یک سیاهچاله تا چه اندازه می تواند رشد بکند؟

سیاهچاله های مرکز کهکشان ها قبل از اینکه دیسک گازی آنها وابسته به خودشان را از دست بدهند می توانند تا پنجاه میلیارد برابر جرم خورشید متورم شوند .
پروفسور آندرو کینگ از  دپارتمان فیزیک و ستاره شناسی دانشگاه لستر می گویدسیاهچاله های مرکز کهکشان در اطراف خود نواحی دارند که گاز به دیسک های در حال چرخش ته نشین بشود.
این گاز می تواند انرژی خود را به داخل سیاهچاله بریزد و آن را تغذیه بکند اما حلقه ها خود بی ثبات و مستعد به ریخته شدن به درون ستاره ها می شوند.
پروفسور کینگ محاسبه کرد که سیاهچاله های بزرگ یک دیسک در حال تشکیل را در لبه خود نگه خواهند داشت،که در آینده رقمی حدود 50 میلیارد برابر جرم خورشید را خواهند داشت.
مطالعات پیشنهاد می دهد که رشد سیاهچاله بدون دیسک متوقف خواهد شد به این معنی که جرم 50 میلیارد برابر خورشید بیشترین مقدار خواهد بود.تنها راهی که آن می تواند بزرگتر بشود این است که به درون یک سیاهچاله بزرگتر سقوط بکند و با آن ادغام شود.
پروفسور کینگ گفت اهمیت اکتشاف این است که ستاره شناسان سیاهچاله ای را با حداکثر مقدار گاز ،با مشاهده مقدار زیادی اشعه ساطع شده از حلقه احاطه شده توسط گاز یافتندمحدودیت جرم آن به این معنی است که نمی تواند جرمی بزرگتر را از آن را بگیرد که ما می دانیم زیرا آنجا نباید یک حلقه نورانی وجود داشته باشد.
وجود سیاهچاله های بزرگتر امکان پذیر است مثلا یک سیاهچاله با حداکثر جرم می تواند با یک سیاهچاله بزرگتر ادغام بشود و یک سیاهچاله بزرگتر از سیاهچاله های کنونی را بسازد،اما هیچ نوری نباید در این ادغام تولید بشود،و ادغام بزرگتر سیاهچاله ها نمی تواند دیسک گازی درخشان را منجر بشود.
با این حال یک احتمال دیگر برای تشخیص آن از راهای دیگر وجود دارد مثلا به وسیله اثر لنز گرانی نور اشعه خم بشود و یا شاید در آینده با استفاده از امواج گرانشی ساطع شده از ادغام آنها که در نظریه نسبیت عمومی پیش بینی بشوند بتوان آنها را تشخیص داد.

منبع astronomynow.com

کشف طوفان ستاره ای هم اندازه زمین در یک سیاره کوچک

اختر شناسان با استفاده از داده های تلسکوپ اسپیتزر و کپلرناسا موفق شدند طوفان بسیار بزرگ را در یک ستاره کوچک سرد بنام W1906 + 40، مشاهده بنمایند.
طوفان شبیه لکه بزرگ قرمز رنگ مشتری است،و اندازه طوافان هم اندازه زمین است و امواجی بزرگتر از اندازه زمین را تولید می کند.
این ستاره متعلق به نوعی ستاره بنام کوتوله L است،بعضی از کوتوله های L فیوز ستاره ها نامیده می شوند زیرا تنها تنها نور خورشید را تولید می کنند،در حالی که کوتوله های قهوه ای نیز بعتوان ستاره های نافرجام برای عدم همجوشی هسته ای شناخته می شوند.درجه حرارت این کوتوله 3500 درجه فارنهایت است،سطح آن سوزان و داغ است اما نسبت به ستاره ها سرد است.کوتوله های L از مواد معدنی خالی هستند.

کپلر سیاره ها را با مشاهده نرخ های پایین نور زمانی که سیاره از جلوی ستاره اش عبور می کند تشخیص می دهد،در این مورد دانشمندان نرخ های پایین نور ستاره ای را که از ستاره ها نبود تشخیص دادند،که شبیه لکه های خورشیدی،خورشید ماست که در نتیجه میدان های مغناطیسی زمانی که به دور ستاره می چرخیدند متمرکز شده اند بود.
مشاهدات تلسکوپ فضایی اسپیتزر که نور مادون قرمز را تشخیص می دهد،یک مسیر تاریک را دید که لکه ستاره مغناطیسی نبود،بلکه ابری بود که اندازه آن سه برابر زمین بود.طوفان در هر نه ساعت به دور ستاره می چرخد.مادون قرمز اسپیتزر دو طول موج مهیا شده در لایه های امسفر را با مشاهدات داده های کپلر در نور مرعی تشخیص داد که حضور طوفان بود.
در حالی که طوفان در طول موج های مختلف متفاوت به نظر می رسد،اختر شناسان می گویند اگر ما می توانستیم با یک سفینه فضایی به آنجا صفر کنیم،آن باید شبیه یک علامت تاریک در نزدیکی قطب بالایی ستاره است.
هدف تحقیقات برای مشاهده ستاره ها و کوتوله های قهوه ای دیگر در طول استفاده از سپیتزر و کپلر است،دانشمندان نمی دانند که طوفان های ستاره ای منحصر به فرد هستند یا عادی هستند و نمی دانند چرا هنوز ادامه دارد.
اختر شناسان JPL فکر می کنند که کوتوله های قخوه ای چند برابر اورانوس هستند،و محل طوفان های بزرگ حتی بزرگتر از نقطه بزرگ فرمز اورانوس هستند،با درخشندگی کافی.آنها نتیجه بعد از مشاهدات متوع روشن چندین کوتوله قهوه ای با اسپیتزر در کوتوله های قهوه ای حرکت ابر های گازی پرجرم را پیشنهاد می دهد.

کشف این طوفان دوسال تمام به طول انجامید و به گفته دانشمندان ابرها از شن و ماسه گرم،آهن مذاب یا نمک ساخته شده اند.

--------------

منابع dailygalaxy.com

NASA spots storm larger than Earth raging on tiny star

NASA Telescopes Detect Jupiter-Like Storm on Small Star

کهکشان شبیه به اتم

کهکشان NGC 7252 یک کهکشان عجیب و غریب است که نتیجه تعامل بین دوکهکشان است که از یک میلیارد سال قبل آغاز شده و در فاصله 220 میلیون سال نوری در صورت فلکی لئو قرار دارد،و با الگو برداری سخنرانی رئیس جمهور آمریکا در 1953 به نام اتم برای صلح نیز صدا زده می شود که به خاطر ساختار حلقه مانند آن که شبیه الکترون ها و هسته مرکزی آن است به این نام نامگذاری شده است.دو کهکشان در حال حاضر وارد فاز حل شدن در یک دیگر هستند و دو هسته کهکشان به تازگی با هم ادغام شده اند.
در این کهکشان حلقه های بزرگ گاز و ستارگان در اطراف آن کهکشان را می سازند.دیسک چرخدنده ای کهکشان با پهنای 10000 سال نوری در حال چرخش در جهت مخالف آن است.ساختار بیرونی کهکشان به احتمال زیاد از گرد و غبار ستاره ای به سمت بیرون پرتاب شده تشکیل شده است.
کیهان شناسان به تازگی حدود 40 خوشه روشن و جوان کروی شامل میلیون ها ستاره جوان آبی درخشان را که عمری بین 50 تا 500 دارند را مشاهده کرده اند.

منابع این نوشته

spacetelescope.org

NGC 7252: Hubble Captures Image of Atoms for Peace Galaxy

.rolfolsenastrophotography.com

میدان های مغناطیسی به دورسیاهچاله مرکزی کهکشان ما!

بیشتر مردم فکر می کنند که سیاهچاله ها خلاهای غول پیکرتمیز کننده ای هستند که هر چیزی را در اطراف خود بی خورند،اما سیاهچاله های غولپیکر مرکز کهکشان ها بیشتر به موتور های کیهانی شباهت دارد که انرژی را از ماده مادی به اشعه ای که می تواند با تمامی ستاره های اطراف ترکیب شود تبدیل کند،اگر سیاهچاله بچرخد می تواند جت های قدرتمندی که که ماده را به هزاران سال نوری پرتاب می کند ایجاد کند و به کهکشانها شکل دهد،این سیاهچاله ها از طریق میدان های مغناطیسی نیروداده می شوند.
درک این میدان های مغناطیسی دشوار است،هیج کس قادر به حل میدان های مغناطیسی در اطراف ساهچاله ها نشده بود.
حدس زده شده است که این میدان های مغناطیسی وجود دارند ولی کسی آنها را تا کنون ندیده بود،داده های ما تئوری ما یک دهه بروی مشاهدات مستحکم از زمین است.
این شاهکار با استفاده از مشاهدات تلسکوپ افق رویداد که یک شبکه جهانی از تلسکوپ های رادیویی مرتبط به هم از بزرگترین تلسکوپهای اندازه زمین است به دست آمد است،در حالی که تلسکوپ های بزرگتر جزئیات بالا را می توانند فراهم کند،این تلسکوپ می تواند ویژگی ها کوچکتر از 15 میکروثانیه را حل و فصل کند.
چنین وضوحی مورد نیاز است زیرا یک سیاهچاله فشرده ترین شی در فضا است،سیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری Sgr A وزندی حدود 4 میلیارد برابر خورشید ما را دارد و دهانه افق رویداد آن تنها 8 میلیون مایل یعنی کوچکتر از مدار چرخش عطارد است و در 25000 سال نوری از ما واقع شده است،و این اندازه به کوچکتر از 10 میکروثانیه قوسی ارتباط دارد،گرانش شدید سیاهچاله ها نور را به دام می اندازد و افق رویداد آن را بزرگ نمایی می کند،و بزرگ تر به نظر می رسد،این مقدار یک قوس 50 میکرو ثانیه ای است که توسط EHT قابل حل و فصل است.
تلسکوپ افق رویداد برای مشاهدات طول موج 1.3 میلی متری ساخته شده است،تیم اندازه گیری کرده است که نور بصورت خطی با بازتاب قطبی شده است.در مورد سیاهچاله مرکزی کهکشان ما قطبی شدن نور ساطع شده با الکترون های در حال چرخش به دور خطوط میدا مغناطیسی اتفاق می افتد که نتیجه نور مستقیم از آثار میدان مغناطیسی است.
Sgr A با یک دیسک ماده در حال چرخش به دور سیاهچاله احاطه شده است،دانشمندان میدان های مغناطیسی را را در نزدیکی سیاهچاله پیدا کرده اند که بی نظم هستند،با حلقه های چند تکه و بدون تاثیر شبیه اسپاگتی در هم تنیده شده است،در مقابل مناطق دیگر الگوهای بسیار سازمان یافته تری را نشان می دهد،که احتمال ایجاد جت در آنها زیاد است.آنها همچنین در یافتند که میدن مغناطیسی در مقیاس های زمانی کوتاه تر از 15 دقیقه نوسان می کند،یک بار دیگر اثبات می شود که مرکز کهکشان راه شیری یک مکان پویاتر از جایی است که قبلا تصور می شد.

منبع :phys.org

مورچه عسل!

مورچه گلدان عسل یا مورچه عسل به انگلیسی Honeypot ant نوعی مورچه است که در مناطق خشک سراسر جهان در استرالیا و مکزیک و آفریقای جنوبی آریزونا کلورادو یوتا و کالیفرنیا زندگی می کند.

این مورچه ها همانند زنبور شیره گیاهان را می مکند،و آنها را بصورت هضم نشده در معده خود تا خانه خود حمل می کند و شکم آنها به اندازه یک دانه انگور یا گیلاس بزرگ می شود،و بعدا این ذخیره غذایی مورد استفاده خود جاندار مورچه های دیگر و حتی سایر جانداران و انسان نیز قرار می گیرد.

این مورچه ها بعد از ورود به زیر زمین یا لانه جانداران آویزان می شوند و در فصول دیگر مورد استفاده سایر مورچه ها قرار می گیرد.زمانی که کارگران در یک کولونی دست از کار می کشند از این مورچه ها تغذیه می کنند و یا آنها را به کولونی های دیگر می برند.ملکه این نوع مورچه ها در هر بار 1000 تخم می گذارد،و مورچه های تازه متولد شده تا 11 سال عمر می کنند.