یک گروه از ستاره شناسان سردترین و کم نور ترین کوتوله ممکن را تشخیص داده اند.این بقایای یک ستاره باستانی بسیار سرد است و کربن در آن متبلور شده است.
یکی از دانشگاه ویسکانسین میلواکی گفت این یک شی بسیار قابل توجه است این اشیا باید بیرون از اینجا باشند برای اینکه آنها بسیار کم نور هستند یافتن آنها سخت است.
کوتوله های سفید اشیا بسیار متراکم مراحل آخر ستاره هایی مانند خورشید ما هستند که در درون یک جسم تقریبا به انداز زمین سقوط کردند و و بیشتر از ترکیب کربن و هیدروژن تشکیل شده اند.کوتوله های سفید کند سرد و در فاصله میلیاردها سال محو شده اند.جسمی که در این مطالعه جدید مورد برسی قرار گرفت است احتمالا هم سن راه شیری در حدود یازده میلیارد سال دارد.
تپ اخترها به سرعت به ستاره های نترونی چرخش می یابند.باقیمانده بسیار متراکم ستاره های بزرگ بعنوان ابرنواختر منفجر می شود.یک ستاره نترونی زمانی که می چرخد پرتوها را مانند فانوس دریایی از امواج مغناطیسی را از قطب های مغناطیسی قدرمتند اش جاری می سازد که در فضا رفت و برگشت می کنند زمانی که یکی از این نورا از زمین بگذرد تلسکوپهای رادیوی می توانند پالس امواج رادیویی را ضبط کنند.
همدم این کوتوله سفید PSR J2222-0137 اولین شی بود که در این سیستم تشخیص داده شده بود و با استفاده از GBT یک دانشجوی ویرجینیای غربی کشف شد.
این مشاهدات برای اولین بار نشان داد که تپ اختر ها بیشتر از سی بار در هر ثانیه می چرخند و گرانش آن را به ستاره همدم خود می بندند که در ابتدا بعنوان یک ستاره نترونی دیگر یا بسیار شبی به آن یعنی یک کتوله سرد غیر معمولی تشخیص داد شد این دو به دور هم در فاصله 2.45 روز می چرخند.
بعدا تپ اختر در طی یک دوره دو سال در رادیو ستاره شناسی هلند مشاهده شد و در حدود 900 سال نوری از زمین در جهت صورت فلکی دلو قرار دارد.این اطلاعات در مدل پالایش شده برای زمان رسیدن پالس ها به زمین مورد استفاده قرار می گیرد.
با استفاده از تئوری نسبیت محققان مطالعه کردند که چگونه گرانش همدم چگونه باعث تاخیر در سیگنال های رادیویی که از پشت آن عبور می کند می شوند.این تاخیر به ستاره شناسان کمک می کند تا جهت گیری چرخش و جرم خود هر دو توده را تشخیص بدهند این تپ اختر جرمی برابر 1.2 خورشید و هم دم آن جرمی برابر 1.05 خورشید را دارد.
این داده ها نشان داد که همدم همدم تپ اختر ستاره نترونی دوم نبود.دانستن ناحیه آن با دقت بالا و اینکه چونه نور یک کوتوله سفید باید از آن فاصله به نظر برسد.ستاره شناسان باور دارند ک قادر هستند به وسیله نور مادون قرمز آن را ببینند.
تصویر نهایی باید صد برابر کم نور تر از کوتوله های سفید دیگر باشد و ستاره نترونی در حدود ده برابر کم نور تر از کوتوله ای سفید است و ما چیزی نمی بینیم.یک دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه کارولینای شمالی گفت چیزی که آنجا قرار دارد قطعا یک کوتوله سفید است و باید بسیار سرد باشد.محقیقین محاسبه کردند که کوتوله سفید نباید بیشتر از 3000 درجه کلوین یا 2700 درجه سلسیوس سردتر باشد.
ستارشناسان باور دارند که با چنین سردی ستاره در مقدار بالا کربن را متبلور خواهد کرد نه بر برعکس یک الماس، بقیه ستاره های شناخت شده که از لحاظ نظری کم نور نیستند ولی درخشندگی ذاتی کمتری دارند می توانند نابود شده باشند و تشخیص آنها سخت است در یک سیستم دوتایی با یک ستاره نترونی فقط یکی از آنها قابل تشخیص است.
منبع :phys.org
یکی از دانشگاه ویسکانسین میلواکی گفت این یک شی بسیار قابل توجه است این اشیا باید بیرون از اینجا باشند برای اینکه آنها بسیار کم نور هستند یافتن آنها سخت است.
کوتوله های سفید اشیا بسیار متراکم مراحل آخر ستاره هایی مانند خورشید ما هستند که در درون یک جسم تقریبا به انداز زمین سقوط کردند و و بیشتر از ترکیب کربن و هیدروژن تشکیل شده اند.کوتوله های سفید کند سرد و در فاصله میلیاردها سال محو شده اند.جسمی که در این مطالعه جدید مورد برسی قرار گرفت است احتمالا هم سن راه شیری در حدود یازده میلیارد سال دارد.
تپ اخترها به سرعت به ستاره های نترونی چرخش می یابند.باقیمانده بسیار متراکم ستاره های بزرگ بعنوان ابرنواختر منفجر می شود.یک ستاره نترونی زمانی که می چرخد پرتوها را مانند فانوس دریایی از امواج مغناطیسی را از قطب های مغناطیسی قدرمتند اش جاری می سازد که در فضا رفت و برگشت می کنند زمانی که یکی از این نورا از زمین بگذرد تلسکوپهای رادیوی می توانند پالس امواج رادیویی را ضبط کنند.
همدم این کوتوله سفید PSR J2222-0137 اولین شی بود که در این سیستم تشخیص داده شده بود و با استفاده از GBT یک دانشجوی ویرجینیای غربی کشف شد.
این مشاهدات برای اولین بار نشان داد که تپ اختر ها بیشتر از سی بار در هر ثانیه می چرخند و گرانش آن را به ستاره همدم خود می بندند که در ابتدا بعنوان یک ستاره نترونی دیگر یا بسیار شبی به آن یعنی یک کتوله سرد غیر معمولی تشخیص داد شد این دو به دور هم در فاصله 2.45 روز می چرخند.
بعدا تپ اختر در طی یک دوره دو سال در رادیو ستاره شناسی هلند مشاهده شد و در حدود 900 سال نوری از زمین در جهت صورت فلکی دلو قرار دارد.این اطلاعات در مدل پالایش شده برای زمان رسیدن پالس ها به زمین مورد استفاده قرار می گیرد.
با استفاده از تئوری نسبیت محققان مطالعه کردند که چگونه گرانش همدم چگونه باعث تاخیر در سیگنال های رادیویی که از پشت آن عبور می کند می شوند.این تاخیر به ستاره شناسان کمک می کند تا جهت گیری چرخش و جرم خود هر دو توده را تشخیص بدهند این تپ اختر جرمی برابر 1.2 خورشید و هم دم آن جرمی برابر 1.05 خورشید را دارد.
این داده ها نشان داد که همدم همدم تپ اختر ستاره نترونی دوم نبود.دانستن ناحیه آن با دقت بالا و اینکه چونه نور یک کوتوله سفید باید از آن فاصله به نظر برسد.ستاره شناسان باور دارند ک قادر هستند به وسیله نور مادون قرمز آن را ببینند.
تصویر نهایی باید صد برابر کم نور تر از کوتوله های سفید دیگر باشد و ستاره نترونی در حدود ده برابر کم نور تر از کوتوله ای سفید است و ما چیزی نمی بینیم.یک دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه کارولینای شمالی گفت چیزی که آنجا قرار دارد قطعا یک کوتوله سفید است و باید بسیار سرد باشد.محقیقین محاسبه کردند که کوتوله سفید نباید بیشتر از 3000 درجه کلوین یا 2700 درجه سلسیوس سردتر باشد.
ستارشناسان باور دارند که با چنین سردی ستاره در مقدار بالا کربن را متبلور خواهد کرد نه بر برعکس یک الماس، بقیه ستاره های شناخت شده که از لحاظ نظری کم نور نیستند ولی درخشندگی ذاتی کمتری دارند می توانند نابود شده باشند و تشخیص آنها سخت است در یک سیستم دوتایی با یک ستاره نترونی فقط یکی از آنها قابل تشخیص است.
------------
کوتوله سفید
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد :
کوتوله سفید گونه‌ای از اجرام فضایی است. در طی زندگی یک ستاره در دوران پیری برخی از ستارگان که از حد مشخصی بزرگ‌تر باشند به سیاهچاله و اگر از این حد کوچک‌تر باشند تبدیل به کوتوله سفید می‌شوند ماده تشکیل دهنده کوتوله‌های سفید به اندازه‌ای به هم فشرده‌است که یک قاشق غذاخوری آن چند تن وزن دارد. کوتوله‌های سفید، که تعدادشان در کهکشان ما نسبتاً زیاد است، آخرین مرحله تکامل بسیاری از ستاره‌ها هستند. ستاره‌هایی که جرمشان تقریباً معادل جرم خورشید (۲/۱ جرم خورشید) و یا کمتر از آن است به احتمال زیاد همگی به کوتوله سفید تبدیل می‌شوند. این اصطلاح برای توصیف مرحله‌ای از تکامل ستاره‌ای به کار می‌رود که ستاره پس از تبدیل شدن به غول سرخ، در آن مرحله از انقباض باز می‌ایستد. در مرحله کوتوله سفید، ماده ستاره‌ای فشرده می‌شود و به جسمی کم نور، به اندازه‌ای بسیار کوچک، به بزرگی زمین، تبدیل می‌شود. از آنجا که ستاره دیگر هیچ منبعی برای تولید انرژی ندارد، سرد می‌شود. پس یک کوتولهٔ سفید، ستاره‌ای است که دیگر سوخت هسته‌ای اش تمام شده و در نتیجه بسیار فشرده و کوچک می‌شود. چنین ستارگانی بسیار داغ هستند ولی آهسته آهسته دمای خود را از دست می‌دهند.[جهت مطالعه ادامه مطلب در ویکی‌پدیا کلیک کنید]
کوتوله سفید گونه‌ای از اجرام فضایی است. در طی زندگی یک ستاره در دوران پیری برخی از ستارگان که از حد مشخصی بزرگ‌تر باشند به سیاهچاله و اگر از این حد کوچک‌تر باشند تبدیل به کوتوله سفید می‌شوند ماده تشکیل دهنده کوتوله‌های سفید به اندازه‌ای به هم فشرده‌است که یک قاشق غذاخوری آن چند تن وزن دارد. کوتوله‌های سفید، که تعدادشان در کهکشان ما نسبتاً زیاد است، آخرین مرحله تکامل بسیاری از ستاره‌ها هستند. ستاره‌هایی که جرمشان تقریباً معادل جرم خورشید (۲/۱ جرم خورشید) و یا کمتر از آن است به احتمال زیاد همگی به کوتوله سفید تبدیل می‌شوند. این اصطلاح برای توصیف مرحله‌ای از تکامل ستاره‌ای به کار می‌رود که ستاره پس از تبدیل شدن به غول سرخ، در آن مرحله از انقباض باز می‌ایستد. در مرحله کوتوله سفید، ماده ستاره‌ای فشرده می‌شود و به جسمی کم نور، به اندازه‌ای بسیار کوچک، به بزرگی زمین، تبدیل می‌شود. از آنجا که ستاره دیگر هیچ منبعی برای تولید انرژی ندارد، سرد می‌شود. پس یک کوتولهٔ سفید، ستاره‌ای است که دیگر سوخت هسته‌ای اش تمام شده و در نتیجه بسیار فشرده و کوچک می‌شود. چنین ستارگانی بسیار داغ هستند ولی آهسته آهسته دمای خود را از دست می‌دهند.[جهت مطالعه ادامه مطلب در ویکی‌پدیا کلیک کنید]
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر