تصویر نجومی روز سحابی مخروطی

تصویر مربوط به سحابی مخروطی  در سمت چپ مرکز که در خوشه ستاره ای درخت کریسمس در فاصله 2700 سال نوری از زمین قرار داردسحابی مخروطی در  1785 دسامبر 26  توسط ویلیام هرشل کشف شد.دلیل تشکیل شکل مخروطی سحابی وجود یک قسمت تاریک شامل هیدروژن مولکولی سرد و گرد و غبار تاریک در مقابل یک سحابی کم نور شامل هیدروژن یونیزه است که هفت سال نوری از آن فاصله دارد.قسمت های آبی رنگ ستاره های جوان هستند و قسمت قهوه ای گرد و غباری هستند که ستاره ها را تشکیل می دهد.
ستاره های داغ این سحابی نوری 8000 برابر خورشید دارند.تابش داغ ستاره های این خوشه فاصله ای حدود میلیارد ها سال را فرسایش می دهد و وجود اشعه ماورا بنش باعث مشتعل شدن هیدروژن به رنگ قرمز می شود.سحابی مخروطی 65 برابر بزرگتر از منظومه شمسی است.

منابع NASA WIKIPEDIA  SPACE

فضا و زمان بصورت یک ماده سیال نیست!

اگر فضا و زمان نوعی مایع باشد چه می شود؟این یک سوال است که فیزیکدانان نظری که با کوانتم گرانشی کار می کنند به وسیله ایجاد مدل هایی در تلاش هستند تا مکانیک کوانتم و گرانش را با هم آشتی بدهند برخی از این مدل ها پیش بینی می کند که فضا و زمان در مقیاس پلانک (10-33cm) است  و بر طبق فیزیک کلاسیک در طبیعت بصورت گسسته است.مثل مایعات و جامدات که هر روز با آنها در ارتباط هستیم که می توانند ساختار اتم ها و مولکول ها را زمانی که با وضوح کافی مشاهده می شوند نشان دهنداین ساختار بطور کلی دلالت دارد اما در انرژی های بسیار بالا نظریه نسبیت خاص انشتین را نقض می کند.

در چهار چوب این تئوری پیشنهاد شده است که فضا و زمان باید مانند یک مایع رفتار کند.در این مفهوم نسبیت عام آنالوگی برای فاز مایع هیدردینامیک خواهد بود که رفتار ماده را در سطح ماکروسکوپی توصیف خواهد کرد اما هیچ چیزی در باره ساختار اتم مولکول که آنها را تشکیل می دهد به ما نمی گوید.برطبق این مدل ها نسبیت عام هیچ چیزی در مورد اتم هایی که فضا و زمان را تشکیل می دهد به ما نمی گوید.

 اما توصیف پویایی فضا و زمان بعنوان یک شی کلاسیک بود بنا بر این یک پدیده در حال ظهور است و تنها آب برای ما چیزی است که ما از مولکول های سازنده ان H2O  درک می کنیم.

کوانتم مکانیک بطور موثر می تواند سه نیرو از چهار نیروی بنیادین جهان (الکترومغناطیس، تعامل ضعیف و تعامل قوی)  را توضیح دهد اما گرانش در حال حاضر تنها در حوزه نسبیت عام به حساب می آید که قلمرو فیزیک کلاسیک آن را شرح می دهد.

شناسایی یک مدل محتمل برای گرانش کوانتی یک از چالش های اصلی امروز فیزیک است و با وجود ارائه مدل های فراوان هیچ کدام به اثبات نرسیدند.

مطالعات انجام شده توسط دو دانشمند ابزار جدیدی را برای ارزشیابی احتمال سناریو های ممکن برای گرانش کوانتمی را فراهم کرده است.در مدل های گذشته فضا و زمان بعنوان در حال ظهور تاکید می شد مانند یک مایع ،بعد از مطالعات اساسی که حاکی از تغیرات در انتشار فتون ها بود و با سرعت های مختلف بسته به انرژی مطالعه می کردند این نتیجه حاصل شد اگر کیهان با مایع قیاس شود نمی توان این نوع تغیرات را شرح دهد.اگر فضا نوعی مایع باشد.ما باید در داخل آن بصورت چسبناک باشید و اثرات اتلافی دیگری را که تا به حال در جزئیات هرگز در نظر گرفته نشده باشد را شاهد باشیم.

این دو دانشمند این اثرات را فهرست کردن که چسبناکی ناکی تمایل دارد که فتون های نور و ذرات دیگر را در مسیر خود از هم بپاشند در حالی که فتون ها میلیون ها سال نوری می توانند سفر کنند اگر فضا و زمان بصورت یک مایع سیال باشد بر اساس محاسبات باید بصورت ابرشاره باشد به این معنی که چسبناکی آن نزدیک به صفر باشد.

همچنین دانشمندان اثرات اتلافی ضعیف تری را پیش  بینی می کنند که ممکن است فیزیک آینده قادر به مشاهده آن باشد.دانشمندان سرنخ های قوی برای حمایت از مدل های فضا و زمان دارند و گرانش کوانتمی یک پدیده عاقلانه تر است و کسی نمی تواند زمانی هیجان انگیز تر از کار بروی گرانش را تصور کند.

منبع : dailygalaxy.com

تصویر نجومی روز یک کهکشان بزرگ با هسته طلایی

این یکی از سنگین ترین کهکشان های شناخته شده است که در فاصله 46 میلیون سال نوری قرار دارد.کهکشان مارپیچی NGC 2841 را در فاصله 46 میلیون سال نوری در شمال صورت فلکی دب اکبر می توان یافت.یک هسته زرد و زرق و برق دار  مثل یک جزیره در مرکز تصویر دیده می شود.قسمت های صورتی مناطق شکلگیری ستاره ها هستند و قسمت های آبی رنگ ستاره های جوان هستند که در ای بازوهای مارپیچی جدا گانه تعبیه شده اند.و در ای بازوهای مارپیچی ستاره سازی بطور گسترده انجام می شود قطر این کهکشان 150 هزار سال نوری است و از کهکشان راه شیری ما بزرگتراست این تصویر در نتیجه ادغام تصاوی هابل و سوربا بدست آمده است.تصاویر اشعه ایکس نشان می دهد که بادها و انفجارهای ستاره ای حرکت سیالی را از گاز داغ شناور در اطراف هاله کهکشان به وجود آورده است.این کهکشان دارای ویژگی های کهکشان آندرومرا است.
شکل گیری ستاره ها یکی از فرآیند های مهم در شکل دادن به شکل این کهکشان است.این احتمال نیز وجود دارد که ستاره های جوان مناطق شکل گیری ستاره خود را نابود کنند.از ستاره های جوان این کهکشان اشعه ماورا بنفش ساطع می شود.

تصویر نجومی روز ناحیه شکل گیری ستارگان GUM41

تصویر متعلق به یک گروه دور از ستارگان جوان است که گاز هیدروژن باعث درخشش آن به رنگ قرمز شده است و در فاصله 7300 سال نوری زمین قرار دارد با  تلسکوپ در شیلی مشاهده شده است.
این ناحیه ستاره سازی بنام GUM41 نامیده می شودو در وسط تصویر هیدوژن ستاره های تازه متولد شده در وسط تصویر تابشی به شکل گل را به آن می دهند.این عکس در ویدئویی از Eso کشف شد.
در این سحابی ابرها ذخیم و روشن به نظر می رسند که در واقع گمراه کننده است.اگر یک سفینه فضایی بتواند در فضا از این سحابی عبور کند این احتمال وجود دارد که متوجه آنها نشود و برای مشاهده چشم انسان بسیار کم نور هستند.
این منطقه شکل گیری با میدات وسیع 2.2 متری تلسکوپ  سیلا در شیلی گرفته شده و یک ابر هیدروژنی و ستاره های تازه متولد شده در این منطقه را نشان می دهد.ظاهر ظعیف این منطقه که بخشی از سحابی قنطروس است می تواند شرح بدهد که چرا تا کنون کشف نشده بود.

[منبع تصویر]

اولین سیاره هم اندازه زمین که می تواند حاوی حیات باشد یافت شد!

برای اولین بار دانشمندان یک سیاره بیگانه هم اندازه زمین در منطقه قابل سکونت  به دور ستاره میزبان اش در حال چرخش است را کشف کردند این سیاره که به پسر عموی زمین تشبیه می شود ممکن است آب مایع و شرایط مناسب را برای حیات داشته باشد.

سیاره تازه کشف شده بنام Kepler-186f, اولین بار توسط تلسکوپ فضایی کپلر ناسا کشف شد و در فاصله 490 سال نوری از زمین به دور یک ستاره کوتوله قرمز کم نور در حال چرخش است و این سیاره کمی از زمین بزرگتر است موقعیت یابی یک جهان بیگانی با اندازه جفت زمین این پیشنهاد را میدهد که آب مایع را در سطح خود داشته باشد.

یکی از چیزهای که شاید ما بعنوان جفت زمین خواهم دید اندازه زمین و حضور آن در منطقه قابل سکونت و سیاره خورشی مانند است.

این سیاره به ستاره ی سردتر خود نزدیک تر است شاید جفت زمین نباشد ولی بعنوان پسر عموی زمین می توان در نظر گرفت که مشخصات یکسان ولی والدین متفاوت دارند.

تصویر هنرمندانه از سطح سیاره kepler-186f 

دانشمندان فکر می کنند که Kepler-186f  و5 ستاره دو رتر که به دور ستاره Kepler-186 که به فاصله 35.2 میلیون مایلی 5.2 میلیون کیلومتری می چرخند بطور نظری در منطقه قابل سکونت کوتوله سرخ قرار دارند.

زمین به دور خورشد با فاصله 93 ملیون مایلی یا 150 میلیون کیلومتری می چرخد ولی خورشید بزرگتر و درخشان تر از ستاره Kepler-186 و به این معنی است که منطقه قابل سکونت خورشید از دورترین ستاره  Kepler-186 باید آغاز شود.

این اولین سیاره قطعی یافت شده در منطقه قابل سکونت است.سیارات دیگر متفاوت با اندازه زمین در منطقه قابل سکونت یافت شدند ولی در هر حال این سیاره اولین سیاره نزدیک به اندازه زمین است که دارای پتانسیل چرخشی است که می تواند حاوی حیات باشد.

این یک کشف تاریخی از اولین و بهترین  سیاره ای است که در منطقه قابل سکونت به دور یک ستاره کشف شده است  و این سیاره سنگی بهترین سکونت گاه می تواند باشد.شعاع سیاره یافت شده 1.1 زمین اندازه گیری شده است که نشان می دهد بزرگتر از زمین است و محققان فکر می کنند این سیاره یک سیاره سنگی مانند زمین است ولی مطمئن نیستند که اتمسفر آن از یک عنصر کلیدی است که به دانشمندان کمک بکند که سیاره دارای حیات است .

این سیاره می تواند بیشتر از زمن اقیانوس ها و شاید حیات را پشتیبانی کند.

دانشمندان در طول چندین سال گذشته در یافته اند اگر شعاع سیار 1.5 برابر شعا زمین باشد شعاع اتمسفر 1.5 تا دو برابر سیاره زمین می شود و در نتیجه سیاره به قدری سنگین می شود که اتمسفر هیدروژن سیاره به هیلیوم تبدیل می شود و شبیه به غول های گازی منظومه شمسی می شود.

مقایسه شعاع و اندازه سیاره یافت شده با زمین

این سیاره در واقع درلبه منطقه قابل سکونت قرار دارد و این به این معنی است که آب مایع در سطح سیاره می تواند یخ بزند.
بخاطر این موقعیت در بخش بیرونی لبه سکونت و اندازه بزرگتر سیاره که کمی بزرگتر است می تواند آب را بطور مایع حفظ کند.علاوه بر آن جو ذخیم سیاره می تواند عایقی برای حفظ آب بصورت مایع باشد.
این سیاره به دلیل آنکه جرم ستاره اش کمتر از خورشید است چرخش این ستاره کمی نزدیک تر از عطارد به خورشید ماست ولی انرژی کمتری دریافت می کند و اگر روی آن باشید ستاره کم نور به نظر می رسد.
این سیاره برای مطالعات بعدی بسیار کم نور است انتظار می رود تلسکوپ فضایی جیمز که جانشین هابل می شود و در سال 2018 به فضا می رود که برای گرفتن تصاویر از سیارات نزدیک ستاره ها طراحی شده است تصاویری از سیاره تهیه کند ولی باز این سیاره برای تهیه تصاویر خیلی دور است.

دانشمندان این سیاره را با روش انتقال کشف کرده اند و زمانی که سیاره بروی چهره ستاره خود قرار گرفته بود کپلر  یک شیب جزئی در روشنایی سیاره مشاهده کرد که به دانشمندان اجازه داد که آن را کشف بنمایند.کپلر در سال گذشته دچار ی نقص فنی عمده شده اما هوز دانشمندان برای جست و جوی دنیاهای جدید از  آن استفاده می کنند.
[منبع]
ویدئوها
سیاره جدید می تواند آب را بصورت مایع داشته باشد.

کپلر-186fنخستین سیاره هم اندازه زمین در منطقه قابل سکونت یک ستاره دیگر
کپلر اولین سیاره هم اندازه زمین را در منطقه قابل سکونت کشف کرد.

تصویر نجومی روز یک گولبول غیرعادی در سحابی تنه فیل

تصویر مربوط به غولی در IC 1396 است که در سحابی فلکی تنه فیل قرار دارد قسمتی از گاز و گرد و غبار شبیه به نقاشی غول سایکلوپ است.  ستاره های جوانی با عمر کمتر از صدهزار سال در حالی شکل می گیرند که شکل می گریند برای آسیب رساندن به ما بسیار دور هستند.نور پر انرژی ستاره ها در حال خوردن گرد و غبار اطراف گولبول(جسم کروی) ار بالای تصویر است و فوران بادها و ذرات ساطع شده از این ستاره ها گاز را به داخل گرد و غبار هل می دهد.این منطقه در 3000 سال نوری ما قرار دارد.وتوسط  یک منطقه نسبتا کم نور احاطه شده و قسمت بزرگی از آسمان را تشکیل می دهد.

صورت فلکی تنه فیل یک منطقه ستاره سازی عمدتا ستاره های جوان کمتر از 100000 سال به چشم می خورند.در مرکز این منطقه ابر غول M2 وجود دارد که انرژی معادل 350000 برابر قدرتمند تر از خورشد ما را از خود ساطع می کند.این سحابی در فاصله 2400 سال نوری از زمین واقع شده است. این سحابی مخلوطی از گازهای درخشان کیهانی و ابرهای گرد و غبار است.انتشار گازهای متراکم ماورابنفش باعث ایجاد حفره هایی درسحابی شده است. ستاره های قوی با انتشار ماورا بنفش حفره هایی از گاز متراکم را درون سحابی به وجود آورده اند.این منطقه غنی از حباب های تاریک است و ممکن است به ما بگوید که انفجار های ستاره ای و تابش ها و مواد بیرون رونده ممکن است که این حباب ها از تابش ستاره به محیط دور دمیده شوند. [ناسا]

دانشمندان می گویند ستاره های کوارکی ممکن است در اطراف ابرنواختر ها باشند!

ما هنوز ستاره های کوارکی را نیافته ایم ولی این به این معنی نیست که آنها وجود ندارد.شاید ما تعدادی از آنها را یافته ایم شاید تعدادی از این ستاره های نترونی واقعا ستاره های کوارکی باشند.برطبق تئوری های ما بسیار سخت است که بگویم یک ستاره نترونی یک ستاره کوارکی است.
محققان پیشنهاد می کنند که ستاره های نترونی رفته رفته به ستاره های نترونی تبدیل می شوند و کاوش ستاره ها نشان می دهد که ماده بنیانی ستاره های نترونی در ابتدا توسط کوارک های عجیب ساخته می شوند.زیرا دارای یک میدان الکتریمی عجیب و غریب هستند و سطح بزرگ و درخشانی دارند که بسیار بزرگ است و این نمی تواند وجود داشته باشد و بسیارگیج کننده است.
یکی از شگفت انگیز ترین جنبه های ستاره های نترونی این است که آنها گازی شکل نیستند اما بسیار به بسته های مایع نزدیک ترند.ستاره های کوارکی باید مایع با شند ولی دارای یک سطح جامد هستند.
در هر حال گروهی از محققان این  فرظیه را عوض کرده اند.ستاره های کوارکی اغلب فرض می شود که با میدان ها الکتریکی عظیم در سطحشان باشند دقیقا زیرا فرض می شود سطح انها صاف باشند اما برطبق گفته های دانشمندان ستاره های نتروننی برخلاف ستاره های کوارکی نیستند دارای سطح جامد نیستند.این کار شبیه گرفتن آب است با یک صطح مسطح اضافه کردن دما و و کاهش تنش سطح آن به حباب ها اجازه می دهد تا شکل بگیرند.در ستاره های شگفت انگیز حباب ها از ماده کوارک ساخته می شوند
یک نتیجه این است که این ستاره نمی تواند میدان الکتریکی بزرگی برای سطح صاف و درخشان داشته باشد و این به ستاره های بزرگ اجازه می دهد که تراکم کمتری از آنچه که فکر می شد داشته باشند در حالی که بیشتر ستاره هایی که اغلب متراکم تشخیص داده شده اند بطور منظم در حال ادغام هستند.
بیشتر ماده جهان ما از نوعی ماده تاریک که بنام تعامل ضعیف ذرات بزرگ معروف است که در انگلیسی WIMPs نیز معروف است.در حالی که تعدادی از دانشمندان پیش بینی می کنند که این ذرات فرضی بیشتر خواص ضروری برای مدیریت ماده تاریک را دارند در حالی که دانشمندان هنوز قادر نیستند تا یک مفهوم را برای این ماده پیش بینی کنند.در یک مطالعه فیزیک دانان یک مشتق برا محدودیت جرم  بنام تعامل ضعیف ذرات بزرگ ها با محاسبه چگونه اینکه چگونه این ذرات ماده تاریک می توانند به داخل ستاره های نترونی منتقل شوند و ماده شگفت انگیز کوارک را بسازند محاسه کردند.
WIMP ها همچنن بطور بسیار وسیع در هاله های کهکشانی واقع هستند در حالی که هاله های کهکشانی قابل مشاهده نیست آنها بیشترین جرم ماده کهکشان را از WIMP های سنگین شامل می شوند.
دکتر آنجلز پیرز از دانشگاه سالامانکا با دکتر جوزف سیلک از دانشگاه آکسوفور و دکتر جرینا استون از آکسفود نشان دادند زمانی که یک ستاره نترونی در جاذبه ای نزدیک WIMP ها گیر می افتد ها ستاره های نترونی را داخل ستاره بزرگ رها می کند.
یکی از مهمترین مسائل در حالی که تراکم شدید ستاره های کوارک ها پایدار تر از ماده منظم است.محققان فکر می کنند زمانی که ستاره نترونی به پایین می چرخند و هسته متراکمشان افزایش می یابد به داخل فاز مناسبی از ماده کوارک در یک ستاره تبدیل می شوند.
نظریه پردازان بطور با اطمنان کامل نمی تونند بگویند که یک ستاره نترونی آرام آرام به یک ستاره کوارکی تبدیل می شود.بر طبق یک تحقیق جدید از نتایج WIMP ستاره های نترونی زندگی طولانی با توده های ماده کوارک یا بیشتر را دارند.WIMP در داخل هسه ستاره های نترونی به دام می افتند و در فرآیندی انرژی را آزاد می کنند.شما به سطح ستاره نگاه می کنید و می بینید که چگونه در طول زمان خنک تر می شود.بنابر این ستاره های کوارکی ممکن است کمی سریع تر سرد شوند.چه ستاره نترونی وحود داشت باشد یا نداشته باشد کشف نتایج مهمی در مفهوم کوانتم خواهد داشت که مفاهیم بننیادی از کوارکها یافتن یک ستاره کوارکی فهم ما را از کرومودینامیک کوانتومی بهبود خواهد بخشید تئوری بنیادی نیروی اتمی و شواهدی از اویل فاز جامد کواک ها را خواهد داد.

در سال 2009 چینی ها شواهدی از وجود یک ستاره کوارکی در ابرنواختری بنام  SN 1987A را مشاهده نمودند.یک ستاره کوارکی می تواند نور بعد از انفجار بزرگ را ساطع کند زیرا در زما انفجار بزرگ جهان با دریای از کوارک های متراکم به یک میلیارد درجه سانتیگراد رسیده بود.در حالی که این ستاره نامزد ستاره کوارک است ولی هنوز بطور رسمی تایید نشده است.انفجار ستاره های نترونی شامل یک انفجار نوترینوها است ولی انفجار این ساره شامل دو ستاره بود و محققان می گویند که انفجار ثانیه دوم باعث  فروپاشی آن به یک ستاره کوارک شده است.دانشمندان می گویند تصویر اشعه ایکس ستارگان نترونی یا ستارگان کوارکی باید متفاوت باشد این تصویر توسط رصد خانه اشعه ایکس چاندرا از  SN 1987A  گرفته شده که توسط بنیاد ملی علوم تایید شده است.اشه ایکس توسط چاندا نمایش داده شده و بقیه مناطق انرژی کمتری دارند و گرد و غبار و از تعاملی را در منطقه ستاره ای ایجاد می کنند و این کشف می تواند نقطه عطفی در تحول ابرنواختر ها باشد.
[منبع]

یک کهکشان مرده که فسیلی از جهان اولیه است در اطراف راه شیری مشاهده شد!

سیزده میلیارد سال قبل جهان ما تاریک بود و هیچ کهکشانی وجود نداشت آنجا تنها هیدروژنی بود که از انفجار بزرگ باقی مانده بود.این جهان اولیه گرم و یونیزه بود و زمانی که گسترش یافت سرد شد.و 380 هزار سال بعد از بیگ بنگ پروتون ها با الکترون ها ادغام شدند و اتم های هیدروژن را به وجود آوردند که بلوک های نور بودند.
زمانی که ستاره ها و کهکشانها نورشان را به تازگی در فضا منتشر کردند نور توانست که از طریق فضا آزادانه حرکت کند.و در این زمان شگفت انگیز اولین ستاره ها مشتعل شدند و اشعه انها به درون اتم ها و یون های گازهای اطراف منتقل شد.این مرحله از تاریخ بنام عصر بازیونیده‌شدن معروف است و به بسیاری از پرسش های بنیانی پاسخ داده نشده در کیهان شناسی مرتبط است.
یک کهکشان کوتوله بنام Segue 1 به دور منظومه شمسی در حال چرخش است که می تواند یک فسیل از کیهان اولیه باشد که برای ما باقی مانده است بر اساس یک تحقیق به رهبری آنا فریب از ماساچوست با جمعاوری اطلاعات از ترکیب شش عنصر درخشان و  تلسکوپ ماژلان لاس کمپوس رصدخانه ای در شیلی و رصدخانه کک در هاوایی این  موضوع را تایید می کند.
این اندازه گیری ها در مقاله ای در مجله اختر فیزیک تایید شده است که نشان می دهد که این ستاره ها بطور عمده از هیدروژن و هیلیوم ساخته شده است و شامل مقدار از سایر مواد مانند اهن است که هی کهکشان مورد مطالعه دیگر مقدار کمی از این عناصر سنگین را نگه داشته بود Segue 1 حدقلا یک کهکشان شیمیایی تکامل یافته است یاد آوری می کنیم که تکامل آن سیزده میلیارد سال قبل متوقف شد.
 Segue 1 بطور مسخره ای بدون فلز است دانشمندان گمان می کنند حدقلا یک جفت از نوادگان ستاره های اولیه برای اولین بار در جهان منفجر شده باشند.این ستاره یکی از ستاره هایی است که بسیار کم غنی شده است به این معنی است که واقعا سریع تشکیل شده است.اگر با ستاره های کم جرم دیگر تشکیل می شد آنها با هم ادغام می شدند.سوال اینجاست که چرا متوقف شد؟جمیز بوک اختر فیزیکدان می گوید یککهکشان مانند این باید قادر به ایجاد میلیون ها ستاره باشد ولی این نتوانست.
شاید این کهکشان در مسیرش برای شکل گیری دسته ای از ستاره ها قرار داشت ولی بازیونیده‌شدن فعال شد و شکل گیری همه ستاره ها را از بین بود همچنین این می تواند توضیح دهد چرا شکل گیری ستاره ها مدت زمان کمی به طول انجامید.
این برای ماقابل مشاهده نیست اما بازیونیده‌شدن خودش این را انجام می دهد شاید احتمال های دیگری هم باشد.
این مطالعات بسیار جالب است و ما می دانیم که کهکشانهای کوچک می توانند شکل بگیرند.
ستاره شنا بس ویلیام از دانشگاه هاروارد گفت:کهکشان ها می توانند مثل  Segue 1  شکل بگیرند وزمانی که آنها شکل می گیرند بزرگتر شوند و جای بیشتری بگیرند.این احتمال وجود دارد اما Segue 1 یکی از کهکشان های بزرگ بود و بیشتر ستاره هایش را از دست داد.شاید اختلالات منظومه شمسی باعث این بود.کمبود شدید ماده در ستاره های ان کهکشان بوجود دارد حدس زده می شود در اندازه مشابه خودش شکل گرفته شود برای اینکه بعید است اختلالات تنها باعث شده باشد ستاره های غنی آن را ترک کنند.
این کهکشان بسیار کم نور است و از کهکشان راه شیری قابل تشخیص است دوبیست کهکشان ماننداین می تواند در اطراف کهکشان ما وجود داشته باشد.

مجموعه کم نوری از 1000 ستاره به دور کهکشان راه شیری در حال چرخش هستند که شامل Segue 1 و Segue 2 می شوند.
تصویر بالا نشان می دهد که  پیش بینی استاندارد  برای توزیع ماده تاریک در حدود یک میلیون سال نوری از کههکشان راه شیری است.که این توده های کوچک از ماده تاریک را هاله می نامند و مشاهدات از کهکشان بسیار کم نور Segue 2 نشان می دهد که باید در یک هاله کوچک ساکن باشد.

منبع : dailygalaxy.com

تصویر نجومی روز کهکشان عظیم بیضوی که به وسیله سیاهچاله مرکزی اش تغذیه می شود!

تصویر جدید از تلسکوپ MPG/ESO 2.2-متری با مشاهدات جدید دو کهکشان متضاد NGC 1316 و همسایه کوچکترش NGC 1317 را نشان می دهد این دو کهکشان مقدار دری فضا به هم نزدیک هستند ولی تاریخ های بسیار متفاوتی دارند کهکشان مارپیچی کوچک NGC 1317 یک زندگی بدون حادثه را پشت سر گذاشته اما کهکشان بزرگتر  NGC 1316 حاصل فرو شدن شدید چند کهشکان دیگر است.
سرنخ های مختلفی از ساختار  NGC 1316 این را نشان می دهد که گذشته اشفته ای داشته برای مثال برخی از خطوط گرد و غبار که در پوشش ستاره ها جاسازی شده است و یا ازدهام خوشه های کروی کوچک ستاره را نشان می دهد که  یک کهکشان مارپیچی  غنی از گرد و غبار را سه میلیارد سال قبل بلعیده است.
همچنین تصویر دم جزر و مدی کم نوری را در اطراف کهکشان نشان می دهد که رشته های ستاره های  پاره پاره شده را در فضای بین ستاره ای گسترش می دهد این خواص بطور کامل از تاثیرات جاذبه از چرخش ستاره ها زمانی که یک کهکشان دیگر نزدیک می شود ناشی می شوند.همه اینها نشانه هایی از از گذشته زمانی که کهکشان NGC 1316 به یک کهکشان دیگر ضمیمه شده بود نشان می دهد که این رفتار مخل ادامه دارد.
NGC 1316  در شصت میلیون سال نوری زمین در جنوب صورت فلکی کوره واقع شده است.این قسمت بنام خرس صورت فلکی شناخته می شود این واقعیت را منعکس می کند که آنجا دراخشان ترین منبع امواج رادیویی در صورت فلکی قرار دارد و در حیقیت چهارمین منبع درخشان رادیویی در تمام آسمان است.ساطع شدن رادیویی با موادی که به درون سیاهچاله های بزرگ سقوط می کنند هدایت می شود که سیاهچاله احتمالا در مرکز کهکشان سوخت اضافی را از طریق تعامل با کهکشان ایجاد می کند.
این تصویر با جزئیاتش با استفاده از ESO تلسکوپ 2.2 متری MPG در شیلی گرفته شده است و پنجره جدیدی را به یک قسمت از حهان هستی از کهکشان های دوردست روشن فراهم می کند و در سمت چپ NGC 1316 نیز غلظت انبوهی از کهکشان ها به چشم می خورد.

منبع : eso.org

چندین کهکشان اینجا وجود دارند؟

نویسنده : Elizabeth Howell
منبع : space.com 
ترجمه رامین فخاری
کهکشان ها کلکسیون هایی وسیعی از ستاره ها که در کیهان مادر همه جا جمع شده اند شاید بیشترین تصاویر هابل از کهکشان ها گرفته شده است در تلسکوپ هابل هزاران کهکشان در یک تصویر تجمع یافته اند.تخمین اینکه چند کهکشان در کیهان وجود دارد کار سختی است.یک محاسبه به میلیاردها می رسد در حالی که هر روز به تعداد آن اضافه می شود.یک مشکل دیگر محدودیت امکانات برای گرفتن تصویر بهتر است که تلسکوپ ها به روزنه بزرگتری نیاز دارند(قطر آینه ها و تلسکوپ ها)و نیاز داراند تا بالای اتمسفر قرار داشته باشندتا از تحریف تصویر توسط هوای زمین جلوگیری کنند.
در حالی که تخمین ها متفاوت است مقدار قابل قبول 100 تا 200  میلیارد کهکشان است.بهترین تعداد شمارش مربوط به هابل است که بهترین ابزار را برای محاسبه و تخمین فراهم آورده است.هابل در 1990 پرتاب شد در ابتدا دارای آشفتگی در آینه اصلی بود که با شاتلی که در 1993 پرتاب شد اصلاح شد و هابل تا می 2009 که مامورید شاتل به اتمام رسید چندین بار اصلاح شد.
در 1995 ستاره شناسان به یک منطقه خالی از دب اکبر رسیدند و مشاهدات خود را ده روز در آنجا متمرکز نمودند نتیجه این سه هزار کهکشان ضعیف تحت یک چهار جوب قرار داشت که با مقیاس 30 dim مشاهده شده اند برای مشاهده  ستاره شمالی فطبی 2 مقیاس لازم است.این تصویر عمیق ترین تصویری بود که از جهان هستی گرفته شده بود زمانی که هابل با ابزارهایی در 2003 و 2004 به روز شد دانشمندان یک میدان عمیق هابل را که یک میلیونیوم ثانیه هزار کهکشان را در یک نقطه کوچک در صورت فلکی کوره را تشخیص داد.
در 2012 دوبارهابزارها بروز شدند و تکسوپ هابل موفق به تشخیص 5500 کهکشان جدید شد.هابل تخمین زد که صد میلیارد کهکشان باید در جهان ما باشد اما این مقدار به 200 میلیارد افزایش یافت در حالی که ابزارها مورد استفاده قرار گرفته اند متد تخمین تعداد کهکشان ها متفاوت است.شما تصویر آسمان را با تلسکوپ بخش بخش می کنید سپس با نشانه ها نسبت کهکشان ها را محاسبه می کنید.
ان محاسبه واریانس کیهانی بزرگی ندارد در حالی که کیهان همگن است.و دانشمندان دلایل خوبی دارند که بگویند این یک اصل کیهانی است.
داده های اصل کیهان شناسی به تئوری نسبیت انشتین در قرن قبل بر می گردند یکی از یافته های اصلی نسبیت جاذبه است که یک آشفتگی در فضا و زمان است بر اساس دانسته ها چندین دانشمند از جمله انشتین سعی کردند تا بفهمند جاذبه چگونه کل جهان را تحت تاثیر قرار می دهد.
ساده ترین فرضیه این است که اگر شما همه محتویات جهان را با چشم انداز ضعیفی محاسبه کرده باشید در همه جا و همه جهت ها مشابه است.
ناسا اعلام کرده که ماده در جهان ما همگن و ایزوتروپیک است که از مقیاس های متوسط ما بسیار بزرگتر است و این اصل کیهان شناسی نامیده می شود.
یک مثال از اصل کیهان موج زمینه کیهانی است امواجی که باقی مانده مراحل اولیه کیهان بد از انفجار بزرگ هستند.با استفاده از ابزارهای ناسا بنام ویلکینسون مایکروفر دانشمندان موج زمینه کیهانی CMB را تشخیص دادند.
چه تعداد از کهکشان ها در طول زمان تغیر می کند؟
اندازه گیری گسترش کائنات از طریق مشاهده کهکشان ها به ما نشان می دهد که کائنات 13.82 میلیارد سال دارد بعد از زمانی که کائنات پیرتر و بزرگتر شد در هر حال کهکشان ها دور تر و دور تر شدند و این کار مشاهده را سخت تر می کند.
کیهان با سرعت سریع تر از سرعت نور در حال گسترش است که مقدار مجاز انشتین را نقض نمی کند زیرا کائنات بیشتر از اشیا گسترش می یابد و هچنین جهان با شتاب در حال گسترش است.
این مفهوم جهان قابل مشاهده است جهانی که ما می توانیم ببینیم و در آن باشیم در یک تا 2 تریلیون سال این به این معنی است که آنجا کهکشان های ماورای آن چیزی که ما می توانیم ببینیم وجود دارند.
ما می توانیم نوری را که از کهکشان ها می آیند و زمان کافی داشتند تا به ما برسند را ببینیم.این به این معنی نیست که آنجا همه جای جهان است.
همچنن کهکشان ها هم در طول زمان تغیر می کنند.کهکشان راه شیری در مسیر برخورد با آندرومرا قرار دارد و در چهار میلیاردسال دیگر در نهایت با آن ترکیب خواهد شد و ساکنان آن کهکشان جهان را تیره تر مشاهده خواهند کرد.
زمانی که تمدن تازه آغاز شد هیچ مدرکی دال بر اینکه در جهان صد میلیارد ستاره وجود دارد وجود ندارد آنها گسترش کائنات را نمی دیدند و قادر نبودند بگویند یک انفجار بزرگ وجود دارد.
در باره کائنات های دیگر
از آنکه جهان متورم می شود تئوری هایی وجود دارد که می گوید که جهانها مانند بادکنک های مختلف تشکیل شده اند و در اندازه های مختلف در حال گسترش هستند و قوانین فیزیکی خود را دارند.
اگر کهکشان ها در جهان های دیگر وجود داشته باشند اما بطور مستقیم راهی برای اطمینان از آنها نیست بنابر این باید بزرگتر از 200 میلیارد سیاره داشته باشند.
در جهان خود ما ستاره شناسان قادر هستند کهکشان هایی که 450 میلیون سال بعد از انفجار بزرگ را شکل گرفته اند را مشاهده می کنند و  پیش بینی می کنند 200 میلیون سال بعد از بیگ بنگ به وجود آیند و احتمالا اولین کهکشان ها بسیار قبل از ان شکل گرفته اند.با توجه به این مشاهدات دانشمندان عدد 200 میلیارد کهکشان را برای جهان ما محتمل می دانند.

شهاب سنگ های جدا شده به وسیله گرما فرسوده و تکه تکه شده اند

آغاز یک شهاب سنگ کوچک کمی تنش زا است.آنها بطور غیرمنظم به دور منظومه شمسی در حال پرواز هستند به وسیله میدان های گرانشی می توانند به وسیله سیارات در هر زمانی جذب شوند در حال حاضر این اشیا فرسوده را می توان به لیست اشیا استرس زا افزود در یک مطالعه که نتایج آن امروز دوم آوریل در مجله نیچر منتشر شده است یک تیم بین المللی از دانشمندان می گوید که بقایای سطح شهاب سنگ ها نشان می دهد که از بقایای نوعی از فرسایش خاک تشکیل شده اند.
سنگپوشی که بروی سطح سیاره ای مانند ماه و مریخ یافته شده است جاهایی که اتمسفر نازک است یا حتی وجود ندارد بطور سالم یافت شده است سنگپوشی دانه دار است و و در نتیجه برخورد شهاب سنگ ها تشکیل شده است دارای ذخایر معدنی هستند که در نتیجه فرآیند های زیستی و شیمیایی ایجاد شده اند.
شهاب سنگ ها به فرآیند سنگپوشی گرد و غبار بروی سطح شان شناخته می شوند و دانشمندان همیشه این مواد را تشخیص می دهند ترکیب ذرات سنگ کوچک تر از یک سانتی متر از طریق شهابسگ ها و اجرام آسمانی ریز تحت تاثییر شهاب سنگ ها بروی سیارک ها شکل گرفته است.
مقیاس های زمانی تکامل شهاب سنگ ها نشان دهنده سنگپوشی بزرگی بروی سطح شهاب سنگ های کوچک است .اثرات بر خورد این سیارات با گرانش کم است و برخورد آنها با سطح زمین باعث نابودی آنها نمی شود.
در حالی که آزمایش های انجام شده بروی شهاب سنگ های یافت شده بروی زمین هستند دانشمندان با مدل سازی محیط فضایی رو به وخامت گذاشتن این سنگ ها را برسی کنند.دانشمندان بروی شهاب سنگ ها موادی را برسی کردند که بروی زمین وجود دارد و مشاهده کردند که چرخه دمایی شبیه به دمای زمین بروی آنها رخ داده است و با برسی ینگ های ریز یافتند که شهاب سنگها در طول یک دوره زمانی بسیار کوتاه از عمر سیاک از منطقه ای جدا شده اند.این فرآیند شبیه شکستن یک سنگ از ناحیه ای از سیاره ماست و یک فرآیند شناخته شده حرارتی ناشی از انبساط و انقباض دما در یک سیاره کوچک است که شروع به ترک خوردگی و تکه تکه شدن احتمالی کرده است.
و دانشمندان با استفاده از این فرآیند موفق به تشخیص طول عمر آن شده اند شاید شگفت انگیز باشد که احتمال این فرآیند در نزدیکی خورشید در فاصله دو تر از آن بیشتر است و این تکه تکه شدن ناشی از حرارت خورشید و فشار باد خورشیدی است که باعث می شود عطارد نیز که در فاصله 28 میلیون مایل از خورشید است در عرض 2 میلیون سال کلا فرسوده شود.

منبع : phys.org
discovery.com