چهار خوشه جدید بسیار بزرگ توسط دانشمندان کشف شدند.

چهار خوشه ناشناخته که هر یک حاوی هزارن کهکشان هستند در فاصله ده میلیارد سال نوری زمین کشف شده اند.بزرگترین خوشه کیهانی امروز کشف شد که توسط کهکشان های عظیم و بیضوی و گرد و غبارهایی که در شکل گیری ستارگان نقش دارند احاطه شده است.یک تیم بین المللی به رهبری امپریال کالج لندن از ترکیب داده های دو ماهواره آژانس فضایی اروپا هرش و پانگ استفاده کرد تا دوترین خوشه کیهانی را که ممکن است مشاهده کند مشاهده کنند.محققان باور دارند 2000 خوشه بیشتر با استفاده از تکینگ ها قابل تشخیص است.که جزئیات بیشتری را از جدول زمانی چگونگی شکل گیری خوشه ها می دهد.خوشه های کیهانی بزرگترین اشیا در کیهان هستند شامل صدها و هزاران کهکشان که توسط جاذبه به هم بسته شده اند.ر حالی که ستاره شناسان بسیاری از خوشه های نزدیک به هم را تشخیص می دهند آنها نیاز دارند تا بیشتر به زمان گذشته برگردند تا بفهمند که چگونه این ساختارها شکل می گیرد.این به معنی یافتن خوشه های بزرگتر و دورتر از زمین است.

نوری که از دورترین خوشه از این چهار خوشه جدید می آید از بیش از ده میلیارد سال قبل به ما می رسد.این به این معنی است که ستاره شناسان خوشه را زمانی که کائنات تنها سه میلیارد سال داشت مشاهده می کنند.اگر چه ما قادر به دیدن کهکشان های منحصر به رد ستیم که ما را به گذشته می برند دور ترین خوشه که توسط کیهان شناسان کشف شد ما را به زمانی که جهان 4.5 میلیارد سال داشت می برد و این مقدار بخاطر فاصله 9 میلیارد سال نوری آن از ماست.دانشمندان حالا خوشه ای را یافته اند که خیلی زودتر بوده و این خوشه پتانسیل بیشتری دارد.

خوشه ها می توانند در فاصله های دور تشخیص داده شوند زیرا آنها شامل خوشه هایی با اندازه بزرگ گاز و گرد و غبار هستند که ستاره ها را شکل می دهند.این فرآیند ساطع شدن نور می تواند توسط ماهواره ها مشاهده شود.

مشاهدات دستگاه طیفی و فوتومتریک هرشل دانشمندان را قادر به اسکن مناطق وسیعی از آسمان با حساسیت و وضوح بالا می کنند که قادر به یافتند اجسام نادر و عجیب و غریب هستند.

محققان در بین اولین ترکیب داده های ماهواره تا پایان عملیات تمام آسمان را اسکن کردند و هرشل بخش های خاصی را با جزئیات بیشتر نشان داد.

محققان با استفاده از داده های پلانگ برای یافتن منبع دوری که مادون قرمز ساطع می شود مناطق را با هرشل پوشش دادند و هرشل این منابع بسیار نزدیک در حدود 60 منبع را به وسیله محققان تشخیص داد.و وجود کهکشان های نزدیک را بیشتر تایید کرد.در هر حال چهار خوشه از چند منبع کم نور شامل خوشه های کیهانی قبلی شناسایی شدند.

تیم از داده های موجود بیشتر برای مشاهدات برای تخمین فاصله این خوشه ها از زمین برای تشخیص این که کدام کهکشان ها با آنها هستند و در آنها ستاره شکل می گیرد را مشاهده کردند و کهکشان های بیشتری را از خوشه ها به وسیله تکونیک تشخیص دادند.این مشاهدا با هدف مشاهده زمان گذشته اولین مرحله شکل گیری خوشه های کیهان استفاده شد.

تصویر متعلق به NGC 7049 یک کهکشان بزرگ در مرز بین مارپیچی و بیضوی است و گستردگی معادل 150 هزار سال نوری را دارد.و در فاصله صد میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی موسوم به هندی قرار دارد و این ساختار از تصادف اخیر چند کهکشان به وجود آمده است.

روشن ترین خوشه کهکشانی بین پرجرم ترین کهکشان های کیهان است و قدیمی تر است و محققان را قادر می سازد تا بسیاری از خوشه های کروی را مطالعه کنند. NGC 7049 کمتر از خوشه های مشابه دیگر کهکشان دارد.این ستاره شناسان را قادر می سازد تا مشاهده کنند که چگونه محیط اطراف در اوایل هان تحت تاثیر رشد هاله کهکشان ها قرار گرفت.

خوشه های کروی NGC 7049 به شکل نقاط ضعیفی از نور در هاله کهکشان ها دیده می شوند.هاله منطقه شبح مانندی است که نور در اطراف کهکشان در آن پراکنده می شود و از دهها هزار ستاره منحصر به فرد و یک پس زمینه درخشان و خطوط گرد و غبار که در اطراف هسته NGC 7049 می چرخد را فراهم می کند.

NGC 7049 در ظاهر برجسته است و از حلقه های برجسته گرد و غبار غیر عادی تشکیل شده است.حلقه بسیار درخشان تر از میلیون ها ستاره درخشان پشت آن است.بطور کلی خطوط گرد و غبار در کهکشان های بسیار جوان با ستاره سازی بسیار فعال همراه است.در این تصویر قطب های گاز چرخان در مرکز کهکشان دیده نمی شوند.این تصویر توسط دوربین نقشه برداری پیشرفته هابل که برای رصد کهکشان های و خوشه های فاصله دور باستانی بهینه سازی شده است گرفته شده است و در ین تحقیق دانشمندانی از انگلستان، اسپانیا، ایالات متحده آمریکا، کانادا، ایتالیا و آفریقای جنوبی نقش دارند.

منبع : dailygalaxy.com

بافت فضا و زمان در آشفتگی است.مطالعه کمان ای وجود سیاهچاله ها را تایید می کند.

در 24 ژانویه مجله نیچر مقاله ای را از قول هاوکینگ منتشر کرد که سیاهچاله ها وجود ندارند.برطبق نسبیت انشتین سیاهچاله خلا های مرکزی کیهان هستند که همه چیز را می بلعند و هیچ چیزی توانیی فرار از آن را ندارد و هیچ موجی ساطع نمی کنند.
در حالی که آنها قابل مشاهده نیستند و مرز خاصی ندارند در فیزیک کلاسیک دارای یک مرز مشخص هستند که افق رویداد نام دارد و هیچ چیز توانایی فرار از آن ندارد.فرای افق رویداد ماده و نور جریان آزادانه دارند.اما بعد از اینکه از مرز نامشهود افق رویداد عبور کردند ماده و نور در آن به دام می افتد.
در هر حال اگر ما از کوانتم مکانیک برای شرح سیاهچاله استفاده نماییم قوانین ترمودینامیک نیز باید تایید شود و یک سیاهچاله ذرات رادیویی را از خود ساطع می کند و در نهایت بخار می شوند.بر طبق این اندیشه هاوکینگ ما نتیجه می گیریم اگر تبخیر شود باید مرزی بنام افق رویداد وجود داشته باشد جایی برای تادل بین داخل و بیرون سیاهچاله.یک انرژی بالای بخار یک دیواره آتشین که مواد را می سوزاند.در هر حال این یک مساله ایجاد می کند اگر دیواره آتشین وجود داشته باشد ما باید قادر به دیدن آن باشیم.در هر حال وجود دیواره آتشین با تئوری نسبیت عام در تناقض است.
در حالی که تو تئوری بزرگ نسبیت عام و کوانتم مکانیم به خوبی کار می کنند نمی توانند چگونگی کار سیاهچاله را تشخیص هند.استیون هاوکینگ یک پیشنهاد جدید داد که می گوید دیواره آتشین قابل رویت نیست.برای آنکه موقعیت آن دارای نوسان شدید و مداوم است.هاوکینگ می گوید که این نوسانات صرفا فرضی است که در بافت فضا و زمان آشفتگی ایجاد شده.
بطور خلاصه در حالی که ما نمی توایم اصول مکانیک کوانتمی یا نسبیت عام را تغیر دهیم.هاوکینگ پبیشنهاد می کند که کمی در مفهوم سیاهچاله ها تغیر دهیم.از این رو می گوید که سیاهچاله ها بصورتی که ما فکر می کنیم وجود ندارند.
تعداد سیاهچاله ها در کهکشان ما کمتر از تعدادی است که که در فیلم های تخیلی پیشنهاد می شود.بزرگترین سیاهچاله در اطراف ما در مرکز کهکشان راه شیری در 3000 سال نوری زمین است و جرمی معادل یک میلیون برابر خورشید را دارد و فضایی معادل منظومه شمسی مار اشغال می کند.
ما بطور مستقیم تمی توانیم سیاهچاله ها را ببینیم اما مکان آن را بخاطر تاثیرات آن می توانیم با متد های مختلف تکنولوژی می توانیم وجد آن را تشخیص دهیم.سیاهچاله بطور مدام در مدار ستاره های مجاورش احراف ایجاد می کند.
در سال 2014 یک ابر گازی در نزدیکی یک سیاهچاله سقوط کرد.این یک نقطه شگفت انگیز در مشاهدات کیهانی بود برای اینکه دانشمندان قادر شدند پدیده ای را که از ده تا بیست سال امده بود مشاهده کنند.
تصویر اشعه های ایکس را که بوطر مستقیم از سیاهچاله مرکزی کهکشان ما آمده است را نشان می دهد.این اشعه شدید توسط رصد خانه اشعه ایکس چاندرا گرفته شده و یک تصویر بی سابقه از فرآیند انرژی در اطراف یک سیاهچاله را به ما نشان می دهد.یک تیم از دانشمندان یک اشعه ایکس شعله ور را در حالی که Sagiattarius A را رصد می کردند دیده اند.
دانشمندان معتقد هستند این منبع رادیویی با سیاهچاله مرکز کهکشان در ارتباط است.
این بسیار شگفت انگیز است زیرا برای اولین بار است که در اطراف یک سیاهچاله ماده دیده می شود.این سیگناال ها از افق رویداد یک سیاهچاله می آید که قبلا ما آن را دریافت نکرده بودیم.این مانند این است که ماده قبل از اینکه توسط ما احساس شود برای ما یک کارت پستی فرستاده است.
در عرض چند ثانیه 45 برابر از اشعه ایکس درخشان تر شد.قبل از اینکه روشنایی آن در چند ساعت آینده کاهش یابد.در اوج روشنایی شدت اشعه ایکس بطور چشمگیری 5 برابر در عرض 10 دقیقه کاهش یافت.این محدودیت منطقه ساطع شده بزرگتر از 20 برابر افق رویداد سیاهچاله نبود که توسط تئوری نسبیت انشتین پیش بینی شده است.
این رشد و افون سریع تابش اشعه ایکس ساطع شده شواهدی از یک ماده را نشان می دهد که درون یک سیاهچاله بزرگ می افتد.این تایید می کند که سیاهچاله بزرگ راه شیری با فرآیند رشد یا اتحاد کوازار ها و دیگر هسته های فعال کیهانی نیرو داده می شود.
مطالعات متغیر از مرکز راه شیری در موج سرخ و طول موجهای رادیویی حضور یک جسم بزرگ و تاریک را نشان می وهد.احتمالا سیاهچاله بزرگ مرکز کهکشان جرمی 3 برابر خورشید را دارد.Sagittarius A*با ناحیه این اشیا منطبق است و گمان می شود که با ماده ساقط شده داخل سیاهچاله نیروداده شود.کمبود Sagittarius A از تمام طول موجها مخصوصا ایکس در این مدل تردید هایی را پیش آمده بود.
آخرین مشاهدات اشعه ایکس چاندرا تردید را در این مدل کنار زد.و نتایج مطالعات دینامیکی را تایید کرد.و بطور دقیق این نقطه را می دهد که بسیار نامحتمل است که شعله ور شدن به یک منبع نامربوط مانند سیستم های دوتایی ارتباط داشته باشد.تغیرات سریع اشعه ایکس موادی را نشان می دهد که در فاصله ای به اندازه زمین تا خورشید در حال نزدیک شدن به سیاهچاله ها هستند.دانشمندن می گویند Sagittarius A یک منبع منحصر به فرد برای مطالعه سیاهچاله هاست.

منبع dailygalaxy.com

نوترینوهای بزرگ یک معمای کیهانی را حل کردند.

دانشمندان در حال حل یکی از بزرګ ترین مشکلات مدل های استاندارد کیهانی را با اندازه ګیری لنز گرانشی پلانگ بارای اندازه گیری جر ذرات زیر اتمی شبح مانند بنام نوترینوها. هستند.
تیم از دانشگاه ناتینگهام و منچستر از مشاهدات انفجار بزرگ و انحنای فضا و زمان برای اولین بار با دقت جرم این ذرات را اندازه گیری کردند.
اخیرا فضا پیمای پلانگ یک مشاهداتی از میکروویو زمینه کیهانی یافته اند که در اثر تابش بیگ بنگ محو شده اند.
CMB ها قدیمی ترین نورهای کیهان هستند و مطالعه آن به دانشمندان اجازه می دهد تا پارامتر های کیهانی را مانند مقدار ماده و سن آن بطور دقیق اندازه گریری کنند.اما یک تناقض زمانی که مقیاش ساختارهای کیهان مانند توزیع کهکشان ها مشاهده شد به وحود می آید.
دانشمندان مشاهده کرده اند که تعدادی از خوشه های کیهانی سیگنال های کمتری از CMB نورد انتظار دانشمندان را دارند.
یک راه حل ممکن این است که در جرم نوتریو ها اختلاف وجود دارد و این اختلاف رشد توده های کیهانی و شکل گیری خوشه های جدید را فرو می نشاند.
نوترویو ها تعامل بسیار ضعیفی با مواد دارند و مطالعه آنها بسیار سخت است و در اصل آنها بدون جرم هستند ولی آزمایشات فیزیک نشان داده که نیاز دارند تا جرم داشته باشند و انواع متفاوتی دارند که توسط فیزیکدانان بعنوان چاشنی ذرات شناخته می شوند.تعدادی از این توده ها انواع مختلفی دارند که قبلا حدس زده شده بود در 0/6 الکترون ولت کمتر از یک میلیاردیم توده پترون جرم داشته باشند.
دانشمندان داده های پلانگ را باداده های مشاهدات لنز گرانشی در اصاویری از کهکشان هایی که در انحنای فضا و زمان منحرف شده بودند ترکیب کردند.آنها نتیجه گیری کردند که این اختلاف اگر جرم نوتریو ها شامل مدل استاندارد کهیانی باشد را حل کند.آنها تخمین زدند تعدادی از جرم نوترینو ها بین .320 +/- 0.081 الکترون ولت است
اگر این نتیجه ها قابل تجزیه و تحلیل باشد نه تنها به درک فیزیک دانان از ذرات زیر اتمی بیشتراضافه می کند بلکه به توسعه یک مدل کیهان شناسی جدید نیز منجر می شود.

قدیمی ترین ستاره جهان هستی کشف شد.

یک تیم ستاره شناسی به رهبری تیم بین المللی دانشگاه استرالیا قدیمی ترین ستاره را که اندکی بعد از بیگ بنگ در 13.8 میلیارد سال قبل شکل گرفت هاست کشف کرد.این کشف به دانشمندان اجازه می دهد برای اولین بار بروی شیمی ستاره های اولیه مطالعه کنند.و به دانشمندن یک ایده واضح تر از مراحل ابتدایی جهان می دهد.
این برای اولین بار است که دانشمندان قادر خواهند بود به روشنی به اثر شیمیایی یک ستاره اولیه پی ببرند.
این یکی از اولین مراحل فهمیدن این است که ستاره ها به چه چیزی شباهت داشتند.این ستاره ما را قادر می کند تا اثر شیمیایی ستاره های اولیه را بدست آوریم.
ستاره کشف شده با استفاده از تلسکوپ SkyMapper ANU کشف شد که برای مشاهده ستاره های باستانی به کار می رود.این ستاره باستانی در فاصله 6000 سال نوری زمین قرار دارد و یکی از 60 میلیون ستاره ای است که توسط این تلسکوپ رصد شده است.ستاره هایی که کشف شدند اولین در میلیون بودند.این تلسکوپ قادر است کار پیدا کردن سوزن در انبار کاه را انجام دهد و ستاره های با آهن کمتر را از رنگشان تشخیص دهد.ترکیب این ستاره نشان می دهد که بعد از یک ستاره بسیار کهن که جرمی معادل 40 برابر خورشید ما را داشته به وجود امده است.برای به وجود آمدن یک ستاره با خورشید هزار برابر جرم زمین آهن لازم است و هیدروژن و هلیوم مورد نیاز این ستاره در انفجار بزرگ پدید آمده است.
برای ایجاد یک ستاره باستانی شما نیاز به یک شهاب سنگی که اندازه آن بیشتر از قاره استرالیا نباشد با کربن زیاد نیاز دارید.این دستور العمل متفاوت چیز های زیادی در باره ماهیت ستارگان اولیه و نحوه مرگ آنها به ما می گوید.
قبلا تصور می شد که ستاره های اولیه در انفجار های بسیار شدیدی می میرند.که فضا را پر از آهن می کنند اما ترکیب ستاره های باستانی با عناصری مانند کربن و منیزیم است و هیچ نشانه ای از وجود آهن دیده نمی شود این نشانه ها این موضوع را می دهد که انفجار ابر نواختر های اولیه بطور شگفت انگیزی کم انرژی بود و البته با عناصر سنگینی مانند آهن که توسط سیاهچاله در قلب کهکشان مصرف می شود.این نتایج یک اختلاف دیرینه بین مشاهدات و پیش بینی ها در مورد انفجار بزرگ را حل می کند.این کشف تازه گمان ستاره شناسان از قدیمی ترین ستاره جهان را مغلوب می کند.این ستاره بنام HD 140283 در فاصله 186 سال نوری منظومه شمسی از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده که در ابتدای کیهان قبل از اینکه ستاره ها عناصر سنگین را ایجاد کنند به وجود امده است.

منبع : dailygalaxy.com

یک سیستم بزرگ از سیارات فراخورشیدی که به دور یک ستاره جوان می چرخند کشف شد.

یک تیم ژاپنی از ستاره شناسان در ژانویه 2014 شواهد محکمی از شکل گیری یک سیستم بزرگ سیاره ای به دور یک ستاره جوان با استفاده از تلسکوپ آتاکاما بدست آورد.
این شواهد دگر گون شده بر تئوری های شکل گیری سیارات تاکید می کند و سرنخی متفاوت از منشا بسیاری از سیستم های سیاره ای را می دهد.
این تیم تحقیقاتی به رهبری ستاره شناسانی از دانشگا اوساکا و ایبراکی یک ستاره وان بنام HD142527 را در صورت فلکی گرگ مشاهده کرد.تصویر آلاما گرد و غبار کهکشانی را که جزو یک حلقه متقارن به دور یک ستاره است را شامل می شود.
با مشاهده تراکم گرد و غبار در قسمتی از حلقه ستاره شناسان فهمیدند که ممکن است که سیارات گازی بزرگ مانند ژوپیتر یا سیارات سنگی مانند زمین در این ناحیه شکل می گیرند.
این ناحیه از منطقه مرکزی دور است و فاصله ای در حدود 5 برابر فاصله خورشد تا نپتون را دارد.این اولین شواهد محکم از شکل گیری سیارات است که در دور از مرکز ستاره در دیسک گازی یافت شده است.هدف تیم تحقیقاتی مشاهده سیارات بیشتر برای برسی دقیق تر است تا یافته ها دیسک های گازی دیگر با دانسته های ما از شکل گیری ستارگان مقایسه شوند.
بیشتر از 100 سیاره فراخورشیدی کشف شده اند و خورشید جز این طیف گسترده از ستاره ها نیست و دارای سیاره فرا خورشیدی نیست.ستاره شناسان سیارات متنوع زمین مانند و ژوپیتر مانند را یافته اند که به دور ستره مرکزی در مدارهای بسیار کوچکتری می چرخند و سیارات بزرگتری که دورتر از نپتون می چرخند.در حالی که محدوده گوناگونی از سیارات فرا خورشیدی کشف شده اند فرآیند شکل گیری سیارات هنوز نامفهوم مانده است.و یکی از مهمترین مسائل در ستاره شناسی نوین شده است و افزایش تعداد مشاهدات شامل کاوش هایی از نواحی شکل گیری سیارت به دور ستاره های جوان شده است.
یک ستاره تازه متولد شده توسط حلقه ای از گردو غبار و گاز احاطه شده است که جز مواد سیارات هم می شود.گرد و غبار کیهانی شامل ذرات جامدی از ترکیب سیلیکون کربن و آهن و عناصر دیگر در حدود یک دهم میکرومتر است.ذرات گرد و غبار در دیسکهایی به دور HD142527 تا 1 میلیمتر رشد کرده اند.مشاهدات تلسکوپ سوربا از این ستاره دیسک های گازی را دیده است که ساختار آنها بسیار فشرده تر از آچه شده است که ما حدس می زدیم.
ساختارهای مارپیچی یا شکاف دار به سیارات مخفی در دریسک مربوط می شوند.در هر حال امکان اندازه گیری گرد و غبار و گاز در چگالترین قسمت دیسک با مشاهدات مادون قرمز وجود دارد.در حالی که در نزدیکی نور مادون قرمزتوسط گرد و غبار به راحتی جذب یا پراکنده شوند.این برای مشاهده قسمت درونی دیسک متراک مناسب نیست.سپس کلیدی که مساله میلیمتر و زیر میلیمترهای اموج که توسط آلما مشاهده شدند.
اعضای تیم محققان یک ستاره جوان بنام HD142527 در صورت فلکی گرگ که هدف آنها در مشاهدا تبود را انتخاب کردند.بر اساس مشاهدات قبلی دیسک دور این ستاره با تلسکوپ سوربا دیده شده بود.آنها یک شکاف داخل دیسک و شکل عجیب و غریب قسمت خارجی دیسک کشف کردند.
دیسک را آلاما با مقیاس ساب میلیمتر ساطع شدن را از حلقه دیسک را به دور ستاره تشخیص داد.توزیع یکنواخت در سمت راست دیسک سی برابر روشن تر از سمت چپ است.
بسیار شگفت انگیز است که قسمت شمالی روشن تر است.قسمت روشن تر با امواج زیر میلیمتری امواج از قسمت مرکزی ستاره دور شده است.و این فاصله با 5 برابر فاصله خورشید از نپتون برابر است.نور زیر میلیمتری ساطع شده می تواند یک نشان از مقدار زیادی ماده که در یک نقطه جمع شده است تفسیر می شود.زمانی که مقدار کافی از مواد جمع شد سیارات و ستاره های دنباله دار می توانند آنجا جمع شود برای تخمین این امکان دانشمندان مقدار مواد را اندازه گرفته اند.
محاسبه مقدار ماده در بر اساس ساطع شدن ریز میلمتری مستقیم دما مهمترین پارامتر است.تیم دما را در ناحیه متراکم از مشاهدات ایزوتوپی کربن مونو اکسید تخمین زد.
نتیجه تیم محققان دو احتمال شد:شکل گیری سیارات بزرگ گازی یا سیارات سنگی
این فرآیند در صورتی ممکن است که فراوانی گرد و غبار و گاز قابل مقایسه با مقدار آن در طبیعت عادی در کیهان باشد(نسبت وزن گرد و غبار گازی 1 تا 100)ناحیه متراکم به قدر کافی پر جرم باشد تا مقدار زیادی گاز را از طریق جاذبه اش و از سیارت گازی چند برابر پرجرم تر از ژوپیتر است.
در حالی که این مشابه به فرآیند ستاره های در ابرهای کیهانی است برای اولین بار این ممکن است که چنین فرآیند شکل گیری سیاره ها بطور مستقیم با مشاهدات از دیسک گازی پیشنهاد می شود.

امکان دیگر شکل گیری تله گرد و غبار در هر فراوانی گرد و غبار فوق العاده بیشتر از دیسک است اگر دام گرد و غبار در دیسک شکل بگیرد سیارات زمین مانند با اندازه کوچک مانند شهاب سنگ ها یا هسته های گازی سیارات در هر دومورد شکل خواهد گرفت.بر اساس این احتمال ممکن است که این سیارات در قسمتی از دیسک دور ستاره HD142527 شکل گرفته باشد.
بر اساس فرآیند شکل گیری دو سیاره نامبرده تئوری های بیش از سی روز قبل پیش بینی شد.ستاره شناسن فرض را بر این گرفتند که شکل گیری سیارات در منظومه شمسی ما با برخورد و انعقاد مقدار زیادی از گرد و غبار آغاز شده است سپس تمرکز گرد و غباردر تعدادی از هسته های سیارت رشد خواهد کرد و این هسته ها به سیارات تکامل پیدا خواهند از طریق تعدادی از برخود و انعقاد تعدادی از هسته ها اتمسفر زیادی را از غول های گازی خواهند گرفت و این به دو فرآیند اتفاق افتاده به نزدیکی ستاره ما در سیستم سیاره ای در منظومه شمسی ما شباهت دارد اما نتایج جدید آلاما این فرض را ضعیف می کند.
محققان دو احتمال را در فرآیند شکل گیری سیارات که در دیسک دور HD142527 گرفته اند را یافته اند.مرحله بعدی اندازه گیری دقیق گاز و فرآیند شناسایی را شامل می شود.این تیم به مشاده جزئیات با آلاما با بهبود توانایی ادامه خواهد داد.
HD142527 یک شی عجیب و غریب است و از ما دور است و بنابر این دانش محدودی نسبت به آن داریم.در هر حال دیسک گازی نا متقارن آن کشف شده است و هدف نهایی دانشمندان فاش کردن فرآیند فیزیکی است که شکل گیری سیارات را کنترل می کند و یک دید جامع از شکل گیری سیارات از طریق دیسک های گازی را به دانشمندان می دهد..

چرا هاوکینگ در مورد سیاهچاله ها اشتباه می کند؟برایان کوبرلین اختر فیزیکدان

ادعای هاوکینگ در مورد سیاهچاله ها نادرست است زیرا پارادوکس دیواره آتشین تبدیل به یک تناقض نشده است.یکی از ویژگی های اصلی سیاهچاله افق رویداد سیاهچاله است که نقطه بدون بازگشت سیاهچاله است و در تئوری نسبیت انشتین پیشبینی شده است.برای یک مدت طولانی افق رویداد یک چالش اصلی در درک جاذبه بود و و در تئوری نسبیت انشتین افق رویداد جایی است که فضا و زمان توسط جاذبه منحرف شده باشد و شما توانایی فرار از آن را نداشته باشد.
یکی از مسائلی که افق رویداد را به چالش می کشید درک فیزیک جاذبه بود برای مثال افق رویداد سیاهچاله بر اساس قوانین ترمودینامیک خشن به نظر می کشید.یکی از اصول ترمودینامیک این است که هیچ چیز نباید دمای دقیقا صفر داشته باشد هر چیزی می تواند مقداری گرما ساطع کند اما اگر سیاهچاله ها نور را به دام می اندازند نباید هیچ گرمایی از آن خارج شود بنابر این سیاهچاله ها می توانند دمای صفر را داشته باشند که ممکن نیست.
هاوکینگ در 1974 نشان داد که سیاهچاله ها نور را با توجه به مکانیک کوانتمی تابش می کنند.در تئوری کوانتم محدودیت هایی وجود دارد که که چگونه در باریه یک شی بدانیم برای مثال شما نمی توانید بدانید یک شی دقیقا چقدر انرژی دارد بخاطر این عدم اطمینان انرژی سیستم می تواند نوسان داشته باشد بنابر این ثابت آن متوسط می ماند.چیزی که هاوکینگ در نزدیکی افق رویداد نشان داد زره هایی بودند که می توانستند به نظر برسند.جایی که یک ذره در افق رویداد گیر می افتاد دیگری می توانستم مثل امواج فرار کند.
در حالی که هاوکینگ یک موضوع را در باره سیاهچاله ها حل کرد یک موضوع دیگر بنام پارادوکس دیواره آتشین را ایجاد کرد.زمانی که ذرات کوانتمی به شکل جفت در می آیند آنها از راه کوانتمی با هم ارتباط دارند اگر یک ذره توسط سیاهچاله گیر بیفتند دیگری فرار می کند سپس بطور طبیعی جفت از بین می رود.در کوانتم مکانیک می کی توانیم بگویی جفت ذره ها به یک ناحیه مخصوص در افق رویداد نزدیک می شوند که می توانند بشکنند.سال قبل نشان داده شد اگر امواج هاوکینگ در یک ناحیه مخصوص قرار گیرند بر اساس ترمودینامیک نمی توانند در راه تابش کند یا دیواره آتشین از ذرات با انرژی بالا در نزدیکی سطح افق رویداد ایجاد کنند.این اغلب بنام پارادوکس دیواره اتشین نامیده می شود زیرا بر اساس نسبیت عمومی اگر شما به افق رویداد سیاهچاله نزدیک شوید شما نمی توانید متوجه هر چیز عادی بشوید.عقیده اصلی نسبیت اگر شما به داخل افق رویداد سیاهچاله سقوط کنید نباید آنجا دیواره آتشینی از ذرات با انرژی بالا باشد.در این نوشته هدف هاوکینگ هاوکینگ حل این پارادوکس با مطرح کردن این موضوع است که افق رویداد سیاهچاله نمی تواند وجود داشته باشد.شامل اینکه اگر آنها افق رویداد نداشته باشند بر اساس ترمودینامیک به دیواره آتشین نیز نیاز ندارند.
اما دیواره آتشین پارادوکسی است که توسط امواج هاوکینگ از یک احیه خاص منتشر شده است و یک فرد بنام Sabine Hossenfelder استادیار فیزیک انرژی در سوئد نشان داد که امواج هاوکینگ در یک ناحیه خاص نیست و شامل دو جفت ذره است که هنگامی که یک جفت از ذره ها در افق رویداد گرفتار می شود یک جفت دیگر موفق به فرار می شود این چیزی شبیه به طرح اصلی هاوکینگ است بدون در نظر گرفتن یک ناحیه خاص در نتیجه هیچ پارادوکسی وجود ندارد و سیاهچاله ها ی توانند تابش داشته باشند و در نتیجه دیواره آتشین وجود ندارد.

نظریه جدید هاوکینگ توسط فیزیکدانان بزرگ به چالش کشیده می شود.

آیا هاوکینگ ما را گیج کرده؟مشهور ترین اخترف فیزیکدان جهان محبوب ترین علم جهان را بر اساس مطالعه در طبیعت سیاهچاله ها متزلزل کرده است؟اما واقعا این تئوری رادیکال این ندا را می دهد که برای حل تناقض بنیادی بلوک های جهان چگونه کار می کند؟اما هنوز تعدادی از دانشمندان متقاعد نشده اند.مطالعات جدید هاوکینگ اطلاعاتی را محقق و حفظ می کند و حتی سیاهچاله ها را پیش بینی می کند.و هنوز تحت برسی استاندارد آکادمیک قرار نگرفته است.
نوشته هاوکینگ کوتاه است و جزئیات کافی را ندارد و واضح نیست و تصویر دقیقی نمی دهد یا توجیه نشده است.
دو سال قبل یک روج در سنتا باربارا کالیفورنیا با استفاده از کواتنم مکانیک افق رویداد سیاهچاله ها را برسی کرده اند و به تاثیرات کوانتمی که در ابتدا توسط استیون هاوکینگ در دهه 1970 شرح داده بود که افق رویداد هیچ چیز نیست و قابل مشاهده نیست بدست آوردند.
"افق رویداد می تواند یک حلقه آتشین باشد که هرچیزی داخل آن می شود را بسوزاند.این موضوع را یکی از اینها به مجله نیچر گفت.
پس بنابر این افق رویداد غیر قابل تشخیص است یا یک دیوار آتشین است ولی نمی تواند هر دوی آنها باشد.در این نوشته جدید هاوکینگ یک راه حل برای این پارادوکس مطرح کرد که سیاهچاله ها نمی توانند افق رویداد داشته باشند.در عوض آنها دارای یک افق آشکار هستند که نیاز به دیواره آتشین اطلاعات در ترمودینامیک ندارند.
در هر حال برایانکوبرین می گوید پارادوکس دیواره آتشین تنها در یک منطقه خاص رشد می کند.و نوشته ای در ماه گذشته توسط یک استادیار استادیار فیزیک انرژی منتشر شد که نشان می داد امواج هاوکینگ در یک منطقه خاص نیست و بجای آن یک جفت از ذرات مرکب را نشان می دهد.یکی از جفت ها توسط سیاهچاله گرفتار شده اند در حالی که یک جفت دیگر توانستند فرار کنند.فرآیند شبیه به هدف نهایی هاوکینگ است اما ذارت هاوکینگ در یک منطقه خاصی نیستند.
بنا بر این پارادوکسی وجود ندارد.سیاهچاله ها می توانند بر اساس ترمو دینامیک نیز پرتو داشته باشند و ناحیه نزدیک افق رویداد نمی تواند دیواره آتشین داشته باشد و تنها نسبیت عام نیازمند است در نتیجه هدف هاوکینگ برای حل این مساله وجود ندارد.
هردوی اینها کنار هم امکان ندارد.و در افق ظاهری اطلاعات بیرون نمی آیند.استدلال استیون هاوکینگ واضح نیست که چگونه با آن مقابله شود.
یکی از فیزیکدانان گفته است که من فکر نمی کنم از بین بردن افق رویداد مشکل دیواره آتشین را حل کند.
این ایده که سیاهچاله ها افق رویداد ندارند مربوط به سه دهه پیش است و من شگفت زده نیستم که کسی آن را در گذشته جست و جو کند.
تصویر نشان می دهد که زمانی که ابر گازی عبور می کند و به یک سیاهچاله بزرگ نزدیک می شود چه اتفاقی می افتد قسمت آبی در 2006 قسمت سبز در 2010 و قسمت قرمز در 2013 است که چه اتفاقی می افتد.ابر G2 در فاصله 4 میلیون چند سال نوری از صورت فلکی قوس است و جرم سیاهچاله آن 4 میلیون برابر خورشید است.

منبع dailygalaxy.com

دانشمندان موفق به کشف یک رودخانه هیدوژن در فضا شدند!

دانشمندان با استفاده از تلسکوپ بنیاد ملی علوم چیزی را کشف کردند که قبلا دیده نشده بود.یک رودخانه هیدروژن در فضا بصورت یک جریان بسیار نازک در نزدیکی کهکشان  NGC 6946  قرار دارد و می تواند توضیح دهد که دقیقا چگونه کهکشان های مارپیچی دارای یک سرعت ثابت شکل گیری ستاره هستند.
ما این را می دانیم که سخوت شکل گیری ستاره ها از چند جا می آید در هر حال دانشمندان تشخیص دادند تنها ده درصد از آن چیزی که ضروری است بدانند تا تشخیص دهند ما چه چیزی در کهکشان مشاهده می کنیم.
یک توری برجسته این است که این رودخانه های هیدروژن ممکن است گذرگاه های هیدروژین بین کهکشان ها در فضا باشند.و مخفیانه برای شکل گیری ستاره ها بسوزد ولی این هیدروژن شکننده تا کنون برای تشخیص داده شدن به سادگی و بیش از حد پراکنده شده بود.
کهکشان های مارپیچی معمولا یک سرعت نه آرام ولی ثابت را در ستاره سازی حفظ می کنند.مانند NGC 6946 که در فاصله 22 میلیون سالگی در مرز سفوس و ماکیان واقع شده است و بسیار فعال با انفجار های شدید است.

این سوال به وجود می آید که سوختن چه چیزی باعث پایدار شدن شکل گیری ستاره ها در کهکشان های مارپیچی مشابه می شود.
مطالعات اولیه از کهکشان های اولیه اطراف NGC 6946 با تلسکوپ WSRT در هلند یک هاله در حال گسترش هیدروژن را نشان می دهد.(یکی از ویژگی های عادی در کهکشان های مارپیچی که با هیدروژین شکل می ریزند این است که یک دیسک کهکشانی شدید شکل گیری ستاره و انفجارهای ابرنواختری است).
یک جریان باریک هیدروژن سرد در هر حال می تواند از یک منبع متفاوت باشد.گاز بین کهکشان فضا هرگز به وسیله ستاره سازی و انفجارهای ابرنواختری بطور شدید داغ نشده بود.
با استفاده از GBT قادر به تشخیص گاز هیدروژن خنثی ساطع شده از این کهکشان با کهکشان های همسایه شده اند.
ستاره شناسان مدتی است که این تئوری را مطرح کرده اند که کهکشان های بزرگ می توانند یک ورود ثابت از هیدروژن نازک با مسیری از همسایه های بزرگ یا کوچک خود داشته باشند.
در مشاهدات این کهکشان توسط یک مسیر نازک با ساختار رشته ای تشخیص داده شده است یک توضیح احتمالی دیگر نیز برای این پدیده این است که این کهکشان در برخورد با کهکشان های همسایه باعث ایجاد یک نوار از هیدروژن خنثی شده است.
مشاهدات بیشتر نقش این جریان ها را در تکامل کهکشان ها مشخص خواهد کرد.

منبع phys.org

معما حل می شود؟"جهان اولیه دارای کهکشان های بسیار بزرگ و شگفت انگیز بود!"

این یک معمای طولانی است آنجا یک کهکشان بزرگ و شگفت انگیز است که مدتی است ستاره جدید در آن شکل نگرفته از جهان اولیه بوده است.حداکثر سه میلیارد سال بعد از بیگ بنگ.حالا تحقیقات جدید نشان می دهد که این کهکشان های بزرگ به وسیله انفجار ها یی که در حرکات بزرگ از برخورد کهکشان ها چند میلیون سال بعد از بیگ بنگ بوده است شکل گرفته اند.

کهکشان ها مجموعه های بزرگی از ستاره ها گازها و ماده تاریک هستند.کوچکترین کهکشان شامل چند میلیون ستاره است.درحالی که بزرگترین می تواند چندید هزار میلارد ستاره باشد.ستاره های اولیه در کائنات اولیه حداکثر 200 میلیون سال بعد از بیگ بنگ از گازهای هیدروژن و هیلیوم ظهور کرده اند.گازها مواد خامی هستند که توسط ستاره ها مورد استفاده قرار می گیرند.این ابرهای بزرگ از گاز و گرد و غبار قرار دارد و حداکثر گازها به قدری فشرده می شوند که فشار این مواد را بفشارد و توپ های گازی شکل بگیرد و ستاره های جدید متولد شود.ستاره ها در کهکشان ها قرار دارند.برای اولین بار است که یک کهکشان نوزاد که مدتی است که گاز در کهکشان قرار دارد ستاره های جدید شروع به شکل گیری می کند.

تئوری ستاره شناسان این است که آنجا کشمکش کیهان کهکشان های اولیه ر ا رفته رفته با بزرگتر شدن و پرجرم تر شدن بطور مداوم با شکل گیری ستاره های جدید به وسیله تصادم با کهکشان های همسایه یک کهکشان بزرگتر را شکل داده است.دانشمندان می گویند بزرگترین کهکشان کیهان در طول تاریخ جهان آنجا در حال شکل گیری است.

این بسیار شگفت انگیز است که زمانی که کیهان فقط سه میلیارد سال داشت کهکشان هایی پیدا می شدند که از کهکشان های مارپیچی امروزی بزگ تر بودند و کهکشان های بیضوی که غول های کیهان بودند بسیار شگفت انگیز ترند.ستاره ها در این کهکشان های اولیه در یک ناحیه کوچک فشرده شده اند بنابر این اندازه کهکشان ها از کهکشان های مشابه امروزی کوچکتر بوده است.این به این معنی است که تراکم ستاره ها ده برابر بزرگتر بیشتر بوده است.زمانی که کهکشان ها می مردند تولد ستاره های جدید زیاد به طول نمی کشید این یک شگفتی بزرگ است.

کهکشان های بسیار سنگین و فشرده به کهکشان های مارپیچی که ستاره ها و گازها به دور مرکز می چرخند تبدیل نمی شوند.آنها به کهکشان های مسطح که ستاره ها اینجا و آنجای آن قرار دارند جایی که گازها برای شکل گیری ستاره های جدید استفاده می شوند شباهت دارند.اما چگونه کهکشان ها بسیار بزرگ می شوند و در جهام اولیه می سوزند و شکل می گیرند؟

برای یافتن آنچه که اتفاق افتاده باید در زمان به عقب برگردیم بر اساس سن کیهان ما می دانیم که انها بسیار زود در تاریخ کیهان شکل گرفته اند اما زمان کافی برای کهکشان برای بزرگتر شدن از طریق شکل گیری طبیعی ستاره ها وجود نداشت.یک تئوری می گوید که کهکشان های بزرگتر با ادغام کهکشان های کوچکتر شمل گرفته اند اما این به تنهایی نمی تواند توضیح دهد که چگونه آنها با این سرعت بزرگ شدند و مردند.تئوری که قبلا وجود داشت این بود که که کخکشان های بسیار بزرگی باید قبلا آنجا در یک فرآیند شکل گرفته باشند.

مطالعه کهکشانها زمانی که کیهان بین 1 تا 2 میلیارد سال داشت یک تئوری جدید می دهد که باید کهکشان ها یک ویژگی بسیار خاص در قسمتی از فرآیند شکل گیری شان داشته باشند که بر کهکشان های SMG  مخصوصی تاکید می کند که تحت سلطه یک فرآیند ستاره سازی شدید که در یک روکش ضخیم گرد و غبار پنهان شده است.

زمانی که کهکشان ها غنی از گازهایی بودند که گازها به مرکز مشتعل آن هدایت می شدند انفجارهایی باعث شکل گیری بسیاری از ستاره های جدید در مرکز کهکشان شد و فورا فشرده شد.اما با این اینفجارها گازها ستاره های جدیدی را بطور بسیار سریع شکل دادند و بعدا شما یک کهکشان مرده را دارید.

یک ارتباط مستقیم تکاملی بین دو کهکشان بزرگ در کیهان وجود درد.بزرگترین کهکشان هایی که دور هستند بعد از بیگ بنگ شکل گرفته اند شدید ترین فرآیند ستاره سازی در آنها جریان دارد.و کهکشان های مرده 1 تا 2 میلیارد سال بعد از بیگ بنگ بسیار فشرده هستند.

تحقیقات جدید موفقیت هایی را در زمینه فرآیند کهکشان های بزرگ و مرده در کیهان اولیه بدست آورده است 

در مطالعه اخیر با داده های هرشل ستاره شناسان یکی از فرآیند های بین دو کهکشان مارپیچی بزرگ برخورد و ادغام آنها باعث شکل گیری یک کهکشان بیضوی شکل شد که تحریک عظیمی را برای ستاره سازی زمانی که جهان فقط سه میلیارد سال داشت شکل داد.

جفت کهکشان در ابدتا با داده های هرشل از یک منبع نور شناسایی و به نام HXMM01  نامگذاری شد.مشاهدات بعدی نشان داد در حقیقت این یکی از دو کهکشان است که هر توده ستاره ای اندازه 100 میلیارد برابر خورشد و اندازه همان مقدار گاز است که توسط پل گازی به هم مرتبط شده اند

سیستم بزرگ تعامل کهکشان ها بسیار بر شکل گیری ستاره ها تاثیر گذار است و دانشمندان این موضوع در کیهان اولیه و زمانی که جهان فقط سه میلیارد سال داشت مشاهده کرده اند.

HXMM01  تنها سیستم غیر عادی یافت شده به خاطر جرم آن ستاره سازی شدید آن نیست بلکه ددر معرض یک فرآیند ادغام بسیار مهم است که اطلاعات زیادی را از شکل گیری و تکامل کهکشان ها می دهد.

منبع:dailygalaxy.com