سیاهچاله ای با جرم 7 میلیارد برابر خورشید + دلیل تشکیل سیاهچاله های متوسط

سیاهچاله های عادی می توانند ده برابر خورشید ما باشند ولی تلسکوپ NuSTAR مشغول برسی یک سیاهچاله است که گفته می شود 7 میلیارد برابر خورشید ما است!گرانش زیاد این سیاهچاله باعث کشیده شدن همه اجساب به داخل آن شده است!سیاهچاله ها زمانی متولد می شوند که یک ستاره بمیرد.

سیاهچاله های متوسط صد برابر جرم خورشید را دارند.دانشمندان می گویند این سیاهچاله ها ذر خوشه های غنی متراکم از ستاره هایی که ادغام مکرر دارند تشکیل می شوند.تصویر متعلق به کهکشانی با دهانه 500000 سال نوری است و در فاصله 1500 سال نوری قرار دارد و بخاطر سیاهچاله مرکزی آن که اندازه متوسط دارد به این شکل ذر آمده است دانشمندان می گویند دلیل بلعیده شدن ستاره ها توسط سیاهچاله ها با جرم متوسط سرعت سیاهچاله هاست نه جرم آنها.

تصویر نجومی روز چشم نظر!

تصویر متعلق به کهکشان بیضوی NGC 772 است که در فاصله 100 میلیون سال نوری از زمین در برج حمل واقع شده است در سراسر کهکشان و در بازوهای مارپیچی آن ستاره های جوان و آبی رنگ دیده می شوند.در جهان هستی همیشه ستاره های جوان و پر انرژی به رنگ آبی هستند.این کهکشان قطری معادل بیش از 200،000 سال نوری را دارد.که معادل دو برابر قطر کهکشان راه شیری است.در قسمت های میانی کهکشان نیز گرد و غبار فراوانی مشاهده می شود که برای ستاره سازی مورد استفاده قرار می گیرد.

حباب شگفت انگیز کیهانی که جان اولیه را نمایش می دهد!

این سیستم بسیار نادرسه گانه تصویری را از زمانی که کیهان فقط 800 میلیون سال داشت فراهم می کند.و تصویر مهمی از شکلگیری جهان اولیه در طول دوره ای که سحر کیهانی داشت به ما می دهد.حتی جالبتر این کهکشان ها آماده ادغام هستند تا در نهایت چیزی شبیه به کهکشان راه شیری ما را درست بکنند.

تصویر با استفاده از قدرت ترکیبی هابل ناسا و  آتاکاما بدست آمده است و دیدی از کهکشان های اولیه که در داخل یک حباب عظیم گازی لانه کرده اند را به ما می دهد.
شگفت انگیز تر اینکه تلسکوپ آلاما سینگنال هایی از کربن را هم که بهه سرعت در ستاره های جوان در حال تولید بودند مشاهده کرده است.
دانشمندان ژاپنی در ابتدا شی که به یک حباب گازی بزرگ یویزه شده نزدیک می شد مشاهده کردند و اندازه این کهکشان با راه شیری مقایسه شد.این حباب ده برابر از کهکشان های معمولی بزرگتر بود.مشاهدات بعدی تلسکوپ فضایی اسپیتز نشان داد که این ممکن است یک کهکشان باشد که دوران اولیه کیهان را نمایش می دهد.
مناطقی که ستاره سازی در آنها شدید است باید سرشار از عناصر سنگین مانند کربن سیلیکون و اکسیژن باشند.این عناصر در کوره های هسته ای عظیم کوتاه مدت مثل ستارگان وجود دارند و سرشار از زندگی هستند و درون این حباب توسط هابل کشف شده اند.اعتقاد بر این است که در پیان عمر زندگی کوتاه خود این ستارگان بصورت ابرنواختر منفجر شده و این عناصر سنگین را بصورت گرد و غبار ریز در فضا منتشر می کنند.
وقتی که این گرد و غبار توسط تشعشعات فرابنفشی که از ستاره های تازه متولد شده منتشر می شود داغ می شود و در طول موجهای رادیویی منتشر می شود.
ستاره شناسان معمولا وقتی سیگنال هایی از یک شی را تشخیص می دهند هیجان زده می شوند اما در این مورد سیگنال های عناصر سنگین وجود ندارد نتایج شگفت انگیز تر است.پژوهش های آینده تلسکوپ آلاما برای عقب رفتن در زمان و منشا و سیر تکامل کهکشان و ستاره های آینده است.
تصویر زیر ساختار حباب Himiko را نشان می دهد شیئی که از ترکیب سه کهشان جوان درخشان در ابتدای کیهان بدست آمده است و قسمت چپ توسط میدان دید دوربین WFC3 هابل بدست آمده است.سه کهکشان نوزاد نیز به وضوح در قسمت سمت راست دیده می شوند و هاله ای از گازهای یونیزه شده نیز در اطراف آن سه کهکشان دیده می شود و هیچ تلسکوپی اثری که نشان دهد در این سه کهکشان عناصر سنگین وجود دارد مشاهده نکرده است.

تصویر نجومی روز کهکشان کم خون!

تصویر مربوط به کهکشان مارپیچی NGC 4921 است که در فاصله 310 میلیون سال نوری از ما قرار دارد این کهکشان به کهکشان کم خون معروف است زیرا سرعت شکل گیری ستاره ها در آن بسیار کم است و روشنایی کم سطحی را دارا می باشد.هسته این کهکشان دارای ساختار نواری است و یک حلقه مجزا از گرد و غبار را دارد که به تازگی شکل گرفته است.در 4 مه 1959 یک انفجار ابرنواختری در این کهکشان توسط تلسکوپ اشمیت در رصدخانه پالومار مشاهده شد.یک ابر ماژلانی بزرگ نیز در کهکشان وجود دارد.
بدلیل کم بودن ستاره سازی در این کهکشان یک نوار عظیم از چرخش گاز و گرد و غبار وجود دارد در این کهکشان هیدرون ژن بطور عمده وجود ندارد و دانشمندان می گویند در مرکز کهکشان یک سیاهچاله قرار دارد.این کهکشان شامل هزار عضو است..

کوتوله های قهوه ای می توانند گذشته کیهان را به ما نمایش بدهند.

یک کوتواه قهوه ای با یک دیسک نازک یا هاله مشاهده شده است در حالی که ستاره شناسان این اجسام را در نزدیکی منظومه شمسی دیده اندد
آنها بیشتر وقتشان را برای پر رفت و آمدترین قسمت کیهان اختصاص دادند و توانستند دیسک کهکشان راه را مشاهده بنمایند.
یک تیم از ستاره شناسان به رهبری دکتر دیوید پین فیلد از دانشگاه هرتفورد شراین دو کوتوله قهوه ای قدیمی را کشف کردند.این اشیا باستانی با سرعتی معادل 100 تا 200 کیلومتر در ثانیه در حال حرکت بودند.این سرعت خیلی بیشتر از سرعت ستاره ها و بقیه کوتوله ها است.و آنها زمانی شکل گرفته اند که کیهان بسیار جوان بود بیشتر از ده میلیارد سال قبل و جالب اینکه دانشمندان فکر می کنند می توانند طیف وسیعی از اشیا را که قبلا ندیده بودند مشاهده بنمایند.
کوتوله های قهوه ای اجسام ستاره مانندی هستند که حجم بسیار کمی از ستارگان را دارند.(کمتر از 7 درصد جرم خورشید)و مانند ستارگان حرارت داخلی ناشی از همجوشی هسته ای را تولید نمی کنند.برای اینکه کوتوله های قهوه ای سرد هستند و به مرور زمان سردتر می شود و کوتوله های قدیمی دمایی بین 250-600 درجه را دارند که این دما در مقایسه با دمای سطحی ستارگان(5600 درجه)بسیار ناچیز است.
این تیم با استفاده از Wise و مادون قرمز موفق به شناسایی کوتوله های قهوه ای شد پیدا کردن کوتوله های قهوه ای چیزی شبیه پیدا کردن سوزن در انبار کاه است.
دیم دانشمندان با استفاده از نور مادون قرمز نور ساطع شده از این اشیا را که معمولا با سرعت بسیار کم حرکت می کند تشخیص داد.سیگنال های رها شده از نور آنها اتمسفر باستانی آنها را مشخص می کند که از گاز هیدروژن و برخی از عناصر سنگین تر که در ستاره های جوان یافت می شود تشکیل شده است.
پین فیلد معتقد است آنها نسبت به قدمت خود دارای سرعت بالایی هستند به این معنی که متاسفانه اعضای قدیمی کهکشان سرعت بسیاری از اعضای کنونی داشه اند.
ستاره های شبیه به خورشید از سه دیسک مشترک پرتراکم ساخته شده اند دیسک نازک دیسک ذخیم و هاله.دیسک نازک خیلی قدیمی تر از دیسک ضخیم است و ستاره های آن با سرعت بیشتری حرکت می کنند.هر دو نوع دیسک با هاله هایی که شامل باقی مانده های ستاره های باستانی می شوند می باشد.حدود 97 درصد از ستاره های شامل ستاره های با دیسک نازک می باشند در حالی که 4 درصد ستاره هایی دارای هاله یا دیسک ضخیم می باشند و کوتوله های قهو ای جزو این دسته می باشند.تصور می شود 70 میلیارد کوتوله قهمه ای در کهکشان وجود داشته باشند که شامل این سه درصد می شوند و این دو کوتوله قهوه ای ممکن است تنها نوک کوه یخ باشند.اختر شناسان با مطالعه کوتوله های قهوه ای می توانند دید خوبی نسبت به ابتدای کیهان بدست بیاورند
کوتوله‌های قهوه‌ای ستارگان کوچکی هستند که هنگام تشکیل شدنِ مرکزشان، به اندازه کافی داغ نمی‌شوند تا فرآیند ذوب یا همجوشی هسته‌ای در آنها به وجود آید. به عبارت دیگر آنها به خورشیدهای نورانی و گرم تبدیل نمی‌شوند بلکه بلافاصله پس از تشکیل سرد می‌شوند و نوری از خود نمی‌تابانند بگونه‌ای که به سختی دیده می‌شوند.

تصویر نجومی روز برخورد کهکشان ها در پنجگانه استقان

تصویر توسط تلسکوپ ASA/ESA هابل از گروهی از کهکشان های پنجگانه گرفته شده است.این تصویر نمای خوبی از برخورد شدید چند کهکشان را نمایش می دهد.رشته هایی از گاز وگرد و غبار نیز در تصویر دیده می شوند این برخورد باعث تغیر شکل کهکشان ها و فعل و انفعالات جزر و مدی ناشی از گرانیش می شود.در این نوع برخورد کهکشان ها در سرعت بسیار بالا کهکشان های همسایه ستاره های کهکشان های دیگر را تکه تکه می کنند و گازهای آنها را به فضا پرتاب می کنند.این تداخل پنج تایی که به پنجگانه استفان معروف است در فاصله 300 میلیون سال نوری در صورت فلکی اسب بالدار قرار دارد. خورد شدید چهار کهکشان باعث پخش شده هیدروژن در فضا شده و شوک ناشی از برخورد باعث شده که هیدروژه به شدت مشغول تشکیل جفت شود.

تصویر نجومی روز تجمع ستارگان در خوشه کروی میسه 15

این تصویر مربوط به تجمع 100000 ستاره که از اوایل زمان شکل گیری کهکشان ما بجا مانده اند در یک خوشه کروی به اسم M15 است که این خوشه یکی از 170 خوشه کروی کهکشان راه شیری است.این خوشه دارای یکی از متراکم ترین مرکز تجمع ستارگان است و در فاصله 35000 سال نوری از زمین قرار دارد و هرچه به سمت مرکز خوشه می رویم تراکم ستارگان بیشتر می شود ستاره های آبی رنگ بسیار داغتر و جوانتر هستند و ستاره های زرد تا حدی پیرتر و سرد دتر هستند.

تصویر نجومی روز طلوع خورشید در صورت فلکی جبار!

تصویر مربوط به صورت فلکی جبار است که یکی از درخشان ترین منابع هیدروژن فلئورست می باشد و یک خوشه از ستاره های جواب و بسیار درخشان دیده می شود.این حفره در 450 سال نوری زمین قرار دارد.در اطراف خوشه جوان نیز ستاره های بزرگ نوع B که چندین برابر داغ تر از خورشید هستند دیده می شود قسمت های آبی رنگ ستاره هایی هستند که عمر بیشتری از قسمت های سرخ رنگ کرده اند.ترکیبی از رنگهای این ستاره های بسیار زیبا تصویری مانند طلوع خورشید در زمین را به ما نشان می دهد.

کهکشان شعله

این تصویر با استفاده از میدان دید تلسکوپ مادون قرمز WISE ناسا بدست آمده است که یک منطقه گرد و غبار که در آن فرآیند ستاره سازی در حال انجام است را نمایش می دهد.ابر گرد و غباری که دور یک ستاره عظیم در مرکز این تصویر تشکیل شده است 20 برابر سنگین تر از خورشید ماست و ستاره های سنگین در آن تشکیل می شوند ولی این تصویر بخاطر وجود گرد و غبار سنگین در سحابی در واقع4 میلیارد برابر کم نورتر از چیزی است که در تصویر به نظر می رسد.سحابی شعله در فاصله 100 سال نوری از ما در صورت فلکی شکارچی قرار دارد.

اختر شناسان موفق به مشاهده ساختار شگفت انگیز جت های کیهانی شدند.

جت ها پرتوهای باریکی از ماده را با سرعت خیلی زیاد از نزدیکی مرکز کهکشان مانند سیاهچاله پرتاب می کنند.

در حالی که آنها برای دهه ها مشاهده شده اند ما هنوز مطمئن نیستیم که از چه چیزی ساخته شده اند.

یک تیم تحقیقاتی امواج اشعه X ساطع شده از یک سیاهچاله را که مقداری از پرتوهای خورشید کمتر بود مورد برسی قرار داد.در فرض سوال سیاهچاله فعال بود.اما تیم مشاهدات رادیویی جتی ندید و اشعه X نیز چیزی نشان نمی داد.

در هر حال چندهفته بعد تیم مشاهده دیگری انجام داد و توده های رایویی را مشاهده کرد که مسئول ظهور ناگهانی این جت ها بودند و حتی جالبتر در طیف اشعه X پنهان شده بودند.که می گوید اتم های بنیادی دور سیاهچاله به تله افتاده اند.

در مشاهده اول گسیل اموج اشعه ایکس بصورت یکنواخت تشخیص داده شد.

در مشاهده دوم جت ها در درون اشعه ایکس تشخیص داده شدند و اشعه ایکس به مولفه های مختلفی تقسیم شد.

دکتر جیمز میلر گفت:جالب تر ما فهمیدیم که خطوط آنجا نبوده اند بلکه باید به طور قابل ملاحظه ای تغیر مسیر داده باشند.

تعدادی از تاثیرات زمانی اتفاق می افتد که هشداری(مثل امواج صوتی کوتاه یا طولانی) از یک وسیله زیر و بم سیگنال ها را عوض می کند آنها دو برابر از ما دور می شوند.

آن به ما اجازه داد که نتیجه گیری کنین ذرات بنیادی در جت ها شتاب بسیار تندی می گیرند هم در جهت مستقیم زمین و هم در جهت معکوس زمین.

دکتر میلر افزود اولین شواهد معتبر می گویند ساختار بنیادی جت ها از نوع سیاهچاله ها است.ما برای مدت طولانی می دانستیم که جت ها شامل الکترون ها هستند ولی بطور کلی بار منفی نداند پس باید چیزی در درون آنها آنها را با بار مثبت شارژ بنماید.

این هنوز بطور کلی واضح نیست ولی بار مثبت از پوزیترون(که ذرات بی نهایت کوچک با بار مثبت هستند)می آید.

بارهای مثبت بسیار از پوزیترون ها سنگین ترند اختر شناسان فکر می کنند جت ها باید از پوزیترون ها ساخته شده باشند.و جت ها می توانند انرژی بیشتر از آنچه قبلا تصور می شد را از سیاهچاله ها حمل بنمایند.چرا بیشتر؟اختر شناسان هنوز مطمئن نیستند در هر حال جت ها با اسپین های چرخان خود سیاهچاله ها نیرو داده می شوند و یا در هر حال آنها نیز شامل دیسک های چرخان ماده به دور سیاهچاله ها نیز می شوند.

نتایج ما پیشبینی می کند که بسیار امکان دارد دیسک ها مسئول تغیر ماده در درون جت ها باشند.هدف ما برای آینده تایید این مساله است.دکتر میلر گفت با استفاده از داده های اشعه X تیم تشخیص داد که جت ها سرعتی معادل 66 درصد سرعت نور را دارند. یا 198000 کیلومتر بر ثانیه.

بیشترین داده ها از سرعت حرکت جت های یک سیاهچاله معمولی که چند برابر خورشید جرم دارد بدست آمده است.

این تیم برای مشاهدات خود ازداده های XMM-نیوتن ماهورا آژانس فضایی اروپا که با استفاده از گسیل اشعه X اطلاعات را بدست آورده و تلسکوپ استرالیا CSIRO استفاده کرده است.

-----------------------------------

جت یا فواره قطبی از ویکی پدیا دانشنامه آزاد:فواره قطبی (به انگلیسی: Polar jet)‏ پدیده ای است که اغلب در اخترشناسی مشاهده می شود و طی آن جریانهایی از ماده در راستای محور چرخش یک جسم فشرده به فضا پاشیده می شوند. این پدیده اغلب بر اثر برهمکنش های دینامیک در درون یک قرص برافزایشی بوجود می آید. وقتی که ماده در این فواره ها با سرعتی نزدیک به سرعت نور در فضا پخش می شود، به آن فواره نسبیتی می گویند. بزرگترین فواره های قطبی در کهکشانهای فعال مانند اختروش ها دیده می شوند. دیگر سامانه هایی که اغلب دارای فواره های قطبی هستند عبارتند از : ستارگان متغیر فورانی، دوتایی های پرتو ایکس و ستارگان تی ثوری. از برهمکنش فواره های قطبی با ماده میان ستاره ای منجر به پیدایش اشیای هربیگ-هارو می شود.برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید. 

پوزیترون از ویکی پدیا دانشنامه آزاد:اولین نشانه‌های وجود پوزیترون یعنی ضدذره سبکی که تنها اختلاف آن با ‏الکترون در علامت بار است در سال ۱۹۳۲ به کمک اتاقک ابر ویلسون به ‏دست آمد. در اتاقک ابر ویلسون واقع در میدان مغناطیسی رد باریکی که ‏به طور آشکار مربوط به یک ذره تک بار و خیلی سبک همانند الکترون بود، ‏مشاهده شد که در جهتی متناظر با بار مثبت منحرف می‌شد. برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید.

تصویر نجومی روز کهکشان بیضوی NGC 1097

این تصویر مربوط به کهکشان NGC 1097 است که در فاصلع 5 میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی Fornax واقع است و به رنگ آبی دیده می شود بازوهای مارپیچی آن مسئول ستاره سازی هستند.یک سیاهچاله عظیم با جرم 100 میلیون برابر خورشید در مرکز آن وجود دارد که حلقه ای از مناطقی که با استفاده از گرد و غبار مشغول ستاره سازی هستند نیز به دور آن وجود دارد که با استفاده از هیدروژن یونیزه شده مشغول ستاره سازی هستند..جت های نوری نیز به دور سیاهچاله دیده می شود.جت های نوری شامل ستاره هایی است که نمی توانند گاز هیدروژن را تشخیص بدند.این کهکشان در طول 11 سال سه انفجار ابرنواختری را تحربه کرده است.مناطق بیرونی و بازوهای مارپیچی نیز به رنگ آبی دیده می شود که شامل ستاره های پیرتر است.

آتش بازی تمام عیار در کهکشان مارپیچی NGC 6946

این کهکشان مارپیچی بنام NGC 6946 در فاصله 22 میلیون سال نوری از زمین واقع شده و در سال 1798 توسط ویلیام هرشل ستاره شناس انگلیسی کشف شده این کهکشان در یک صد سال گذشته شاهد یک آتش بازی تمام عیار بوده و هشت انفجار ابرنواختری در امتداد بازوهای مارپیچی آن رخ داده است. علاوه بر آن این کهکشان ده میلیارد سال عمر دارد و هر روز ستاره های جدید در آن متولد می شوند.این تصویر جدید از این کهکشان با استفاده از تلسکوپ اشعه ایکس چاندرا گرفته شده است.

تصویر نجومی روز شکلگیری ستارگان در کهکشان M83

این تصویر در ماه اوت سال 2009 از نمای نزدیک از کهکشان M83 گرفته شده است و در این کهکشان هزاران ستاره در حال شکلگیری هستند قسمت های قرمز رنگ شامل ستاره های بسیار جوان و پر انرژی و قسمت های آبی رنگ شامل ستاره های کمی پیر تر هستند این کهکشان سرعت تولید ستاره بیشتری نسبت به راه شیری ما را دارد.در امتداد قسمت های گرد و غبار خوشه های قرمز رنگ قرار دارند که در آنها ستاره های نوپا در حال انفجار از پیله گرد و غبار و تولید گاز هیدروژن مایل به قرمز هستند.بادهای ستاره ای نیز به این قسمت ها ضربه می زنند.
قسمت های آبی رنگ که ستاره های کمی پیرتر در آن واقع شده است شامل ستاره هایی با طول عمر 1 تا 10 میلیون سال می باشد.در تصویر نیز بقایای 60 انفجار ابرنواختری نیز قابل مشاهده است که باعث انتشار بسیاری از عناصر سنگین در این کهکشان توسط این ستاره های پدر می شود.این کهکشان در فاصله 15 میلیون سال نوری دور واقع در صورت فلکی هیدرا قرار دارد.

کشف یک سنگواره به شکل یک مارمولک در مریخ(صحت این مطلب نیازمند تحقیقات بیشتر است)

در ماه مه یک وبلاگ نویس ادعا کرد که یک شی مرموز شبیه به یک مارمولک را در میان آرشیو تصاویر ناسا از مریخ یافته است.تصویر متعلق به یک تخته سنگ است که بسیار به یک مارمولک شباهت دارد شاید تخته سنگ مربوط به جسد یک جانور در این سیاره است که بعد از مرگ توسط گرد و غبار و باد بصورت مجسمه سنگی در آمده است.دانشمندان می گوید امکان وجود حیات در مریخ نیازمند برسی بیشتر است و معتقد هستند اگر مقداری آب در سطح این سیاره وجود داشته باشد امکان پدید آمدن چنین جاندارانی در بیابان های مریخ وجود دارد.

لینک انگلیسی مطلب

چند ویژگی شگفت انگیز سیاهچاله ها + شعاع شوارتسشیلد

یک سیاهچاله قسمتی از فضا است که در آن گرانش ماهیت بسیار بزرگی دارد و باعث می شود هیچ چیزی قدرت فرار از آن را نداشته باشد.
در قرن 18 جان میشل پیر سیمسون برای اولین بار اشیا گسترده ای را پیش بینی کرد که بخاطر جرم گسترده آنها هیچ چیز توانایی فرار از آنها را ندارد.
کارل شوارتسشیلد در 1916 اولین خصوصیات را برای یک سیاهچاله بر اساس نظریات نسبیت عام انشتین پیش بینی کرد و این کار او بعنوان شعاع شوارتسشیلد شناخته شد.این شعاع از مرکز جسم یک شی شناخته می شود و هنگامی که شعاع یک جسم هم اندازه یا کمتر از آن است جسم متراکم می شود و تشکیل سیاهچاله را می دهد این شعاع امروزه به افق رویداد معروف است.این شعاع برای خورشید نسبت حدود 2 مایل و برای زمین حدود 9 میلی متر است و اگر بیشتر از آن فشرده شوند تبدیل به یک سیاهچاله می شوند.سیاهچاله ها و ستاره های نترونی و کوتوله های سفید عموما وقتی تشکیل می شوند که یک ستاره عظیم فرو بریزد و یکی از این سه حالت رخ دهد.
1-چرا نور نمی تواند از یک سیاهچاله فرار کند؟تصور کنید توپی را به فضا می اندازید و توپ نمی تواند از جاذبه زمین فرار کند چون سرعت آن کمتر از مقداری است که جاذبه زمین را ترک کند ولی نور در هنگام گریز از این میدان گرانشی به قدری نیرو از دست می دهد که نمی تواند آن را ترک کند و فتون های نور عملا طول موج خود را از دست می دهند.
2-سیاهچاله ها دارای یک مرکزی هستند که دارای یک انحنای بینهایت است و تمام قوانین فیزیک در آنجا شکسته می شود.این مرکز با محاسبات ریاضی بدست آمده است.
3-از آنچا که سرعت آن از سرعت فرار نور بیشتر است معلوم نیست در داخل افق رویداد و در مرکز سیاهچاله چه اتفاقی می افتد.چون که سیاهچاله به هیچ اطلاعاتی اجازه خروج از خود را نمی دهد.
4-با توجه به قوانین و محاسبات ریاضی تمامی قوانین فیزیکی در داخل افق رویداد سیاهچاله از کار می افتد.
5-اگر خورشید هم تبدیل به یک سیاهچاله شود زمین با توجه به وزن و افق رویدادی که ممکن است داشته باشد مکیده نمی شود زیرا در افق رویداد آن قرار نمی گیرد ولی به دلیل نبود نور فقط موجودات فتو سنتز کننده قادر به ادامه حیات خواهند بود.
6-از آنجایی که سیاه چاله ها قابل رویت نیستند چون نوری از خود ساطع نمی کنند مشاهده و مطالعه آنها با استفاده از اشعه ایکس و فعل و انفعالات گرانشی صورت می گیرد.

افق رویداد  از ویکی پدیا دانشنامه آزاد(به انگلیسی: Event horizon)‏ در نسبیت عام، منطقه‌ای از فضازمان است که در آنجا تمام مرزهای فضا به شدت تحت تأثیر سیاه‌چاله است و اگر جسمی وارد این ناحیه شود، سرانجام بروی تکینگی سیاهچاله سقوط می‌کند. افق رویداد قسمتی از تقسیم بندی مناطق خارجی سیاهچاله هاست.

اگر یک سیاه‌چاله حرکت مداری داشته باشد، آغاز به کشیدن فضا-زمان به دور افق رویداد می‌کند. این گردش فضا به دور افق رویداد را کارکُره (ergosphere) می‌گویند و شکل بیضوی دارد.برای مطالعه ادامه از ویکی پدیا کلیک کنید.

شعاع شوارتزشیلد از ویکی پدیا دانشنامه آزاد شعاعی است که بر طبق معادلات متریک برای سیاهچالهها تعیین می‌شود.شعاع شوارتزیلد(به انگلیسی: Schwarzschild radius)‏ نام شعاعی در فیزیک است که تمام اجسامی که در آن وارد می‌شوند در یک نقطه جمع می‌شوند با هر جرمی به نقطه نقطه تکینگیگفته می‌شود.به منطقه‌ای با شعاع شوارتزیلد افق رویداد گفته می‌شود برای مطالعه ادامه از ویکی پدیا کلیک کنید

تصویر نجومی روز کهکشان حلقوی NGC 660

تصویر مربوط به کهکشان حلقوی NGC 660 ، اسیر با برج جوزا است این کهکشان دارای دو قطب و لایه چرخانی از گاز در قسمت های بیرونی است.این کهکشان در فاصله 20 میلیون سال نوری از ما قرار دارد و بعنوان یکی از کهکشان های حلقوی دارای قطب شناخته می شود.کشش گرانشی شدید کهکشان باعث تعامل گرانشی این کهکشان با کهکشان های بیرونی و در نتیجه جذب شدید مواد از بیرون و بزرگ تر شدن کهکشان می شود.قطر حلقه این کهکشان اندازه ای حدود 50،000 سال نوری را دارا می باشد..قسمتهای قرمز رنگ ستارگان جوان و قسمت های زرد رنگ شامل گرد و غبار کهکشان می باشد.

ابرنواختر کهکشان مارپیچی NGC 6984

تصویر متعلق به کهکشان مارپیچی NGC 6984 است که سال گذشته میزبان یک انفجار ابرنواختری بنام SN 2012im بود که در مرکز تصویر مشاهده می شود.این تصویر در 19 اوت 2013 گرفته شده است و انفجار ابر نواختری که در مرکز تصویر مشاهده می شود ناشی از فروپاشی هسته یک ستاره عظیم بوده است.این ابر نواختر از نوع ابر نواختر IC است زیرا در نتیجه واپاشی هسته هیدروژن به لایه های بیرونی نشت کرده است.
زمانی که یک ستاره در مراحل پایانی عمر خود است ممکن است در اثر فرو ریزی هسته آن یک انفجار عظیم که منجر به نشت مواد از ستاره به بیرون است رخ دهد.
ابرنواخترهای نوع Ib و Ic فقط در بازوهای کهکشان‌های مارپیچی رخ می‌دهند. هر دو گونه نشانه‌هایی از اکسیژن ،منیزیم و کلسیم بعد از حداکثر نورانیت در طیفشان دارند. علاوه بر آن ابرنواخترهای گونه Ib در نزدیکی حداکثر نورانیت نشانه‌هایی از وجود هلیم در طیفشان دارند. منحنی نوری هر دو گونه Ib و Ic مانند گونه Ia می‌باشد، ولی با این تفاوت که در زمان حداکثر درخشندگی آن‌ها، درخشندگی آنها کمتر از نور ابرنواخترهای گونه Ia می‌شود. دو گونه‌ی Ib و Ic معمولاً چشمه‌ی امواج رادیویی هم می‌باشند، در حالی که ابرنواخترهای Ia دارای چنین خاصیتی نیستند. تصور بر این است که ابرنواخترهای گونه Ib و Ic ناشی از انفجار در ستارگان پرجرمی باشند که محتوای هیدروژنی شان به اتمام رسیده و در گونهٔ Ic محتوای هلیومی نیز به اتمام رسیده باشد.

زمانی که اولین سیاهچاله ها متولد شدند!

بسیاری از کهکشان ها از جمله کهکشان راه شری خودمان مامن سیاهچاله های عظیمی از یک تا ده میلیون تا ده میلیارد برابر اندازه خورشید ما هستند..اعتقاد بر این است که ابرهای گازی مسئول رشد سیاهچاله ها هستند و با خوردن ستارگان و سیارت بزرگتر می شوند.قبلا عقیده بر این بود که سیاهچاله ها از 2 تا 4 میلیارد سال بعد از تولد کیهان زاده شده اند ولی هم اکنون مشاهدات با عظیم ترین تلسکوپ جهان در هاوایی رقم 1.2 میلیارد سال بعد از تولد کیهان را تایید می کند بعضی از ستاره شناسان نیز رقم 400 میلیون تا 800 میلیون سال را پیشبینی می کنند. در آن زمان سیاهچاله ها در حال رشد بسیار سریع بوده اند و جرمی بین 100 تا 1000 برابر خورشید را داشتند ولی با گذشت زمان بزرگتر و بزرگتر شدند.محققان می گویند سیاهچاله های اولیه پیشگامان سیاهچاله های امروزی بودند وبی با تغذیه از موج زمینه کیهانی cosmic background Radiation ها بزرگتر شده اند.

سیگنال های دریافتی کپلر فصل جدیدی در جست و جوی سیارات نزدیک گشود.

دانشمندان از سرار جهان که هفته قبل در ناسا جمع شده بودند یافته های جدید کاوشگر کپلر را مورد بحث قرار دادند ایت یافته ها شامل 833 سیاره جدید برای کاندید شدن بعنوان سیاره نزدیک بود که ده تای آنها اندازه ای کمتر از دو برابر زمین داشتند و در حال چرخش در منطقه قابل سکونت بودند.که مشخص شد محدوده فاصله آنها با ستاره مورد نظرشان درجه سیاره را برای تشکیل آب مایه فراهم می کند.دانشمندان مشغول ترسیم سیاره ها به وسیله تلسکوپ شدند و مشخص شد سیاره K2 بیشتر از بقیه سیارات پتانسل لازم را دارد آنها ده ها شاید صدها سیاره را با چرخش دایره ای مناسب به دور ستاره های کوچک یافتند.
در کنفرانسی که دوسال قبل برگزار شد تایید شد که کپلر 22 کاندید اولین ناحیه قابل سکونت است.داده های جدید کپلر نشان می دهد بیشتر ستاره ها در کهکشان ما حدقلا یک سیاره دارند.این پیشنهاد داده می شود که تعداد زیادی از ستاره ها در آسمان شب پذیرای سیستم های سیاره ای هستند شاید مثل منظومه شمسی ما....
اهمیت ماموریت کپلر این بود که ستاره های اخترفیزیکی و سیارات دوتایی با حضور 400 دانشمند از 300 کشور به طور مصور در آمد.در دو سال اول کپلر بیشتر از 3500 سیاره بالقوه مناسب را ظاهر کرد.بر طبق آخرین برسی ها 29 درصد از 3538 ستاره کاندید سیارات نزدیک باشند.78 در صد از سیارات هم اندازه زمین بر اساس مشاهدات 2009 تا 2012 به دست آمد مشاهدات نشان داد تمایل سیارت کوچکتر برای حیات بیشتر است.
یک برسی آماری نشان داد پنج ستاره مانند خورشید سیاراتی بیشتر از دو برابر زمین را دارند که به دورشان در محیط حرارتی می چرخند.همچنین برسی ها نشان داد که ستاره ها امواج صوتی ناشی از سوختن از زیرشان تولید می کنند.که این نیز ناشی از زمین لرزه هایی است که از فعل و انفعالات داخلی ستاره حاصل می شود.
ستاره ها از قطعات کیهانی ساخته شده اند که تکامل کیهان را محیا می کنند.برای مطالعه ستاره ها کاوش های بسیار دقیق لازم است.کپلر به ما امکان مشاهده هزاران ستاره را داده است که یک حرکت انقلابی در دنیای علم است.ماموریت کپلر تشخیص درصد ستاره های مانند خورشید است که سیارات هم اندازه و هم درجه زمین به دور انها می چرخند برای چهار سال کپلر بیش از 150000 ستاره را اندازه گیری نمود یعنی هر سی دقیقه یکی.برسی داده های یک سال از کپلر هنوز ادامه دارد و مورد تجزیه و تحلیل است.

کیهان ما از قطعات غیرقابل تقسیم ساخته شده است.

آغاز کیهان نباید مثل انفجار بزرگ شبیه سازی شود ولی بسیار شبیه به آب یخ زده درون شخ باید باشد.برطبق یافته های یک تیم فیزیک تئوریک از دانشگاه ملبورن و RMIT در سال 2012 می تواند انقلابی در دانسته.
های ما از طبیعت کیهان باشد.و آن را می توان در شکافها و ترکهای رایج در کریستال ها یافت.
البرت انشتین فرض کرد که فضا و زمان به آرامی ادامه و جریان خواهد داشت اما حالا عقیده این است که فرضیه نمی تواند در مقادیر بسیار کوچک صحیح باشد.رهبر مطالعات در دانشگاه ملبورن گفت:یک تئوری جدید بنام جاذبه کوانتمی پیشنهاد می دهد که فضا از بلوک های غیرقابل تقسیم درست شده است مانند اتم های کوچک.این قطعات جدایی ناپذیر را می توان مانند پیکسل های یک عکس در یک تصویر فرض کرد.کش مکش بین این قطعات کوچکتر از فضا بسیار موچک است و مشاهده مستقیم آنها غیرممکن است.
فرض کنید کیهان اولیه مانند یک مایع آغاز شد و سپس جهان سرد بود.کریستال ها در فضا و زمانی که ما امروز می بینیم وجود داشتند.تئوری این است که کیهان بسیار از مقداری که ما تشخیص می دهیم سردتر بود که ترکها در کریستال ها توانستند شکل بگیرند.زمانی که آب در درون یه قرار داشته.
محققین RMIT با معاونت پروفسور اندرو گرین تری اعلام کردند:تعدادی از این کاستی های نیرو شده قابل مشاهده است.نور و سایر ذرات می توانند به دام بیفتند یا از این نقص ها منتشر شوند و آنجا تئوری ها از این ذرات تشخیص داده می شوند.این کشمکش ها در پس زمینه باعث مشاهده دقیق و مطلق می شود.شامل گم شدن تصویر برداری و تاثیراتی مانند لنزهای گرانشی.این تیم مقداری از این افکت ها را محاسبه کرده است اگر پیش بینی های تجربی آنها صحیح باشد سوالی که فضا از دود آغاز شده یا از یک توده غیر قابل تقسیم برای همیشه قابل حل خواهد بود.

میدان های مغناطیسی قوی سپر ابر گازی غول پیکر هنگام برخورد آن با کهکشان راه شیری می شوند.

جریانی از گاز هیدروژن وجود دارد که از برخورد با منظومه شمسی جلوگیری می کند.ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ بین المللی بنیاد Kral G و جانسکی یک میدان مغناطیسی عمیق در داخل یک ابر کشف کردند که آن را در طول غوطه ور شدن شهاب سنگ ها در داخل دیسکی از کهکشان ما محافظت می کند.

این کشف می تواند توضیح دهد که چگونهه سرعت بالای ابرها چگونه در طول ادغام آنها با دیسک های کهکشانی ثابت می ماند. و کجا آنها سوخت پاکیزه را برای تولید ستاره های جدید فراهم می کنند.
در حال حاظر ابر اسمیت در حال برخورد با منظومه شمسی است و فاصله ای بیشتر از 150 مایل بر هر ثانیه برای برخورد پیش بینی می شود که حداکثر سی میلیون سال طول می کشد.زمانی که آن اتفاق بیفتد ستاره شناسان اعتقاد دارند آن عازم انفجار های دیدنی از شکل گیری ستارگان خواهد شد.ولی اول باید آن را از طریق کج شدن هاله نجات دهد یا اتمسفر گرم آن به گازهای اطراف منظومه شمسی ادغام شوند.
یک میلیون نرجه بیشتر از دمای کیهان باید هیدروژن های ابرها را قبل از اینکه در دریسک ها تجمع کنند از بین ببرد.جایی که بیشتر ستاره ها شکل می گیرندمشاهدات جدید این ابرها را در حال باریک شدن می بیند اما یک میدان مغناطیسی محافظت کننده ابر را کمک می کند تا از فرو رفتن نجات پیدا کند.
صدها بسته HVC در اطراف کهکشان ما وجود دارند ولی به ندرت به دور آن می چرخند.رهبر مطالعات معتقد است که HVC ها خودشان بلوک های کهکشان ما را می سازند یا باقیمانده های یک کهکشان نزدیک را که که میلیاردها سال قبل بوده ترشح می کنند.
از توده های بزرگ گاز HVC ها را بسیار نازک می سازد و شبیه سازی های کامپیوتری پیشبینی می کند که ضرورت ایجاد می کند ک حاله ها از غوطه ور شدن آنها درون دیسک های کهکشان راه شیری جلوگیری می کند.
ما راه بسیار دراز و سختی برای فهمیدن اینکه HVC چگونه دیسک های کیهانی را بزرگتر می کند داریم ولی دلیل خوبی برای باور کردن میدان های مغناطیسی که می توانند از سوختن آنها درون هاله ها مانند شهاب سنگی که از اتمسفر زمین عبور کرده و در حال سوختن است جلوگیری می کند.
با وجود بهترین شواهد برای وجود میدان مغناطیسی درون HVC منشا میدان ابر اسمید هنوز یک راز باقی مانده.میدانی که ما مشاهده کردیم حالا بسیار بزرگ هست و در موقعیت کنونی جایی که ابر شکل می گیرد وجود دارد.میدان حالا با حرکت ابر از طریق هاله مغناطیسی تر شده است.
تحقیقات اولیه نشان می دهد ابر اسمید از یک تکه که شدن از طریق دیسک کهکشان ما نجات یافته و حدود 8000 سال نوری از دیسک دوباره وارد شده است.

ابر اسمیت از لحاظ سرعت ابرها منحصر به فرد است برای اینکه بطور بسیار واضح در تعامل و ادغام با کهکشان راه شیری قرار دارد.و یکی از ستاره شناسان گفت ستاره های دنباله دار تاثیر آن بر راه شیری را نشان می دهند.
در حالی که ابر اسمیت عاری از ستاره است تنها راه مشاهده آن با تلسکوپ های رادیویی پیچیده حساس است مانند GBT است که می توانند انتشار ضعیف از نیترال های هیدروژن را شخیص دهند.اگر این ابر با چشم غیر مسلح قابل مشاهده بود بیشتر آسمان راه شیری را می پوشاند.
زمانی که  آن در نهایت ادغام با راه شیری بود حلقه های روشن از ستارگان که مثل خورشید ما بودند را ایجاد کرد.
راه شیری با طبیعت متغیر مشاهده می شود.شامل توده ها و در حالی که در تعامل با ستارگان مانند خورشید است و این فرآیند از حالا ادامه خواهد داشت.
پی نوشت :HVC مخفف گلمه High Velocity Clouds به معنای ابرهای با سرعت بالا هست...