مسن تر از زمین باید تکنولوژی پیشرفته تری داشته باشند که بتوانند قادر به تشخیص ما باشند ؟همانطوری که آرتور سی کلارک نوشت هر فناوری بیگانه ای که از جنس سحر و جادو نباشد قادر به تشخیص خواهد بود.

کشف یک سیاره صورتی رنگ که به دور ستاره ای شبیه خورشید ما می چرخد!

با استفاده از داده های تلسکوپ سوربای هاوایی یک تیم بین المللی از ستاره شناسان عکسی از یک سیاره غول پیکر در اطراف ستاره روشن GJ 504 را گرفت که اندازه ای چندین بار مشتری را دارد سیاره جدید GJ 504b نام دارد کمترین جرم این سیاره همیشه در اطراف یک سیاره مانند خورشید با استفاده از داده ای تصویر برداری بطور مستقیم تشخیص داده می شود.
اگر ما می توانستیم به این سیاره غول پیکر سفر کنیم ما جهانی را تشکیل شده از گرما با رنگ شبیه شکوفه گیلاس می دیدم مایکل مک الیوان عظو تیم اکتشاف در مرکز فضایی گودارد ناسا در گرین بلت گفت یک قرمز کسل کننده.دوربین مادون قرمز ما نشان می دهد که رنگ آن ممکن است آبی تر از بسیاری از سیارات عکس برداری شده باشد و ممکن است اتمسفر آن شامل ابرهای گازی جوان باشد.
GJ 504b درفاصله ای حدود نه برابر فاصله مشتری به دور خورشیدشش می چرخد که ایده های موجود را درمورد شکل گرفتن سیارات غولپیکر به چالش می کشد و به دور ستاره ای از نوع G0 که کمی از خورشید داغتر و کمرنگ تر است می چرخد و باچشم غیر مسلح نیز قابل مشاهده است و در فاصله 57 سال نوری در صورت فلکی سنبله قرار دارد و عمر آن معادل 160 میلیون سال تخمی زده می شود که این تخمین بر اساس رنگ و دور چرخش آن است.
سیستم های ستاره ای جوان بیشتر اوقات اهداف جذاب تری برای تصویر برداری هستند زیرا با اینکه بزرگ نیستند ولی مقدار زیادی نور و گرما از شکلگیری آنها از دست می دهند.و باعث روشنایی مادون قرمز آنها می شوند.
برا ساساس یک مدل پذیرفته شده بنام هسته پارچه سیارات مشتری در ابتدا مانند دیسک جوان غنی از گاز را در اطراف یک ستاره جوان هستند.یک هسته در اثر برخورد سیارک  ستاره های دنباله دار به شکل یک دانه تولید می شود که این توده با کشش گرانشی خود دیسکی به شکل سیارک را شکل می دهد.
در حالی که این مدل به خوبی بروی سیارت کار می کند پتول در فاصله 30 برابر زمین به خورشید می چرخد (30 واحد نجومی)و در حالی که  GJ 504b در فاصله 43.5 AU از ستاره خود قرار دارد.
در این میان سخت است که در یک چهارچوب سنتی نحوه تشکیل این سیاره را شرح داد عو تیم مارکوس جانسون، فوق دکترا در دانشگاه پرینستون در نیوجرسی هابل گفت:این کشف حاکی از آن است که ما باید جایگزینی جدی نظریه های شکل گیری جایگزین کنیم یا  تعدادی از مفروضات در نظریه اصلی رشت پیوسته را بطور مجدد ارزیابی کنیم
پژوهش ها قسمتی از استراتژی سیارات فرا خورشیدی با دیسک خود با سورا را کشف می کند.و بطور مستقیم تصویر سیارات فراخورشیدی و دیسک گازی اطراف آنها چند صد برابر ستاره هایی است که با سوبرا و مناکی و هاوایی مورد مطالعه قرار گرفتند این پروژه در سال 2009 و با استفاده از مشاهدات تلسکوپ فضایی ژاپن آغاز شد.
تصویر برداری اطلاعاتی را در مورد درخشندگی درجه حرارت اتمسفر و چرخش سیاره فراهم می کند اما چون سیارات بع ستار میزبان خود بسیار نزدیک هستند تلاش برای عکس برداری از آنها مانند عکس گرفتن از کرم شب تاب نزدیک نور افکن است.
پروژه دانه با کمک تصاویر تطبیقی مادون قرمز تلسکوپ اپتیک که اثرات کله جو زمین را در اتمسفر پاک می کند گرفته شده است و طول موج مادون قرمز اجازه تصویر برداری از سیارات نزدیک به ستاره کم نور را می دهد..

کهکشان های مارپیچی کهکشان های کوتوله نزدیک به خود را می بلعند!

این یک کهکشان است کیهان بیرون از آنجاست!براساس مدل های کهکشان ها با خوردن ستاره های دیگر رشد می کنند در حالی که کهکشان های بیضوی شکل زمانی حاصل می شوند که دو یا چند کهکشان پیشرو با هم ادغام شوند کهکشان های مارپیچی مانند راه شیری زمانی رشد می کنند که کهکشان های کوتوله کوچکتر را ببلعند.
در اطراف راه شیری و در  مجاورت محله کیهانی ما یک گروه محلی از کهکشان های مارپیچی که  اثری از بلعیدن کهکشان های کوتوله داشته باشند از 1997 شناسایی شده است.اما گروهی از سه کهکشان مارپیچی محلی و کوتوله های همراه آنها به اندازه کافی برای آزمایش پیش بینی های نظری ما در مورد علائم چند مرحله از فرآیند هضم کهکشان ها کافی نیستند.
در حال حار یک تیم بین المللی قادر به تشخیص این بوده است که هضم کهکشانی فراتر از گروه های محلی است و یک تیم جدید از محققان به رهبری دیوید مارتیننز دلگادو از موسسه پلانگ مطالعه کهکشان هایی در فاصله بیشتر از 50 میلیون سال نوری از زمین را به اتمام رساند و توانست یک تئوری جدید از علائم خوردن کهکشان های کوچک توسط کهکشان های مارپیچی بگوید.
هنگامی که یک کهکشان مارپیچی به یک کهکشان خیلی کوچک نزدیک می شود مانند یک کهکشان کوتوله ناهمواری کششی گرانشی کهککشان بزرگ به شدت باعث کج شدن و ناهموار شدن ستاره های کهکشان کوچکتر می شود در این فرآیند که برای میلیون ها سال ممکن است طول بکشد ساختار های پیچک مانند توسعه می یابند و در نتیجه بطور عادی کهکشان کوچکتر در یک فرآیند جزر و مد از ستاره ها متشکل می شود و کمکم کهکشان کوچکتر را بطور کامل جذب و تبدیل به قسمتی از کهکشان مارپیچی خود می کند.این مطالعه نشان داده که یک جریان جزر و مد بزرگ با جرمی معادل یک تا 5 رصد از جرم کل کهکشان مادر جذب کهکشان مارپیچی می شود.
شبیه سازی دقیق تکامل پیش بینی شده هر دو جریان جزر و مدی و تعدادی دیگر از ویژکی های متمایز را بعنوان بعنوان یک شاخص در ادغام ابرهای باقی مانده یا جت های غولپیکر یا دیسک های در حال ظهور کهکشانی را به تصویر می کشد.جالب است تمام این ویژگی های مختلف در مشاهدات جدید با ارائه شواهد جدید چشمگیر قابل ارتقا و قابل تصحیح است.
تصویر فوق العاده عمیق بدست آمده توسط Dr. Delgado و تیم بین المللی اش در جدیدی را به مطالعات کهکشانی سیستماتیک می گشاید قدم بعدی که در حال حاضر در حال پیشرفت است بافرآیند کامل کردن مدل های فعلی و آزمون های کمی بیشتر به منظور آزمایش شبیح سازی های فعلی برای تصحیح پیشبینی های مورفولوژی صورت می یرد.
شایان ذکر است این نتایج با تلسکوپ های آماتور که کاربرد تجاری دارند و با مشاهدات ابزار دیافراگم 10 تا 50 سانتی بدست آماده.

کوتوله های سرخ مناطقی با احتمال زیاد برای وجود حیات!

به تازگی با به اتمام رسیدن ماموریت تلسکوپ فضایی هرشل یک حلقه گرد و غبار از مواد را دور ستاره  Gliese 581 که همچنین چهار سیاره نسبتا کوچک را نیز شامل می شود. را کشف کرد.همچنین توده سیارات بین دو تا پانزده برابر زمین است که یک مشابه بزرگ از نپتون را می سازد.مقداری از گرد و غبار موجود بزرگتر از آن چیزی است که در منظومه شمسی است,که دلالت بر عدم وجود یک ستاره بزرگ شبیه ژوپیتر است که به دیسک ها اجازه زنده ماندن می دهد.
Gliese 581یک کوتوله نوع  M  قرمز رنگ و است که بسیار از خورشید سب تر است و یم چهارم تا یک سوم جرم خورشید را دارد این باعث می شود که کوتوله بسیار سردتر باشد و به رنگ قرمز به نظر برسد.اگرچه هر چهار سیاره شناخته شده در مدار نزدیک تری نسبت به منظومه شمسی ما به دور ستاره می چرخند دوتای آنها در گلدیلاک هستند منظور منطقه ای ه درجه حرارت می تواند اجازه بدهد آب مایع روی سطح سیاره وجود داشته باشند هر چند هر دو سیاره احتمالا از زمین گسترده تر هستند.
برای اختر شناسان این منطقه یک منطقه بالقوه برای سکونت است که می تواند احتمال حیات را تقویت کند.زندگی لوزما روری نیست که در آنجا انسان وجود داشته باشد سکونت به عوامل مختلفی مانند داشتن آب مایع و اتمسفر که در این میان مهمتر هستند بستگی دارند.
ما فکر می کنیم که باید در فواصل دور به دنبال سیارات مشابه زمین باشیم در حال حاضر متوجه یک زمین در حیات خلوت خودمان شدیم.
 "کورتنی رخت از مرکز هاروارد اسمیتسونین برای علوم اخترفیزیک (CFA) گفت:ما در انتظار خال خال هستیم...
شش در صد از ستاره های کوتوله های قرمز سیارات هم اندازه با زمین که قابل سکونت باشند دارند.ستاره شناسان مرکز زمین شناسی هاروارد اسمیتسونین برای علوم اختر فیزیک  (CfA) کوتوله های سرخی را یافته اند که بسیار در کهکشان ما شایع هستند.در حدود 74 درصد از نزدیک ترین ستاره ها کوتوله سرخ هستند.نزدیک ترین سیاره مانند زمین تنها در فاصله 13 سال نوری قرار دارد.ستاره شناسان هاروارد به رهبری Courtney Dressing محاسبه کردند که کوتوله های سرخ بیشتر از ستاره هایی مانند خورشید عمر می کنند.این کشف این احتمال جالب را که احتمال حیات بروی این سیارات قدیمی تر و تکامل یافته تر از زمین باشد تقویت می کند.
ستاره های کوتوله قرمز سردتر و کم نورتر از خورشید می باشند کتوله های قرمز بطور متوسط تنها یک سوم بزرگی و یک هزارم نور خورشید را دارند.
تیم CFA کاتالوگ کپلر از 15000 ستاره را به دنبال شناسایی کوتوله های قرمز جمعاوری کردند و پس از آن با تجزیه تحلیل مجدد آن ستاره ها و محاسبه وزن دقیق تر آنها و درجه حرارت آنها فهمیدند که تقریبا همه این ستاره ها کوچکتر و سردتر از آنچه قبلا تصور می شد هستند.
مکان یابی اطراف زمین ممکن است نیاز به یک تلسکوپ فضایی کوچک یا شبکه ی بزرگی از تلسکوپ های زمینی داشته باشد.
بنابر این هرشل نمی تواند ستاره مرکزی را بطور مستقیم ببیند تصاویر می توانند هنوز برای استنباط ساختار سیستم مورد استفاده قرار گیرد.
سیاراتی که که با یک چهارم فاصله زین تا خورشید می چرخند(بانام یک واحد نجومی یا یک AU) اما یک دیسک باقی مانده آنها بین 25 تا 60 AU گسسترش می یابد.
در این توصیر زیر طرح یک دیسک باقی مانده از حرکت سیاره ای و مدار سیاره دیده می شود.هرچند مقیاس آن از مقیاس زمین خیلی کوچکتر است حباب های دیگری در راست بالا چپ و اندکی سمت راست دیده می شود که سیستم خورشیدی نیستند بلکه پس زمینه کهکشان هایی هستند که هرشل آنها را مشاهده می کند.

 Gliese 581 یکی از ستاره های مشاهده شده توسط هرشل برنامه های پایای هرشل است.دو نوع ستاره کوتوله کم م جرم که بسیار در کهکشان ما رایج هستند اینجا حضور دارند.از سه ستاره با سیارات شناخه شده تنها بقایای دیسک Gleise 581 دیده می شود.و همچنین سیارات ژوپیتر مانند بدون جرمی که به دور آن می چرخند.
تنها یک ستاره نوع M دیگر شناخته شده است که یک دیسک باقی مانده با مقیاس AU میکروسکوپی دارد که بسیار جوان تر است و سنی در حدود 12 میلیون سال دارد و در برابر سن 2 میلیارد ساله Gleise 581 نشان می دهد که این دیسک باقی مانده و پراکنده شده یک تشعشع ناشی از یک ستاره مرکزی است.
این ارتباط بین ججرم سیاره و یک دیسک باقی مانده در ستارات خورشید مانند مانند  Virginis توسط برنامه DEBRIS مشاهده شده است.

قمر تیتان زحل بطور غیرعادی به زمین شباهت دارد!

تکنوئیک صفحه  ای فوران آتشفشان ها پیشروی یخچال های طبیعی و شبکه رودخانه ها برای میلیارد ها سال چهره زمین را تغیر داد. ممکن است بروی تیتان مریخ فرآیند های مشابهی ماند تغیر تکنونیکی فوران گدازه های یخی و فرسایش و رسوب گزاری رودخانه ها در کار باشد.
 پرون، سیسیل: آنجا بطور غیر عادی شبیه زمین است حتی با ترکیب عجیب و غریبی از مواد و درجه حرارت . .
آیدا گرین استادیار زمین شناسی از دانشگاه MIT :آنجا سطحی است که باید خیلی بیشتر از آنچه دیده بودیم باید ببینیم شبکه ای از رودخانه ها برای مدت زمان طولانی فعال بوده ست.
پرون:این سوالات جالبی را که در چند میلیارد سال قبل چه اتفاقی در مریخ افتاده است را افزایش می دهد.در سال 2004 فضا پیمای کاسینی یک اکتشاف جدید انجام داد که پرواز تیتان به دور زحل باعث نفوذ مه نارجی رنگ به تیتان شده دانشمندان برای نخستین بار تصاویر دقیق از سطح تیتان را ارائه دادند که در آن زمین های یخی چند میلیون ساله از رودخانه های آب مایع تیتان هک شده است.
در سال 2004 کاسنی شبیه یک رودخانه در قاره های سنگی زمین را تصویر برداری کرد و نشان داد شبکه های رودخانه به در یاچه ای در منطقه قطب شمال تیتان تخلیه می شوند.
در حال حاضر تصاویر تیتان چشم انداز کمی از گذشته زمین شناسی در آن را نشان می دهد و محققان دانشگاه MIT و دانشگاه تنسی در ناکسویل تصاویری از تیتان را تجزیه تحلیل کردند که نشان داد بطور شگفت آوری در برخی از مناطق تیتان رودخانه ها با فرسایش کمی روبه رو می گویند.
محققان می گویند تو دوضیح احتمالی وجود دارد یا فرسایش در تیتان بسیار آهسته است.یا تعدادی پدیده دیگر باعث از بین رفتن بستر رودخانه ها و شکل زمین می شود.در مقایسه با بسیاری از قمرها در منظومه شمسی ما تیتان نسبتا ساده است با ااعدادی غار و گودال کوچک و عمری حدود چهار میلیارد سال معادل بقیه اجرام منظومه شمسی دارد.تخمینی که بروی چاله ها انجام گرفت ممکن است یکی از آنها بسیار جوان باشد و عمروز حدود صد میلیون تا یک میلیارد سال داشته باشد.
اما چه دلیلی دارد که تعداد چاله های این قمرکم باشد؟پرون می گوید ممکن است آنچه شبیه زمین اتفاق می افتد در آنجا هم اتفاق می افتد ما تعداد زیادی چاله بروی زمین نداریم و توضیح آن این است که کره زمین همیشه با فرسایش و رسوب پوشیده شده است که ممکن است این فرآیند در تیتان بیشتر باشد.
اما شناسای کدام یک از این پدیده های زمین شناسی بروی سطح تیتان امکان پذیر است این یک چالش است تصاویر هوایی گرفته شده کاسینی از سطح تیتان با وضوح بالا سطح سیاره را مسطح نمایش می دهد و ما هیچ اطلاعاتی در باره عمق و شکل زمین نداریم.
پرون می گوید این می تواند یک چالش جدید باشد.آن شبیه چیزی است که ما از قرو قبلی می دانیم بسیاری از نقشه های پرتوگرافی وجود دارند و ما به تنهایی می دانیم که در آنجا رودخانه وجود داشته است.
در سال 2012 پرون و یک دانشجوی فارغ التحصیل از دانشگاه MIT بنام بنیامین بلک مجموعه ای از رودخانه های سطح تیتان را مجدادا مشخص کردند.تیم تصاویر گرفته شده از کاسینی را تجزیه و تحلیل کرد و 52 رودخانه برجسته از چهار منطقه در تیتان نقشه برداری شد.محققان تصاویر مدل رودخانه ها را با مدل تکامل یافته پرون مقایسه کردند.
این مدل تکامل رودخانه ها را با توجه به چندین مولفه از جمله مواد و شدت جریان آب در طول زمان نشان می داد بعنوان مثال یک رودخانه در مدت زمانی کمی توسط یخ ها نابود می شد و آن را به یک شبکه متراکم و طولانی از شاخ آب ها تبدیل می کرد.
بلک اندازه گیری های خود را از شبکه رودخانه های تیتان با مدل مقایسه کرد و مشاهده کرد تکامل رودخانه های این قمر در مراحل اولیه شبیه به زمین بوده است.مشاهدات نشان داد که رودخانه ها در برخی از مناطق دارای فرسایش کمی هستند و باعث تغیر سطح تیتان می شوند.
آنها بیشتر طولانی و شکل دوک وار دارند او گفت شما برخی از شبکه های کامل و شاخاب را می بینید و این وسوسه انگیز است چرا که اگر ما اطلاعات بیشتری بدست بیاوریم جالب است که بدانیم چه تفاوت هایی در منطقه آنجا وجود دارد.
برای یک قدم جلوتر بلک تصاویر تیتان را با تصاویری به تازگی گرفته شده از روی زمین مقایسه کرد از جمله جزایر آتشفشانی کائوآئی در شمال آمریکا که به تازگی یخ بسته بود شبکه های رودخانه ای در آن محل شکی بسیار شبیه به آنچه بروی تیتان هست را نشان می دهد که ممکن است فرآیند های زمین شناسی شبیه آنچه که در گذشته این قمر رخ داده بود باشد.

تیتان از ویکی پدیا دانشنامه آزاد:تیتان (به فرانسوی: Titan)‏، یا تایتان، بزرگ‌ترین قمر کیوان (سیاره) (زحل) (دومین سیاره بزرگ منظومه خورشیدی) است که در فاصله 1.2 میلیارد کیلومتری از خورشید واقع شده‌است. تیتان بسیار کندتر از زمین به دور خود می‌چرخد، به طوری که یک روز تیتان در حدود ۱۶ روز زمین است.
این قمر در ۲۵ مارس ۱۶۵۵ توسط کریستین هویگنس هلندی کشف شد. تیتان توسط چشم غیر مسلح قابل رویت نیست ولی می‌توان آن را توسط تلسکوپ‌های آماتوری و یا حتی برخی دوربین‌های دو چشمی قوی مشاهده نمود. تیتان تنها قمری است که دارای اتمسفر غلیظ بوده و تنها جرمی غیر از زمین است که دارای منابع اثبات شده سطحی مایعات می‌باشد. تیتان غالبا قمری با مشخصات سیاره خوانده می‌شود. تیتان دومین قمر بزرگ در سامانه خورشیدی است. جو تیتان غالبا از نیتروژن است با این حال دارای متانو اتان نیز می‌باشد. وجود باد و باران سطح تیتان را به شکلی مشابه سطح زمین تبدیل کرده‌است. ماهواره‌های زیادی وجود زیست و یا مراحل ابتدایی پیدایش شرایط پیشا-زیستی در تیتان را مورد کاوش قرار داده‌اند.
تیتان دارای جوی نسبتاً فشرده و شبیه به زمین در دوران شکل‌گیری آن است. اما با توجه به سرمای شدید (منهای ۱۸۰ درجه) در ماه تیتان، وجود زیست از نوع زمینی در آن بعید به نظر می‌رسد.
نگاره‌های تازهٔ کاوشگر کاسینی ناسا از وجود دریاچه‌ای حاوی هیدروکربن مایع مانند متان در ماه تیتان حکایت دارد. این نگاره‌ها نشان می‌دهد که سرمای سطح این دریاچه به ۱۸۰ درجه سانتی‌گراد زیر صفر می‌رسید.
در زیر سطح تیتان، ترکیباتی از آب و آمونیاک وجود دارد. این اقیانوس زیرسطحی در حقیقت یک لایه مایع است که محتوی ترکیباتی از آب و یا آب و آمونیاک است و در ژرفای بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ کیلومتری از سطح تیتان قرار گرفته‌است. ساختار درونی تیتان از یک لایه یخی تشکیل شده‌است که از هسته سنگی آن از طریق یک لایه مایع جدا شده‌است. این ویژگی موجب می‌شود که سطح جامد تیتان از بادهای فصلی حاضر در اتمسفر آسیب نبیند.
به منظور بررسی بیشتر تیتان فضاپیمای پژوهشی کاسینی به فضا فرستاده شد و در سال ۲۰۰۴ این فضاپیما به نزدیکی تیتان رسید و علاوه بر تهیه عکس‌هایی از نزدیکی تیتان با فرستادن کاوشگری به سطح تیتان با نام هویگنس امکان آزمایش‌هایی را نیز از سطح تیتان فراهم آورد که نتایج این آزمایش‌ها توسط کاسینی به زمین مخابره شد. سفر کاسینی و همراهش، هویگنس، به زحل ۷ سال به طول انجامید. پس از رسیدن به زحل، هویگنس از کاسینی جدا شد و روی سطح تیتان، بزرگ‌ترین ماه زحل فرود آمد. به لطف داده‌های کاسینی و هویگنس، آن‌چه امروز از منظومهٔ زحل می‌دانیم بسیار بیش‌تر از گذشته‌است.
اگر چه تیتان یکی از قمرهای سیاره کیوان است، اما دارای یک جو کدری است که ده برابر ضخیم‌تر از زمین و یک چرخه هیدرولوژیکی شبیه به سیاره خودمان می‌باشد. تیتان حتی یک مدل زنده‌ای از زمین ابتدائی نامیده شده‌است تا جائیکه شامل میزان زیادی از نیترو‍ژن است که خیلی شبیه به سیاره ما است. جو تیتان ممکن است که از ستاره‌های دنباله‌دار به وجود آمده باشد. مدل‌های سنتی، فرض کرده‌اند که جو تیتان بوسیله فعالیت آتشفشانی یا تاثیر پرتو افکنی خورشیدی به وجود است، اما اینها بستگی به این دارد که تیتان در گذشته نسبت به حال بیشتر گرم بوده باشد. تحقیق جدید نشان می‌دهد که بر خوردهای ستاره‌های دنباله‌دار در طول یک دوره که `اواخر بمباران سنگین` نامیده می‌شود، یعنی زمانی نزدیک به ۴ میلیارد سال پیش زمانی‌که تصادفات توسط اجسام بزرگ همچون ستارگان دنباله‌دار و شهاب‌های آسمانی به طور منظم در میان اجرام بزرگ مانند سیارات، در منظومه خورشیدی‌ماه اتفاق می‌افتاده‌است، ممکن است جو نیتروژنی تیتان را بوجود آورده باشد. پژوهشگران دیدند با شلیک لیزر به داخل محلول آمونیاک و مواد آب یخ، چیزی که در تیتان اولیه احتمالا وجود داشته‌است، نیتروژن به وجود می‌آید. بالغ بر هزار سال این بر خوردها می‌توانستند نیتروژن کافی را بوجود آورند تا قمر را در یک مه(بخار) متراکم بپوشاند تا جو ضخیمی را که ما امروز می‌بینیم حاصل شود. جو تیتان از تبدیل آمونیاکی که در طول دوره اواخر بمباران سنگین در ۴ میلیارد سال پیش به وجود آمده‌است. اگر این مدل درست باشد، بدین معناست که منبع نیتروژنی تیتان از دنیاهای خارجی دیگر و حتی سیارات داخلی مثل خودمان بسیار متفاوت است.