قورباغه شیشه‌ای

تصاویر متعلق به جانداری بنام قورباغه شیشه ای است که بعلت شفافیت بدنش اعضای بدن آن مانند قلب و کبد و ... دیده می شوند و شناسایی این جانداران روی برگ درختان اغلب مشکل است بر اساس گزارش نشنال جغرافیا اندازه این قورباغه بین 3 تا 7.5 سانتی متر است و در ونزوئلا مشاهده شده که گاهی این قورباغه ها نوزادان خود را نیز می خورند.

این جاندار قادر است برای در امان ماندن از خطرات محیط به سرعت خود را با محیط همرنگ کند.در طول فصل تولید مثل آنها در امتداد رودخانه ها و نهرها زندگی می کنند نوع ماده این جانور در میان درختان و سبزه‌های کنار رودخانه‌ها تخمگذاری می‌کند و معمولا جنس ماده جنس نر را باعلائمی بطرف خود فرا می خواند و در هنگام جفتگیری جنس نر اندکی روی جنس ماده قرار می گیرد و در هر بار 20 تا 30 تخم می ریزد.

 تاکنون 60 گونه از این جاندار شناسایی شده اند و ساکن مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جنگل مرطوب هستند.زیستگاهای این جاندار اغلب در کشورهای بلیز، کاستاریکا، کلمبیا، گواتمالا، هندوراس، مکزیک و پاناما قرار دارد 
جنس نر نیز شبها در میان برگ ها بدنبال شکار و جفت می گردند.و جانداری است که اغلب در شبها فعال است و جنس نر برای خود قلمرویی تعین می کند که اگر نرهای دیگر وارد آن شوند ابتدا با صدایی سعی می کند به او هشدار دهد و چنان که نر مهاجم از قلمرو او دور نشد به او حمله می کند.این قورباغه به راحتی می تواند سر خود را به دو طرف بچرخاند که توانایی مطلوبی برای جاندار محسوب می شود.

این جانداران در میان درختان و گیاهان جنگل های کوهستانی مرطوب در آمریکای مرکزی و جنوبی زندگی می کنند.این قورباغه اغلب از بندپایان کوچک و مگس ها، عنکبوت ها و سایر بی مهرگان کوچک و گیاهان تغذیه می کند.

دو ویدئو کوتاه در باره قورباغه شیشه ای

هشت راز بزرگ فیزیک

با تشکر از صفحه فیس بوک Big bang بیگ بنگ
و آقای اسماعيل جوكار
اکتشافات غیرمنتظره قرن گذشته، اسرار بسیاری را در مورد مبدأ کیهان آشکار کرده است. اما هنوز هم رازهای بزرگی ناگشوده باقی مانده که گشودن آنها برای اخترشناسان سال‌ها طول خواهد کشید.
اینک می‌خواهیم ببینیم مهمترین اسرار ناگشوده کیهان که پیش روی انسان امروز قرار دارند، کدامند. رازهایی که حاصل یک قرن چالش فکری بشر بوده و هنوز راهی طولانی برای گشودن آنها در پیش است...
1) راز اول؛ جهان چند بعدی است

شاید تصور کنید که بیرون آوردن یک خرگوش از داخل یک کلاه خالی فقط کار شعبده‌بازان است، اما شاید چنین نباشد. به عنوان مثال، تصور ما بر این است که در جهانی سه بعدی زندگی می کنیم، ولی شاید این پنداری نادرست باشد. فیزیکدان ها تاکنون رفتار جهان را با کمک چهار بعد تبیین می کردند؛ سه بعد مکانی و یک بعد زمانی. این مدل آنها را در تبیین بسیاری از پدیده های جهان از انحنای نور در نزدیکی خورشید گرفته تا چگونگی پیدایش سیاهچاله‌ها یاری می‌بخشید. اما اینک فیزیکدان‌ها بر این باورند که ابعاد مکانی جهان بیش از سه بعد است.
این ایده برای اولین بار از شدت نسبی نیروهای بنیادین جهان سرچشمه گرفت. مساله این بود که هیچکس نمی‌دانست چرا نیروی گرانش تا این حد از سه نیروی دیگر طبیعت یعنی نیروهای الکترومغناطیسی، قوی و ضعیف هسته‌ای، ضعیف‌تر است. اما اخیراً دو فیزیکدان به نام های لیزا راندال از موسسه فناوری ماساچوست و رامان ساندروم از دانشگاه جان هاپکینز در مریلند آمریکا توضیحی برای این مسأله ارایه کرده‌اند. بر اساس این توضیح، ما در یک جهان چهار بعدی زندگی می‌کنیم، اما ذرات گراویتون که حامل نیروی گرانشی هستند در جهان چهار بعدی دیگری متفاوت از جهان ما به سر می‌برند. این دو جهان (جهان ما و جهان آنها) در فاصله اندکی نسبت به همدیگر در بعد پنجم هستی واقعند و وجود همین فاصله است که سبب افت شدت نیروی گرانشی می‌شود.
متخصصان نظریه ریسمان‌ها از این هم فراتر می‌روند. آنها تمامی نیروهای بنیادین فیزیک را در قالب یک مدل 11 بعدی از جهان وحدت می‌بخشند. در این مدل، ذرات بنیادی در واقع، ریسمان‌هایی بسیار کوچک هستند که نوسان می‌کنند. اما حتی خوش‌بین‌ترین متخصصان نظریه ریسمان هم کشف این ریسمان‌ها را در آینده‌یی نزدیک تقریباً غیرممکن می‌دانند. بنابر نظریه مزبور، این ریسمان‌ها یکصد میلیون میلیارد مرتبه کوچک‌تر از کوچک‌ترین ذرات زیراتمی ایجاد شده توسط قدرتمندترین شتاب‌دهنده‌های موجود هستند.
اما احتمالاً آزمایشاتی که در آینده‌یی نزدیک صورت خواهد گرفت، از نشانه‌های بعد پنجم پرده‌برداری خواهد کرد.

2) راز دوم؛ جهان چگونه پدید آمد

کیهان شناسان همگی براین مساله توافق دارند که جهان در رویدادی منحصر به فرد بین 13 تا 14 میلیارد سال پیش به وجود آمد. در طول یک میکروثانیه اول پس از پیدایش، جهان مخلوطی از کوارک‌ها و سایر ذرات عجیب با دمایی فراتر از حد تصور بود. با پایین‌تر آمدن دما، کوارک‌ها گردهم آمده و ذراتی نظیر پروتون‌ها، نوترون‌ها و سایر هادرون‌ها را تشکیل دادند. وقتی فقط یک ثانیه از پیدایش جهان گذشته بود، تنها ذرات به جا مانده در جهان نوترون‌ها، پروتون‌ها، فوتون‌ها و نوترینوها بودند. در مدت 200 ثانیه بعدی، وقوع مجموعه‌یی از واکنش‌های هسته‌ای به ایجاد سه عنصر سبک موجود در جهان منجر شد.
امواج صوتی حاصل از پژواک مهبانگ همانند امواج سطح یک دریاچه در میان ماده فوق‌العاده گرم و چگال جهان اولیه منتشر شد. انبوهی از الکترون‌ها که توسط پروتون‌های با بار مثبت جذب می‌شدند، در این ارتعاش‌های کیهانی سهیم شده و نقش ایفا کردند. بدین ترتیب 380 هزار سال از عمر جهان گذشت. در این زمان دما آنقدر پایین آمده بود که اتم ها بتوانند شکل بگیرند. بنابراین جهان ناگهان شفاف شد و فوتون‌ها آزاد شدند. فوتون‌های آزاد شده، آثار افت و خیزهای دما و چگالی جهان اولیه را به شکل الگوهایی از تغییر شدت، با خود حمل کردند. اخترشناسان این تابش را که برای نخستین بار توسط پنزیاس و ویلسون مشاهده شد، تابش زمینه میکروموج کیهانی می نامند.
هنگامی که اخترشناسان، تلسکوپ‌های میکروموجی خود را به هر سو از آسمان نشانه می‌روند با تابشی با شدت تقریباً یکسان مواجه می‌شوند (بیشترین افت و خیزهای مشاهده شده در تابش زمینه میکروموج کیهانی فقط به اندازه یک در 100 هزار است). اما چگونه ممکن است انفجار اولیه پیدایش جهان، چنین آثار یکنواختی به وجود آورده باشد؟ گویی تمامی بخش‌های جهان اولیه با همدیگر در ارتباط بوده‌اند. اما این چگونه ممکن است؟ آلن گاث که سرگرم اندیشیدن به این مساله بود، به پاسخی شگفت‌انگیز دست یافت؛ آیا ممکن است تمامی جهان از حبابی بسیار گرم و فوق العاده همگن ایجاد شده و با چنان سرعتی منبسط شده باشد که فرصتی برای تغییر نداشته است؟ این نظریه که به نظریه‌ي تورمی شهرت یافت، نه تنها یکنواختی بسیار بالای تابش زمینه کیهانی را توضیح می‌دهد، بلکه علت همان عدم یکنواختی‌های بسیار اندک را نیز تبیین می‌کند. بنابر نظریه تورمی گات، این عدم یکنواختی‌ها ناشی از افت و خیزهای کوانتومی در حین تورم جهان بوده است.
اینک کیهان‌شناسان در کلیت این مساله توافق دارند که افت و خیزهای کوچک در جهان اولیه، توسط نیروی گرانش تقویت شده و نهایتاً به پیدایش ساختارهای بزرگ مقیاس جهان که امروزه می‌بینیم (نظیر کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی) منجر شده است. اما جزییات مسأله، هنوز روشن نیست. نظریه تورمی گاث حتی یک پیش‌بینی قابل آزمودن نیز دارد. مطابق این نظریه، یک جهان حبابی که دچار تورم شده، باید در مقیاس های کیهان‌شناختی، تخت به نظر برسد. تخت بودن جهان به این معنی است که دو خط موازی حتی اگر در تمامی جهان امتداد داشته باشند، هیچ گاه همدیگر را قطع نخواهند کرد.
در سال های اخیر، اخترشناسان، بارها با اندازه‌گیری ابعاد زاویه‌یی افت و خیزهای تابش میکروموج کیهانی، نظریه آلن گاث را در معرض آزمون گذاشته اند و هر بار به این نتیجه رسیده اند که جهان، تخت است.
اما با این حال هنوز هیچکس نمی‌داند چه عاملی منجر به تورم جهان شد. فیزیکدان‌ها مدل‌های تورمی متعددی را برای توصیف جهان تورمی پیشنهاد کرده‌اند اما اغلب راه حل‌های پیشنهادی، تنها راه حل‌هایی ریاضی بوده که هیچ مبنای فیزیکی ندارند. ادوارد کلب ، اخترفیزیکدانی از آزمایشگاه ملی شتاب‌دهنده فرمی در این باره می گوید؛ در واقع تمامی نظریات تورمی موجود، به نوعی اثبات می‌کنند که ما هنوز نظریه مناسبی در این زمینه نداریم.

3) راز سوم؛ چرا جهان از ماده ساخته شده است

اگر جهان کاملاً متقارن بود، نه سیاره یی در آن به وجود می آمد و نه انسانی چرا که در آن صورت در لحظات آغازین آفرینش، تعدادی مساوی از ذرات و پاد ذرات به وجود می آمد و این ذرات و پادذرات، به سرعت با همدیگر برخورد کرده و به فوتون های نور تبدیل می شدند. چنین جهانی مملو از تابش بود اما هیچ اتمی در آن وجود نداشت. اما نکته عجیب در آن است که در جهان ما عملاً هیچ پاد ذره یی وجود ندارد. توضیح چرایی این امر برای نظریه پردازان، کاری دشوار است. بنابر نظریه آلن گات، فرآیند تورم جهان باید منجر به ایجاد مقادیری مساوی از ماده و پادماده در جهان شده باشد. بنابراین سوال این است که ذرات پادماده کجا غیب شده اند؟
یک احتمال آن است که پادماده از بین نرفته باشد و هنوز هم در بخش بسیار دوری از جهان که قابل مشاهده نیست، وجود داشته باشد. در این صورت ممکن است در بخش های دوردست جهان، پادکهکشان هایی وجود داشته باشند و پادانسان هایی در این پادکهکشان ها زندگی کنند. اما این مساله، خود منجر به نتایج عجیب و غریب دیگری می شود که هیچ کدام تاکنون مشاهده نشده است.
احتمال دیگر آن است که قوانین فیزیک به گونه یی به نفع ماده باشد که در آغاز، ذرات بیشتری نسبت به پادذرات در جهان ایجاد شده باشد. در این صورت، آنچه امروزه در جهان می بینیم، چیزی نیست جز همان ذرات اضافی (مابقی ذرات و پادذرات، همدیگر را نابود کرده اند).
در اواسط دهه 1960، دو فیزیکدان به نام های جیمز کرونین و وال فیچ توسط آزمایشی نشان دادند که در حدود 0/2 درصد از واپاشی نوعی از ذرات بنیادی، تقارن را نقض می کند. همه از نتایج این آزمایش شگفت زده شدند. کیهان شناسان در همان زمان اعلام کردند نتایج مزبور ممکن است علت باقی ماندن ماده در جهان را توضیح دهد. اما هنوز هم سوالات بسیاری در مورد این مساله، بی پاسخ مانده است.

4) راز چهارم؛ کهکشان ها چگونه شکل گرفتند

پروتون ها و نوترون ها (که مجموعاً باریون نام دارند) در جهان اولیه تحت تاثیر گرانش خود به شکل گروه گروه گرد هم آمدند و همین امر منجر به افزایش دمای آنها شد. در این حال باریون های پرانرژی دیگری که در زمینه آنها در حال حرکت بودند، با برخورد به این توده ها، انرژی از دست داده و گرفتار نیروی جاذبه آنها شدند. بدین ترتیب خوشه های کهکشانی به آرامی و به شکل تارهای عنکبوتی در سرتاسر کیهان شکل گرفته و بافته شد.
هرچند نقشه های سه بعدی تهیه شده از کهکشان ها مدل مزبور را تایید می کنند اما درک جزییات این مدل، فوق العاده دشوار است. آیا فرآیند برخورد کهکشان های مارپیچی با همدیگر منجر به شکل گیری کهکشان های بیضوی می شود؟ اگر چنین است پس چرا زنجیره کهکشان های مارپیچی و بیضوی هریک از الگوی متفاوتی در ساختار حبابی جهان تبعیت می کند؟ پاسخ به این پرسش ها نیازمند زمانی طولانی است، چرا که اندازه گیری فاصله کهکشان ها کاری بسیار زمان بر است. اکنون گروهی از اخترشناسان مشغول ترسیم نقشه یی سه بعدی از چگونگی توزیع یک میلیون کهکشان در جهان هستند. نتایج این تحقیق، ما را در گشودن راز چگونگی شکل گیری کهکشان ها یاری خواهد بخشید.

5) راز پنجم؛ ماده تاریک چیست؟

تمامی ستاره ها و کهکشان های جهان، مجموعاً تنها 0/5 درصد جرم کل جهان را تشکیل می دهند. حتی اگر جرم توده ابرهای نامریی را که به شکل اتمی در بخش های دوردست جهان شناورند به این عدد اضافه کنیم، به چیزی در حدود 4 درصد کل جرم جهان می رسیم. مابقی جرم جهان از ماده یی ناپیدا که اصطلاحاً ماده تاریک نامیده می شود و همین طور نوعی انرژی اسرارآمیز به نام انرژی تاریک تشکیل شده است. اگرچه ماده تاریک از دید مستقیم اخترشناسان پوشیده است، اما تاثیرات و نشانه های آن قابل آشکارسازی است. اینک اخترشناسان به کمک تاثیرات گرانشی این ماده ناپیدا بر روی نور ستارگان دوردست (خم کردن پرتوهای نوری) تخمین می زنند که ماده تاریک، چیزی در حدود 23 درصد جرم کل جهان را تشکیل می دهد. این ماده به شکل رشته هایی کیهانی بر سطوح حباب هایی با ابعادی در حدود صدها میلیون سال نوری منجمد شده است. شکل توزیع ماده تاریک در جهان نشان دهنده سرد بودن آن است و به همین علت نیز اغلب ماده تاریک سرد نامیده می شود. ماده تاریک به شکل هاله یی کهکشان ما و سایر کهکشان ها را دربرگرفته است و همین امر نشان می دهد که ذرات تشکیل دهنده آن یا اصلاً برهم کنشی با ذرات ماده معمولی ندارند یا برهم کنش بسیار ضعیفی دارند (در غیر این صورت باید در صفحه کهکشان جمع می شدند و نه در اطراف آن). برای اغلب ذرات این ماده عجیب و غریب، زمانی بیش از عمر کل جهان طول می کشد تا با یکی از ذرات ماده معمولی برخورد کنند.
فیزیکدان ها برای آشکارسازی این ذرات پنهان از نظر دو راهکار عمده را در پیش گرفته اند. در سناریوی اول، فرض بر آن است که ذرات و پادذرات ماده تاریک در مرکز خورشید یا مرکز کهکشان با همدیگر (و نه با ذرات ماده معمولی) برخورد می کنند. چنین برخوردی منجر به ایجاد ذرات جالب دیگری به نام نوترینو خواهد شد. بنابراین آشکارسازی نوترینوهای پیش بینی شده، دلیلی مبنی بر وجود ذرات ماده تاریک خواهد بود (نوترینوها توسط منابع دیگری نیز در جهان تولید می شوند که باید توسط روش های تجربی، آنها را از همدیگر تفکیک کرد). بدین منظور فیزیکدان ها دستگاه های بسیار بزرگ آشکارسازی نوترینوها را در اعماق آب های دریای مدیترانه و آدریاتیک و همین طور در زیر یخ های ضخیم قطب جنوب نصب کرده اند. این آشکارسازها قادر خواهند بود نور ضعیف حاصل از برهم کنش نوترینوها با مولکول های آب را ثبت کنند.

سناریوی دوم، مبتنی بر آشکار سازی مستقیم ذرات ماده تاریک توسط بلور ژرمانیم است. نمونه پیشرفته یی از این آزمایش در 740 متری زیر زمین در یک معدن آهن در مینه سوتای امریکا در حال انجام است. هیچ کدام از این آزمایش ها تاکنون موفق به آشکارسازی مستقیم ماده تاریک نشده اند.


6) راز ششم؛ آیا تمامی ماده شناخته شده جهان، در کهکشان ها جمع شده اند

تنها 10 درصد از ماده معمولی جهان (که اصطلاحاً ماده باریونی نامیده می شود) در ستاره ها جمع شده اند. اینک اخترشناسان با استفاده از نور اختروش ها (که در فاصله هایی بسیار دور از زمین واقعند و از سیاهچاله ها نیرو می گیرند) درصدد یافتن ماده باریونی بیشتری در جهان هستند. چنانچه نور اختروش ها در مسیر طولانی خود تا رسیدن به زمین از میان ماده باریونی گازی شکل عبور کند، اتم های گاز تاثیر خود را به شکل خطوط جذبی روی طیف نوری اختروش، نقش می زنند. اما اخترفیزیکدان ها تاکنون از این طریق، ماده باریونی اندکی را نسبت به آنچه تصور می کردند، یافته اند. پس تمام باریون ها کجا رفته اند؟

اغلب اخترفیزیکدان ها بر این باورند که آنها جایی نرفته اند، بلکه هنوز هم در اعماق فضا شناورند. اما طی میلیاردها سالی که از تشکیل این ابرهای باریونی می گذرد، برخورد اتم های تشکیل دهنده آنها با همدیگر دمای گاز را تا حدود یک میلیون درجه سانتیگراد افزایش داده است. از آنجایی که گاز در چنین دمایی نور چندانی را نه جذب می کند و نه تابش، آشکاری آن به این روش برای اخترشناسان، بسیار دشوار خواهد بود.
دیوید واینبرگ و همکارانش با به کارگیری تلسکوپ فضایی تابش X چاندرا سعی در یافتن شواهدی مبنی بر وجود گاز باریونی در هاله ماده تاریک (که کهکشان ها را دربر گرفته است) کرده اند. او اینک تا 90 درصد از یافتن نشانه های گاز باریونی در طیف جذبی تابش X مطمین است اما حصول اطمینان بیشتر، نیازمند زمان رصد طولانی تری خواهد بود.


7) راز هفتم؛ انرژی تاریک چیست

انرژی تاریک، پدیده اسرار آمیز و ناشناخته یی است که انبساط جهان را شتاب می بخشد. برای آنکه این انرژی، شتاب فعلی انبساط جهان را تامین کند، باید در حدود 73 درصد کل چگالی جهان را تشکیل دهد. اساسی ترین مساله در این مورد آن است که هیچ کس از ماهیت این انرژی که چنین نقش شگفت انگیزی ایفا می کند، اطلاعی ندارد. مایکل ترنر از دانشگاه شیکاگو می گوید؛ تنها کاری که تاکنون توانسته ایم در ارتباط با این پدیده انجام دهیم، صرفاً نام گذاری آن بوده است. این انرژی ممکن است از هیچ (خلأ) حاصل شده یا تاثیری از سایر ابعاد مکانی پنهان در هستی باشد. هرچند انرژی تاریک، نقش یک نیروی دافعه کیهانی نظیر ضدگرانش را ایفا می کند اما نمی توان آن را صرفاً یک نیرو به حساب آورد، چرا که این نیروی دافعه تابع ویژگی های ذرات مادی نبوده و مستقیماً روی فضا عمل می کند،


8) راز هشتم؛ چگالی جهان چقدر است

ماده موجود در جهان در برابر انبساط آن مقاومت می کند. بنابراین اگر انرژی تاریک وجود نداشت، انبساط جهان به تدریج متوقف شده و به انقباض تبدیل می شد و نهایتاً جهان درهم فرومی پاشید. اما انرژی تاریک با نیروی دافعه خود از این کار جلوگیری می کند. انرژی تاریک، مسبب شتاب گرفتن انبساط جهان است. بنابراین اگر چگالی انرژی تاریک، ثابت بوده یا حداقل مقدار مثبتی باقی بماند، در این صورت، انبساط جهان با سرعتی فزاینده ادامه خواهد یافت. اما این احتمال نیز وجود دارد که چگالی انرژی تاریک، ثابت نبوده و متغیر باشد و حتی ممکن است مقداری منفی پیدا کند که در آن صورت، جهان را به سوی فروپاشی خواهد برد. مارتین ریس ، اخترفیزیکدان دانشگاه کمبریج می گوید؛ اگر چگالی انرژی تاریک حتی به میزان اندکی منفی شود، می تواند منجر به فروپاشی تمامی جهان شود. اکنون ماهیت انرژی تاریک بر ما پوشیده است و بنابراین از سرنوشت جهان هم بی خبریم چرا که سرنوشت جهان، وابسته به انرژی تاریک است...

کشف گاز متان در مریخ و احتمال وجود نوعی حیات در این سیاره!

کاوشگر کنجکاوی ناسا در مریخ موفق به تشخیص وجود  گاز متان در این سیاره شد
اگر چه متان می تواند در اثر مکانیسم های زمینشناسی بوجود بیایید اما وجود آن را اغلب به ارگانیست های موجودات زنده نسبت داد این کشف الزاما وجود موجودات فضایی را در مریخ تایید نمی کند اما می تواند اشکال خاصی از حیات مانند حیات میکروبی را تایید بکند.

کاوشگر کنجکاوی ناسا دارای ابزارهایی برای تجزیه و تحلیل گازهای موجود در مریخ است.
اگر کاوشگر کنجکاوی موفق به کشف کربن در مریخ نشود با استفاده از ابزار های خود زمین را برای جست و جوی آن حفر می کند
مک کی یکی از کارشناسان ناسا اظهار داشت دانشمندان از سالها قبل وجود گاز متان را در سطح یک در هر یک میلیارد    پیشبینی می کردند او همچنین سابقه وجود گاز متان در مریخ را 300 سال اظهار کرد.

متان گاز حیاتی محسوب می شود   وکشف مقادیر عظیمی از آن می تواند وجود حیات در مریخ را اثبات کند 95 درصد جو زمین از متان تشکیل شده است

جهان ما در درون سیاهچاله یک جهان دیگر قرار گرفته است!

.

بر اساس مطالعات جدید پروفسور نیکود پاپلاوسکی جهان ما در درون یک سیاهچاله یک جهان دیگر قرار گرفته است او با استفاده از قوانین عمومی انشتین و و محاسبات خود اعلام کرد امکان دارد جهان ما در درون سیاهچاله یک جهان دیگر قرار گرفته باشد همچنین او گفت سیاهچاله مرکز کهکشان راه شیری یا سیاهچاله های دیگر می توانند پلی به جهان های دیگر باشنداو افزود با رسیدن چگالی یک سیاهچاله به بی نهایت در یک سیاهچاله رفتار فضا زمان اعلام می شود و پیچش موجود در فضا نیز به این علت است که ما در درون یک سیاهچاله قرار داریم!
او علت انبساط جهان و گسترش کائنات را نیز رسیدن چگالی سیاهچاله به بی نهایت اعلام کرد .
 پاپلاوسکی در مورد فرازمینیان نیز اشاره کرد که ما در درون یک سیاهچاله زندگی می کنیم اما موجودات فرا بیگانه در جهانهایی بالاتر از ما زندگی می کنند!او یکی از دلایل خود را بر این موضوع معطوف کرد که شروع جهان از یک نقطه بی نهایت کوچک با غلظت و جرم بی نهایت بود که با سرعت فوق العاده ای گسترش یافته است.در دهه های گذشته سوالاتی در مورد نقطه آغاز جهان مطرح شده است که جهان از کدام نقطه آغاز شده است ؟چه چیزی تورم اافسار گسیخته کیهانی را کنترل می کند؟منبع انرژی لازم برای گسترش جهان چیست؟ماده تاریک چیست؟شاید این نظریه بتواند جواب خوبی برای این سوالات را بیاورد!زیرا در درون یک سیاهچاله تمامی شرایط لازم برای این عمل محیا است.

همچنین او گفت از آنجایی که ستاره ها همیشه به دور سیاهچاله ها می چرخند در جهان بیش از 15،000 کهکشان در گوشه ای از جهان در جهت پاد ساعت گرد می چرخند که چرخش هندسی فضا زمان این کهکشان ها نیز می تواند تایید بر نظریه او باشد.

مطالب مرتبط از وبلاگ دوستان:

امکان وجود زندگی درون ابرسیاهچاله ها

سیاهچاله هایی روی زمین
این چیزیست که در نزدیکی یک سیاهچاله می بینید

سیر تکامل جمجمه ها از میمون تا انسان!

کشف سیاره ای از جنس الماس در نزدیکی زمین

ستاره شناسان سیاره ای بزرگ تر از زمین را کشف کرده اند که جنس آن عمدتا از الماس تشکیل شده است.این سیاره به دور ستاره ای می گردد که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است.

این سیاره سنگی که ’۵۵ Cancri e’نام دارد به دور ستاره خورشید مانندی در صورت فلکی عقرب می گردد و دو برابر زمین است. سرعت حرکت این سیاره به دور خورشیدش آن قدر زیاد است که یک سال آن فقط حدود ۱۸ ساعت طول می کشد.

شعاع این سیاره دو برابر زمین و جرمش هشت برابر بیش از کره خاکی ماست.چگالی و تراکم این سیاره، مانند زمین است این در حالی است که تراکم سیارات الماسی که پیش از این کشف شده بودند بیشتر است.

این سیاره همچنین بسیار داغ و دمای سطح آن حدود هزار و ۶۴۸ سانتیگراد است.نیکو مادوسودان از دانشگاه ییل گفت: سطح این سیاره احتمالا به جای آب و گرانیت از گرافیت و الماس پوشانده شده است.

این کشف توسط دانشمندان آمریکایی و فرانسوی صورت گرفته است.این مطالعه نشان می دهد دستکم یک سوم جرم این سیاره که برابر با سه برابر جرم زمین است از الماس تشکیل شده است.

سیارات الماسی پیش از این نیز کشف شده بودند اما این نخستین بار است که سیاره الماسی رصد می شود که به دور یک ستاره خورشید مانند می گردد و با این جزئیات مطالعه می شود.

مادوسودان افزود: این نخستین نگاه ما به سیاه سنگی یا شیمی کاملا متفاوت از زمین است.کشف سیاره غنی از کربن به این معناست که دیگر نمی توان سیارات سنگی دور دست را با ترکیبات شیمیایی، وضعیت داخلی، اتمسفر و یا زیست شناسی مشابه زمین تصور کرد.

این سیاره حدود ۴۰ سال نوری یا ۲۳۰ تریلیون مایل از زمین فاصله دارد.

مثالی از سرعتی که ما با آن در کیهان حرکت می کنیم!

شما در سیاره ای هستید که به دور ستاره ای با سرعت 30 کیلومتر برثانیه می چرخد ستاره با سرعتی معادل 250 کیلومتر بر ثانیه به دور مرکز کهکشان می چرخد پس کهکشان با سرعت 600 کیلومتر بر ثانیه می چرخد!یعنی از زمان اینکه شما این متن را خوانده اید 3000 کیلومتر جابه جا شده اید!

وقتی که فناوری مهندسی ژنتیک به کمک صنعت عروسک سازی می آید !

در مورد واقعی بودن یا نبودن این موجود اختلاف نظر وجود دارد.متن از یک نوشته انگلیسی برگردانده شده و درست بودن آن در ابهام قرار دارد....
موسسه بیو جنریکا استرالیا با استفاده از علم ژنتیک موفق به تولید عروسک های زنده ای بنام genpet  شده است.این عروسک ها پیتانداران عقیمی هستند که با استفاده از روش خاصی که در 1997 مورد استفاده قرار گرفت ساخته شده است در این روش DNA شامپانزه خرگوش انسان و خوک مورد ترکیب قرار گرفته است هم چنین عروسک در درون بسته با یک القا به خواب زمستانی رفته است و 20 دقیقه بعد از باز کردن بسته با یک شوک الکتریکیازخواب زمستانی بیدار می شود.بسته ای که در فروشگاه جاندار در آن به فروش می رسد علائم حیاتی و ضربان قلب را نشان می دهد.
نخستین با در سال 2006 این عروسک در کالیفورنیا به نمایش داده شد و انتقاد بسیاری از رسانه ها و وبلاگ نویسان را بر انگیخت.

این جاندار در دو مدل ساخته شده است که مدل اول یک سال و مدل دوم سه سال عمر می کند.و 20 سانتی متر قد دارد و و در طول حیاتش رشد نمی کند.همچنین صدای نازک.و مدفوع اندکی دارد و درد را نیز احساس می کند.این موجود حرکات بسیار محدود مانند نوزاد انسان را دارد اما سایت شرکت سازنده آن اعلام کرده است  که فرآیند یادگیری آن از سایر حیوانات خانگی بیشتر است.
آیا این فناوری یک فریب یا یک دروغ است؟عده ی زیادی به این مساله اعتراض می کنند در سایتی نوشته شده بود قیمت آن و جلد جعبه آن که باید رتبه دهی محصول در آن مشخص می شد در سایت اصلی این محصول به نمایش داده نشده است.عده ی بسیاری نیز معتقد هستند که این پروژه یک نوع کلاهبرداری است و این عروسک ها زنده نیستند.

تصویر نجومی روز مرکز سحابی مرداب

ستاره هایی که در حال نبرد با گاز و گرد و غبار در سحابی مرداب هستند این سحابی حتی بدون دوربین و با چشم در سمت صورت فلکی قوس قابل مشاهده است.فرآیند های شکلگیری ستارگان تنها با رنگ ها نیست بلکه با حرج و مرج نیز همراه است.قسمت هایی که با گاز قرمز رنگ مشاهده می شود گاز هیدروژن میان ستاره ای است.رشته گرد و غبار تاریک M8 در جو ستاره های غول سرد ناشی از انفجار ابر نو اختر ایجاد شده است.تصویری که ما امروز از  M8 می بینیم مربوط به 5000 سال قبل است و 50 سال طول می کشد که نور از  M8 عبور کند.

اطلاع‌رسانی کنید: اطلاعات شما در سایت فیس بوک کاملا در خطر است!

برنامه‌هایی مثل "همسر شما چه شکلی خواهد بود؟" ، "فرزند شما چه شکلی خواهد بود؟" و برنامه‌های مشابه به اطلاعات مهمشما دسترسی پیدا کرده و به سرقت می‌برد... اگر به این برنامه (Application) اجازه دسترسی به اطلاعات داده‌اید،سریعا آن را غیر فعال کنید و همچنین به دوستان خود اطلاع‌رسانی کنید. این برنامه برای اجرا شدن به اطلاعاتی اجازه دسترسی می‌خواهد که کاملا بی مرتبط با کاری است که قرار است انجام دهد. از جمله: آدرس ایمیل، اطلاعات شخصی پایه، لایک‌های شما، عکس‌های شما، مطالب شیر شده و... در گام اول اگر از این برنامه‌ها استفاده می‌کنید به بخش Account Settings و سپس بخش Apps‌ بروید و این برنامه‌ها را غیرفعال کنید. در گام بعدی به بخش Privacy Settings رفته و در بخش Block People People & App دکمه Manage Blocks را کلیک کرده و با تایپ نام برنامه موردنظر، آن را بلاک کنید. *در نهایت نیز نکته بسیار مهم وحیاتی: در هنگام تایید اجازه دسترسی (Allow) به اپلیکیشن‌ها به بخش‌هایی که قرار است آن اپلیکیشن دسترسی پیدا کند، توجهداشته باشید و در صورت مشاهده موردی که با کارکرد اپلیکیشن هماهنگ نیست، از فعال‌سازی اپلیکیشن مورد نظر جدا خودداری کنید. هم‌اکنون فقط اپلیکیشن "همسرشما چه شکلی خواهد بود؟" بیش از 400 هزار کاربر فعال ایرانی دارد که اطلاعات شخصی این افراد در حال سرقت است. سریعا به دوستان خود اطلاع‌رسانی کنید و شما نیز مراقب این چنین دزدی اطلاعاتی باشید.

از ماده ي تاريک و انرژي تاريک چه خبر؟

 نويسنده: رابرت نايه
 برگردان: الهام شعباني
يکي از بزرگ ترين شگفتي هاي کشف شده در تاريخ نجوم پي بردن به اين مسئله بود که تمام چيزهايي که در فضا مي بينيم کمتر از يک درصد کل مقدار انرژي و ماده ي عالم است. اگر گاز رقيق ميان کهکشاني، که آشکارسازي آن دشوار است، و تمام ديگر صورت هاي ماده ي معمولي را با هم جمع کنيم فقط حدود 4/5 درصد چيزي مي شوند که وجود دارد. تقريباً 26 درصد آنچه وجود دارد «ماده ي تاريک غير باريوني» است که شامل نوعي ذرات نامتعارف و نامرئي است که اتم تشکيل نمي دهند. سيطره ي گرانش ماده ي تاريک در عالم در شکل گيري تاريخ آن مؤثر بوده و با ايجاد دريايي از گرانش منجر به انباشته شدن ماده براي تشکيل کهکشان ها شده است؛ همانند لکه هاي کف روي برکه اي نامرئي. تقريباً 70 درصد باقي مانده از تمام آنچه وجود دارد همان به اصطلاح «انرژي تاريک» است که سبب شتاب در انبساط عالم مي شود. ماهيت انرژي تاريک نيز همچنان معماي ناشناخته ي بزرگ تري است. اما شواهد بيشتري به مرور به دست مي آيند. در يکي از گردهمايي هاي انجمن نجوم آمريکا، چهار گروه به ارائه ي نتايج خود پرداختند که شناخت ما از اين پديده را بيشتر مي کند.
مدت هاست که اخترشناسان مي دانند کهکشان هاي بزرگ همانند کهکشان راه شيري در مرکز دريايي از ماده ي تاريک قرار دارند که به نام هاله شناخته مي شود. گروهي از اخترشناسان به رهبري ديويد لا از دانشگاه UCLA مشخص کردند که هاله ي ماده ي تاريک کهکشان راه شيري، کروي شکل نيست بلکه شکلي له شده دارد. شگفت اين که، اين هاله در امتداد محوري مسطح شده که 90 درجه از پهلو به طرف قرص کهکشان کج است؛ قرص کهکشان همان نوار آشناي راه شيري است که در آسمان شب ديده مي شود.
نتايج اين گروه از طريق بررسي حرکت هاي هزاران ستاره در «جريان قوس»-که در تصوير صفحه ي رو به رو نشان داده شده -به دست آمده است. اين جريان، باقي مانده ي کهکشاني کوتوله است که طي عبوري نزديک از کنار کهکشان راه شيري به سبب نيروهاي کشنده ي تکه تکه شده است. از اين رويداد رشته اي دراز پديد آمده که درست در بيرون کهکشان ما دوباره به دور آن پيچيده است. حرکت هاي ستاره ها در قسمت هاي مختلف اين جريان نشان دهنده ي ميدان هاي گرانشي مؤثر بر آن ها در بخش هاي مختلف است.
در واقع مشخص شد که اين هاله شکلي سه محوره دارد، يعني در هر کدام از جهت ها قطري متفاوت دارد. به گفته ي لا: «مي توانيم اين هاله را به صورت توپي لِه شده از يک سمت فرض کنيم». لا در ادامه مي افزايد که اخترشناسان احتمال مي دادند اين هاله در امتداد همان محور قرص کهکشان راه شيري له شده باشد، چرا که احتمالاً ماده ي معمولي و ماده ي تاريک هر دو از يک منبع حاصل مي شوند: رشته هاي ماده ي تاريک همان کانال هاي گرانشي هدايت کننده اند. اندازه و شکل هاله متاثر از تکه تکه سازي هايي است که اخيراً کهکشان راه شيري روي ديگر کهکشان هاي کوتوله انجام داده است، پس بنابراين بررسي هاي دقيق تر اين هاله در آينده اطلاعات بيشتري از نحوه ي تکامل کهکشان راه شيري در اختيارمان قرار خواهد داد. بيش از 10 سال پيش اخترشناسان کشف کردند که، بر خلاف آنچه در گذشته گمان مي کردند، شتاب انبساط عالم در حال افزايش است. کليد اين آشکارسازي، توانايي اخترشناسان در اندازه گيري فاصله ي کهکشان هاي دوردست بر مبناي روشنايي ظاهري ابر نواخترهاي نوع Ia درون آن ها-مستقل از انتقال به سرخ کهکشان -بود. اين فاصله آن گاه بايد با انتقال به سرخ مطابقت بيابد -که بيانگر اين است که در مدتي که نور در حال انتقال بود عالم چقدر انبساط يافته است. به اين ترتيب اخترشناسان توانستند تغييرات سرعت انبساط عالم طي بازه هاي زماني طولاني کيهاني را درک کنند.
از آن زمان به بعد، اخترشناسان متوجه شواهد بسياري مبني بر وجود نيرويي شدند که عامل شتاب انبساط عالم است. اما چقدر از اين نيرو وجود دارد و حقيقت تعيين کننده ي ديگر نيز اين است که با انبساط عالم اين نيرو وجود دارد و حقيقت تعيين کننده ي ديگر نيز اين است که با انبساط عالم اين نيرو نه ضعيف مي شود و نه قوي. اين نيرو را به سبب «انرژي تاريک» ناميدند که نام ديگري برايش پيدا نکردند. اکنون، گروهي بين المللي در حال بررسي تاثيرات انرژي تاريک در گروه محلي کهکشان ها هستند. گروه محلي شامل کهکشان راه شيري، کهکشان آندرومدا، کهکشان مثلث و تقريباً 50 کهکشان کوتوله است که تا کنون شناسايي شده اند.
اين گروه به تحليل رصدهاي اخير تلسکوپ فضايي هابل از حرکت شعاعي کهکشان هاي گروه محلي پرداخت که گروهي ديگر به رهبري اخترشناس روس، ايگور کاراچنتسو، انجام داده بود. اين گروه با بررسي چگونگي حرکت کهکشان ها نسبت به مرکز گرانشي گروه محلي، موفق به کشف مرزي شد که در آن گرانش گروه محلي جاي خود را به اثر «پادگرانشي» انرژي تاريک در مقياسي بزرگ تر مي دهد. کهکشن هاي کوتوله اي که در آن سوي اين مرز قرار دارند، در حال حرکت به طرف بيرون اند و در نهايت در فضا گم خواهند شد.
جين بيرد، از دانشگاه آلاباما، مي گويد: «ما دفع جرياني از انرژي تاريک را شناسايي کرده ايم که با مطالعات صورت گرفته درباره ي کهکشان هايي با ميلياردها سال نوري فاصله از ما مطابقت دارد». او در ادامه مي افزايد که در گذشته دانشمندان معمولاً اثرات مهم را در مقياس محلي کشف مي کردند و سپس آن را به اجرام دوردست عالم تعميم مي دادند. «در حالي که اين بار ما در حال حرکت از اثري عالم گير به اثري محلي هستيم».
هر چقدر کهکشان کوچک تر باشد، ميزان ماده ي تاريک افزايش مي يابد. سومين گروه به رهبري استيسي مک گاف از دانشگاه مريلند اجرام را از کوچک ترين کهکشان هاي کوتوله تا بزرگ ترين خوشه هاي کهکشاني بررسي کردند تا متوجه اين مسئله شدند که آيا نسبت ماده معمولي به ماده ي تاريک در آن ها با توجه به اندازه شان تغيير مي کند يا خير. آن ها دريافتند که جرم اين اجرام از کوچک ترين تا بزرگ ترين با ضريب 100 ميليون تفاوت مي کند.
البته روند قابل توجهي وجود داشت. مک گاف و همکارانش دريافتند که هر چقدر کهکشان يا خوشه بزرگ تر باشد، نسبت مقدار ماده ي معمولي باريوني نيز بيشتر خواهد بود. در کل کيهان و در بزرگ ترين خوشه ها، جرم ماده ي تاريک به نسبت 5 به 1 از جرم ماده ي باريوني بيشتر است. اما اين نسبت به در ساختارهاي کوچک تر افزايش مي يابد تا جايي که در کهکشان هاي کوتوله نسبت ماده ي باريوني به ماده ي تاريک بسيار کم است. به گفته ي مک گاف: «به ازاي هر يک از اجرام کوچک در عالم، بخشي از ماده ي معمولي ناديده گرفته مي شود و ميزان بسياري ماده ي معمولي در اجرام کوچک تر وجود دارد. نمي دانيم اين ماده کجاست و اين خود مشکل بزرگي است.»
نظريه اي وجود دارد مبني بر اينکه هر چقدر کهکشان کوچک تر باشد کمتر مي تواند گازهاي دميده شده از نخستين ابر نواخترها را نگه دارد. پس در کهکشان هايي با گرانش کم اين گاز فرار مي کند و به محيط ميان کهکشاني رقيق مي پيوندد. ماده ي تاريک بر جا مانده با ماده ي معمولي واکنش نمي دهد و امواج انفجار ابونواختري را نيز حس نمي کند. چهارمين گروه به رهبري نيو دروري از مؤسسه ي فيزيک فرازميني ماکس پلانک در آلمان به بررسي اطلاعات 300 هزار کهکشان در قالب طرح بررسي تکامل کيهاني (COSMOS) پرداخت تا به چگونگي تکامل کهکشان ها در طي 8 ميليارد سال گذشته پي ببرند. هدف اين گروه پي بردن به اين مطب است که در دوران هاي مختلف تاريخ کيهان چه تعداد کهکشان با جرم هاي متفاوت وجود داشته است.
کهکشان ها در ابتدا کوچک و تعدادشان بسيار زياد بوده است. اين ساختارهاي کوچک در طول زمان با يکديگر ادغام شده اند و کهکشان هاي بزرگ همانند راه شيري را به وجود آورده اند. اما ظاهراً اين روند ساده نبوده است. اين گروه دريافت که گستره ي جرم کهکشان ها به آن يکنواختي که تصور مي شد، نبوده است: تعداد کهکشان هاي کوتوله با جرم کمتر به سرعت افزايش يافته است. و در نمودار توزيع جرم کهکشان هاي بزرگ تر، ناهمواري هاي خاصي ديده مي شود. اين نتايج نشانه هايي از چگونگي ادغام هاله هاي ماده ي تاريک در طول زمان آشکار مي سازد. همچنين نشان مي دهند که چگونه مکانيسم هاي باز خوردي، همچون بادهاي ابرنواختري که گاز کهکشان هاي کوچک را بيرون مي رانند، منجر به تکامل کيهان مي شوند. دروري مي گويد: «با اين بررسي مي توانيم تکامل کيهان را تا زماني دنبال کنيم که عالم نصف سنّ فعلي اش را داشته است».

بر گرفته از: www.skyandtelescope.com منبع: نجوم، شماره 194.

طراحی شخصیت ها روی انگشت دست

بیگ بنگ و پس از آن ....!

محاسبه دقیق‌تر سرعت انبساط جهان

اندازه‌گیری‌های جدید سرعت انبساط جهان را به طور دقیق‌تر معین کرده است. به گزارش لایو ساینس دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا دقیق‌ترین اندازه‌گیری به عمل آمده تا به حال را از سرعت انبساط جهان انجام داده‌اند. بر مبنای این اندازه‌گیری فضا با سرعتی برابر 74.3 کیلومتر به علاوه یا منهای 2.1 کیلومتر در ثانیه در هر مگاپارسک (یک مگاپارسک حدود سه میلیون سال نوری است) در حال انبساط است. اگر درک این ارقام برای‌تان مشکل است، باید گفت این سرعت فوق‌العاده زیاد است، و البته این سرعت مرتبا در حال افزایش هم هست. ستاره‌شناس آمریکایی ادوین پی هابل برای اولین بار در دهه 1920 کشف کرد که جهان ثابت نیست. در واقع هابل دریافت که فضا از زمان آغازش در انفجار بزرگ (مهبانگ) در 13.7 میلیارد سال قبل مداوما در حال انبساط بوده است.
 بعد در دهه 1990 بود که این کشف دانشمندان که سرعت این انبساط مرتبا در حال افزایش است، همه راحیرت زده کردند. (دانشمندان کاشف این موضوع در سال 2011 برنده جایزه نوبل فیزیک شدند). دانشمندان، از هنگام کشف اولیه هابل، در تلاش بوده‌‌اند که اندازه‌گیری‌های‌شان را از سرعت گسترش جهان که "ثابت هابل" نامیده می‌شود، را تصحیح کنند. البته این اندازه‌گیری کار سختی است.
 مقدار محاسبه‌شده جدید عدم قطعیت درباره ثابت هابل را صرفا 3 درصد کاهش می‌دهد، و دقت اندازه‌گیری نسبت به تخمین قبلی بوسیله تلسکوپ فضایی هابل با توان 3 بهبود می‌بخشد. این اندازه‌گیری جدید نه فقط سرعت گسترش جهان را به دانشمندان می‌گوید، بلکه به پاسخ دادن به این پرسش که چرا این انبساط در حال شتاب گرفتن است، کمک می‌کند. انرژی تاریک، نامی است که به عاملی داده شده است که باعث این افزایش سرعت انبساط جهان می‌شود. با این حال دانشمندان هنوز چیز زیادی درباره آن نمی‌‌دانند. با همراه کردن این مقدار جدید "ثابت هابل" با مشاهدات کیهانی بوسیله "پروب آنیزوتروژی مایکروویو ویلکینسون" (WMAP) ناسا، دانشمندان توانستند محاسبه مستقلی از قدرت انرژی تاریک انجام دهند که در مقابل نیروی گرانش عمل می‌کند و جهان را به سمت بیرون می‌کشد.
 تلسکوپ اسپیتزر امواج مادون قرمز (امواج با طول موج بلند را که برای چشم انسان مرئی نیست) را در جهان رصد می‌کند. این تلسکوپ بر ستاره‌های گوناگونی که به نام cepheidها متمرکز است که شاخص قابل‌اعتماد فاصله هستند، زیرا درخشندگی درونی آنها را می‌توان بر اساس نور ضربان‌دارشان محاسبه کرد. اگر درخشندگی درونی ستاره‌ها مشخص باشد، فاصله آنها را می‌توان با مقایسه درخشندگی ظاهری‌شان محاسبه کرد، چرا که هر چه ستاره دورتر باشد، کم‌نور به نظر خواهد رسد. این ستاره‌های ضربان‌دار اجزای اساسی چیزی هستند که ستاره‌شناسان "نردبان فاصله کیهانی" می‌نامند، مجموعه‌ای از اجرام با فواصل شناخته‌شده، که با اندازه‌گیری سرعت دور شدن آنها از یکدیگر می‌توان سرعت انبساط جهان را محاسبه کرد.
 دنياي شيرين علم‏

کشف مولکول‌های قند در فضا

نویسنده: کر تان (Ker Than)

برگردان: احسان سنایی

 ستاره‌شناسان، اخیراً یک کشف شیرین صورت داده‌اند: مقادیری مولکول قند در سحابی پیرامون یک ستاره با فاصله چهارصد سال نوری از ما که می‌تواند احتمال وجود حیات فرازمینی را قوت بدهد. 

 این کشف، هیچ نشانی از رشد و نمو حیات فرازمینی نمی‌دهد، اما تصریح می‌کند که چنین کشفی بعید هم نیست. طبق این یافته، مولکول‌های غنی از کربن، که بنیان‌های شیمیایی حیات را شکل می‌دهند، حتی تا پیش از ایجاد سیارات هم امکان دارد در سحابی‌های پیش‌سیاره‌ای حاضر باشند. دانشمندان، اصطلاح نه‌چندان جدی «قند» را در اشاره به کربوهیدرات‌ها ― که مولکول‌های آلی متشکل از کربن، هیدروژن و اکسیژن هستند ― به کار می‌گیرند. به‌گفته یس یورگنسن (Jes Jørgensen)، اخترشناس دانشگاه کپنهاک دانمارک و سرپرست تیم پژوهش‌گران، مولکول‌هایی که اخیراً آن‌ها موفق به کشف‌شان شده‌اند ساده‌ترین نوع از ترکیبات قندی، موسوم به «گلیکوالدوهید»ها هستند. ترکیبات گلیکوالدوهید را روی زمین هم اغلب به شکل پودری سفید و بی‌بو می‌شود دید و اگرچه به درد شیرین کردن غذا نمی‌خورند، اما اهمیت زیادی دارند. 

دانشمندان معتقدند که مولکول گلیکوالدوهید، نقش مهمی را در پیش‌برد واکنش‌های شیمیایی سازنده ریبونوکلوئیک اسیدها (یا RNA) ایفا می‌کند؛ RNAها هم مولکول‌های زیستی ِتعیین‌کننده‌ای در کل سلول‌های زنده به شمار می‌روند. 

 هرچند که ساز و کار تشکیل گلیکوالدوهیدها هنوز دقیقاً مشخص نیست، اما به‌گفته یورگنسن مشاهدات فعلی حکایت از این دارد که دانه‌های غبارین و یخ‌پوش پراکنده در سحابی‌های مولکولی سرد و فشرده‌ واقع در فضای میان‌ستاره‌ای، زایشگاه مطلوبی برای این مولکول‌ها به شمار می‌روند. این نخستین باری‌ست که مولکول‌های قند، با فاصله چنین نزدیکی از یک ستاره‌ی شبه‌‌خورشید پیدا می‌شوند. گلیکوالدوهیدها قبلاً فقط در دو نقطه از فضا یافت شده بودند: یکی در نزدیکی‌های مرکز یک سحابی غول‌آسا واقع در قلب کهکشان راه شیری خودمان و دیگری در منطقه ستاره‌سازی گسترده‌ای به فاصله ۲۶ هزار سال نوری از زمین. یورگنسن در این‌باره می‌گوید: "فاصله هر دو مکان فوق‌العاده زیاد است و رصدها با کیفیت پایینی صورت گرفته‌اند؛ چنانکه ستاره‌شناسان نمی‌توانستند محل دقیق تجمع این مولکول‌ها را تشخیص بدهند". این کشف جدید، که در گرداگرد ستاره جوانی به نام IRAS 16293-2422 صورت گرفته، با کمک تلسکوپ‌های رادیویی آرایه بزرگ طول‌موج‌های میلیمتریِ آتاکاما (ALMA)، واقع در خاک شیلی انجام شد. یورگنسن می‌افزاید: "این نتایج، مثل این می‌ماند که به ما و سایر اخترشناسان دنیا مهمات رسانده باشند تا به کمک‌شان پیشروی کنیم و سایر مولکول‌های پیشازیستی و احتمالاً پیچیده‌تر واقع در اطراف زایشگاه‌های ستاره‌ای و سیاره‌ای را پیدا کنیم".

کشف یک شی نامعلوم توسط کاوشگر کنجکاوی ناسا در مریخ

کاوشگر کنجکاوی ناسا هنگام نمونه برداری از خاک مریخ موفق به یافتن یک جسم شده که شبیه به یک جسم فلزی است.که شبیه یک تراشه می تواند باشد.
آیا ممکن است این قطعه فلزی قطعه ای از فضاپیما یا کاوشگر ناسا باشد که موقع فرود افتاده باشد؟اما عده ای نیز بر این عقیده هستند که لبه های این جسم شاید فلزی مشگوک هست و شاید این قطعه مربوط به ریگ های عجیب و غریب مریخ باشد.

هیچ کس بطور یقین نمی توانند در باره ماهیت این شی نظر قطعی بدهد ممکن است در نمونه برداری های بعدی تعداد بیشتری از این اشیا کشف شوند.

آیا می دانستید یک موجود فضایی در فاصله 65 میلیون سال از ما هم اکنون زمین را چگونه می بیند؟

(Panthera Tigris) ااطلاعاتی در باره ببرها

ببرهای پاندورا بزرگترین گونه از گربه سانان هستند و بیشترین طول بدن رار با طول 3.3 متر و وزن بیشتر از 306 کیلوگرم دارا هستند وبعد از خرس قطبی سومین موجود بزرگ گوشتخوار جهان به حساب می آیند.و با طرح های عمودی راه راه نارنجی مایل به قرمز و رنگ های روشتن تر در قسمتهای زیرین قابل شخیص می باشندو درارای دندان های استثنایی و بسیار قدرتمند هستند.و بیشترین طول عمر را با 20 تا 26 سال در بین ببرها دارند.و بیشتر طول عمر خود را در بین گیاهان وحشی و مناطق جنگلی به طور انفرادی سپری می کنند اغلب موجودات اجتماعی به مناطق بزرگ و به هم پیوسته برای زندگی نیازمند هستند.اندازه دندان های این جاندار به 74.5 میلی متر تا 90 میلیمتر می رسد..
 ببرها شب‌ها تا ۲۰ کیلومتر راه می‌روند و در یک خیز می‌توانند ۱۰ متر بپرند.نرها و ماده‌ها تنها در هنگام جفتگیری به مدّت چند روز در کنار یکدیگر می‌مانند. ببرهای ماده پس از ۱۰۳ تا ۱۰۵ روز بارداری دو یا سه توله به دنیا می‌آورند. توله‌ها تا چند سال همراه با مادر خود زندگی می‌کنند
 ببرها یک بار بطور گسترده در سراسر آسیا از ترکیه تا جنوب روسیه پخش شدند ولی در 100 سال گذشته 93 درصد محدوده تاریخی خود را از دست داده اند و از جنوب غرب و مرکز آسیا جزایر جاوه و بالی ریشکن شده اند امروز در سیبری و در چمن زارها و مناطق گرمسیری به چشم می خورند ببرها از جانداران در خطر انقراض هستند و تعداد آنها از 100000 در ابتدای قرن 20 به 3,062 تا 3,948 کاهش یافته است که این جمعیت کوچک بطور جداگانه زندگی می کنند دلایل کاهش جمعیت انها تخریب زیستگاه و شکار غیرقانونی آنها توسط انسان هاست.

ویدئویی در باره این جاندار

سياه‌چاله‌ها و پارادوكس اطلاعات

نظريه‌ي ريسمان ممكن است پرده از راز عميق‌ترين پارادوكس‌هاي فيزيك سياه‌چاله‌ه بردارد، مثل پارادوكس اطلاعات.
مي‌دانيم كه سياه‌چاله‌ها كاملاً سياه نيستند، بلكه از طريق پديده‌ تونل‌زني مقادير كمي تابش از خود متصاعد مي‌كنند. بر طبق نظريه‌ي كوانتوم همواره شانس كوچكي وجود دارد كه تابش بتواند از چنگ گرانش سياه‌چاله‌ها فرار كند. به اين نشت آهسته از يك سياه‌چاله، تابش هاوكينگ (Hawking Radiation) گفته مي‌شود.
اين تابش به نوبه خود، داراي دمايي اختصاصي است كه با مساحت افق رويداد يك سياه‌چاله‌ متناسب است).
استفان هاوكينگ نسخه‌اي كلي از اين معادله را ارائه داد كه با اقبال زيادي مواجه شد. به هر حال يك نسخه دقيق از اين نتيجه نياز به استفاده از قدرت كامل مكانيك آماري دارد (بر اساس شمارش حالات كوانتومي سياه‌چاله‌ها). اغلب محاسبات مكانيك آماري از طريق شمارش تعداد حالاتي كه ايك اتم يا مولكول‌ مي‌تواند داشته باشد، صورت مي‌گيرد. اما چگونه مي‌توان حالات كوانتومي يك سياه‌چاله را شمارش كرد؟ در نظريه‌ي اينشتين، سياه‌چاله‌ها كاملاً آرام هستند، بنابراين شمردن حالات كوانتومي آن‌ها بسيار مشكل خواهد بود.
نظريه‌پردازان ريسماني مشتاق بودند تا اين فاصله را از بين ببرند. بنابراين آندرو استرومينگر و كامران وفا از هاروارد تصميم گرفتند با استفاده از نظريه‌ي M، يك سياه‌چاله را مورد تحليل و بررسي قرار دهند. از آنجا كه كار با سياه‌چاله به خودي خود سخت بود، آن‌ها مسير ديگري را در پيش گرفتند و پرسش هوشمندانه‌اي را مطرح ساختند: دوگان يك سياه‌چاله چيست؟يك الكترون، دوگان يك تك‌قطبي مغناطيسي است. بنابراين تنها با آزمايش‌كردن يك الكترون در يك ميدان الكتريكي ضعيف، كه كار ساده‌اي است، مي‌توانيم آزمايش‌ بسيار مشكل‌تري را بررسي كنيم:
يعني يك تك‌قطبي كه در ميدان مغناطيسي بسيار بزرگي قرار گرفته است.
انتظار مي‌رفت كه تحليل و بررسي دوگان يك سياه‌چاله از خود سياه‌چاله آسان‌تر باشد، اگرچه در نهايت هر دو نتايج يكساني را حاصل مي‌كنند. استرومينگر و كامران وفا با انجام مجموعه‌اي از عمليات رياضي، توانستند نشان دهند كه سياه‌چاله‌ها دوگان مجموعه‌اي از پوسته‌هاي يك بعدي و پنج بعدي هستند.
اين مسئله دانشمندان را آسوده‌خاطر ساخت. زيرا نحوه‌ي شمارش حالات كوانتومي اين پوسته‌ها از قبل شناخته‌ شده بود. زماني كه استرومينگر و كامران وفا حالات كوانتومي را محاسبه كردند، دريافتند كه پاسخ به دست آمده به دقت نتايج هاوكينگ را مجدداً استخراج مي‌كند.
اين خبري خوشايند بود. نظريه‌ي رسيمان‌ها، همان چيزي كه برخي مواقع به دليل عدم ارتباط با دنياي واقعي مورد تمسخر واقع مي‌شد، شايد بتواند زيباترين راه‌حل را براي ترموديناميك سياه‌چاله‌ها ارائه دهد.
در حال‌ حاظر نظريه‌پردازان ريسماني تلاش مي‌كنند تا با سخت‌ترين مشكل در فيزيك سياه‌چاله‌ها دست و پنجه نرم كنند. يعني پارادوكس اطلاعات.
استيون هاوكينگ معتقد است اگر چيزي را به درون يك سياه‌چاله پرتاب كنيم، اطلاعاتي كه با خود حمل مي‌كند، براي هميشه از بين مي‌روند و هرگز باز نمي‌گردند. (اين روش هوشمندانه‌اي براي ارتكاب جرم است. يك مجرم مي‌تواند از يك سياه‌چاله براي از بين بردن تمام مدارك جرم استفاده كند). تنها پارامترهايي را كه مي‌توان از راه دور از يك سياه‌چاله اندازه گرفت، جرم، اسپين و بار آن‌ هستند. اينكه‌ چه چيزي را به درون سياه‌چاله پرتاب مي‌كنيم مهم نيست، به هر حال تمام اطلاعات درون آن را از دست خواهيم داد. (اين مسئله با اين جمله بيان مي‌شود كه سياه‌چاله‌ها مو ندارند، يعني تمام اطلاعات را از دست داده‌اند، تمام موها، به جز اطلاعات مربوط به اين پارامتر).
به نظر مي‌رسد كه از بين رفتن اطلاعات جهان ما، پيامد اجتناب‌ناپذير نظريه‌ي اينشتين باشد. اما از طرفي اين مسئله با اصول مكانيك كوانتومي كه بيان مي‌دارند اطلاعات هرگز نمي‌توانند گم شوند، در تناقض است. اطلاعات بايد جايي در جهان ما شناور باشند، حتي اگر خود جسم به درون يك سياه‌چاله فرو رفته باشد.
هاوكينگ نوشته است: «اغلب فيزيك‌دانان تمايل دارند باور كنند كه اطلاعات از بين نرفته‌اند. زيرا اين باور جهان را امن و قابل پيش‌بيني مي‌كند. اما من عقيده دارم اگر نسبيت عام اينشتين را جدي بگيريم، بايد اين احتمال را در نظر بگيريم كه فضا-زمان خود را در گره‌هايي مقيد كرده و اينكه اطلاعات در پيچ و تاب‌ها گم مي‌شوند. امروزه تعيين اينكه آيا اطلاعات واقعاً گم مي‌شوند يا نه، يكي از پرسش‌هاي اصلي فيزيك نظري است».
اين پارادوكس كه هاوكينگ را در مقابل اغلب نظريه‌پردازان ريسماني قرار مي‌دهد، هنوز حل نشده است. اما نظريه‌پردازان ريسماني ادعا مي‌كنند كه بالاخره خواهند فهميد كه اطلاعات گم‌شده كجا رفته‌اند.
به عنوان مثال اگر يك كتاب را به درون سياه‌چاله‌ها پرتاب كنيم، مي‌توان تصور كرد كه اطلاعات درون كتاب، در فرم نوسانات كوچكي كه در تابش هاوكينگ يك سياه‌چاله تبخيرشونده وجود دارند،‌به تدريج به درون جهان ما رسوخ مي‌كنند. يا شايد اين اطلاعات از درون يك سفيدچاله در طرف ديگر سياه‌چاله مجدداً بيرون بيايند.
ميچيو كاكو فيزيك‌دان برجسته نظري معتقد است كه اطلاعات در حقيقت گم نشده‌اند، بلكه زيركانه در جاي ديگري مجدداً ظاهر مي‌شوند.
سرمقاله‌ي نيويورك‌تايمز در سال 2004 به استيون هاوكينگ اختصاص يافت. او در مقابل دوربين‌هاي تلوزيوني اعلام كرد كه در مورد پارادوكس اطلاعات اشتباه كرده است. (سي سال قبل او با ديگر فيزيك‌دانان شرط بسته بود كه اطلاعات هرگز نمي‌توانند از يك سياه‌چاله به بيرون نشت كنند. بازنده اين شرط‌بندي موظف به تهيه دائره‌المعارفي بود كه اطلاعات آن را به راحتي قابل اصلاح و بازيابي باشند).
او با انجام مجدد برخي از محاسبات پيشين خود دريافت كه اگر يك شي‌ء مثلاً‌ يك كتاب به درون سياه‌چاله بيافتد، ممكن است ميدان تابش منتشر شده را مختل سازد و به اين ترتيب اطلاعات به جهان ما بازگردند. اطلاعات كتاب، درون تابش كدگذاري شده و به شكلي پاره‌پاره به آهستگي به بيرون سياه‌چاله نشت مي‌كنند.
اين مسئله هاوكينگ را در گروه فيزيك‌دانان كوانتومي قرار داد. كساني كه عقيده دارند اطلاعات نمي‌تواند گم شود. اما به‌علاوه اين سوال مطرح شد:
آيا اطلاعات مي‌توانند به يك جهان موازي انتقال يابند؟
در ظاهر به‌نظر مي‌رسيد كه نتيجه او،‌ايده ايده را كه اطلاعات ممكن است از طريق يك كرم‌چاله به يك جهان موازي انتقال يابد، دچار شبهه كند. با اين حال هيچ‌كسي عقيده ندارد كه او در اين باره حرف آخر را زده است. تا زماني‌كه نظريه‌‌ي ريسمان‌ها كامل نشده است و محاسبات گرانش كوانتومي انجام نگرفته است، هيچ‌كس باور نخواهد كرد كه پارادوكس اطلاعات كاملاً حل شده باشد.

منبع: كتاب جهان‌هاي موازي نوشته ميچيو كاكو

با تشکر از صفحه فیس بوک دنیای شیرین علم بخاطر تایپ این مطلب

تصویر نجومی روز-سحابی مارپیچ پرده گیر کرده در لای درز!

تصویر مربوط به یک ستاره در حال مرگ که تابش های غلیظی را از خود به بیرون می دهد تصویر با ترکیب تصاویر مربوط به تلسکوپ اسپلیتزر ناسا و کاوشگر تکامل ناسا(GALEX) بدست آمده است که ناسا آن را به انسیتو تکنولوژی پاداسا کالیفرنیا امانت داده بود در مرگ یک ستاره گرد و غبار آن در فضا پخش می شوند و تابشی از اشعه بنفش قوی از هسته داغ ستاره نیز به آسمان پخش می شود.
این جسم که بنام   Helix nebula است در 65 سال نوری از ما نهفته است و در صورت فلکی برج دلو قرار دارد که با کاتالوگ NGC 7293 شناخته می شود.
و به گروه سیارات نجومی nebulae مربوط می شود در قرن 18 کشف شداین آثار هنری کیهانی به اشتباه غول گازی نامیده می شود.
دسته nebulae  بیشتر به ستاره های خورشید ما شباهت دارندستاره ها بیشتر عمر خود را با سوزاندن هیدروژن در هیلیوم در واکنش های عظیم هسته ای در داخل هسته خود می گزرانند.
این فرآیند گرما و نوری را که ما از خورشید دریافت می کنیم را برای ما تامین می کند.خورشید ما یک ستاره جوان در این دسته است که به مرگ آن 5 میلیارد سال مانده است زمانی که هیدروژن در واکنش های ترکیبی خارج می شود ستاره ها از هیلیوم بعنوان یک منبع سوخت استفاده می کنندکه حتی قوی تر از سوزاندن آن با کربن نیتروژن و اکسیژن است.زمانی که هیلیوم تمام شود ستاره می میرد.لایه های گازی بیرونی آن با پف کردن و پشت سر گذاشتن هسته کوچک گرم متراکم آن که بنام کوتوله سفید است و اندازه آن نزدیک به اندازه زمین است اما جرم بسیار نزدیکی به ستاره اصلی دارد از آن خارج می شوند.یک قاشق از کوتوله سفید به اندازه یک فیل وزن دارد.
درخشش nebulae  بسیار فریبنده است مانند نزدیک شدن یک رد پای عریض از فرابنفرش تا فروسرخ در مهدوده بینایی است
Helix  با هر طول موجی قابل شناسایی است اما در تصویر ارائه شده بسیاری از تفاوت های ظریف قابل شناسایی است.
اشعه ماورا بتفشی که با گرم شدن کوتوله سفید  از لایه های گازی آن بیرون می آید بطور درخشانتر از مادون قرمز دیده و به رنگ آبی درخشان دیده می شود می شود .
GALEX قسمت های با نور فرابنفش را جدا کرده است اسپیتزر اثر مادون قرمز را از گرد و غبار در قسمت زرد رنگ جدا کرده است.قسمت های مشاهده نشده توسط اسپیتزر توسط سنجش مادون قرمزاکسپلورر WISE مشاهده شد ستاره کوتوله سفید شبیه یک سوزن سفید کوچک در مرکز سحابی است.  
دایره قرمز در مرکز کهکشان ترکیبی از مادون قرمز و ماورا بنفش در یک دیسک چرخان از گرد و غبار کوتوله سفید است که احتمالا مربوط به ستاره های دنباله داری است که از مرگ ستاره خود جان سالم به در برده اند.
قبل از مرگ ستاره ستاره های دنباله دار و احتمالا سیارات به روش خاصی به طور منظم به دور ان می چرخند.زمانی که سوختن هیدروژن تمام شد لایه های بیرونی آن که از یخ سیارات خارجی پوشیده شده اند منفجر می شوند و یک طوفان از گرد و غبار کیهانی پخش می شود تمامی سیارات در این سیستم یا می سوزند یا با مرگ و گسترش ستاره بلعیده می شوند.
داده های مادون قرمز اسپیتزر برای سحابی مرکزی به رنگ سبز (طول موج از 3.6-4.5 میکرون) و قرمز (8 تا 24 میکرون)، ارائه شده است، با استفاده از داده های WISE پوشش بیرونی در مناطق سبز (3.4-4.5 میکرون) و قرمز (12 تا 22میکرون) ارائه شده است وداده های ماوراء بنفش از GALEX به نظر می رسد به رنگ آبی (0.15-2.3 میکرون) می باشد.

نتایج تحقیقات جدید نشان می دهد که کره زمین دارای یک پوسته فرازمینی است!

نتایج تحقیقات جدید تئوری بحث برانگیز اینکه کره زمین دارای یک پوسته فرازمینی مانند یک ستاره دنباله دار است که در حدود 12900 سال قبل با زمین برخورد کرده است و موجب تغیرات آب و هوایی وسیع بروی زمین شده است را تایید می کند.یافته های آکادمی ملی علوم دارای مدارک قابل توجهی از ماهیت شهابسنگ که در تعداد زیادی از مکانهای ماقبل تاریخ ثبت شده است را شامل می شود.دانشمتدان متوجه شدند که در مکانهایی که شهاب سنگ برخورد کرده است در فراوانی microspherule های مغناطیسی افزایش های گسترده ای انجام گرفته است.
microspherule ها ذرات کوچک کروی شکل مغناطیسی هستند که 10 تا 50 میکرومتر بزرگی دارند برای مقایسه موی انسان 50 تا 100 میکرومتر اندازه دارد.که عمدتا شامل مواد معدنی و فلزات می شوند.بطور خلاصه این گروه در سال 2007 میلیون ها ذره از microspherule در هر کیلوگرم از خاک مناطق مورد مطالعه یافتند که نشان می دهد که بعد از برخود شهابسنگ شرایط آب و هوایی زمین به شرایطی مشابه عصر یخبندان برده است.که باعث شده است که جمعیت تعداد زیادی از حیوانات ماقبل تاریخ مانند ماموت ها کاهش یافته است این تغیرات آب و هوایی در یافته های باستان شنسی از فرهنگ کلوویس که ده هزار سال قبل در آمریکای شمالی زندگی می کردند و حیوانات بزرگ را شکار می کردند ثبت شده است.در سال 2009 گروه دیگری از پژوهشگران یافته های دیگری یافتند و یافته هایی را که در سال 2007 شده بود را به زیر سوال بردند.این گروه تعداد microspherules های یافت شده و مکان های مورد مطالعه را به زیر سوال بردند.
اما در حال حاضر یافته های  PNAS نشان می دهد که یافته های سال 2009 ازپروتکل های ناقص تهیه شده است و فرضیه های سال 2007 را تایید می کندو با استفاده از مقیاس های ناننو و میکرو و ابزارهای تحلیلی AIF نیز به این تجزیه و تحلیل کمک می کند.
Charles Mooney گفت نتایج اسکن میکروسکوب الکتریکی به ما اجازه داد که تصاویری با کیفیت بالا ازmicrospherules.ها را بدست بیاوریم. همچنین نتایج برسی microspherules. ها با اشعه X نشان می دهند که کره های فلزی از آهن، آلومینیوم، سیلیکون، و گاهی اوقات تیتانیوم ساخته شده اند که متعلق به کره زمین نیستندجالب است که بدانید تعدادی از microspherules به قدری تو خالی هستند که کریستال های درونی آنها دیده می شود.

شام آخر دانشمندان

از چپ به راست: گالیله-مادام کوری-اپنهایمر-نیوتون-لوئی پاستور-استیون هاوکینگ-آلبرت انشتین -کارل ساگان-توماس ادیسون-ارسطو-نیل دگراس تایسون-ریچارد داوکینز-چارلز داروین  

دانشمندان به کشفیات جدید در باره ادغام دو سیاهچاله دست یافتند.

بر طبق نظریه انشتین هر وقت که اشیا حجیم متقابلا بر یک دیگر تاثیر بگذارند موجهای گرانشی ایجاد می کنند که در اساس زمان و مکان اختلال ایجاد می کنند این مواج شدن با سرعت نور بطرف بیرون کائنات با سرعت نور سرازیر می شود وقتی که این ستاره شناسان شواهد غیر مستقیم این بی نظمی را پیدا کردند امواج از منبع اصلی بسیار دور شده بودندرصد خانه به گونه ای ساخته شده بود که بیشترین حساسیت را برای یافتن این امواج داشت دانشمندان چند سال قبل فکر کردند که موفق به این کشف شده اند امواج فریبنده جاذبه از تعدادی از منابع نیرومند بود.
 از برخورد سیاهچاله هایی که میلیون ها بار از خورشید حجیم تر بودند نوسان این موجها به قدری آهسته بود که با امکانات زمین قابل یافتن نبود.دانشمندان پیشنهاد کردند که از یک ایستگاه دیگر و ابزار آلات دقیق مانند آنتن لیزری که بیشترین اولویت را برای تحقیقات آینده داشت استفاده شود.
تیمی از متخصصان فیزیک نجومی ناسا کاوش و محاسبه شگفت انگیز سیاهچاله ها را بر عهده گرفتند. آنها بر روی نوعی از روشنایی مطالعه کردند که زمانی که توسط تلسکوپ دیده شده بود. ستاره شناسان سرانجام موفق به کشف امواج جاذبه از این حادثه(ادغام یا کنار هم قرار گرفتن دو سیاهچاله شدند)(.مطالعه امواج جاذبه به فیزیک دانان امکان داد که به این موضوع پی ببرند که جهان دارای پدیده های بسیار عجیب و ناشناخته ای است. که دریچه های جدیدی را بروی قوانین بنیادی فیزیک باز می کند مرگ ستارگان تولد سیاهچاله ها اولین لحظات کیهان از یک سیاهچاله حچیم هیچ چیز حتی نور نیز نمی تواند فرار کند و در آن یک نبرد جاذبه ای در میان است.کهکشان های خیلی بزرگ مانند منظومه شمسی سیاهچاله های بسیار حجیمی در مرکز کهکشان دارند که میلیون ها بار از خورشید حجیم ترند.
 و وقتی دو کهکشان با یک دیگر برخود می کنند سیاهچاله های آنها نیز یک سیستم دوتایی تشکیل می دهد. سیاهچاله هایی که به هم نزدیک می شوند انرژِ اوربیتال های خود را از دست می دهند که باعث ساطع شدن امواج قدرتمند جاذبه از خود می شوند. و باعث تغیر در شکل فضایی سیاهچاله می شود سیاهچاله های مارپیچی نیز که به هم نزدیک می شوند سر انجام با یک دییگر ادغام می شوند.

http://www.space.com/17833-the-cool-clouds-of-carina.html?cid=co3966164

تصاویر شگفت انگیزی از درختان عنکبوتی پاکستانی پس از سیل این کشور در سال 2010

در سال 2010 سیل عظیمی در پاکستان رخ داد که منجر به کشته شدن 2000 نفر و آواره شدن 2 میلیون نفر از مردم پاکستان شد در آن سال بارندگی معادل ده سال عادی بارندگی در پاکستان بود با سرازیر شدن سیل میلیون ها عنکبوت به بالای درختان دهکده ای در پاکستان حجوم بردند در پی طولانی شدن مدت بارندگی تارهای خود را نیز به دور درختان بافتند و تعداد زیادی از درختان این روستا به شکل های شگفت آوری در امدند.