دانشمندان با استفاده از تلسکوپ بنیاد ملی علوم چیزی را کشف کردند که قبلا دیده نشده بود.یک رودخانه هیدروژن در فضا بصورت یک جریان بسیار نازک در نزدیکی کهکشان NGC 6946 قرار دارد و می تواند توضیح دهد که دقیقا چگونه کهکشان های مارپیچی دارای یک سرعت ثابت شکل گیری ستاره هستند.
ما این را می دانیم که سخوت شکل گیری ستاره ها از چند جا می آید در هر حال دانشمندان تشخیص دادند تنها ده درصد از آن چیزی که ضروری است بدانند تا تشخیص دهند ما چه چیزی در کهکشان مشاهده می کنیم.
یک توری برجسته این است که این رودخانه های هیدروژن ممکن است گذرگاه های هیدروژین بین کهکشان ها در فضا باشند.و مخفیانه برای شکل گیری ستاره ها بسوزد ولی این هیدروژن شکننده تا کنون برای تشخیص داده شدن به سادگی و بیش از حد پراکنده شده بود.
کهکشان های مارپیچی معمولا یک سرعت نه آرام ولی ثابت را در ستاره سازی حفظ می کنند.مانند NGC 6946 که در فاصله 22 میلیون سالگی در مرز سفوس و ماکیان واقع شده است و بسیار فعال با انفجار های شدید است.
این سوال به وجود می آید که سوختن چه چیزی باعث پایدار شدن شکل گیری ستاره ها در کهکشان های مارپیچی مشابه می شود.
مطالعات اولیه از کهکشان های اولیه اطراف NGC 6946 با تلسکوپ WSRT در هلند یک هاله در حال گسترش هیدروژن را نشان می دهد.(یکی از ویژگی های عادی در کهکشان های مارپیچی که با هیدروژین شکل می ریزند این است که یک دیسک کهکشانی شدید شکل گیری ستاره و انفجارهای ابرنواختری است).
یک جریان باریک هیدروژن سرد در هر حال می تواند از یک منبع متفاوت باشد.گاز بین کهکشان فضا هرگز به وسیله ستاره سازی و انفجارهای ابرنواختری بطور شدید داغ نشده بود.
با استفاده از GBT قادر به تشخیص گاز هیدروژن خنثی ساطع شده از این کهکشان با کهکشان های همسایه شده اند.
ستاره شناسان مدتی است که این تئوری را مطرح کرده اند که کهکشان های بزرگ می توانند یک ورود ثابت از هیدروژن نازک با مسیری از همسایه های بزرگ یا کوچک خود داشته باشند.
در مشاهدات این کهکشان توسط یک مسیر نازک با ساختار رشته ای تشخیص داده شده است یک توضیح احتمالی دیگر نیز برای این پدیده این است که این کهکشان در برخورد با کهکشان های همسایه باعث ایجاد یک نوار از هیدروژن خنثی شده است.
مشاهدات بیشتر نقش این جریان ها را در تکامل کهکشان ها مشخص خواهد کرد.
منبع phys.org
ما این را می دانیم که سخوت شکل گیری ستاره ها از چند جا می آید در هر حال دانشمندان تشخیص دادند تنها ده درصد از آن چیزی که ضروری است بدانند تا تشخیص دهند ما چه چیزی در کهکشان مشاهده می کنیم.
یک توری برجسته این است که این رودخانه های هیدروژن ممکن است گذرگاه های هیدروژین بین کهکشان ها در فضا باشند.و مخفیانه برای شکل گیری ستاره ها بسوزد ولی این هیدروژن شکننده تا کنون برای تشخیص داده شدن به سادگی و بیش از حد پراکنده شده بود.
کهکشان های مارپیچی معمولا یک سرعت نه آرام ولی ثابت را در ستاره سازی حفظ می کنند.مانند NGC 6946 که در فاصله 22 میلیون سالگی در مرز سفوس و ماکیان واقع شده است و بسیار فعال با انفجار های شدید است.
این سوال به وجود می آید که سوختن چه چیزی باعث پایدار شدن شکل گیری ستاره ها در کهکشان های مارپیچی مشابه می شود.
مطالعات اولیه از کهکشان های اولیه اطراف NGC 6946 با تلسکوپ WSRT در هلند یک هاله در حال گسترش هیدروژن را نشان می دهد.(یکی از ویژگی های عادی در کهکشان های مارپیچی که با هیدروژین شکل می ریزند این است که یک دیسک کهکشانی شدید شکل گیری ستاره و انفجارهای ابرنواختری است).
یک جریان باریک هیدروژن سرد در هر حال می تواند از یک منبع متفاوت باشد.گاز بین کهکشان فضا هرگز به وسیله ستاره سازی و انفجارهای ابرنواختری بطور شدید داغ نشده بود.
با استفاده از GBT قادر به تشخیص گاز هیدروژن خنثی ساطع شده از این کهکشان با کهکشان های همسایه شده اند.
ستاره شناسان مدتی است که این تئوری را مطرح کرده اند که کهکشان های بزرگ می توانند یک ورود ثابت از هیدروژن نازک با مسیری از همسایه های بزرگ یا کوچک خود داشته باشند.
در مشاهدات این کهکشان توسط یک مسیر نازک با ساختار رشته ای تشخیص داده شده است یک توضیح احتمالی دیگر نیز برای این پدیده این است که این کهکشان در برخورد با کهکشان های همسایه باعث ایجاد یک نوار از هیدروژن خنثی شده است.
مشاهدات بیشتر نقش این جریان ها را در تکامل کهکشان ها مشخص خواهد کرد.
منبع phys.org
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر