ابر سیاه چاله چشم سائورون یک روش جدید را برای اندازه گیری عمر جهان نشان می دهد.

 منبع : dailygalaxy.com
ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari
یکی از بزرگترین مشکلات ستاره شناسی اندازه گیری فاصله های بسیار دور در جهان است.روش های متداول کنونی فواصل را نسبی اندازه گیری می کند، اما حالا ستاره شناسان انستیتو نیلز بور نشان دادند که فاصله های دقیق می تواند با استفاده از سیاهچاله ها پرجرم اندازه گیری نمود.اندازه گیری های جدید می توانند دقیق ترین راه برای اندازه گیری قانون هابل که میزان گسترش جهان و در نهایت عمر جهان را نشان می دهد باشد.
کهکشان فعال NGC 1451 که بنام چشم سائورون صدا زده می شود و به چشم فیلم ارباب حلقه ها شباهت دارد،یک کهکشان مارپیچی متوسط است و یک سیاهچاله غولپیکر در مرکزش دارد و این سیاهچاله هنوز فعال است،قابل ذکر است که یک ابر گازی به دورش را می چرخاند و این فرآیند اندازه گیری فاصله کهکشان را ممکن می سازد.
زمانی که گاز به داخل سیاهچاله سقوط می کند، آن گرم می شود و اشعه ماورا بنفش ساطع می کند.اشعه ماور بنفش یک حلقه گرد و غبار را که در فاصله دور به دور سیاهچاله می چرخد گرم می کند، که این گرم کردن گرد و غبار سبب ساطع شدن اشعه ماوربنفش می شود.با استفاده از تلسکوپی بروی زمین ما حالا می توانیم زمان تاخیر بین نور ماورا بنفش سیاهچاله و متعاقبا نور مادون قرمز ساطع شده از ابر گازی را اندازه بگیری بنماییم، وتفاوت زمان در حدود سی روز است و بنابراین ما سرعت نور را می دانیl، ما می توانیم فاصله فیزیکی واقعی بین سیاهچاله و نور گرد و غبار در حال چرخش را محاسبه کنیم.
با ترکیب نور از دو تلسکوپ ده متری کک در موناکو و هاوایی با  روشی که تداخل نامیده شد دانشمندان توانستند به یک دقت موثر معادل یک تلسکوپ 85 متری کامل با مقیاس آینه(فاصله بین دو تلسکوپ)دست یابند.این یک دقت بسیار بالا صدها برابر بهتر از دقت تلسکوپ هابل ایجاد کرد که به تیم اجازه می داد که زاویه ای که حلقه گرد و غبار در آسمان می ساخت را اندازه گیری نمایند.(در حدود دوازده میلیون درجه)
حالا با ترکیب داده های اندازه زاویه حلقه گرد و غبار در آسمان با اندازه فیزیکی سی روز ، فاصله از زمین با یک گئومتری ساده قابل محاسبه است.
دانشمندان محاسبه کردند که فاصله 62 میلیون سال نوری است.محاسبات قبلی بر اساس انتقال به سرخ(تغیر طول موج نور با توجه به سرعت دور شدن جسم از ما )بین 13 و 92 میلیون سال بود بنا بر این دانشمندان از یک مقدار زیادی عدم قطعیت حالا قادر هستند تا فاصله دقیق را تخمین بزنند.این بسیار برای محاسبات نجومی در مقیاس کیهانی اهمیت دارد.
این فرآیند جادویی بود.مهمترین چیز در باره اندازه گیری فاصله دقت بالا بود-چه روشی می توانست صحیح باشد.ما می دانیم که اگر بتوانیم عدم اطمینان را به حدود ده در صد برسانیم، این بسیار مهم خواهد بود ولی هنوز ایده ای نداریم که آن را ممکن سازد، زمانی دانشمندان متوجه شدند که می توانند این اندازه گیری را انجام دهند آنها دانستند که دقت اندازه گیری از زاویه با استفاده از تداخل و اندازه فیزیکی بر اساس تاخیر زمانی هر دو با هم در حدود سی در صد است، معمولا زمانی که شما دو شماره ها را ترکیب می کنید، دقت بدتر می شود، بنا بر این انتظار می رفت که دقت چهل در صد یا بیشتر باشد.اما این اتفاق نیففتاد.معلوم شد بزرگ ترین عدم قطعیت در هر دو اندازه گیری توزیع روشنایی در طول حلقه گرد و غبار است و آن در هر دو اندازه گیری یکی بود.بنابراین هنگامی که زمان نسبی شد عدم قطعیت به سادگی ناپدید شد.
گرفتن یک محاسبه دقیق از سیاهچاله یکی از بزرگترین عدم قطعیت ها در اندازه گیری جرم را از بین می برد.محاسبات جرم سیاهچاله های غولپیکر قلب کهکشان ها به دو فاکتور اصلی بستگی دارد:سرعت چرخش ستاره ها در کهکشان و فاصله ستاره ها از سیاهچاله.سرعت چرخش می تواند در فاصله ای از سیاهچاله دور از دیسک چرخش ستاره ها با روش جدید محاسبه شودمحاسبات نشان می دهد که سیاهچاله های غولپیکر چهل در صد از قبل سنگین تر هستند.این تغیرات بنیادی جرم سیاهاله ها را مشخص می کند.

یک جسم مرموز شاید یک سیاهچاله رها شده در فضا مشاهده شد!

منبع Dailygalaxy.com
ترجمه رامین فخاری

دو کهکشان در مسیر برخورد و حتی تصادم هستند،آنها به یک کهکشان بزرگ ادغام خواهند شد.در مرکز هر کهکشان یک سیاهچاله پرجرم قرار دارد که بنابراین ادغام خواهند شد.ولی اگر در این فرآیند امواج گرانشی شکل گرفته باشند،به فضا منتشر شده باشند،آنها پس زده خواهند شد.بنابراین در بعضی از موارد یکی از سیاهچاله ها خارج خواهد شد.این تاثیر نسبتا ضعیف است و سیاهچاله به مرکز باز خواهد گشت.در بعضی از موارد اثر بسیار قوی است و سیاهچاله برای همیشه به بیرون از کهکشان پرت خواهد شد و بقایای آن در جهان مشاهده خواهد شد.
ستاره شناسان اثر عجیبی را که می تواند یک سیاهچاله برچرم رها شده در فضا باشد در 90 میلیون سال نوری زمین مشاهده کردند.این می تواند ناشی از امواج گرانشی تصادم باشد.دانشمندان برای سیاهچاله های بیشتری که تحت تاثیر عقب نشینی قرار دارند.
سیاهچاله SDSS 1133 نقطه کوچک در زیر تصویر سمت چپ بطور فعال ماده را از بیرون از کهکشان کوتوله Markarian 77(مرکز)در 90 میلیون سال نوری را دارد.این تصاویر با کیفیت بالا با تلسکوپ کلک با با نور منطبق گرفته شده است.یک تیم محققین از دانشگاه هاوایی مشاهدات را انجام داده اند این تلسکوپ یکی از بزرگترین تلسکوپ هایی است که از تکنیک ویژه نور انطباقی که آشفتگی اتمسفر را جبران می کند،این مطمئن ترین مشاهده با این کیفیت باور نکردنی است.

مشاهده یک جسم بنام SDSS1133 را نشان می دهد که حلقه ای از گاز و گرد و غبار را دارد.که زمانی که اشعه ساطع می کند قورت می دهد و فرو می برد.مشاهده بطور واضح نشان می دهد که هیچ کهکشان در حال چرخشی وجود ندارد.با مقایسه اشعه جسم با کهکشان نزدیکش Makaian-177،به نظر می رسد که سیاهچاله قبل از پرتاب شدن به کهکشان کوتوله تعلق داشته است.
یک احتمال دیگر این است که جسم نوع مخصوصی از ابرنواختر باشد،که یک ستاره پرجرم در حال انفجار استوزمانی که ستاره های پرجرم می میرند،انفجار می تواند سیاهچاله را شکل دهد.اخترشناسان تصاویری از جسم را در 1950 و یک ابرنواختر معمولی تنها در چند ماه آخر را یافتند،اما آن می تواند موردی از یک ستاره پرجرم ویژه با یک سری از انفجار که حدقلا در 50 سال رخ داده باشد و قبل از آن در نهایت در سال 2001 منفجر شده باشد باشد.اگر این این مورد باشد،آن یکی از پر انرژی ترین و پایدار ترین انفجار های مشاهده شده باشد.
به منظور نزدیک تر شدن به حل راز،محققان در استفاده بعدی از طیف نگار ریشه ای کیهانی تلسکوپ هابل که می تواند طیف های یونیزه شده کربن در سیاهچاله های فعال را مشاهده کند پدیده را مشاهده خواهند نمود.
در یک ابرنواختر،در طرف دیگر،کربن بونیزه شده بعد از انفجار ایجاد خواهد شد.و خطوط طیف معمولا بسیار نازک هستند.
در این نوع ابرنواختر،ساطع شدن نور بسیار سریع ضعیف تر می شود.اگر سیاهچاله بیرون از کهکشان انداخته شود،نور را برای مدت زیادی شاید میلیون ها سال ساطع خواهد نمود.
تصویر دوم از از اسپیتزر هابل ناسا تصادم دو کهکشان را که باعث یک انفجار ستاره ای درخشان شده است،روشن تر از همیشه در مرکز،یا ادغام دو کهکشان را نشان می دهد.ادغام کهکشان ها مجموعه ای II ZW 096 شناخته می شود بطور واضح می تواند نور های با طول موج کوتاه تری از هابل را نشان دهد،مادون قرمز ناسا که رنگ قرمز را نمایندگی می کند روشن ترین درخشش از یک ناحیه به طول 700 سال نوری را نمایش می دهد.تنها یک پارتیشن کامل از 50000 سال نوری گسترده شده از I،I ZW 096تنها یک پارتیشن کامل از 50000هشتاد در صد این ناحیه از نور مادون قرمز از این قطار خراب شده کیهانی است.

تصویر نجومی روز صورت فلکی جبار در میان گرد و غبار

صورت فلکی جبار بیشتر از سه ستاره در صف دارد.یک نمایش عمیق از سحابی تاریک تا خوشه ستارگان،همه در یک مسیر طولانی از حلقه های گازی همه در ابر مولکولی جبار مخلوط شده است.سه ستاره درخشانتر در سمت چپ در واقع سه ستاره ای هستند که کمربند معروف جبار را می سازند.تنها در زیر نطاق،پایین تر از سه ستاره سهابی شعله قرار دارد،که با یدروژن بر انگیخته رشد می کند و در رشته های گرد و غبار قهوه ای تیره غوطه ور شده است.در زیر و مرکز سحابی شعله و به سمت نطاق سحابی اسب نهفته است یک دندانه متراکم و تاریک که شاید شناخته شده ترین سحابی آسمان است.در بالا راست M42 قرار دارد یک دیگ شلوغ از گاز است که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است،که خوشه های جدید باز ستاره ای را تولید می کند.که بلافاصله M42 را به یک سحابی انعکاسی برجسته که گاهی اوقات مرد دونده صدا می زنند و خانه ستاره های آبی است ترک می کند.تصویر ناحیه ای در حدود 1500 سال نوری ما را که به اندازه 75 سال نوری گسترش یافته است را نشان می دهد.

منبع Nasa.gov

هابل یک همسایه بسیار غنی از کهکشان ها را نشان می دهد!

این تصویر جدید هابل یک خوشه غنی کهکشانی بین صورت فلکی لئو و گیسو را نشان می دهد که در دو میلیون سال نوری زمین قرار دارد.این تصویر توسط یک کهکشان بزرگ بیضوی شکل بنام MCG+04-28-097 احاطه شده است که هاله ای از ستاره هایی که به طول 6.5 میلیون سال نوری را دارد احاطه شده است.
هابیل 1413 قسمتی از کاتالوگ هابیل,یک مجموعه از 4000 هزار خوشه غنی نسبتا نزدیک به زمین(از دیدگاه کیهانی کمتر از سه میلیارد سال نوری) است.-خوشه ها با تعداد بزرگی از کهکشان ها میزبان پر شده اند.Abell 1413  بیشتر از 300 خوشه کهکشانی را در کنار هم نگه داشته است.
تعامل قوی بین این کهکشان ها سبب می شود که ماده در درون کهکشان با درجه حرارت بالا تقریبا 100 میلیون درجه گرم شود به همین دلیل خوشه اشعه ایکس قوی از خود ساطخ می کند.
خمیدگی تصویر می تواند ناشی از اثرات لنز گرانشی باشد.تصویر توسط نور مرئیی و مادون قرمز با میدان عریض دوربین پیشرفته هابل گرفته شده است.یک نسخه از این تصویر در گنجینه هابل مخفی نگه داشته شده است.
کهکشان های مرکزی خوشه بسیار بیضوی هستند در حالی که کهکشان های اطراف خوشه کروی هستند.
اثر لنز گرانشی زمانی رخ می دهد که گرانش شدید خوشه فضا و زمان اطراف را خم کند و آن سبب طیف وسیع و زیبایی از پدیده های نوری برای کهکشان های اطراف در زمینه می شود.

منبع spacetelecope.org

یک کهکشان با اندازه پنجاه برابر کهکشان راه شیری!

ترجمه رامین فخاری - Ramin Fakhari 
منبع dailygalaxy.com

تصویر متعلق به کهکشان ابرغول بیضوی IC 1101 که عرضی حدود شش میلیون سال نوری دارد و آن را مبدل به بزرگترین کهکشان کشف شده می کند.این کهکشان در 1.07 میلیارد سال نوری زمین در صورت فلکی ویرگو نهفته است و از بیش از صد تیریلیون ستاره تشکیل شده است(برای مقایسه راه شیری در حدود 300 میلیارد ستاره دارد)،این کهکشان یک جسم بسیار درخشان در مرکز Abell 2029 یک خوشه از هزاران کهکشان است و یکی از روشن ترین کهکشان های مشاهده شده تا کنون است،IC 1101 بیشتر از یک چهارم از کل نورش را از مرکز کهکشان ساطع می کند.
IC 1101 بیشتر از 50 برابر اندازه منظومه شمسی(که طولی به اندازه 100 تا 120 هزار سال نوری را دارد)دارد و 2000 برابر پرجرم تر از منظومه شمسی است و اگر در مکان منظومه شمسی قرار داشت،در سایه ابر ماژلانی قرار می گرفت،کهکشان آندرومرا و کهکشان مثلث،هز 1101اندازه اش را مدیون تصادم بسیاری از کهکشان های کوچکتر در حدود اندازه راه شیری و آندرومرا است.از آنجایی که انتظار می رود کهکشان بزرگ تولد کمتری از ستارگان کوچک را داشته باشد مگر آنکه به تصادف و ادغام با کهکشان های کوچکتر ادامه بدهد.IC 1101 در نهایت محو خواهد شد.
کهکشان های بزرگتر در جهان ستاره سازی خودشان را متوقف کرده اند و بجای آن کهکشان های اطراف را می خورند.ستاره شناسان به بیش از 22000 کهکشان را مشاهده کرده اند و دریافته اند در حالی که کهکشان های کوچکتر بسیار تحت تاثیر ساخت ستاره ها با گاز هستند،کهکشان های بسیار بزرگ بسیار کمتر در ستاره سازی تاثیر دارند،و ستاره های جدید را توسط خودشان بسیار کمتر می سازند،و بجای آن با خوردن سایر کهکشان ها رشد می نمایند.
یلاخره انتظار می رود گرانش سبب شود که همه کهکشان ها در گروهها و خوشه ها به هم بسته شود تا با چندین کهکشان غولپیکتر ادغام شوند،در حالی که ما باید میلیاردها سال در انتظار باشیم تا آن به وقوع بپیوندد.اگر شما مدت زمان بسیاری به اندازه چندین برابر عمر جهان به انتظار بنشیدید این اتفاق به وقوع می پیوندد.
آغاز همه کهکشان ها کوچک است و با جمعاوری گاز و مقداری تبدیل آنها به ستارگان رشد می کنند.و سپس آنها با خوردن کهکشان های دیگر بزرگتر می شوند.
کهکشان راه شیری در یک نقطه اوج است و انتظار می رود با خوردن کهکشان های کوچکتر نسبتا بیشتر از خوردن گاز رشد کند.راه شیری مدت زمان طولانی ادغامی با کهکشان های دیگر نداشته است اما شما می توانید بقایایی کهکشان های قدی تر را مشاهده بنمایید.
ما برای خوردن کهکشان های کوتوله اطراف می رویم،ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک،در حدود چهار میلیارد سال نوری،راه شیری در نهایت پاداشش را زمانی که با کهکشان آندرومرا در 5 میلیارد سال نوری ادغام بشود خواهد گرفت.آندرومرا در نهایت ما را خواهد خورد زیرا بسیار بزرگتر است.
رئیس مطالعات می گوید :زمانی که کهکشان ها رشد می کنند گرانش بیشتری دارند و به راحتی می توانند همسایه خود را بکشند.وی دلیل کاهش ستاره سازی در کهکشان های بزرگ را بازخورد شدید در ناحیه بسیار درخشان مرکز کهکشان دانست.هسته داغ کهکشان ها اساسا گاز را می پزد و از سرد شدن آنها به ستارگان جلوگیری می کند.

کهکشان ۱۱۰۱ از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد کهکشان ۱۱۰۱ کهکشانی بسیار بزرگ است که در وسط خوشهٔ ای 2029(Abell 2029)قرار گرفته‌است. طولش به ۶ میلیون سال نوری می‌رسد، درحالی که طول کهکشان راه شیری یکصد هزار سال نوری است.ادامه در ویکیپدیا دانشنامه آزاد

تصویر نجومی روز کهکشان مثلث

کهکشان مثلث یک کهکشان مارپیچی شکل در فاصله حدود سه میلیون سال نوری زمین در صورت فلکی مثلث قرار دارد که بعنوان " مسیه 33 یا NGC 598"نیز شناخته می شود.این کهکشان قطری معادل  ۵۰۰۰۰ سال نوری را دارد و دورترین جسمی است که می توان با چشم غیر مسلح رصد کرد و تخمین زده می شود که حدود ۴۰ میلیارد ستاره داشته باید این رقم برای راه شیری  کهکشان راه شیری ۴۰۰ میلیارد و برای کهکشان آندرومدا ۱۰۰۰ میلیارد ستاره است.و یک تخمین می گوید که جرمی بین ده تا چهل میلیارد برابر خورشید را دارد.
این کهکشان دارای یک منطقه تولد ستارگان بنام منطقه هیولا است که در آن 200 ستاره آبی(ستاره های جوان و پر انرژی)با جرمی بطور متوسط 120 برابر خورشید در آن قرار دارند.

یک سحابی مه آلود

تصویر جدید دوربین هابل WFPC2 ویترین NGC 1501 یک سحابی سیاره ای پیچیده که در صورت فلکی بزرگ ولی کم نور زرافه واقع شده است را نمایش می دهد.
این صورت فلکی در 1787 توسط ویلیام هرشل کشف شد و یک سحابی سیاره ای تنها در 5000 سال نوری از ما است.اختر شناسان ساختار سه بعدی از سحابی را مدل سازی کرده اند، و شکل آن را بصورت بی قاعده بیضوی شکل که با بر آمدگی ها و حباب ها احاطه شده است یافته اند.این سحابی یک ستاره مرکزی روشن دارد که به سادگی در مرکز تصویر قابل مشاهده است به روشنی با ابر سحابی می درخشد.این ملوارید درخشان که در صدف درخشانش جاسازی شده است از سحالی بنام صدف چروک الهام گرفته شده است.
صدف نوعی ستاره بنام ولف رایه است که این ستاره ها معمولا بیست برابر پرجرم تر از خورشید هستند،در حالی که که جرمشان را بسیار سریع از دست می دهند زیرا در معرض طوفان های بزرگ ستاره ای قرار دارند که با سرعت میلیون ها کیلومتر در هر ساعت در فضا می وزند.تعدادی از ستاره های بسیار بزرگ تحت عنوان ولف رایه شناخته می شوند.
در حالی که ستاره مرکزی این سحابی مدت ها قبل به صدف بیرونی وزش کرده است،باقیمانده آن هنوز بسیار گرم و درخشان است،در حالی که بطور فریبنده مانند یک نقطه در مدل های تلسکوپ ها دیده می شود .این ستاره موضوع مطالعه بسیاری از ستاره شناسان بخاطر خواص غیر معمولی آن است،آن ضرباندار به نظر می رسد،طور متفاوت و قابل توجهی در زمان های خاصی از هر ساعت می درخشد.در حالی که ستاره های بی ثبات غیر عادی نیستند،یافتن آن در قلب یک سحابی سیاره ای غیر عادی است.
رنگهای تصویر اختیاری و دلخواه هستند.

منع : spacetelescope.org
ستارگان ولف-رایه (به انگلیسی: Wolf-Rayet stars) ستارگانی بسیار پرجرم یعنی با جرم بالای ۲۰ جرم خورشید هستند. آنان همچنین بسیار روشن وداغند و از این رو توجّه اخترشناسان را جلب کرده‌اند و به دلیل روشنایی زیاد خود یکی از گونه های فراغول‌ها هستند. طیف این ستارگان نیز غیر عادّی است و این خود یکی از عواملی است که آنان را از دیگر ستارگان آسمان جدا می‌سازد.[ادامه در ویکی پدیا دانشنامه آزاد ]