ترجمه رامین فخاری
منبع : dailygalaxy.com
NGC 3603 روشن ترین خوشه ستاره ای شکل گرفته است که بیشترین ارتباط را با ستاره های پرجرم را دارد که در کهکشان ما کشف شده است.برای یک قرن در یک مجموعه ستاره ستاره ولف رایه بنام HD 97950 مخفی شده بود ستاره های ستاره ولف رایه در فاز تکامل ستاره ای توسعه یافته اند و از جرم بیست برابر خورشید شروع شده اند.با وجود این جرکم قابل توجه این ستاره ها مقدار زیادی ماده را به وسیله بادهای بین ستاره ی بیرون می ریزند که ماده سطح ستاره ها را در فضا سرعت چندین میلیون کیلومتر در هر ساعت بیرون می ریزد که در درجه کیهانی معادل سقوط یک رژیم غذایی است.
NGC 3603 یک ناحیه بسیار فعال شکل گیری ستاره است که ستاره ها در مناطق تاریک و پر از گرد و غبار متولد می شوند که بطور گسترده غیر قابل مشاهده است.اما زمانی که ستاره های خیلی جوان رفته رفته شروع به درخشیدن می کنند و اطرافشان پاک است.پیله های ماده آنها قابل مشاهده است و ابرهای درخشان از مواد را بنام مناطق هیدورژن II در اطراف آنها ایجاد می کند.
مناطق هیدورژن II درخشان هستند زیرا تعامل اشعه ماورا بنفش بیرون داده شده از ستاره های داغ با هیدروژن ابرهای گازی وجود دارد.این نواحی با مقیاس قطر چند صد سال نوری قابل انداز گیری هستند و یکی از آنها در قسمت پایین سمت چپ NGC 3603 نشان داده شده است که با بزرگترین آن در کهکشان ما دارای تمایز است.
خوشه ستاره ای ابتدا در 14 مارس 1834 توسط ویلیام هرشل در طول سفر سه ساله خود به نزدیکی کیپ تاون برای مشاهده آسمان جنوبی کشف شد.او آن را بعنوان یک جسم قابل توجه توصیف کرد و فکر می کرد آن باید یک خوشه ستاره ای کروی باشد.مطالعات آینده نشان داد که آن یک خوشه ستاره ای کروی پیر نیست بلکه یک خوشه جوان باز و یکی از غنی ترین آنهاست.
NGC 3576 در سمت راست تصویر در بازوی کمان کارینا بازوی مارپیچی راه شیری مخفی شده است ولی تنها 9000 سال نوری فاصله دارد بسیار نزدیک تر از NGC 3603 اما در کنار آن در آسمان ظاهر شده است.
NGC 3576 برای دو جسم خمیده شبیه شاخ قوچ قابل توجه است.این رشته های عحیب و غریب نتیجه بادهای ستاره از ستاره های خیلی جوان در مناطق مرکزی سحابی هستند که گرد و غبار آنها در فاصله چند صد سال نوری دمیده می شود.دو منطقه تاریک تیره بنام بوک کروی در ناحیه عظیمی از سحابی قابل مشاهده است.این ابرهای سیاه در بالای سحابی امکان بالقوه ای برای شکل گیری نواحی ستاره سازی آینده است.
NGC 3576 نیز در 1384 توسط جان هرشل کشف شد و جایزه تولیدی و بصری آن سال بریتانیا را بعنوان ستاره شناس بریتانیایی گرفت.
--------------
ستارگان ولف-رایه (به انگلیسی: Wolf-Rayet stars) ستارگانی بسیار پرجرم یعنی با جرم بالای ۲۰ جرم خورشید هستند. آنان همچنین بسیار روشن وداغند و از این رو توجّه اخترشناسان را جلب کرده‌اند و به دلیل روشنایی زیاد خود یکی از گونه های فراغول‌ها هستند. طیفاین ستارگان نیز غیر عادّی است و این خود یکی از عواملی است که آنان را از دیگر ستارگان آسمان جدا می‌سازد.[ادامه در ویکی پدیا دانشنامه آزاد]
مناطق H II مناطق H2 ابر هایی بزرگ با چگالی کم و گاز های یونیزه هستند که ستارگان در آن ها شکل می گیرند. ستاره آبی کوتاه مدت(short-lived blue star)در این مناطق مقدار فراوانی نور ماورای بنفش ساطع می کند که گاز اطراف آن را یونیزه می کند. این مناطق – که اغلب حدود چند صد سال نوری با ما فاصله دارند- همراه با ابر های مولکولی غول پیکر هستند. اولین کسی که پی به وجود این مناطق برد نیکولاس کلاود بود ؛ کسی که در سال 1610 سحابی جبار را کشف کرد. نام مناطق اچ – دو بر گرفته از مقدار بسیار زیاد اتم های یونیزه ی هیدروژنی است که دارند.)مناطق اچ – یک دارای اتم های خنثی هیدروژن هستند و مناطق اچ – دو دارای مولکول های هیدروژن هستند.) اشکال این مناطق بسیار متنوع هستند چرا که گاز ها و ستاره ها به طور غیر یکنواخت در این مناطق توزیع پیدا کرده اند. آن ها اغلب دارای اشکال رشته ای هستند و اشکال عجیب و غریبی دارند مانند سحابی سر اسب. این مناطق گاهی در طول چندین میلیون سال ، هزاران ستاره تولید می کنند. در پایان انفجار سوپر نوا و ایجاد باد قوی ستاره ای از سوی ستارگان پر چگال باعث می شود که خوشه ستاره ای گاز های این مناطق را پراکنده کند و در پشت این خوشه ها ستاره هایی تشکیل می شوند مانند خوشه پروین. مناطق اچ دو می توانند در فاصله های قابل توجهی در جهان دیده شوند و مطالعه در باره آن ها برای شناخت فواصل و خواص شیمیایی دیگر کهکشان ها بسیار با اهمیت است.کهکشان های مارپیچی و نا منظم شامل بسیاری از مناطق اچ دو هستند در صورتی که کهکشان های بیضوی تقریباً عاری از آن اند. در کهکشان های مار پیچی از جمله کهکشان راه شیری مناطق اچ دو در بازو های مارپیچی متمرکز شده اند در حالی که در کهکشان های نامنظم آن ها به صورت آشفته توزیع پیدا کرده اند. برخی از کهکشان هایی که دارای مناطق حجیم اچ دو هستند ، در حدود دهها هزار ستاره را در خود گنجانده اند ؛ مانند منطقه دورادوس در ابر ماژلانی بزرگ و ان.جی.سی 604 در کهکشان مثلث.
منبع : dailygalaxy.com
NGC 3603 روشن ترین خوشه ستاره ای شکل گرفته است که بیشترین ارتباط را با ستاره های پرجرم را دارد که در کهکشان ما کشف شده است.برای یک قرن در یک مجموعه ستاره ستاره ولف رایه بنام HD 97950 مخفی شده بود ستاره های ستاره ولف رایه در فاز تکامل ستاره ای توسعه یافته اند و از جرم بیست برابر خورشید شروع شده اند.با وجود این جرکم قابل توجه این ستاره ها مقدار زیادی ماده را به وسیله بادهای بین ستاره ی بیرون می ریزند که ماده سطح ستاره ها را در فضا سرعت چندین میلیون کیلومتر در هر ساعت بیرون می ریزد که در درجه کیهانی معادل سقوط یک رژیم غذایی است.
NGC 3603 یک ناحیه بسیار فعال شکل گیری ستاره است که ستاره ها در مناطق تاریک و پر از گرد و غبار متولد می شوند که بطور گسترده غیر قابل مشاهده است.اما زمانی که ستاره های خیلی جوان رفته رفته شروع به درخشیدن می کنند و اطرافشان پاک است.پیله های ماده آنها قابل مشاهده است و ابرهای درخشان از مواد را بنام مناطق هیدورژن II در اطراف آنها ایجاد می کند.
مناطق هیدورژن II درخشان هستند زیرا تعامل اشعه ماورا بنفش بیرون داده شده از ستاره های داغ با هیدروژن ابرهای گازی وجود دارد.این نواحی با مقیاس قطر چند صد سال نوری قابل انداز گیری هستند و یکی از آنها در قسمت پایین سمت چپ NGC 3603 نشان داده شده است که با بزرگترین آن در کهکشان ما دارای تمایز است.
خوشه ستاره ای ابتدا در 14 مارس 1834 توسط ویلیام هرشل در طول سفر سه ساله خود به نزدیکی کیپ تاون برای مشاهده آسمان جنوبی کشف شد.او آن را بعنوان یک جسم قابل توجه توصیف کرد و فکر می کرد آن باید یک خوشه ستاره ای کروی باشد.مطالعات آینده نشان داد که آن یک خوشه ستاره ای کروی پیر نیست بلکه یک خوشه جوان باز و یکی از غنی ترین آنهاست.
NGC 3576 در سمت راست تصویر در بازوی کمان کارینا بازوی مارپیچی راه شیری مخفی شده است ولی تنها 9000 سال نوری فاصله دارد بسیار نزدیک تر از NGC 3603 اما در کنار آن در آسمان ظاهر شده است.
NGC 3576 برای دو جسم خمیده شبیه شاخ قوچ قابل توجه است.این رشته های عحیب و غریب نتیجه بادهای ستاره از ستاره های خیلی جوان در مناطق مرکزی سحابی هستند که گرد و غبار آنها در فاصله چند صد سال نوری دمیده می شود.دو منطقه تاریک تیره بنام بوک کروی در ناحیه عظیمی از سحابی قابل مشاهده است.این ابرهای سیاه در بالای سحابی امکان بالقوه ای برای شکل گیری نواحی ستاره سازی آینده است.
NGC 3576 نیز در 1384 توسط جان هرشل کشف شد و جایزه تولیدی و بصری آن سال بریتانیا را بعنوان ستاره شناس بریتانیایی گرفت.
--------------
ستارگان ولف-رایه (به انگلیسی: Wolf-Rayet stars) ستارگانی بسیار پرجرم یعنی با جرم بالای ۲۰ جرم خورشید هستند. آنان همچنین بسیار روشن وداغند و از این رو توجّه اخترشناسان را جلب کرده‌اند و به دلیل روشنایی زیاد خود یکی از گونه های فراغول‌ها هستند. طیفاین ستارگان نیز غیر عادّی است و این خود یکی از عواملی است که آنان را از دیگر ستارگان آسمان جدا می‌سازد.[ادامه در ویکی پدیا دانشنامه آزاد]
مناطق H II مناطق H2 ابر هایی بزرگ با چگالی کم و گاز های یونیزه هستند که ستارگان در آن ها شکل می گیرند. ستاره آبی کوتاه مدت(short-lived blue star)در این مناطق مقدار فراوانی نور ماورای بنفش ساطع می کند که گاز اطراف آن را یونیزه می کند. این مناطق – که اغلب حدود چند صد سال نوری با ما فاصله دارند- همراه با ابر های مولکولی غول پیکر هستند. اولین کسی که پی به وجود این مناطق برد نیکولاس کلاود بود ؛ کسی که در سال 1610 سحابی جبار را کشف کرد. نام مناطق اچ – دو بر گرفته از مقدار بسیار زیاد اتم های یونیزه ی هیدروژنی است که دارند.)مناطق اچ – یک دارای اتم های خنثی هیدروژن هستند و مناطق اچ – دو دارای مولکول های هیدروژن هستند.) اشکال این مناطق بسیار متنوع هستند چرا که گاز ها و ستاره ها به طور غیر یکنواخت در این مناطق توزیع پیدا کرده اند. آن ها اغلب دارای اشکال رشته ای هستند و اشکال عجیب و غریبی دارند مانند سحابی سر اسب. این مناطق گاهی در طول چندین میلیون سال ، هزاران ستاره تولید می کنند. در پایان انفجار سوپر نوا و ایجاد باد قوی ستاره ای از سوی ستارگان پر چگال باعث می شود که خوشه ستاره ای گاز های این مناطق را پراکنده کند و در پشت این خوشه ها ستاره هایی تشکیل می شوند مانند خوشه پروین. مناطق اچ دو می توانند در فاصله های قابل توجهی در جهان دیده شوند و مطالعه در باره آن ها برای شناخت فواصل و خواص شیمیایی دیگر کهکشان ها بسیار با اهمیت است.کهکشان های مارپیچی و نا منظم شامل بسیاری از مناطق اچ دو هستند در صورتی که کهکشان های بیضوی تقریباً عاری از آن اند. در کهکشان های مار پیچی از جمله کهکشان راه شیری مناطق اچ دو در بازو های مارپیچی متمرکز شده اند در حالی که در کهکشان های نامنظم آن ها به صورت آشفته توزیع پیدا کرده اند. برخی از کهکشان هایی که دارای مناطق حجیم اچ دو هستند ، در حدود دهها هزار ستاره را در خود گنجانده اند ؛ مانند منطقه دورادوس در ابر ماژلانی بزرگ و ان.جی.سی 604 در کهکشان مثلث.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر