ستاره شناسان با برسی بقایای ابر نواختر SNLS دو تا از دورترین ابر نواختر های شناخته شده را در فاصله ده میلیارد سال نوری کشف کرده اند.
این کشفیات تازه گیج کننده هستند زیرا مکانیزم اصلی ابر نواختر ها این است که ستاره های بزرگ هنگام فروپاشی به سیاهچاله یا ستاره نترونی عادی تبدیل می شوند و این مکانیسم این درخشندگی شدید را تمی تواند توضیح دهد.
در ابتدا دانشمندان هیچ عقیده ای در باره این اجسام نداشتند و فکر می کردند آنها ممکن است ابر نواختر باشند و در کهکشان ما یا یک کهکشان دور از ما قرار داشته باشند.
اما یک دانشمند نشان داد که این ابرنواختر ها دارای درخشندگی و انرژی بسیاری هستند.
یکی از این ابرنواختر های کشف شده بنام SNLS-06D4eu در فاصله بسیار دوری که ممکن است قرار دارد و به نظر می رسد جزو " انواع جدیدی از ابرنواختر هایی که در حال ظهور هستند و به نام ابرنواختر های فوق العاده درخشان هستند و حاوی هیچ هیدروژنی نیستند" می باشند.
مطالعات جدید نشان می دهد که این نوع ابر نواختر ها با انرژی ایجاد یک مگنتار تغذیه می شوند.مگنتار ها ستاره های نترونی بسیار مغناطیسی هستند ککه صدها بار در ثانیه می چرخند.و جرم خورشید و میدان مغناطیسی به اندازه یک شهرستان را دارند.
با همکاری دایل کاسن از برکلی و لارونس برکلی مدل هایی از ابر نواختر ها شرح داده شده است که داده هایی از یک انقجار ستاره ای یک مقدار کوچکتر از خورشید که غنی از هیدروژن و اکسیژن است شرح داده شده است.این ستاره احتمالا اول بزرگتر بوده است اما لایه بیرونی آن قبل از انفجار فرو ریخته و هسته آن باقی مانده است.
این ستاره منحصر به فرد تر است زیرا یک چرخش بسیار سریع دارد و زمانی که مرد هسته آن چرخید تا یک غول مغناطیسی بزرگ را تشکیل داد و چرخش باعث خشم مغناطیسی این غول شد.
در ابتدا دانشمندان هیچ عقیده ای در باره این اجسام نداشتند و فکر می کردند آنها ممکن است ابر نواختر باشند و در کهکشان ما یا یک کهکشان دور از ما قرار داشته باشند.
اما یک دانشمند نشان داد که این ابرنواختر ها دارای درخشندگی و انرژی بسیاری هستند.
یکی از این ابرنواختر های کشف شده بنام SNLS-06D4eu در فاصله بسیار دوری که ممکن است قرار دارد و به نظر می رسد جزو " انواع جدیدی از ابرنواختر هایی که در حال ظهور هستند و به نام ابرنواختر های فوق العاده درخشان هستند و حاوی هیچ هیدروژنی نیستند" می باشند.
مطالعات جدید نشان می دهد که این نوع ابر نواختر ها با انرژی ایجاد یک مگنتار تغذیه می شوند.مگنتار ها ستاره های نترونی بسیار مغناطیسی هستند ککه صدها بار در ثانیه می چرخند.و جرم خورشید و میدان مغناطیسی به اندازه یک شهرستان را دارند.
با همکاری دایل کاسن از برکلی و لارونس برکلی مدل هایی از ابر نواختر ها شرح داده شده است که داده هایی از یک انقجار ستاره ای یک مقدار کوچکتر از خورشید که غنی از هیدروژن و اکسیژن است شرح داده شده است.این ستاره احتمالا اول بزرگتر بوده است اما لایه بیرونی آن قبل از انفجار فرو ریخته و هسته آن باقی مانده است.
این ستاره منحصر به فرد تر است زیرا یک چرخش بسیار سریع دارد و زمانی که مرد هسته آن چرخید تا یک غول مغناطیسی بزرگ را تشکیل داد و چرخش باعث خشم مغناطیسی این غول شد.
این ابرنواختر های خیلی دور از زمان انفجاری که باعث انبساط جهان شده است اشعه ماورا بنفش منتشر می کردند و زمانی که طول موج آنها به فروسرخ افزایش یافت در زمین قابل مشاهده شده اند. و زمانی منتشر شده اند که جهان فقط چهار میلارد سال قدمت داشت و این نوع ابر نواختر ها بسیار نادر هستند و از هر 10000 ابر نواختر شاید یکی از آنها به این شکل باشند و به نظر می رسد در کهکشان های بدوی اتفاق افتاده باشند که مقادیر کمتری از عناصر سنگین تر از هیدروژن و هیلیوم را که در جهان اولیه شایع بوده اند داشته باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر