Sh2-239: یک ترکیب آسمانی

فعالیت‌های ستاره‌زایی، چون قلم مویی کیهانی، این ترکیب دلکش غبار و سحابی‌های تاریک را نقش زده است. جرمی که با نام های SH2-239 و LDR 1551 در فهرست‌ها ثبت شده است، در ناحیه‌ای در نزدیکی مرزهای جنوبی مجموعه ابر مولکولی ثور در فاصله حدود 450 سال نوری واقع شده است.

این بوم نقاشی، که تقریبا 3 سال نوری امتداد یافته است، مملو است از نشانه‌هایی از اجرام ستاره‌ای جوان که جریان‌های پویایی از مواد، از آنها را به محیط مجاور جاری است. از جمله در نزدیکی مرکز قاب، فوران فشرده و قرمز رنگ گاز هیدروژن دیده می‌شود که در نزدیکی سرچشمه تابش فروسرخ IRS5، که گمان می‌رود منظومه‌ای پیش-ستاره‌ای در محاصره صفحه‌های غباری باشد، واقع شده است.

درست در زیر آن، بال‌های گسترده‌تر و درخشانتر HH 102، یکی از نواحی مملو از اجرام هربیگ-هارو (Herbig-Haro) و سحابی‌واره‌های همنشین با ستارگان تازه متولد شده قرار گرفته است. تخمین‌ها گویای آن‌اند که مجموع کل موادی که در ناحیه ستاره زایی LDN 1551 قرار دارد، تقریبا با بیش از 50 برابر جرم خورشید برابر باشد.

مترجم: سعید آقائی
منبع:nojum.ir

صفحه ما روی فرند فید

کشف سیاره ای با اندازه زمین و در فاصله 252 سال نوری زمین توسط کپلر 21b ناسا

رصد خانه ملی (The National Optical Astronomy)روز چهار شنبه اعلام کرد کپلر 21b یک سیاره جدید که تقریبا اندازه کره زمین است در فاصله 352 سال نوری یافته است.

کتی گرامنی مسئول مطبوعاتی  و معاون رصد خانه گفت:آنچه که در مورد این سیاره شگفت انیز است این سیاره تقریبا به اندازه کره زمین است ولی جرم آن حدود 10 برابر بزرگتر از سیاره ما و شعاع آن 1.6 برابر اندازه زمین است.

وی اضافه کرد تا چند سال قبل کوچکترین سیاره که خارج از منظومه خورشیدی ما بود به اندازه مشتری یا زحل بود که حدود ده برابر بزرگتر از ازمین بود در حال حاضر اندازه گیری ما چیزی تقریبا به اندازه کره زمین را نشان می دهد که بیانگر پیشرفت تکنولوژی ما برای پیدا کردن سیارات به اندازه زمین است.

ستاره سیاره جدید کمی بزرگتر و داغتر از خورشید است و اگر چه سیاره به مقدار قابل ملاحظه ای جوان است ولی از آنجایی که به ستاره اش بسیار نزدیک است دارای دمای بسیار داغی است و نمی تواند آب را بصورت مایع برای حیات داشه باشد.فاصله آن با ستاره اش شش میلیون کیلومتر است(تقریبا 3.7 مایل)کپلر 21b دمای آن را 2960 درجه فارنهایت تخمین زده است.

در مقابل این سیاره زمین حدود 150,000,000 کیلومتر (93 میلیون مایل) با خورشیدش فاصله دارد

کپلر 21b  رصد خانه کپلر تلسکوپهای زمینی رصدخانه ملی کیت پیک در آریزونا به مدت 15 ماه این سیاره را مورد برسی قرار دادند نتایج این مطالعه در مجله اختر فیزیک به چاپ می رسد.

معرفی اجرام آسمانی ستاره ها

ستاره ها کراتی سوزان و متشکل از گازهای ملتهب هستند که بر خلاف سیارات، از خود گرما و نور ساطع می کنند.
خورشید ما نیز یک ستاره است. با اینکه یک میلیون برابر بزرگتر از زمین است، اما ستاره بزرگی به حساب نمی آید و در کیهان ستاره های بسیار بزرگتر از خورشید هم یافت میشود. پس از خورشید نزدیکترین ستاره به ما بیش از 4 سال نوری فاصله دارد.

"توضیح ضروری: سال نوری مقیاس زمان نیست، بلکه مقیاس مسافت و برابر با 300 هزار کیلومتر است که نور در هر ثانیه میپیماید. بنابراین یک سال نوری مسافتی بالغ بر 10 میلیون میلیون کیلومتر است."

برخی از ستاره هایی که در شب میبینیم به صدها هزار سال نوری هم میرسد.
کوچکترین ستاره های درخشان، کوتوله های سفید(white dwarfs) نام دارند. با اینکه این ستاره ها تقریبا هم اندازه زمین هستند، جرم و چگالی زیادی دارند. از طرفی بعضی ستاره های در حال مرگ بسیار بزرگ و غول آسا هستند. بزرگی تعدادی از این ابرغول ها(super giant) به 50 میلیون برابر خورشید میرسد. بعضی از ستاره ها که ما آنها را ابرنواختر(supernova) مینامیم، ناگهان به اندازه هزاران برابر خورشید میدرخشند و سپس به تاریکی میگرایند و به ستاره نوترونی(neutron star) یا سیاهچاله(black hole) تبدیل میشوند.

خصوصیات مشترک ستاره ها

1-دما و طیف
اگر شما یک میله فلزی را داغ کنید، ابتدا رنگ آن قرمز میشود و اگر آن را بیشتر حرارت دهید رنگ میله به ترتیب زرد، نارنجی، سفید و در نهایت رنگشان آبی خواهد شد. این قضیه درباره ستارگان نیز صادق است. بعضی ستاره ها بسیار داغ و برخی سرد هستند. دمای ستاره ها را از روی رنگشان میتوان تشخیص داد. یک ستاره آبی، از ستاره زرد و ستاره زرد از ستاره قرمز داغتر است. اخترشناسان از روی رنگ یک ستاره میتوانند به طور تقریبی دمای سطح آن را تعیین کنند. دمای سطح ستاره های زرد رنگ(مانند خورشید) حدود 6000 درجه، و دمای سطحی ستاره های سرخ و تقریبا سرد حدود 3000 درجه است. از طرفی دمای سطحی ستاره های آبی رنگ، بسیار بالاست و تا 50 هزار درجه سانتی گراد هم میرسد.

هر جسم داغ طیفی از امواج الکترومغناطیس ساطع میکند. البته چشم ما قادر است فقط بخشی از این طیف را در محدوده نور مرئی ببیند. به همین دلیل دانشمندان برای مشاهده طیف کامل این امواج، از وسیله ای به نام طیف نگار(spectrometer) استفاده میکنند.

با علم به اینکه هر اتم داغ و ملتهب، امواجی با طول موج مشخص از خود ساطع میکند و اینکه اتم هر عنصر دقیقا همان طول موج را از نور پیوسته جذب میکندکه هنگام برانگیخته شدن، آن را تابش میکند، اخترشناسان توانسته اند به کمک نوع خاصی از طیف نگارها، به عناصر موجود در گازهای داغ جوّ ستاره های نزدیک مانند خورسید، و همچنین توده گازهای سرد و شناوری که در سر راه تابش نور ستاره ها به زمین قرار دارند، پی ببرند.

خصوصیات مشترک ستاره ها

2-روشنایی، درخشش و بزرگی
با نگاه کردن به آسمان شب، میپندارید که همه ستاره ها در یک صفحه بزرگ و با فاصله مساوی از زمین قرار دارند. در حالی که بیشتر این ستاره ها میلیونها کیلومتر از هم فاصله دارند. بعضی از ستاره ها روشنتر از بقیه به نظر میرسند، در حالی که ممکن است ستاره ای که کم نور تر است، از ستاره درخشان مجاورش، بزرگتر باشد.

دو عامل درخشندگی و فاصله از ما، میزان روشنایی ستاره را تعیین میکند. برای مثال، یک نورافکن بیش از یک چراغ قوه قلمی نور دارد، لذا درخشنده تر است. اما اگر همین نورافکن در فاصله 10 کیلومتری ما باشد، دیگر حتی روشنایی چراغ قوه کوچک را هم ندارد، زیرا هرچه فاصله منبع نور از ما بیشتر باشد، شدت نور ان کاهش می یابد. این موضوع در مورد ستاره ها نیز صادق است.
درخشش ستاره به اندازه و بزرگی آن هم بستگی دارد. هرچه ستاره بزرگتر باشد، انرژی بیشتری دارد و در نتیجه درخشش آن هم بیشتر است.

خصوصیات مشترک ستاره ها

3-سرعت و جهت حرکت
ستاره ها هم مانند همه اجرام کیهانی حرکت میکنند. حرکت ستاره ها بر طول موج نور ارسالی آنها اثر میگذارد. درست شبیه صدای آژیر یک ماشین آتش نشانی که در هنگام نزدیک شدن به ما صدای زیرتری نسبت به زمان دور شدن از ما دارد. این پدیده اثر دوپلر(doppler) نام دارد.

با اندازه گیری طیف ستاره و مقایسه آن با طیف استاندارد، میتوان جهت و سرعت حرکت ستاره را اندازه گیری کرد. اگر طیف تابش شده از ستاره به سمت رنگ آبی جا به جا شود، ستاره در حال نزدیک شدن به ما است و اگر این طیف به سمت رنگ قرمز حرکت کند، به این معنی است که ستاره در حال دور شدن از ما است.

منبع:ستاره شناسی و نجوم

.

احتمال وجود موجودات بیگانه طبق نظریه استفان هاوکینگ

استیفن هاوکینگ، فیزیکدان و ستاره شناس مشهور، دوشنبه طی یک نشست در دانشگاه جورج واشنگتون اعلام کرد احتمال حیات موجودات بیگانه با نوعی زندگی ابتدایی در جایی از کهکشان ما وجود دارد.

او اضافه می کند: با توجه به وسعت کائنات، بعید به نظر می رسد که کره زمین تنها سیاره قابل زندگی باشد و بشر برای تضمین بقای طولانی مدت خویش باید دست به کاوش فضا بزند. او در مراسم بزرگداشت 50 امین سالگرد تاسیس ناسا گفت: در قسمتی از کهکشانی که ما در آن زندگی می کنیم، احتمال وجود موجوداتی با ساختار زیستی ساده است که به نظر نمی آید موجودات هوشمندی باشند.

عدم موفقیت پروژه جستجو برای موجودات هوشمند غیرزمینی(SETI) برای یافتن هرگونه علایمی از تمدن های غیرانسانی، ثابت کرده که چنین موجوداتی تا فاصله 100 سال نوری زمین وجود ندارند.

احتمال وجود موجوداتی با زندگی ابتدایی در سیاره ای دیگر، ممکن است خیلی پایین یا حتی بالا باشد، اما بیگانگانی که انقدر هوشمند هستند تا سیگنالهایی به سمت فضا ارسال کنند، ممکن است قادر به ساختن سلاحهایی باشند که مانند بمب اتم یک تمدن را از بین ببرد.او همچنین اضافه کرد احتمال وجود زندگی بدوی در حال پیشرفت وجود دارد، اما یک زندگی هوشمند بسیار بعید است.

هاوکینگ می گوید: به نظر نمی آید که بیگانگان سیاره ما را دیده باشند. بغیر از گزارشاتی که مربوط به دیدن اشیا، پرنده (مانند بشقاب پرنده) وجود دارد، او می گوید: چرا این اشیا، فقط قابل مشاهده توسط افراد غیر عادی بوده اند؟

او همچنین اضافه می کند: انسان برای تضمین حیات خود و دیگر گونه ها برای مدتی طولانی، باید در جهت اکتشاف فضا تلاش کند. او کسانی که مخالف کاوشهای فضایی هستند را به کسانی تشبیه می کند که سفر اکتشافی کریستف کلمب در اقیانوس آتلانتیک در سال 1492 را هدر دادن پول می دانستند. با این همه کشف دنیای جدید یعنی قاره آمریکا، تغییر بسیار بزرگی در دنیای قدیم ایجاد کرد.

و تصور کنید که اکتشاف فضا چگونه خواهد توانست آینده نسل بشر را تغییر دهد و تعیین کند آیا اصلاً آینده ای برای ما وجود خواهد داشت؟

هاوکینگ 66 ساله، فیزیکدان نظری و کیهان شناس مشهوری است که از نوعی اختلال عصبی (ALS) در کنترل ماهیچه هایش رنج می برد. او برای حرکت از ویلچر و برای ارتباط از کامپیوتر کمک می گیرد. او همچنین در نوشتن یک کتاب علمی برای کودکان به نام ” کلید جرج برای پی بردن به اسرار کیهان” با دخترش همکاری کرده و هدف او تشویق جوانان برای مطالعه بیشتر درباره علم و تکنولوژی بوده است.

هاوکینگ می گوید: ما در جامعه ای زندگی می کنیم که همه چیز توسط تکنولوژی اداره می شود، اما هنوز تعداد کمی از مردم هستند که به علم روز علاقمندند.

نسل بشر برای حفظ حیات باید جسارت زندگی کردن در جایی را که قبلاً کسی به آن راه نیافته داشته باشد.

از: ستاره شناسی و نجوم

آیا سفر در زمان ممکن است؟

آیا سفر در زمان ممکن است؟ آیا می توانیم دروازه ای به گذشته و یا میانبری به آینده پیدا کنیم؟ آیا می توانیم نهایتا از قوانین طبیعت برای تسلط بر خود زمان استفاده کنیم؟ برای اینکه بینیم چگونه این ممکن است، ما باید به زمان آنگونه که فیزیکدانان نگاه میکنند بنگریم: در بعد چهارم. این به آن سختی که بنظر میاید نیست. هر بچه مدرسه ای می داند که تمام اشیاء فیزیکی، حتی من در صندلی ام، سه بعد دارد. همه چیز طول و عرض و ارتفاع دارد اما بعد دیگری هم هست که آن زمان است. انسان 3 بعدی، طول عمر دارد همچنان که منظومه شمسی میلیاردها سال عمر دارد . هر چیز طولی در زمان و فضا دارد. و سفر در زمان یعنی سفر در این بعد چهارم. در فیلمهای علمی تخیلی دیده اید که فردی وارد تونلی میشود و اینگونه به زمان گذشته یا آینده میرود. فیزیکدانان به این فکر میکنند که آیا این تونل را میتوان در زمان ایجاد کرد که چواب مثبت است. حتی برای آن اسم هم گذاشته اند: “کرم چاله”. کرم چاله ها همه جا هستند ولی آنقدر ریزند که دیده نمیشوند. هیچ سطحی در طبیعت صاف و یکدست نیست در سطح هر چیزی حفره و برآمدگی هست هرچند خیلی صاف بنظر برسد. زمان هم مستثنی نیست. زمان هم اینچنین است. پستی و بلندی هایی در زمان است که خیلی ریزتر از مولکول و اتم است و آن ابر کوانتمی است و اینجاست که “کرم چاله” ها وجود دارند. تونل های ریز که میانبری به زمان و مکان هستند شکل میگیرند و ناپدید میشوند در این دنیای ریز کوانتمی که اینها 2 زمان و مکان متفاوت را به هم وصل میکنند ولی اندازه این تونل ها یک میلیارد تریلیون تریلیونم سانتیمتر هستند که خیلی ریزند تا انسانها از آنها عبور کنند و وارد ماشین زمان شوند ولی بعضی دانشمندان معتقدند که میتوانند این کرم چاله ها را تریلیون بار بزرگتر کنند تا انسان بتواند وارد این ماشین زمان شود و به زمان و مکانی دیگر سفر کند
منبع صفحه فیس بوک ستاره شناسی و نجوم

تصویر ارائه شده از RCW 86

تصاویر مادون قرمز اسپیتزر و میدان گسترده اکسپلورر  و سنجش مادون قرمز WISE  در این تصویر از  RCW 86 ترکیب شده اند.این تصویر گرد و خاک باقی مانده از قدیمی ترین نمونه مستند از ستاره در حال انفجار یا ابر نو اختر را نشان می دهد.این تصویر نشان می دهد نور از خود تصویر و پس زمینه اش باقی می ماند و این نور ربطی به کهکشان راه شیری ندارد..رنگهای تصویر به ستاره شناسان اجازه می هد که نور بین پس زمینه کهکشانی و خود آن را تشخیص دهند.

گرد و غبار همراه با موج انفجار ابرنواختر قرمز به نظر می رسد در حالی که گرد و غبار در پس زمینه سبز و زرد است.ستاره در میدان دید آبی رنگ به نظر می رسدوبا تعین درجه حرارت از گرد و غبار  در پوسته دایره های قرمز رنگ باقی می ماند و ابرنواختر که نشان می دهد که تا چه حد از موج انفجار ستاره به پیش رفته و ستاره شناسان را قادر می سازد که چگالی ماده را تعین کنند و نتیجه ای که می دهد RCW 86 یک حفره بزرگ منفجر شده است.

گروه بندی ستارگان جوان در X ماکیان

ماکیان X میزبان بسیار از گروه بندی ستاره گان جوان است تریکی از ستاره های عظیم متعدد که در منطقه گرم و تحت فشار قرار دارند و گاز دور خوشه های آنها پیچیده است و دور ازحفره هایی از گاز داغ با چگالی پایین تر است.

در این تصویر 8 میکرون مادون قرمز پشته از گاز متراکن تر شده در مرزهای حفره علامتگذاری شده است.لکه های روشن در داخل این پشته ها نشان می دهد که امروزه نیز ستاره هایی در آنها در حال تشکیل است.

تصویر ارائه شده توسط ناسا از یک ابر نواختر و ستاره همدم آن

در سال 2004، یک تیم بین المللی از اخترشناسان، برای اولین بار، مشاهده کرده بودند نمودند ستاره ای "بازمانده" خروج از سیستم دو ستاره مربوط به یک ابرنواختر منفجر شده است.

ابر نواختر برخی از مهمترین منابع عناصر شیمیایی در جهان است و آنها در در ک ما ا تکامل کهکشان ها مفید هستند.ابر نو اختر فوق بسیار بزرگ و قرمز به نظر می رسد این ابر نو اختر (سمتر چپ تصویر)بعد از انفجار ده برابر جرم خورشید گاز هیدروژن به ستاره همدم آبی رنگ(سمت راست تصویر منتقل کرد)

حوزه های اسرارآمیز کیهانی با جریان زمانی معکوس

حوزه های اسرارآمیز کیهانی با جریان زمانی معکوس
****************************************

"و شاید عقربه های ساعت از چرخیدن از راست به چپ آن قدر خسته شده بودند که به ناگهان در جهت مخالف شروع به حرکت کردند ..."
- راز تولد، یاستین گوردر یک روز صبح درحالیکه تازه از خواب بیدار شده اید و در حال آماده کردن صبحانه هستید به ناگهان اتفاق عجیبی رخ می دهد: شیرقهوه داخل لیوان تان به طور خود به خود شروع به هم خوردن می کند و به تدریج شیر از قهوه جدا شده و داغ تر و داغ تر می شود! تخم مرغ ها از درون ماهیتابه به داخل پوسته شکسته شان برمی گردند و تخم مرغ های شکسته شده به طور خود به خود سالم می شوند! ...

با دیدن چنین وقایعی چه فکری می کنید؟ بلی، کاملاً درست حدس زدید، زمان در حال بازگشت به عقب است!

البته در حوزه ای از جهان که ما هم اکنون در آن به سر می بریم زمان همواره به طور طبیعی جریان داشته است و بنابراین طبیعی است که از وقوع چنین وقایعی شگفت زده شویم اما در کمال تعجب برخی فیزیکدان ها به این نتیجه رسیده اند که احتمالاً حوزه هایی در پهنه کیهان وجود دارند که جریان زمان در آنها معکوس است.

لاورنس شالمان (1) از دانشگاه کلارکسون (2) در پوتسدام نیویورک یکی از این فیزیکدان هاست. او که دکترای خود را در رشته فیزیک از دانشگاه مشهور پرینستون آمریکا گرفته است در مقاله ای که تقریباً 12 سال پیش منتشر شد برای نخستین بار توانست نشان دهد که ممکن است در پهنه کیهان، در کنار حوزه های با جریان زمانی طبیعی، حوزه هایی با جریان زمانی معکوس هم وجود داشته باشند.

اما اگر واقعاً چنین حوزه های اسرارآمیزی در پهنه کیهان وجود داشته باشند در این صورت چنانچه روزی بتوانید به یکی از این حوزه های کیهانی سفر کنید در آنجا با تجربه ای باورنکردنی مواجه خواهید شد چراکه در آنجا با گذشت زمان بجای پیرتر، جوان تر و جوان تر خواهید شد! اما آیا این راز حیرت انگیز، آخرین راز جاودانگی است؟

پی نوشت:
1- Lawrence Schulman
2- Clarkson University

منبع:
Marcus Chown, “Backwards to the Future”, New Scientist, Issue No. 2224

منابعی برای مطالعه بیشتر:
خوانندگان علاقه مند به مطالعه تخصصی بیشتر در این موضوع می توانند به مقاله اصلی شالمن در لینک زیر مراجعه کنند:

http://people.clarkson.edu/~lschulma/1999OppositeThermodynamicArrowsPRL.pdf

ازاسرار کوانتومی آفرینش

کرمچاله ها؛ دروازه هایی به سوی ابدیت

فاصله ما از مرکز خوشه کهکشانی سنبله (1) تقریباً 55 میلیون سال نوری است. این فاصله به حدی زیاد است که اگر بخواهیم با پیشرفته ترین فناوری های موجود و سریع ترین موشک هایی که در اختیار داریم به این خوشه کهکشانی سفر کنیم تقریباً 750 میلیارد سال طول می کشد تا به آنجا برسیم.

حال فرض کنید در حالیکه با سفینه فضایی خود در حال سفر در پهنه کیهان هستید به ناگهان یک تونل اسرارآمیز در برابرتان گشوده شود. شما با سفینه فضایی خود وارد این تونل می شوید و در چشم بر هم زدنی خود را در آن سوی تونل می یابید. از دهانه دیگر تونل که خارج می شوید با کمال تعجب می بینید که در نزدیکی یکی از کهکشان های خوشه کهکشانی سنبله هستید. بدین ترتیب شما راه هزاران میلیون ساله را در چشم بر هم زدنی پیموده اید!

آیا چنین داستانی ممکن است واقعی باشد؟ آری! در سال1921 ریاضیدانی آلمانی به نام هرمان وِِیل (2) هنگام حل معادلات نسبیت عام اینشتین با پاسخی عجیب و غیرمنتظره مواجه شد. وِِیل دریافت که بر مبنای نسبیت عام ممکن است میان دو نقطه بسیار دور در پهنه کیهان به ناگهان تونلی تشکیل شود و آن دو نقطه را به طور میان بُر به همدیگر متصل کند. در این صورت با عبور از درون این تونل در یک چشم بر هم زدن می توان از این سر کیهان به آن سوی آن رسید.

سایر فیزیکدان ها طی دهه های بعدی تحقیق بر روی ویژگی های این تونل های اسرارآمیز کیهانی را ادامه دادند و فیزیکدان مشهوری به نام جان ویلر (3) در سال 1957 میلادی نام این تونل های شگفت انگیز را "کرمچاله" (4) گذاشت.

بعدها مشخص شد که کرمچاله ها علاوه بر دو نقطه مکانی حتی می توانند دو نقطه زمانی مختلف را نیز به طور میان بُر به همدیگر متصل کنند. به عنوان مثال چنین کرمچاله هایی می توانند لحظه حال را به لحظه ای در گذشته یا آینده بسیار دور وصل کنند. بدین ترتیب با عبور از درون این نوع کرمچاله ها عملاً می توان در بُعد زمان به آینده یا گذشته سفر کرد. یکی از مشهورترین نوع از چنین کرمچاله هایی که می توانند نقش ماشین زمان را ایفا کنند، کرمچاله های موریس-ثورن (5) نام دارند.

در اواخر دهه 1980 میلادی دو فیزیکدان به نام های مایکل موریس (6) و کیپ ثورن (7) کشف کردند که چنانچه یک کرمچاله با سرعت بسیار زیادی به دور خود بپیچد به طوری که دو دهانه ابتدایی و انتهایی آن در مقابل هم قرار گیرند عملاً به یک ماشین زمان تبدیل خواهد شد. در این صورت با عبور از درون این کرمچاله و بازگشت به دهانه ورودی آن می توان به گذشته سفر کرد!

اما از همه اینها عجيب‌تر آنكه كرمچاله‌ها حتی می توانند نقش تونل هایی را برای اتصال جهان های موازی به همدیگر ایفا کنند. به عبارتی کرمچاله ها درواقع ممكن است كانال‌هايي باشند براي خروج از اين جهان و ورود به جهان‌هاي ديگر.



پی نوشت:
1-Virgo Cluster
2- Hermann Weyl
3- John Wheeler
4- Wormhole
5- Morris-Thorne wormhole
6- Mike Morris
7- Kip Thorne

ازاسرار کوانتومی آفرینش

تصویرارائه شده ازسحابی قورباغه از کاوشگر Wise ناسا

این تصویر توسط اشعه مادون قرمز کاوشگر ناسا(وایس) گرفته شده است.که سحابی  بچه قورباغه نام دارد و در صورت فلکی Auriga  واقع شده که در فاصله 12000 سال نوری از زمین واقع است.

سحابی بچه قورباغه سرشار از ستاره ها است جوان ترین ستاره این سحابی یک میلیون سال عمر دارد و بیشتر توده های آن ده برابر خورشید ما عمر دارد.نام این سحابی به این دلیل بچه قورباغه قرار داده شده است زیرا  از توده ای از ستاره های جوان و داغ تشکیل شده است و انفجار اشعه ماورا بنفقش گاز را در دو ستون پخش کرده و به آن شکل بچه قورباغه می دهد.

بیست و پنج فریم از منطقه گرفته شده در تمام چهار از طول موج های کشف شده توسط دانا، با این یک تصویر ترکیب میشدند. تلسکوپ فضایی 1719 ینس را در 11 فریم متوالی گرفتار. نور مادون قرمز از 3.4 میکرون به رنگ کد آبی :4.6 میکرون نور فیروزه ای، چراغ 12 - میکرون به رنگ سبز است و 22 - میکرون نور قرمز است.

کاوشگر Wise  برای گرفتن تصاویر سیارک ها ستارگان و کهکشان های دور قدرتمند است.

تصویر نجومی از خوشه NGC 281 ستاره هایی با عمر و انرژی بالا

ستاره های با جرم بالا مهم هستند زیرا مقدار زیادی انرژ پلمپ شده از عمر کائنات را دارند.متاسفانه ما درک ضعیفی از این ستارگان را داریم زیا اغلب فاصله ما از این ستارکان بسیار دور است و در گاز و گرد و غبار پنهان هستند ستاره های خوشه NGC 281 از این قاعده مستثنی است و حدود 9200 سال نوری از زمین فاصله دارد.و در حدود 1000 سال نوری در بالای صفحه کهکشانی است واختر شناسان معتقد اند تعداد نامحدودی ستاره درداخل آن در حال شکل گیری است.

در تصویرواقعی بیشتر کهکشان بعلت گرد و غبار نشان داده نمی شود اما در تصویر مادون قرمز  اسپیتزر گرد و غبار در این منطقه روشن می درخشد.

چشم اندازی از چرخش ستارگان(سحابی آمریکای شمالی)

این چشم انداز از چرخش ستارگان به عنوان سحابی آمریکای شمالی شناخته می شود زیرا وقتی شکل در نور مرئی دیده می شود به آمریکای شمالی شباهت دارد اما در این تصویر که نمای مادون قرمز از تلسکوپ اسپیتزر ناسا است این نما قابل رویت نیست.

خوشه های جوان از ستارگان با سن یک میلیون سال را می توان در سراسر تصویر دید . برخی از مناطق این سحابی هنوز هم بسیار ضخیم با گرد و غبار و تیره به نظر می رسد.

تصویر اسپیتزر حاوی داده ها را از هر دو دوربین مادون قرمز آرایه آن و چند باند فتومتر تصویربرداری است. نور باطول موج 3.6 میکرون بوده است کد آبی رنگ، نور 4.5 میکرون به رنگ آبی سبز؛ 5.8 - میکرون و 8.0 میکرونچراغ سبز و 24 - میکرون نور قرمز است. 

این تصویر در فوریه 2011 گرفته شده است.

تصویر نجومی از برخورد دو کهکشان به شکل علامت تعجب در آسمان

VV 340  که به عنوان نیز شناخته می شود ARP 302  بزودی در کتابهای درسی بعنوان مرحله ی اولیه برخورد دو کهکشان یاد می شود احتمالا ادغام این دو کهکشان در میلیون ها سال بعد شبیه به کهکشان راه شیری آندرومرا انجام خواهد شد.اطلاعات تلسکوپ اشعه x چاندرا و تلسکوپ فضایی هابل می گویند این کهکشان 450 میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد .

ساعت شنی در فاصله ۱۹,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ کیلومتری در آسمان

سحابی نشری شارپلس 106-2 با فاصله 2هزار سال‌نوری از زمین، یکی از زایشگاه‌های فعال ستاره‌ای در کهکشان راه‌شیری است که در آینده نه‌چندان دور میزبان خوشه‌ای ستاره‌ای با50 تا 150 ستاره خواهد بود.

در مرکز این سحابی دوقطبی که شبیه به ساعت‌شنی به نظر می‌رسد، ستاره‌ای 15 بار سنگین‌تر از خورشید وجود دارد که حدود یکصدهزار سال از عمرش گذشته و دانشمندان حدس می‌زنند شکل عجیب این سحابی به‌دلیل فوران شدید بادهای ستاره‌ای از قطب‌های این ستاره باشد. پرتوهای پرانرژی این ستاره جوان باعث روشن شدن این سحابی و تابش مولکول‌های آن شده است.

منبع:سایت خبر آنلاین

پرسش های بنیادین در موردجهان

پرسش‌های بنیادی در مورد جهان - استیون هاوکینگ

سحابی ۳۰ماهی طلایی

زایشگاه ستاره‌ای ۳۰ ماهی زرین، یکی از بزرگ‌ترین و نزدیک‌ترین نواحی شکل گیری ستارگان در همسایگی راه شیری، واقع در ابر بزرگ ماژلان، است. بیش از ۲۴۰۰ ابَر ستاره در مرکز این سحابی، که به سحابی رتیل نیز معروف است، با تشعشعات نیرومند خود، مواد را به بیرون می‌دمند. رصدخانۀ پرتو ایکس چاندرا، منشاء گازهای سوزانی را که از سحابی به بیرون دفع می‌شوند، بادهای ستاره‌ای و انفجارهای ابرنواختری می‌داند. این گازهای داغ، حبابهای غول پیکری را در گازهای سرد‌تر و غبار پیرامون حکاکی کرده‌اند که توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر به رنگ نارنجی (پرتوهای فروسرخ) در این تصویر نشان داده شده‌اند.

http://www.nasa.gov/
آرش اسماعیلی

از: دانش ستاره شناسی

تصویر زیبای ارائه شده از یک سحابی با 14000 ستاره

سحابی کشتی منطقه شکل گیری ستاره در بازوی قوس کشتی از کهکشان راه شیری است که 7500 سال نوری از زمین فاصله دارد.رصد خانه اشعه x چاندرا 14000 ستاره در این منطقه شناسایی کرده است.

سی دقیقه پایانی جهان چگونه خواهد گذشت؟

چگونگی پایان یافتن جهان همواره یکی از پرسش های دیرینه بشر بوده است، پرسشی که توان ذهنی بسیاری از فلاسفه، اندیشمندان و دانشمندان را در طول تاریخ به چالش کشیده است. امروزه نیز کیهان شناسان سعی دارند با استفاده از آخرین نظریات و پیشرفته ترین تلسکوپ ها و تجهیزات رصدی موجود پاسخی برای این پرسش کهن بیابند.

یکی از احتمالاتی که تاکنون از سوی کیهان شناسان برای ترسیم نحوه پایان جهان مطرح شده است مبتنی بر کشف مهمی است که حدود یک دهه قبل صورت گرفت و منجر به جایزه نوبل امسال (سال 2011) در رشته فیزیک شد. داستان از این قرار است که در سال 1998 دو گروه مستقل از اخترفیزیکدان ها که بر روی اَبَرنواخترهای کهکشان های دوردست مطالعه می کردند دریافتند که نرخ انبساط جهان برخلاف تصور قبلی نه تنها رو به کاهش نیست بلکه رو به افزایش است! به عبارتی انبساط جهان به واسطه نوعی انرژی ناپیدا، ناشناخته و اسرارآمیز کیهانی - موسوم به انرژی تاریک - در حال شتاب گرفتن است.

برخی کیهان شناسان معتقدند که بر مبنای این شتاب گرفتن روزافزون انبساط جهان می توان آینده و نحوه پایان جهان را پیش بینی کرد. می دانیم که نیروی گرانش در طول تاریخ جهان سبب شکل گرفتن تدریجی انواع ساختارهای نجومی – از کهکشان ها و خوشه های کهکشانی گرفته تا ستاره ها و سیارات – در پهنه کیهان شده است. اما با شدت گرفتن نرخ انبساط جهان نهایتاً سرعت دور شدن اجزاء ساختارهای کیهانی از همدیگر به حدی خواهد رسید که بر نیروی گرانش مابین آنها غلبه کرده و اجزاء این ساختارها را از همدیگر جدا و متلاشی خواهد کرد.

بر همین اساس بهرام مبشر، کیهان شناس ایرانی دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید (1) با توجه به میزان نرخ شدت گرفتن انبساط کنونی جهان - که بر اساس مشاهدات کیهان شناختی محاسبه شده است – پایان احتمالی جهان را اینگونه تشریح می کند:

" آینده و انتهای جهان به گونه‌ای است كه یك میلیارد سال قبل از انتهای جهان خوشه‌های كهكشانی از هم جدا می‌شوند، یعنی قدرت انرژی تاریك به حدی افزایش پیدا می‌كند كه می‌تواند آنها را از هم جدا كند، 60 میلیون سال قبل از انتهای جهان، كهكشان‌ راه شیری از هم می پاشد و ستاره ها از هم جدا می‌شوند،‌ سه ماه قبل از انتهای جهان منظومه شمسی از بین می رود، 30 دقیقه قبل از انتهای جهان نیروی انرژی تاریك به حدی افزایش پیدا می‌كند كه حتی می تواند روی سیاراتی به اندازه زمین هم تأثیر بگذارد و در این زمان است كه تمامی سیاره ها از درون پاشیده شده و منفجر می‌شوند. حدوداً 10 به توان منهای 19 ثانیه قبل از پایان جهان، تمامی اتم‌ها از بین رفته و نهایتاً می‌توان گفت 35 میلیارد سال پس از پیدایش جهان، کل جهان از بین رفته و به انرژی تبدیل می‌شود." (2)

و بدین ترتیب جهان مجدداً به همان انرژی ای که از آن پدید آمده بود باز خواهد گشت و اینگونه انتهای داستان شگفت انگیز آفرینش با ابتدای آن پیوند خواهد خورد.



پی نوشت:
1- University of California, Riverside
2- سخنرانی دکتر بهرام مبشر در نشست علمی ماهنامه نجوم در تاریخ 20 مرداد 89 با عنوان "و آن‌گاه نور: یك میلیارد سال نخست"

منبع:اسرار کوانتومی آفرینش