هابل یک کهکشان تازه شکل گرفته شده را در همسایگی ما شکار کرد.

منبع dailygalaxy.com
ترجمه رامین فخاری
کهکشان های بزرگتر تمایل دارند تا با سایر کهکشان ها برخورد و ادغام داشته باشند.که این باعث انباشته شده آنها می شود و آنها با انواع مختلفی از ستاره ها شمال ستاره های بزرگ و کوچک پر شده اند.ترکیب شیمیایی آنها متفاوت است .کهکشان های تازه شبیه به ماده اولیه انفجار بزرگ (هیدروژن و هیلیوم و مقداری لیتیم) را دارند در حالی که کهکشان های پیرتر از عناصر سنگین که در کوره های چندین نسل از ستاره ها غنی شده است ساخته شده اند.
کهکشان کوتوله  DDO 68 که توسط تلسکوپ فضایی هابل گیر افتاده است یکی از بهترین کاندید های شکل گیری کهکشان های جدید در همسایگی ما است که تا کنون مشاهده شده است.این کهکشان در فاصله 39 میلیون سال نوری از ما نهفته است.در حالی که این فاصله به نظر بزرگ می رسد این فاصله 50 برابر نزدیک تر از فاصله معمولی این قییل کهکشان ها است.
ستاره شناسان معمولا به اجسام خیلی دور نگاه می کنند تا گذشته و زمانی که جهان جوان بود را ببینند.تصویر جدید هابل بنام کهکشان DDO 68 که بنام UGC 5340 نیز شناخته می شود.یک ایده برای ارائه استثنا است.این مجموعه کهنه از ستارگان و ابرهای گازی در اولین نگاه مانند یک کهکشان تازه شکل گرفته شده در همسایگی ما است ولی آیا واقعا آن مانند آنچه به نظر می رسد جوان است؟
ستاره شناسان تکامل کهکشانی را برای چندین دهه مطالعه کرده اند که به تدریج دانش ما را از چگونگی اینکه چگونه کهکشان ها در طول تاریخ کیهان تغیر کرده اند را بهبود بخشیده است.تلسکوپ فضایی هابل ناسا نقش بزرگی را در این مورد بازی می کند و به ستاره شناسان بیشتر از هر تلسکوپ دیگری اجازه می دهد که فضای دو رتری را بینند و بیشتر ار زمان به عقب برگردند.نور به دام افتاده میلیاردها سال زمان گرفته است تا به ما برسد.
با مشاهده فاصله بیشتر گذشته برای کشاهده کهکشان های جوان و جوانتر بسیار با ارزش است ولی برای ستاره شناسان بدون مشکل نیست.همه کهکشان های جدید بسیار از ما دور هستند و بسیار کوچک و کم نور به نظر می رسند.در مقابل کهکشان های نزدیک به ما به نظر می رسد که پیر تر باشند.
با مطالعه کهکشان ها در سن های مختف ستاره شناسان دریافتند که کهکشان هایی در ابتدای زندگی خود هستند اساسا با کهکشان های پیر متفاوت هستند. ساختار و ترکیب DDO 68 به نسبت جوان تر به نظر می رسد.
بدون جزئیات اضافی مدل سازی ستاره شناسان نمی توانند مطمئن باشند که این کهکشان پیر تر از آن چیزی که هست.
DDO 68  یکی از بهترین کهکشان های بسیار کهن را در جهان محلی ما را نمایندگی می کند،در اولین نگاه بسیار تهی از عناصر سنگین به نظر می رسد که می تواند نشانه ای از وجود ستاره های نسل قبل باشد.
مشاهدات هابل به منظور مطالعه خواص نور است و تایید می کند که آیا آنجا ستاره های قدیمی تری وجود دارد یا نه.اگر وجود دارد که به نظر می رسد که وجود داشته باشد،این فرضه که کهکشان بطور کامل از ستاره های جوان ساخته شده است رد می شود در غیر این صورت تایید می شود که این کهکشان دارای یک طبیعت منحصر به فرد است.مدل سازی پیچیده تر به تصاویر هایل نیار دارد که دانشمندان مطمئنا می گویند که این تصویر قطعا یک نمایش زیبا از یک شی غیر معمول را خواهد داد.این تصویر توسط دوربین مرئی و مادون قرمز پیشرفته هابل برای سنجش گرفته شده است.

مشاهده امواج گرانشی با استفاده از پیش بینی نادیده شده در نسبیت انشتین

ترجمه رامین فخاری
منبع dailygalaxy.com
امواج گرانشی می توانند مانند امواج صوتی قبل از زلزله منتشر شوند.اما منابع لرزش ها در فضا رویداد های پر انرژی مانند ابرنواختر ها(انفجار ستارگان)سیستم های دوتایی ستاره های نوترونی یا ادغام سیاهچاله ها و ستاره های نوترونی هستند.در حالی که دانشمندان برای مدت زیادی از وجود امواج گرانشی اطلاع داشتند،هرگز مشاهده مستقیم نداشتند ما تلاش می کردند تا آزمایشاتی را بروی زمین و فضا انجام بدهند.
دانشمندان نشان داده اند که این امواج گرانشی نامرئی ریز موج های در تار و پود فضا و زمان هستند که از طریق کائنات منتشر می شوند و با مشاهده ستاره ها دیده می شوند.مدل جدید پیشنهاد می کند که ستاره ها زمانی که یک موج گرانشی انرژی را از یک موج روشن تر جذب می کند نوسان هایی در چند فرکانس ایجاد می کنند که این موضوع درنظریه نسبیت انشتین در 1916 نادیده گرفته شده بود.
تشخیص امواج گرانشی به دلیل تعامل این امواج با ماده ضعیف است سخت بود.اما محققان مرکز هاروارد اسمیتسونین دانشگاه کلمبیا می گویند که امواج گرانشی بیش از آنکه قبلا تصور می شد می توانند بروی ماده تاثیر داشته باشند.
تطبیق مدل جدید ستاره های با نوسان و ارتعاش می گوید که فرکانس امواج گرانشی می تواند از انها عبور کنند و بعدا تشدید شوند و در مقدار زیادی از انرژی امواج جذب می کنند.
این شبیه این است که اگر شما یک چشمه با ارتعاشی در یک فرکانس مخصوص داشته باشید که  به فرکانس های مشابه برخورد کنید این نوسان را قوی تر می سازد.همان چیزی که در امواج گرانشی به کار می رود.اگر این ستاره ها یک ضربان بزرگ از انرژی را جذب کنند, آنها می توانند بطور موقت پمپاژ کنند و از حالت عادی تخلیه انرژی روزانه روشن تر باشند.این می تواند راه دیگری را برای دانشمندان برای مشاهده غیر مستقیم امواج گرانشی را فراهم کند.
شما می توانید ستاره ها را بعنوان میله های سنتور چوبی فرض کنید.همه آنها لرزشهایی با فرکانس ها متفاوت خواهند داشت.اگر دو سیاهچاله با هم دیگر ادغام شوند امواج گرانشی را در یک فرکانس خاص ساطع می کنند.شما فقط به یکی از تارهای سنتور در یک زمان ضربه می زنید.اما بخاطر پوسیدگی سیاهچاله ها آنها به همدیگر بسیار به هم نزدیک هستند.فرکانس امواج گرانشی تغیر می کند و شما به دنباله ای از نوت ضربه می زنید.بنا بر این احتمالا شما ستاره های بزرگ پر نوری را خواهید داد که در ابتدا به دنبال نت های کوچکتر و کوچکتر خواهند بود.
همچنین این کار یک روش متفاوت غیر مستقیم برای مشاهده امواج گرانشی را ارائه کرده است از منظر تشخیص امواج گرانشی در زمین و فضا و زمانی که فرکانس ستاره از جلوی یک منبع انرژی مانند ادغام شدن دو سیاهچاله عبور می کند آشکار سازنده یک کاهش شدت را در اندازه امواج گرانشی خواهد دید به مفهوم دیگر ستاره ها شامل خورشید خودمان می توانند از پس زمینه امواج گرانشی بگریزند.
شما معملا فکر می کنید که ستاره ها زمانی از چیزی فرار می کنند که راه دیگری نداشته باشند.
تصویر خوشه های ستاره ای باز M35 و NGC 2158. M35 را در بالا سمت چپ نشان می دهد که در نزدیکی 2800 سال نوری هستند و با عمر 150 میلیون سال نسبتا جوان هستند و در حدود 2500 ستاره را در بازه ای بین 30 سال نوری جای داده اند.NGC 2158 در سمت راست و پایین است و  NGC 2158 چهار برابر دورتر از M35 است و ده برابر قدیمی تر و بسیار فشرده تر از بیشتر ستاره هایی است که تقریبا در همان حجم از فضا قرار دارند.ستاره های جوان و آبی NGC 2158 خودشان را تخریب کرده اند و با ترک خوشه نور نور به وسیله ستاره های پیر تر و زرد تر احاطه شده است.

موج گرانشی از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد :
در فیزیک, موج گرانشی موجی است که توسط میدان گرانشی تولید می‌شود.. وجود این موج توسط آلبرت اینشتین و در سال ۱۹۱۶ از طریق نسبیت عام پیش‌بینی شد موج گرانشی به طور نظری انرژی تابش گرانشی را منتقل می‌کند. منابع موج‌های گرانشی قابل آشکارسازی شامل سیستم‌های ستاره دوتایی است که یکی از اعضای آن کوتوله سفید، ستاره نوترونی یا سیاه‌چاله باشد. وجود موج گرانشی یکی از عوارض ناوردایی لورنتز در نسببت عام است. همچنین این باعث می‌شود که سرعت برهمکنش‌های گرانشی محدود باشد اما در فیزیک کلاسیک اینگونه نیست. ردیابی امواج گرانشی در واقع دو نظریه مهم فیزیک و کیهان شناسی را ثابت کرده است، فرضیه نسبیت عام انشتین که حدود صد سال پیش (۱۹۱۶) ارائه شد و نظریه دیگری به نام نظریه تورم کیهانی که در دهه هشتاد میلادی مطرح شد. امواج گرانشی چین‌های ریزی در تارو پود هستی هستند، مثل امواجی که اقیانوس را درمی‌نوردند، این امواج گرانشی "ازلی" انرژی را در کیهان جابجا می‌کنند. این امواج از ۳۸۰ هزار سال پس از مهبانگ در پس‌زمینه کیهان در ترنم بوده‌اند، اما در طول این زمان طولانی از پلاسمایی بسیار داغ به امواجی بسیار سرد (سه درجه بالای صفر مطلق یعنی حدود منفی ۲۷۰ درجه) سرد و ضعیف شده‌اند. این امواج کاملاً همگون نیستند و مثل نور در همکنشی با الکترون‌ها و اتم‌ها پلاریزه (قطبی) می‌شوند.[ادامه در ویکی پدیا دانشنامه آزاد]

گرانش در نهایت جهانی را با چند کهکشان بزرگ ایجاد خواهد کرد.

ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari
منبع dailygalaxy.com
بر طبق تحقیقی از دانشمندان استرالیایی کهکشان های بزرگستاره های خودشان را متوقف کردi اند و به جای کهکشان های اطراف را می خورند.ستاره شناسان با مشاهده بیش از 22000 کهکشان و یافتن اینکه زمانی که کهکشان ها کوچکتر هستند بسیار در ایجاد ستاره ها کار آمدتر هستند،کهکشان های بسیار بزرگ بازده کمتری در تولید ستاره دارند و به سختی خودشان ستاره تولید می کنند و با خوردن کهکشان های دیگر رشد می کنند.
در نهایت انتظار می رود تا جاذبه سبب شود تا همه کهکشان ها در گروه ها و خوشه ها برای ادغام در ابرخوشه های کیهانی محدود شوند.در حالی که ما مجبوریم تا میلیاردها سال قبل از اتفاق افتادن این اتفاق منتظر بمانیم."اگر منتظر بمانیم زمان واقعا طولانی و زمانی که چهان چند برابر سن کنونی را دارد این اتفاق رخ خواهد داد.
تصویر متعلق بهIC 1101, یک کهکشان غولپیکر بیضوی با طول 6 میلیول سال نوری را نشان می دهد که تا به حال بزرگترین کهشان کشف شده است و در 1.07 میلیارد سال نوری در صورت فلکی سنبله قرار دارد و از بیش از صد میلیارد ستاره ساخته شده است.این کهکشان بسیار درخشان در خوشه هابیل 2029 که یک خوشه از هزاران کهکشان ساخته شده است قرار دارد و یکی از درخشان ترین کهکشان های مشاهده شده است.IC 1101 بیشتر از یک چهارم نور کل کهکشان را ساطع می کند.
IC 1101 اندازه ای معادل 50 درصد راه شیری را که (طولی معادل 100000-120000 سال نوری را دارد)دارد و جرم آن 2000 برابر راه شیری است.اگر آن در مکان راه شیری قرار داشت ابر ماژالانی آن به داخل کهکشان آندرومرا و کهکشان مثلث فرو می رفت.اندازه خود کهکشان IC 1101  از تصادف بسیاری از کهکشان های کوچکتر به اندازه راه شیری و آنردرومرا تشکیل شده است.کهکشان های بزرگتر ستاره های کمی را تولید می کنند مگر زمانی که با کهکشان های جوانتر تصادف می کنند.این کهکشان در نهایت کم نور و محو خواهد شد.
همه کهکشان های کوچک با جمعاوری گازی که در درون آن به ستاره تبدیل خواهند شد رشد می کنند.کهکشان راه شیری ما نیز انتظار می رود با خوردن کهکشان های کوچکتر به جای جمعاوری گاز رشد کند.راه شیری مدت زمان زیادی با کهکشان های دیگر ادغام نشده بود اما شما می توانید باقیمانده کهکشان های قدیمی خورده شدهرا مشاهده نمایید.
همچنین راه شیری به سوی به خوردن کهکشان های بزرگتر و ابرهای ماژالانی کوچک و بزرگ در چهار میلیارد سال آینده می رود.در 5 میلیارد سال آینده کهکشان راه شیری و آندرومرا نیز با هم ادغام و یک کهکشان گسترده تر را تشکیل خواهند داد.
کهکشان هایی که رشد می کنند جاذبه بیشتری دارند و در نتیجه راحت تر می توانند کهکشان های همسایه خود را به طرف خودشان بکشند و دلیل توقف ستاره سازی در کهکشان های عظیم بازخورد های حوادث شدید در یک ناحیه مرکزی بسیار روشن در مرکز کهکشان است که بعنوان یک هسته فعال کهکشانی تصور می شود و این هسته آشپز خانه گازها است و مانع از شکل گیری ستاره ها می شود.

کهکشان ۱۱۰۱ از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد :کهکشان ۱۱۰۱ کهکشانی بسیار بزرگ است که در وسط خوشهٔ ای 2029(Abell 2029)قرار گرفته‌است. طولش به ۶ میلیون سال نوری می‌رسد، درحالی که طول کهکشان راه شیری یکصد هزار سال نوری است. در واقع کهکشان ۱۱۰۱ شصد برابر راه شیری است و بزرگترین کهکشان به حساب می‌آید.

هابل یک کهکشان کوچک شامل یک سیاهچاله بزرگ را کشف کرد

ترجمه رامین فخاری 
منبع : Nasa.gov
ستاره شناسان با استفاده از داده های تلسکوپ فضایی هابل و مشاهدات زمینی یک جسم  غیر محتمل در یک مکان دور از ذهن را یافتند.این جسم  یک سیاهچاله در کوچکترین کهکشان ممکن است.
این سیاهچاله پنج برابر جرم سیاهچاله مرکز کهکشان ما را دارد و در داخل یکی از متراکم ترین کهکشان های شناخته شده قرار دارد.کهکشان کوتوله M60-UCD1که 140 میلیون ستاره در قطر 300 سال نوری را دارد تنها یک پانصدم قطر کهکشان ما را دارد.اگر شما در یک کهکشان کوتوله زندگی کنید در آسمان شب حدقلا یک میلیون ستاره را با چشم غیر مسلح می توانید مشاهده کنید.در آسمان شب ما تنها 4000 ستاره قابل مشاهده است.یافته ها تاکید می کند که تعداد زیادی کهکشان فشرده با سیاهچاله های پرچرم در جهان وجود دارد.مشاهدات پیشنهاد می کند که کهکشان های موتوله ممکن است باقی مانده کهکشان های بزرگ باشد که در طول برخورد با کهکشان های دیگر از هم جدا و جزایر کوچکی از ستاره ها در انزوا به وجود آمده باشد.
یکی از ستاره شناسان گفت :ما هیچ راه دیگری را که شما بتوانی یک سیاهچاله بسیار بزرگ را در درون یک شی کوچک بسازید نمی دانیم.
تیم ستاره شناسان  با استفاده از تلسکوپ هابل و جیمینی شمالی 8 متری نوری و مادون قرمز هاوایی M60-UCD1  سیاهچاله را مشاهده کردند و جرم سیاهچاله آن را اندازه گرفتند.تصاویر هابل اطلاعاتی در باره قطر کهکشان ها و تراکم ستاره ها فراهم کرد.جیمی حرکات ستاره ای که تحت تاثیر کشش سیاهچاله قرار دارد را اندازه گیری کرد.این داده ها برای محاسبه جرم سیاهچاله مورد استفاده قرار گرفت.
سیاهچاله ها سقوط گرانش هستند و اشیا بسیار فشرده هستند که نیروی گرانش در آنها بسیار قوی است که حتی نور هم نمی تواند از آنها فرار کتد.سیاهچاله های پرچرم حدقلا یک میلیون برابر جرم خورشید ما را دارند و تصور می شود در مرکز بسیاری از کهکشان ها حضور دارند.
سیاهچاله مرکزی راه شیری جرم جهار میلیون خورشید را دارد و سیاهچاله این کهکشان که کمتر از یک درصد جرم راه شیری را درد از آن سنگین تر است و  جرم 21 میلیون خورشید و 15 درصد از جرم کلی کهکشان کوتوله را دارد.با توجه به این بسیار شگفت انگیز است که کهکشان راه شیری 500 برابر بزرکتر و 1000 برابر سنگین تر از کهکشان کوتوله M60-UCD1 است.
یک توضیح این است که M60-UCD1 یک قسمت از کهکشان بزرگی با ده میلیارد ستاره بود اما زمانی که آن از نزدیکی یک مرکز یک کهکشان بزرگتر بنام میسه 60 گذشت و این فرآیند همه ستاره ها و ماده تاریک قسمت بیرونی کهکشان به بخشی از میسه 60 تبدیل شدند.
تیم معتقد است که  M60-UCD1 در نهایت ممکن است بطور کامل با میسه 60 ادغام شود که سیاهچاله ای با جرم 4.5 میلیارد برابر خورشید و هزار برابر بزرگتر از سیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری را دارد.زمانی که این اتفاق بیفتد سیاهچاله های هر دو کهکشان با هم ترکیب خوهند شد.کهکشان ها در فاصله 50 میلیون سال نوری از هم قرار دارند.

مسیه ۶۰(به انگلیسی: Messier 60) (یا NGC 4649) یک کهکشان در صورت فلکی دوشیزه و عضو ابرخوشه دوشیزه است.این کهکشان تا سامانه خورشیدی ۵۵ میلیون سال نوری فاصله دارددر مرکز مسیه ۶۰ یک سیاهچاله با جرم ۳.۶ میلیون برابر جرم خورشید یافت شده‌است که یکی بزرگترین سیاه‌چاله‌های یافت شده‌است.

صدای اتم گیر افتاد!

منبع Phys.org

در سمت راست یک اتم مصنوعی ایجاد شده امواج صوتی متشکل از ریزموجها بروی یک سطح جامد.صدا بعنوان یک موج اتمی سطحی شناخته شده است.سمت چپ یک میکروفون ترکیبی از در هم آمیختن انگشت فلزات.بر طبق تئوری صدا شامل جریانی از ذرات کوانتمی است.ضعیف ترین صدا از لحاظ فیزیکی امکان پذیر است.تصویر با مقیاس واقعی نیست.
محققان دانشگاه چالمرز فناوری برای اولین بار برای مشاهده، از صدا برای ارتباط بین اتم های مصنوعی استفاده کردند. نتیجه آنها توانستند پدیده ای از کوانتم فیزیک با در نظر گرفتن صدا در مورد نقش نور را نشان دهند.
تعامل بین اتم ها و نور به خوبی شناخته شده است و بطور گسترده در زمینه نوری کوانتم فیزیک مورد مطالعه قرار گرفته شده است.در هر حال برای رسیدن به بعضی از انواع تعامل امواج صوتی تلاش بیشتری را به چالش کشیده است.دانشمندان موفق به ساخت جفت امواج صوتی در یک اتم مصنوعی شده اند.این مطالعه با همکاری فیزیکدانان نظری و تئوری صورت گرفت.
رئیس گروه مطالعات می گوید : ما یک در جدید به روی جهان کوانتم با صحبت و گوش کردن به اتم ها باز کردیم.هدف بلند مدت تیم ما این است که کوانتم فیزیک را تحت کنترل در آورد بنابراین ما می توایم از قوانین آن بهره من شویم برای مثال کامپیوترهای بسیار سریع، ما این کار را با ساخت مدارهای الکتریکی که از قوانین کوانتم پیروی می کند انجام می دهیم که می توانیم کنترل و مطالعه بکنیم.

اتم های مصنوعی خاکستری مایل به آبی سمت راست بالا که می توانند صدا را جذب و در صح میکروچیپ حرکت کنند.قسمت خاکستری مایل به آبی در سمت چپ پایین ترکیبی ز میکروسکوپ و بلندگو برای برقراری ارتباط صدا با اتم است.
یک اتم مصنوعی مثالی از چنین مدار الکتریکی کوانتمی است،فقط یک اتم منظم می تواند توسط انرژی که آن متعاقبا از یک ذره ساطع می کند شارژ شود که اغلب ذره ای از جنس نور است اما اتم آزمایش چالمز برای هر دو تشعشع و جذب انرژی به شکل صدا طراحی شده است.
بر طبق تئوری صدا از اتم به ذرات کوانتم تقسیم می شود.مانند اینکه یک ذره ضعیف تر صدا قابل تشخیص باشد.از آنجایی که صدا کند تر از نور حرکت می کند، اتم صدا احتمال های جدید را برای کنترل پدیده های کوانتمی باز می کند.بخاطر سرعت کم صدا دانشمندان فرصت لازم برای کنترل ذرات کوانتمی که از طریق آنها حرکت می کنند خواهند داشت.این در مورد نور که 100000 برابر سریعتر حرکت می کند سخت است.
سرعت کم صدکه یک طول موج کوتا در مقایسه با نور را نشان می دهد.یک اتم که با موج نور تعامل دارد همیشه بسیار کوچکتر از موج نور است در هر حال با مقایسه طول موج صدای اتم می تواند بسیار بزرگتر شود به این معنی که خواص آن بهتر کنترل شود.بعنوان مثال یک طراحی از جفت اتم ها تنها با فرکانس های صوتی خاصی تعامل پیدا خواهد کرد(با صدای بسیار قوی)

این بزرگنمایی از اتم مصنوعی با یک یکپارچه ابرسانای کوانتمی و دستگاه داخل آن SQUID در به بنفش است.دستگاه به اتم خواص کوانتمی اش را می دهد.و انگشت چسبیدهدر سمت چپ جفت امواج صوتی را تولید می کند.
فرکانس مورد استفاده در آزمایش 4.8 گیگا هرتز نزدیک فرکانس مایکرویو بود که در شبکه های وایرلس عادی است.از لحاظ موسیقی این مربوط به D28, در حدود 20 اکتویو بالای قوی ترین نوت بروی یک پیانوی بزرگ است.
در فرکانس های بالاتر طول موج به اندازه کافی کوتاه می شود که می توان آن را به یک ریز تراشه هدایت کرد.در همان تراشه محققان یک اتم مصنوعی قرار داده اند که 0.01 طول و از مواد ابر رسانا ساخته شده است.

معمای ابرنواخترها حل شد"ناپدید شدن غول زرد"

منبع dailygalaxy.com
ترجمه رامین فخاری

سوال اینکه چگونه ستاره های پرجرم عمر کوتاهشان را زمانی که تبدیل به ابرنواختر می شوند سپری می کنند مورد توجه ستاره شناسان است.بر طب تئوری استاندارد که تنها بروی ستاره های مجرد قابل اجرا است،تنها ستاره های سرد و گسترش یافته(ابر غول های قرمز)یا آبی و گرم(ولف رایه)قادر هستند تا تبدیل به ابرنواختر شوند.در هر حال شواهد در حال رشد پیشنهاد می دهد که بیشتر ستاره های بسیار پرجرم تنها نیستند بلکه به یک سیستم دوتایی با فعل و انفعالات شدید تعلق دارند.مراحل انتقال جرم بین اعضای سیستم های دوتایی در مسیر تکامل ستاره ها تاثیر گذار است.به این معنی که بسیاری از سناریوهای بالقوه برای مراحل نهایی اجداد ابرنواختر ها وجود دارد.
ابرنواختر  SN 2011dh که در سال 2011 در کهکشان گرداب M51 در فاصله 24 میلیون سال نوری زمین قرار دارد به وقوع پیوست،بعنوان یک مثال خوب که به وسیله تئوری استاندارد قابل توضیح نیست معرفی شد.به نظر می رسد که یک ستاره ابر غول زرد در محل ابرنواختر در تصویر بدست آمده از قبل از انفجار تشخیص داده شده باشد،اما ستاره های غول زرد به تنهایی هستند و و قابلیت تبدیل به ابرنواختر را ندارند.بحث پدید آمده در جامعه اختر شناسی در میان کارشناسان مختتلف پیشنهاد می دهد که جد واقعی باید یک ستاره روشن آبی مشاهده نشده مانند یک ستاره ولف رایه باشد.
در هر حال تیم مطالعات نشان داد که این ستاره در حال انفجار باید مانند یک ابرغول زد گسترش یافته باشد و باید متعلق به یک سیستم دوتایی باشد.
در ماه مارس زمانی که تیم ناپدید شدن غول زرد را مشاهده کرد نشان می داد که که آن یک ستاره آبی در حال انفجار نبود.در آن زمان این تنها قطعه ای از پازل تایید شده برای تایید این مدل بود.دانشمندان مجبور به یافتن همدم ستاره بودند که بر طبق محاسبات باید یک جسم داغ و فشرده بود.
با این هدف گروه مجموعه ای از مشاهدات تلسکوپ فضایی هابل را بدست آورد که در سال 2013  و به تازگی در هفت آگوست به نمایش داده شده بود.تصاویر در ماورا پنفش بدست آمده بود جایی که همدم ستاره انتظار می رفت باشد و باید بطور واضح قابل مشاهده باشد.در تصاویر جدید از منطقه ابرنواختر یک نقطه منبع بطور واضح تشخیص داده شد.
رهبری مطالعات جدید هابل می گوید یکی از هیجان انگیز ترین لحظات در حرفه من زمانی بود که من تصاویر جدید ارسال شده از هابل را نمایش دادم و دیدم شی آنجا ست.جایی که ما تمام مدت پیش بینی می کردیم آنجا باشد.
وقتی که جسم دارای خواص پیش بینی شده مدل حال بود به هیجان دانشمندان افزود.از نظر دانشمدان تشخیص آن به علت وجود تعداد دیگری از منابع الوده بعید بود.
مشاهدات بیشتر هابل در مقیاس نوری به وسیله یک تیم اروپایی بدست آمد.زمانی که اطلاعات بیشتر فراهم شد به تشخیص اعتبار وجود ستاره همدم کمکی فراهم نکرد بلکه همچنین اطلاعات مهمی برای بهبود مدل های اصلی ستاره های دوتایی فراهم کرد که توسط تیم پیشنهاد شده بود.این یک فرصت منحصر به فرد برای یک مطالعه دقیق از اجداد یک ابرنواختر است.نتایج پیامد های مهمی از درک ما از تکامل ستاره ای و ارتباط آن با خواص ابرنواختر ها خواهد داشت.

یک تئوری جدید از چگونگی ترکیب فضا و زمان

ترجمه رامین فخاری
منبع dailygalaxy.com
یک تراشه مانند یک کامپیوتر کوانتمی همه برنامه نویسی جهان ما را در خود ذخیره کرده است این بینش رادیکال از جهان ما به وسیله مارک ون رامسدونک پروفسور فیزیک نظری دانشگاه بریتانیایی کلمبیا توسعه یافته است که می گوید جهانی که ما در اطرافمان می بینیم یک طرح از مجموعه نقش هایی است که ساده تر نوشته شده است.فیزیک پایینیفقط یک کد دو بعدی در تراشه حافظه یک کامپیوتر است که در یک دنیای سه بعدی ایجاد شده است.
مارک انگشت خود را بروی یک ماده کلیدی گذاشته است که چگونه فضا و زمان ادغام شده اند. گری هورویتس فردی که در باره کوانتم گرانشی در دانشگاه مالیفورنیا سنتا باربارا مطالعه می کند می گوید این ایده تفکر مردم را در باره کوانتم گرانشی عوض کرده است هرچند که هنوز مورد قبول نیست.در سراسر این ایده نظریه  های زیادی آمده است که نیازمند یک بینش عجیب است.او اضافه کرد او یکی از ستاره های نسل جدید است.
رامسدونک اضافه کرد ما در حال تلاش برای ساخت یک لغتنامه هستیم که به فیزیکدانان اجازه می دهد شرح پیچیده ما از جهان را به اصطلاح های ساده تر ترجمه کنند.اگر آنها موفق شوند آنها بزرگترین قطعه پازل در پازل بزرگ نظریه متحد را یافته اند.چیزی که می تواند تمام نیروهای جهان ما را در تمام مقیاس ها از اتمی تا کیهانی شرح دهد.قطعات پاز بطور خاص چیزی است که می تواند گرانش را با در چهار چوب ماکنیک کوانتمی شرح بدهد.این نظریه یک پارچه نیازمند شرح سناریو های یک سیاهچاله یا اولین لحظات جهان است.
این نظریه در نوشته ای در سال 1998 توسط جان مالدکنا یک اختر فیزیکدان نظری از پژوهشکده پرینستون برای توسعه مطالعات که خواصی را که گرانش کوانتمی از طریق تئوری ریسمان درک می کرد نوشته شد.بجای سیستم کوانتم مکانیک را که میدان کوانتمی نامیده می شود، اطلاعات در جهان چند بعدی ما می تواند ساده تر شرح داده شود.زبان ابعاد پایین تر فقط مانند یک تصویر سه بعدی است که از یک صفحه هلوگرام دو بعدی برجسته شده است.یا یک بازی کامپیتری سه بعدی از یک حافظه چیپ دو بعدی ایجاد شده است."بعد از آن مردم هزاران صفحه از مقالات فقط برای اینکه آن می تواند درست باشد نوشتند.این دانشمند می گوید هیچ کس تا به حال واقعا آن را اثبات نکرده است.اما ما در باره هیچ چیزی در فیزیک مطمئن نیستیم.
بینش بزرگ او در حال حاضر در مقالات معروف 2010 توضیح داده شده است که جایزه آن سال را از بنیاد تحقیقات گرانشی که در جست و جوی چهره ماست را متعلق به خود کرد.ون تصور کرد که جهان ما مثل یک کامپیوتر است که ویژگی های آن توسط کامپیوتر کوانتمی تعین می شود که بجای داشتن اطلاعات بنیادی بایت هاری را به حالت 0 و 1 مانند حالا که باید خاموش و روشن شود دارد.بایت های کامپیوتر کوانتمی ون باید 0 و 1 یا چیزی در میان آنها در همه زمان های مختلف وجود داشته باشند.برای این که این کامپیوتر کوانتمی محاسبات را هرگونه مفید تر پردازش کند این کوبیت های فازی به وسیله ی پدیده ای که در هم تنیدگی کوانتمی که در آن یک کوبیت برای معین شدن فاز همسایه کمک می کند به همدیگر مرتبط شده اند.برای داشتن فضا و زمان کلاسیک شما مجبور هستید تا تمام قطعات حافظه خود را به هم بپیچید.
ون اضافه کرد همه این مجموعه سوالات از لغتنامه سوالات واقعی در مورد شکل گیری جهان ما هستند که ذخیره شده اند.
در اوایل این سال انجمن کانادایی فیزیک دانان و مرکز تحقیقات ریاضیات جایزه نظری در ریاضی و فیزیک را به ون داد که ایده بکر او سهمی در نفوظ به مناطق مختلف فیزیک بنیادین شامل تئوری ریسمان میدان کوانتم و کوانتم گرانشی شامل داستان پیشنهادی او در مورد ترکیب فضا و زمان است که بشدت با آشفتگی کوانتمی در ارتباط است.
کار ون در زمینه میدان تئوری ریسمان و کوانتم گرانشی نهفته است.از طریق این کار او تلاشش کرد که به برخی از بزرگترین سوالات در زمینه فیزیک نظری پاسخ دهد.فضا چیست؟زمان چیست؟جهان چگونه آغاز شده است؟چگونه آن تمام شده است؟در داخل یک سیاهچاله چه چیزی وجود دارد؟برخی از قابل توجه ترین سهم وی شامل مطالعه بر عمل فعل و انفعالات چندین D برانی (درجه بنیادی آزاد شدن جفت های قوی تئوری ریسمان ها)با میدان های گرانشی و سایر میدان های کلاسیک یک کشف از  UV-IR ترکیب تئوری میدان های کوانتمی بروی یک فضا و زمان جابجایی ناپذیر است.
تصویر توسط میدان هابل شکل یک سوراخ نازک کلید را نشان می دهد که تمام افق قابل مشاهده از جهان را نشان می دهد.

کیهان شناسان شواهدی از شکل گیری سیارات را در 335 سال نوری زمین یافتند.

ترجمه رامین فخاری
منبع : dailygalaxy.com
یک تیم بین المللی کشفی کرده است که باور دارند شواهدی از شکل گیری سیاره ها ها در فاصله 335 سال نوری از زمین است.اعضای تیم مطالعات را با دیسک ستاره ای در حال چرخش(protoplanetary disk) به دور ستاره ای که بنام HD 100546 شناخته می شد آغاز کردند.یک قرص پیش ستاره ای یک حلقه قوی از موادی است که به دور یک ستاره تازه شکل گرفته بیرون از هر سیستم سیاره ای می چرخند.تیم در بروی گاز داغ دیسک با استفاده از تکنیکی که اختر شناسی طیفی نام داشت مطالعه کرد.
محققان یک منبع اضافی از گازهای ساطع شده کربن مونواکسین مولکول هایی که نمی تواند به تنهایی توسط دیسک ستاره ای توضیح داده شود کشف کردند.با ردیابی شانس سرعت و نقطه یابی تشعشعات اضافه در طول مشاهدات چندین ساله آنها قادر شدند تا آن چیزی را که به دور یک ستاره جوان می گردد ببینند.فاصله یک ستاره تا حدودی بزرگتر از فاصله زحل تا خورشید بود.شواهد پیشنهاد می داد که مشاهدات گاز داغ در اطراف یک سیاره جوان در حال چرخش است.
یکی از دانشمندان اشاره می کند که بجای مشاهده مستقیم سیاره آنها گازی را که به دور آن می چرخید و بروی آن سیاره را شکل می داد را مشاهده کردند.
اختر شناسان قادر بودند تا تشعشعات اضافی را زمانی که آن به دور ستاره می چرخید برسی کنند.و یک توضیح احتمالی برای مشاهده یک دیسک سیاره ای از گاز در حال چرخش را که یک سیاره را شکل می داد بدهند.سیاره یک غول گازی با جرم حدقلا سه برابر مشتری خواهد شد و فرضیه این است که ماده دیسک سیاره ای در حال چرخش(protoplanetary disk) دیسک ستاره ای( circumstellar disk) را تغذیه خواهد کرد که بعدا سیاره در حال رشد از آن تغذیه خواهد شد.
از این رو یک دیسک سیاره ای نقش متوسطی را در رشد یک سیاره بازی می کند.باقیمانده دیسک های سیاره ای منجر به تولد قمرها خواهند شد.مانند قمرهایی که به دور مشتری در منظومه شمسی خودمان مشاهده می کنیم.همانطور که کار یکی از دانشمندان توضیح داد جنبه داستانی این شواهد جدید برای شکل گیری سیارات منجر به امکان تشخیص دیسک سیاره ای شد.
مطالعات این تیم بر اساس چهار مجموعه از مشاهدات در 2003 و 2006 و 2010 و 2013 جمعاوری شده است.آنها از مشاهدات جیمنی و یک تلسکوپ بسیار بزرگ در جنوب اروپا که هردو آنها در شیلی واقع است استفاده کردند.مشاهداد جیمی بر اساس دو تلسکوپ نوری 8.1 متری مادون قرمز است و در کوه های هاوایی واقع شده است.VLT یک تلسکوپ نیست اما مجموعه ای از چهار تلسکوپ که هر کدام دارای یک آینه  با قطر8.2 متری هستند.داده ها با استفاده از وضوح بالای طیف سنج مادون قرمز جمعاوری شده است که اجازه اندازه گیری دقیق از حرکت های مولکول های گاز به دور ستاره ها را می دهد.
شکل گیری یک سیاره در قرص واضح است ستاره 13AU با دیسک در فاصله ی قابل مقایسه زمین با زحل قرار دارد.زمانی که گاز و گرد و غبار از دیسک ستاره ای جریان می یابد دیسک سیاره ای را شکل می دهد.باور بر این است که دیسک های چرخشی مکان های تولد قمر های سیاره ای است مانند قمر گالیله که به دور مشتری می چرخد.در حالی که پیش بینی های تئوریک می گوید که قمر ها به دور سیارات بزرگ متولد می شوند.شواهد بسیار کمی از داده های مشاهدات برای دیسک های بیرون از منظومه شمسی وجود داشت.انگلیسی ها در سال 2014 شواهدی از چرخش منبعی از کربن مونواکسید ساطع شده که اندازه ای مطابق با پیش بینی های تئوریک دیسک های سیاره ای را داشت پیش را گزارش کردند.مشاهدات در طول ده سل چرخش دیسک شکل دهنده سیارات را از ماورای نزدیکی دیسک ستاره ای در 2003 را ردیابی کرد که این مشاهدات یک راهکار جدید را از نحوه شکل گیری سیارات ارائه داد.
دکتر جان کر دانشمند آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی گفت این مشاهدات یک فرصت نادر را فراهم  کرده است تا مطالعات شکل گیری ستاره ها عملی شود.تجزیه و تحلیل های قوی ما پیش بینی می کند که ما یک دیسک از گاز داغ را که یک سیاره غول پیکر را احاطه کرده و آن را در چرخش به دور ستاره شکل می دهد مشاهده کرده ایم.در حالی که استدلال شده بود چندین دیسک سیاره ای  که سیارهغول را تولد احاطه کرده اند و هدایت گاز به درون سیاره در حال رشد را کنترل می کند.این یافته ها اولین شواهد مشاهده شده برای وجود آنهاست.اگر تفسیر ما درست باشد ما اساسا یک سیاره به دام افتاده در عمل شکل گیری را مشاهده نموده ایم.
با نگاه به پیش رو تیم مایل است تا به مشاهده حرکت سیارت و ادامه خواهد داد و داده های اضافی را برای تعیرف خواص دیسک های سیاره ای بدست خواهد آورد.آنها پیش بینی می کنند که سیارات و دیسک هایشان در حدود دو بار در سال از مشاهدات ناپدید می شوند زمانی که آنها تبدیل به لبه داخلی دیسک ستاره ای می شوند بنا بر این اگر مدل تیم درست باشد اثر چرخش سیارات تا 15 سال دیگر تا زمانی که مدار آن سیاره را به محدوده قابل مشاهده بازگرداند قابل مشاهده نخواهد بود.

کهکشان راه شیری در اطراف یک خوشه کیهانی با صدهزار کهکشان قرار دارد.

ترجمه رامین فخاری
منبع : dailygalaxy.com
ستاره شناسان مشخص کرده اند که کهکشان راه شیری ما بخشی از یک ابر خوشه عظیم از کهکشان هایی است که لقب لانیکا به آنها داده شده که در هاوایی به معنی آسمان بزرگ است.این کشف در مرزهای همسایگی کهکشان ما طبقه بندی می شود و ارتباط ناشناخته قبلی بین خوشه های کهکشانی مختلف در جهان محلی را فراهم می کند.راه شیری در حومه ابر خوشه کیهانی قرار دارد که برای اولین بار با استفاده از تکینگ های جدید نقشه برداری شده است.این اصطلاح ابرنواختر لانیکا 500 سال نوری قطر دارد و جرمی معادل یکصد میلیون ضربدر میلیارد خورشید و شامل یک صدهزار کهکشان است که در طول آن پخش شده اند.
مطالعات جدید نقش جذب کنند بزرگ یک نقطه کانونی گرانشی در فضای بین ستاره ای که بر حرگت کهکشان های محلی ما و دیگر خوشه های کیهانی موثر است را مشخص می کند.
با مرز بندی ابرخوشه لانیکا جرکت های کهکشانی بطور مستقیم به سمت داخل باشد.در همان جهت که جریان های آب مسیر نزولی را به سمت دره دنبال می کنند ناحیه جذب کننده بزرگ یک ناحیه مسطح زیر دره گرانشی با حوزه جذب کننده است که در طول ابرخوشه گسترش می یابد.
دانشمندان در نهایت مقرر کردند که حد فاصله تعریف شده از ابرخوشه کیهانی از کهکشان را می توانیم خانه صدا بزنیم.یک ستاره شناس هاوایی گفت این برخلاف یافته های بار اول است که خانه قسمتی از مرزهای بزرگتر کشور های دیگر بود.
ابرخوشه ها در میان بزرگترین ساختار های شناخته شده جهان هستند که آنها از گروهی شبیه گروه محلی ما شامل دهها کهکشان و خوشه های پرجرم که شامل صدها کهکشان به هم پیوسته می شوند.یک شبکه به هم پیوسته از رشته ها ها هستند که از طریق این ساختارها به هم مپیوسته شده اند.آنها مرزهای ضعیف تعیریف شده ای دارند
برای پالایش بهتر نقشه کیهانی محققان یک روش جدید را برای ارزیابی این ساختار در مقیاس بزرگ ئساختار کیهانی با برثی تاثیر آنها بر حرکت کهکشان های یک در مین ساختارها در میان یک نبرد تقلای گرانشی گرفتار خواهد شد که در هر تعادلی نیروهای گرانشی از اطراف ساختارهای بزرگ حرکت کهکشان ها را مشخص خواهند نمود.
با استفاده از GBT و دیگر تلسکوپ های رادیویی برای نقشه برداری سرعت کهکشان های محلی ما تیم قادر شد تا ناحیه ای از فضا را تشخیص دهد که در آن هر ابرخوشه حکمفرما بود.مشاهدات تلسکوپ گیرن بک نقش مهمی در تحقیقات برای رهبری درک جدید ما از این محدودیت و ارتباط بین تعداد ابرخوشه ها را دارد.
نام لانیکا توسط استاد زبان شناسی دانشگاه هاوایی پیشنهاد شده است.این نام به افتخار ناوهای جزیره پلینزی است که از ستاره شناسی برای سفر در سراسر اقیانوس استفاده می کردند.
GBT بزرگترین تلسکوپ رادیویی کاملا هدایت شونده در سراسر جهان است که در منطقه اقانوس آراب و غرب ویرجینیا قرار دارد و این تلسکوپ نسبت به تداخل امواج رادیوی ناخواسته را محافظت می شود.

اولین مشاهده از شکل گیری هسته کهکشان ها انجام گرفت

ترجمه رامین فخاری
منبع : spacetelescope.org
ستاره شناسان برای اولین بار اولین مراحل شکل گیری یک کهکشان پرجرم در جوانی جهان را کشف کردند.کشف با ترکیب مشاهدات تلسکوپ ناسا و تلسکوپ اسپتزر تلسکوپ هرش و تلسکوپ کبک هاوایی امکان پذیر شده است.هسته در حال رشد کهکشان با نوری معادل تولد میلیون ها ستاره با یک نرخ بسیار بالا در حال شکل گیری است.
کهکشان های بیضوی بزرگ بزرگ هستند و مقدار کمی از اجتماع ستاره های قدیمی تر و گازها را دارند و یکی از اصلی ترین نوع کهکشان ها همراه با کهکشان های مارپیچی و خویشاوندان عدسی شکل هستند.تئوری های شکل گیری کهکشان ها پیشنهاد می دهد که کهکشان های غول پیکر عدسی شکل از داخل به بیرون با یک هسته بزرگ که اولین مرحله شکل گیری است تشکیل شوند.
در هر حال شواهد این ساخت و ساز اولیه توسط دانشمندان تا کنون به فراموشی سپرده شده بود.
ستاره شناسان در حال حاضر یک هسته کهکشانی فشرده بنام GOODS-N-774, و با نام مستعار Sparky  را کشف کردندکه به نظر می رسید که یازده میلیارد سال داشته باشد و تنها سه میلیارد سال بعد از انفجار بزرگ تشکیل شده باشد.
فرآیند شکل گیری هسته یک پدیده منحصر به فرد در جهان اولیه است.دانشمندان کهکشان هایی را که به این صورت شکل بگیرد ندیده بودند.چیزی در باره جهان در آن زمان می توانسته کهکشان ها را شکل دهد که حالا نمی تواند.ما گمان می کنیم که جهان ممکن است توسط اشیا متراکم تر ایجاد شده باشد زیرا جهان فورا بعد از انفجار بزرگ بطور کلی متراکم تر شد.هم اکنون تراکم کمتری دارد بنا بر این هم اکنون نمی تواند آن کار را انجام دهد.
در حالی که تنها کسری از اندازه راه شیری را داشت کهکشان نوزاد جوان در حال حاضر دو برابر جم کل کهکشان ما و اندازه ای معادل آن را دارد.تصور می شود که کهکشان نوپا به رشد ادامه خواهد داد تا به یک کهکشان بیضوی بزرگ تبدیل شود.ستاره شناسان فکر می کنند که این کهکشان به سختی قابل مشاهده است و چشم انداز بسیار بزرگتری از اشیا مشابه که بسیار کم نور هستند و به وسیله گرد و غبار به شکل پوشیده شده اندودرست مانند خورشید که ممکن است در پشت دود یک آتش سوزی جنگل به شکل یک غول کم نور به نظر برسد.
در کنار تعین اندازه کهکشان با تصاویر هابل تیمی که آرشیو تصاویر مادون قرمز اسپیتزر و هرشل را برسی می کردند دریافتند که این کهکشان در سال 300 ستاره را تولید می کند و در مقایسه با راه شیری این مقدار بسیار سی برابر کمتر است و نرخ ستاره سازی در این کهکشان واقعا شدید است.این نیروگاه کوچک ستاره هایی معادل دو برابر راه شیری را دارد که همه آنها در منطقه ای به اندازه تنها 6000 سال نوری قرار گرفته اند در حالی که اندازه راه شیری 100 هزار سال نوری است.
دانشمندان معتقد هستند که این شکل گیری دیوانه وار ستارگان اتفاق می افتد زیرا مرکز کهکشان از یک چاه گرانشی ماده تاریک تشکیل شده است.فرم نامرئی ماده باعث می شود تا کهکشان ها در جهان اولیه شکل گرفته باشند.یک سیل گاز به داخل کهکشان های فشرده به خوبی جریان می یابد و جرگه امواج باعث تولید ستارگان می شود.
آنجا یک محیط بسیار شدید است مثل یک دیگ قرن وسطی که ستاره ها در داخل آن کوبیده می شوند.آنجا مقدار زیادی تلاطم وجود دارد و اگر آن در اینجا بود آسمان شب با ستاره های جوان روشن خواهد شد و آنجا مقدار زیادی گاز و گرد و غبار ناشی از انفجار ستاره ها باقی خواهد ماند مشاهده آنچه اتفاق می افتد بسیار جذاب خواهد بود.
مقدار خالص گرد و غبار با نواحی شدید شکل گیری ستاره ها می تواند توضیح دهد که چرا تا کنون به دست ستاره شناسان به فراموشی سپرده شده اند.انفجارهای ستاره ای که گرد و غبار رها ایجاد می کنند و به وسیله هسته ساخته می شوند می توانند نور ستاره ای را مسدود کنند و تنها امکان مشاهده با مادون رمز وجود دارد.
این کهکشان به نظر می رسد که بیشتر از یک میلیارد سال شاهد شکل گیری شدید ستاره ها بوده است.دانشمندان دوره خیلی اولیه زندگی آن را مشخص کردند بعد از مدت زمانی هسته شکل گیری ستاره ها را متوقف کرده است و کهکشان های کوچک ترکیب شئمئ در ده میلیارد سال آینده کهکشان به سمت بیرون بزرگتر شد.