منبع : dailygalaxy.com
ما کهکشان های کوچکی را مشاهده کرده ایم که می توانند سیاهچاله های بزرگ داشته باشند و این بسیار عادری تر از زمان گذشته استواین واقعا هیجان انگیز است زیرا این کهکشان های کوچک خوشه هایی را نگه می دارند که سرنخی از منشا اولین بذر های سیاهچاله های اولیه در کهکشان ماست.
آشکار شدن این داده ها از طریق یک آزمایش بزرگ در آسمان صورت گرفت ستاره شناسان بیشتر از صد کهکشان کوتوله با این ویژگی که سیاهچاله های بزرگ را در خود پناه داده بودند و آنها را با گاز تغذیه می کردند یافتند.این کشف یک باور رایج را که فقط کهکشان های بزرگ می توانند سیاهچاله ها را نگه دارند به هم ریخت.و به حل این سوال کمک کرد که چگونه سیاهچاله های بزرگ از ابتدای جهان رشد کرده اند.
سیاهچاله ها توده های بسیار متراکمی هستند که حتی نور توانایی عبور از نیر.ی جاذبه آنها را ندارد.ما می دانیم که کهکشان های بزرگتر سیاهچاله هایی میلیون ها و میلیاردها بار بزرگترا ز خورشید را در هسته خود دارند و تا همین اواخر تصور نمی شد کهکشان های سیاهچاله های بزرگ را در خود جای دهند.این گروه بیش از صد کوتوله را با الگو های تابش نور در مجاورت سیاهچاله ها وتغذیه آنها مشخص کردند.
این کهکشان ها با اندازه ابر های ماژالانی راه شیری قابل مقایسه هستند.و قبلا تصور می شد این سیاهچاله ها کوچکتر باشد.
در نزدیکی ستاره شناسان یک ارتباط مستقیم بین توده کیهانی و سیاهچاله و حباب وسط کهکشان یافتند.که شامل این می شد که سیاهچاله ها و حباب ها در رشد همدیگر بسیار تاثیر گذار هستند.
این کهکشان های کوچک با سیاهچاله ها یک مرحله مهم برای فهمیدن این است که چگونه کهکشان ها و سیاهچاله ها با هم توسعه بافتند.این کهکشان های کوچک که میزبان سیاهچاله های بزرگ هستند سرنخی را فراهم می کند که چگونه سیاهچاله های بسیار بزرگ از یک مکان اولیه آغاز شده اند.
در حالی که امروز کهکشان های بزرگتر سیاهچاله هایی میلیون ها یا میلیاردها برابر خورشید را دارند کهکشان های کوتوله نیز ستاره هایی 100 هزار برابر خورشید را دارند.سیاهچاله های بسیار بزرگ وبسیار بزرگ از سیاهچاله هایی با جرم ستاره ها متمایز هستند سیاهچاله هایی که مقداری از خورشید حجیم تر هستند.این نتایج از فروپاشی یک ستاره عظیم در پایان یک زندگی معمولی است.
هنوز مشخص نیست که این سیاهچاله ها در ابتدا از باقی مانده ستاره های بزرگ یا از سقوط جرم آنها آغاز شده اند.
یک سرشماری از کتوله ها با سیاهچاله های بزرگ مرحله مهمی برای حل و فصل این سوال است.
تصویر مربوط به کوتوله UGC 5288 است مرکز روشن شمل نور مرئی و قسمت های بنفش دیسک هیدروزن و گاز است.این کهکشان در 16 میلیون سال نوری زمین است و در دیسکی از گاز هیدروژن که در شکل گیری ستاره ها سهیم نیست احاطه شده است.
ما کهکشان های کوچکی را مشاهده کرده ایم که می توانند سیاهچاله های بزرگ داشته باشند و این بسیار عادری تر از زمان گذشته استواین واقعا هیجان انگیز است زیرا این کهکشان های کوچک خوشه هایی را نگه می دارند که سرنخی از منشا اولین بذر های سیاهچاله های اولیه در کهکشان ماست.
آشکار شدن این داده ها از طریق یک آزمایش بزرگ در آسمان صورت گرفت ستاره شناسان بیشتر از صد کهکشان کوتوله با این ویژگی که سیاهچاله های بزرگ را در خود پناه داده بودند و آنها را با گاز تغذیه می کردند یافتند.این کشف یک باور رایج را که فقط کهکشان های بزرگ می توانند سیاهچاله ها را نگه دارند به هم ریخت.و به حل این سوال کمک کرد که چگونه سیاهچاله های بزرگ از ابتدای جهان رشد کرده اند.
سیاهچاله ها توده های بسیار متراکمی هستند که حتی نور توانایی عبور از نیر.ی جاذبه آنها را ندارد.ما می دانیم که کهکشان های بزرگتر سیاهچاله هایی میلیون ها و میلیاردها بار بزرگترا ز خورشید را در هسته خود دارند و تا همین اواخر تصور نمی شد کهکشان های سیاهچاله های بزرگ را در خود جای دهند.این گروه بیش از صد کوتوله را با الگو های تابش نور در مجاورت سیاهچاله ها وتغذیه آنها مشخص کردند.
این کهکشان ها با اندازه ابر های ماژالانی راه شیری قابل مقایسه هستند.و قبلا تصور می شد این سیاهچاله ها کوچکتر باشد.
در نزدیکی ستاره شناسان یک ارتباط مستقیم بین توده کیهانی و سیاهچاله و حباب وسط کهکشان یافتند.که شامل این می شد که سیاهچاله ها و حباب ها در رشد همدیگر بسیار تاثیر گذار هستند.
این کهکشان های کوچک با سیاهچاله ها یک مرحله مهم برای فهمیدن این است که چگونه کهکشان ها و سیاهچاله ها با هم توسعه بافتند.این کهکشان های کوچک که میزبان سیاهچاله های بزرگ هستند سرنخی را فراهم می کند که چگونه سیاهچاله های بسیار بزرگ از یک مکان اولیه آغاز شده اند.
در حالی که امروز کهکشان های بزرگتر سیاهچاله هایی میلیون ها یا میلیاردها برابر خورشید را دارند کهکشان های کوتوله نیز ستاره هایی 100 هزار برابر خورشید را دارند.سیاهچاله های بسیار بزرگ وبسیار بزرگ از سیاهچاله هایی با جرم ستاره ها متمایز هستند سیاهچاله هایی که مقداری از خورشید حجیم تر هستند.این نتایج از فروپاشی یک ستاره عظیم در پایان یک زندگی معمولی است.
هنوز مشخص نیست که این سیاهچاله ها در ابتدا از باقی مانده ستاره های بزرگ یا از سقوط جرم آنها آغاز شده اند.
یک سرشماری از کتوله ها با سیاهچاله های بزرگ مرحله مهمی برای حل و فصل این سوال است.
تصویر مربوط به کوتوله UGC 5288 است مرکز روشن شمل نور مرئی و قسمت های بنفش دیسک هیدروزن و گاز است.این کهکشان در 16 میلیون سال نوری زمین است و در دیسکی از گاز هیدروژن که در شکل گیری ستاره ها سهیم نیست احاطه شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر