در 24 اکتبر 2012 رصدخانه های سراسر جهان در باره یک انفجار ستاره ای بزرگ بنام GRB121024A, که چند ساعت قبل در صورت فلکی نهر اتفاق افتاده بود و توسط ناسا ثبت شده بود هشدار دادند.
رصدخانه جنوبی اروپایی با استفاده از تلسکوپ بسیار بزرگ آن ( VLT ) واقع در کویر آتاکاما در شیلی موفق به اندازه گیری دقیق پلاریمتری این رویداد که 11000 میلیون سال قبل اتفاق افتاده بود شد که بازسازی ان نحوه شکل گیری سیاهچاله ها را مشخص می کند.
هیچ رویداد دیگری در جهان از نظر انرژی و شدت با انفجار ستاره ای LGRBs انفجار پرتو های بلند گاما قابل مقایسه نیست.در تنها یک ثانیه یک GRB می تواند مقدار انرژی صدها ستاره مانند خورشید را در طول زندگی یک میلیارد ساله شان ساطع کند.ستاره شناسان می گویند GRB در که این انفجارها در ستاره هایی پرجرم تر و صدها برابر بزرگتر از خورشید رخ می دهد و علاوه بر آن به سرعت در حال چرخش هستند.
از انجایی که این ستاره ها پرجرم هستند و می چرخند مانند ستاره های عادی منفجر نمی شوند. و با سرعت بسیار مانند توپی که خالی شود انفجار رخ می دهد.این انفجار داخلی ستاره ها توسط مدل های تئوریک بسط داده می شودو مشابه یک چرخش بزرگ است که در راه مانند آبی که به چاه حوض کشیده می شود خاموش می شود.در حالی که در نهایت یک سیاهچاله شکل می گیرد این انرژی با انفجار های کیهای بیرون داده می شود و توسط دو جت بالای سیاهچاله ساطع می شود.که با مهور چرخش ستاره های در حال مرگ ردیف می شود.
همه این ستاره ها دارای میدان مغناطیسی هستند و در چرخش سریع آنها شدت داده می شود در مورد LGBR ها در طول سقوط داخلی این ستاره ها به سیارهچاله مرکزی میدان های مغناطیسی به دور مهور چرخش ستاره ها می چرخند و در طول سقوط ستاره یک چشمه مغنایسی قدرتمند یک دافعه در محیط سیاهچاله شکل می دهد که تاثیرات آن می تواند در فاصله میلیاردها کیلومتری حس شود.
این سناریو پیچیده پیشبینی نور ساطع شده در طول انفجار ستاره ای را که باید اگر بصورت پیچ مدور قطبی شده باشد را رهبری می کند.برای اولین بار توسط چایل یک نور مدور قطبی شده که بطور مستقیم اخیرا از ایجاد یک سیاهچاله در برد بیرونی کائنات ایجاد شده و توسط مدل های نظری تایید شده است.و قطبش دایره ای نور در چنین سطح بالایی تاکنون تشخیص داده نشده بود و شناسایی این توسط چند منبع نشان می دهد یک رویداد فوق العاده است.
منبع :Dailygalaxy
------
انفجار پرتوی گاما از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد:انفجار پرتو گاما یا فوران پرتو گاما یا GRB (به انگلیسی: Gamma-ray burst) به فوران ناگهانی و شدید پرتو گاما در اعماق کیهان گفته می‌شود. این پدیده ده‌ها سال به عنوان یکی از پدیده‌های مرموز اخترشناسی شناخته می‌شد. امروزه معلوم شده‌است که برخی از این انفجارها مربوط به ابرنواخترها، و برخی دیگر مربوط به مگنتارها هستند.
کشف این انفجارها به دهه ۱۹۶۰ باز می‌گردد. در این زمان تعدادی از ماهواره‌های نظامی بادبان که برای ردیابی انفجارهای هسته‌ای اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی از سوی ایالات متحده آمریکا به جو زمین پرتاب شده بودند، به جای تشخیص انفجار هسته‌ای بر روی زمین، انفجاری بسیار نیرومند تر را در پشت خود و در ژرفای کیهان یافتند. ماهواره‌های نظامی بادبان به منظور آشکارسازی انفجارهای هسته‌ای ناقض قرارداد ممنوعیت آزمایش‌های هسته‌ای طراحی و پرتاب شده بودند. تا سال ۱۹۹۰ هیچ یک از منابع این پرتوها کشف نشده بود و تنها چیزی که دانشمندان در مورد سرچشمهٔ آنها می‌دانستند این بود که آنها از فضای بیرون جو زمین سرچشمه می‌گیرند.
ماهواره سوییفت ناسا، نشان داده‌است که خیلی از فوران‌های پرتو گاما، انفجارهایی همانند ابرنواخترهایی هستند که در پایان عمر ستارگان ابرپرجرم به وجود می‌آیند. بر پایهٔ برخی از نظریات، در این انفجارها، هستهٔ زیرین ستاره مستقیماً می‌رمبد تا یک سیاهچاله ستاره وار را تشکیل دهد. انرژی آزاد شدهٔ ناشی از این رمبش، صد بار بیشتر از انرژی آزاد شده در رمبش منشاء یک ستاره نوترونی است. این پدیده‌ها میان چند صدم ثانیه و چند ساعت دوام می‌آورند.
با توجه به زودگذر بودن این پدیده، ظاهراً مکان یابی چشمهٔ آنها باید کار مشکلی باشد، اما این طور نیست. خود انفجار گاما زودگذر است و معمولاً حدود چند ثانیه طول می‌کشد، اما در کنار پرتو گاما امواج رادیویی و گاه نور مرئی نیز از محل انفجار ساطع می‌شود و بر خلاف پرتوهای گاما پیامدهای رادیویی آن می‌توانند تا هفتهها ادامه داشته باشند.
رصدخانه جنوبی اروپایی با استفاده از تلسکوپ بسیار بزرگ آن ( VLT ) واقع در کویر آتاکاما در شیلی موفق به اندازه گیری دقیق پلاریمتری این رویداد که 11000 میلیون سال قبل اتفاق افتاده بود شد که بازسازی ان نحوه شکل گیری سیاهچاله ها را مشخص می کند.
هیچ رویداد دیگری در جهان از نظر انرژی و شدت با انفجار ستاره ای LGRBs انفجار پرتو های بلند گاما قابل مقایسه نیست.در تنها یک ثانیه یک GRB می تواند مقدار انرژی صدها ستاره مانند خورشید را در طول زندگی یک میلیارد ساله شان ساطع کند.ستاره شناسان می گویند GRB در که این انفجارها در ستاره هایی پرجرم تر و صدها برابر بزرگتر از خورشید رخ می دهد و علاوه بر آن به سرعت در حال چرخش هستند.
از انجایی که این ستاره ها پرجرم هستند و می چرخند مانند ستاره های عادی منفجر نمی شوند. و با سرعت بسیار مانند توپی که خالی شود انفجار رخ می دهد.این انفجار داخلی ستاره ها توسط مدل های تئوریک بسط داده می شودو مشابه یک چرخش بزرگ است که در راه مانند آبی که به چاه حوض کشیده می شود خاموش می شود.در حالی که در نهایت یک سیاهچاله شکل می گیرد این انرژی با انفجار های کیهای بیرون داده می شود و توسط دو جت بالای سیاهچاله ساطع می شود.که با مهور چرخش ستاره های در حال مرگ ردیف می شود.
همه این ستاره ها دارای میدان مغناطیسی هستند و در چرخش سریع آنها شدت داده می شود در مورد LGBR ها در طول سقوط داخلی این ستاره ها به سیارهچاله مرکزی میدان های مغناطیسی به دور مهور چرخش ستاره ها می چرخند و در طول سقوط ستاره یک چشمه مغنایسی قدرتمند یک دافعه در محیط سیاهچاله شکل می دهد که تاثیرات آن می تواند در فاصله میلیاردها کیلومتری حس شود.
این سناریو پیچیده پیشبینی نور ساطع شده در طول انفجار ستاره ای را که باید اگر بصورت پیچ مدور قطبی شده باشد را رهبری می کند.برای اولین بار توسط چایل یک نور مدور قطبی شده که بطور مستقیم اخیرا از ایجاد یک سیاهچاله در برد بیرونی کائنات ایجاد شده و توسط مدل های نظری تایید شده است.و قطبش دایره ای نور در چنین سطح بالایی تاکنون تشخیص داده نشده بود و شناسایی این توسط چند منبع نشان می دهد یک رویداد فوق العاده است.
منبع :Dailygalaxy
------
انفجار پرتوی گاما از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد:انفجار پرتو گاما یا فوران پرتو گاما یا GRB (به انگلیسی: Gamma-ray burst) به فوران ناگهانی و شدید پرتو گاما در اعماق کیهان گفته می‌شود. این پدیده ده‌ها سال به عنوان یکی از پدیده‌های مرموز اخترشناسی شناخته می‌شد. امروزه معلوم شده‌است که برخی از این انفجارها مربوط به ابرنواخترها، و برخی دیگر مربوط به مگنتارها هستند.
کشف این انفجارها به دهه ۱۹۶۰ باز می‌گردد. در این زمان تعدادی از ماهواره‌های نظامی بادبان که برای ردیابی انفجارهای هسته‌ای اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی از سوی ایالات متحده آمریکا به جو زمین پرتاب شده بودند، به جای تشخیص انفجار هسته‌ای بر روی زمین، انفجاری بسیار نیرومند تر را در پشت خود و در ژرفای کیهان یافتند. ماهواره‌های نظامی بادبان به منظور آشکارسازی انفجارهای هسته‌ای ناقض قرارداد ممنوعیت آزمایش‌های هسته‌ای طراحی و پرتاب شده بودند. تا سال ۱۹۹۰ هیچ یک از منابع این پرتوها کشف نشده بود و تنها چیزی که دانشمندان در مورد سرچشمهٔ آنها می‌دانستند این بود که آنها از فضای بیرون جو زمین سرچشمه می‌گیرند.
ماهواره سوییفت ناسا، نشان داده‌است که خیلی از فوران‌های پرتو گاما، انفجارهایی همانند ابرنواخترهایی هستند که در پایان عمر ستارگان ابرپرجرم به وجود می‌آیند. بر پایهٔ برخی از نظریات، در این انفجارها، هستهٔ زیرین ستاره مستقیماً می‌رمبد تا یک سیاهچاله ستاره وار را تشکیل دهد. انرژی آزاد شدهٔ ناشی از این رمبش، صد بار بیشتر از انرژی آزاد شده در رمبش منشاء یک ستاره نوترونی است. این پدیده‌ها میان چند صدم ثانیه و چند ساعت دوام می‌آورند.
با توجه به زودگذر بودن این پدیده، ظاهراً مکان یابی چشمهٔ آنها باید کار مشکلی باشد، اما این طور نیست. خود انفجار گاما زودگذر است و معمولاً حدود چند ثانیه طول می‌کشد، اما در کنار پرتو گاما امواج رادیویی و گاه نور مرئی نیز از محل انفجار ساطع می‌شود و بر خلاف پرتوهای گاما پیامدهای رادیویی آن می‌توانند تا هفتهها ادامه داشته باشند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر