کرمچاله ها؛ دروازه هایی به سوی ابدیت

فاصله ما از مرکز خوشه کهکشانی سنبله (1) تقریباً 55 میلیون سال نوری است. این فاصله به حدی زیاد است که اگر بخواهیم با پیشرفته ترین فناوری های موجود و سریع ترین موشک هایی که در اختیار داریم به این خوشه کهکشانی سفر کنیم تقریباً 750 میلیارد سال طول می کشد تا به آنجا برسیم.

حال فرض کنید در حالیکه با سفینه فضایی خود در حال سفر در پهنه کیهان هستید به ناگهان یک تونل اسرارآمیز در برابرتان گشوده شود. شما با سفینه فضایی خود وارد این تونل می شوید و در چشم بر هم زدنی خود را در آن سوی تونل می یابید. از دهانه دیگر تونل که خارج می شوید با کمال تعجب می بینید که در نزدیکی یکی از کهکشان های خوشه کهکشانی سنبله هستید. بدین ترتیب شما راه هزاران میلیون ساله را در چشم بر هم زدنی پیموده اید!

آیا چنین داستانی ممکن است واقعی باشد؟ آری! در سال1921 ریاضیدانی آلمانی به نام هرمان وِِیل (2) هنگام حل معادلات نسبیت عام اینشتین با پاسخی عجیب و غیرمنتظره مواجه شد. وِِیل دریافت که بر مبنای نسبیت عام ممکن است میان دو نقطه بسیار دور در پهنه کیهان به ناگهان تونلی تشکیل شود و آن دو نقطه را به طور میان بُر به همدیگر متصل کند. در این صورت با عبور از درون این تونل در یک چشم بر هم زدن می توان از این سر کیهان به آن سوی آن رسید.

سایر فیزیکدان ها طی دهه های بعدی تحقیق بر روی ویژگی های این تونل های اسرارآمیز کیهانی را ادامه دادند و فیزیکدان مشهوری به نام جان ویلر (3) در سال 1957 میلادی نام این تونل های شگفت انگیز را "کرمچاله" (4) گذاشت.

بعدها مشخص شد که کرمچاله ها علاوه بر دو نقطه مکانی حتی می توانند دو نقطه زمانی مختلف را نیز به طور میان بُر به همدیگر متصل کنند. به عنوان مثال چنین کرمچاله هایی می توانند لحظه حال را به لحظه ای در گذشته یا آینده بسیار دور وصل کنند. بدین ترتیب با عبور از درون این نوع کرمچاله ها عملاً می توان در بُعد زمان به آینده یا گذشته سفر کرد. یکی از مشهورترین نوع از چنین کرمچاله هایی که می توانند نقش ماشین زمان را ایفا کنند، کرمچاله های موریس-ثورن (5) نام دارند.

در اواخر دهه 1980 میلادی دو فیزیکدان به نام های مایکل موریس (6) و کیپ ثورن (7) کشف کردند که چنانچه یک کرمچاله با سرعت بسیار زیادی به دور خود بپیچد به طوری که دو دهانه ابتدایی و انتهایی آن در مقابل هم قرار گیرند عملاً به یک ماشین زمان تبدیل خواهد شد. در این صورت با عبور از درون این کرمچاله و بازگشت به دهانه ورودی آن می توان به گذشته سفر کرد!

اما از همه اینها عجيب‌تر آنكه كرمچاله‌ها حتی می توانند نقش تونل هایی را برای اتصال جهان های موازی به همدیگر ایفا کنند. به عبارتی کرمچاله ها درواقع ممكن است كانال‌هايي باشند براي خروج از اين جهان و ورود به جهان‌هاي ديگر.



پی نوشت:
1-Virgo Cluster
2- Hermann Weyl
3- John Wheeler
4- Wormhole
5- Morris-Thorne wormhole
6- Mike Morris
7- Kip Thorne

ازاسرار کوانتومی آفرینش

تصویرارائه شده ازسحابی قورباغه از کاوشگر Wise ناسا

این تصویر توسط اشعه مادون قرمز کاوشگر ناسا(وایس) گرفته شده است.که سحابی  بچه قورباغه نام دارد و در صورت فلکی Auriga  واقع شده که در فاصله 12000 سال نوری از زمین واقع است.

سحابی بچه قورباغه سرشار از ستاره ها است جوان ترین ستاره این سحابی یک میلیون سال عمر دارد و بیشتر توده های آن ده برابر خورشید ما عمر دارد.نام این سحابی به این دلیل بچه قورباغه قرار داده شده است زیرا  از توده ای از ستاره های جوان و داغ تشکیل شده است و انفجار اشعه ماورا بنفقش گاز را در دو ستون پخش کرده و به آن شکل بچه قورباغه می دهد.

بیست و پنج فریم از منطقه گرفته شده در تمام چهار از طول موج های کشف شده توسط دانا، با این یک تصویر ترکیب میشدند. تلسکوپ فضایی 1719 ینس را در 11 فریم متوالی گرفتار. نور مادون قرمز از 3.4 میکرون به رنگ کد آبی :4.6 میکرون نور فیروزه ای، چراغ 12 - میکرون به رنگ سبز است و 22 - میکرون نور قرمز است.

کاوشگر Wise  برای گرفتن تصاویر سیارک ها ستارگان و کهکشان های دور قدرتمند است.

تصویر نجومی از خوشه NGC 281 ستاره هایی با عمر و انرژی بالا

ستاره های با جرم بالا مهم هستند زیرا مقدار زیادی انرژ پلمپ شده از عمر کائنات را دارند.متاسفانه ما درک ضعیفی از این ستارگان را داریم زیا اغلب فاصله ما از این ستارکان بسیار دور است و در گاز و گرد و غبار پنهان هستند ستاره های خوشه NGC 281 از این قاعده مستثنی است و حدود 9200 سال نوری از زمین فاصله دارد.و در حدود 1000 سال نوری در بالای صفحه کهکشانی است واختر شناسان معتقد اند تعداد نامحدودی ستاره درداخل آن در حال شکل گیری است.

در تصویرواقعی بیشتر کهکشان بعلت گرد و غبار نشان داده نمی شود اما در تصویر مادون قرمز  اسپیتزر گرد و غبار در این منطقه روشن می درخشد.

چشم اندازی از چرخش ستارگان(سحابی آمریکای شمالی)

این چشم انداز از چرخش ستارگان به عنوان سحابی آمریکای شمالی شناخته می شود زیرا وقتی شکل در نور مرئی دیده می شود به آمریکای شمالی شباهت دارد اما در این تصویر که نمای مادون قرمز از تلسکوپ اسپیتزر ناسا است این نما قابل رویت نیست.

خوشه های جوان از ستارگان با سن یک میلیون سال را می توان در سراسر تصویر دید . برخی از مناطق این سحابی هنوز هم بسیار ضخیم با گرد و غبار و تیره به نظر می رسد.

تصویر اسپیتزر حاوی داده ها را از هر دو دوربین مادون قرمز آرایه آن و چند باند فتومتر تصویربرداری است. نور باطول موج 3.6 میکرون بوده است کد آبی رنگ، نور 4.5 میکرون به رنگ آبی سبز؛ 5.8 - میکرون و 8.0 میکرونچراغ سبز و 24 - میکرون نور قرمز است. 

این تصویر در فوریه 2011 گرفته شده است.

تصویر نجومی از برخورد دو کهکشان به شکل علامت تعجب در آسمان

VV 340  که به عنوان نیز شناخته می شود ARP 302  بزودی در کتابهای درسی بعنوان مرحله ی اولیه برخورد دو کهکشان یاد می شود احتمالا ادغام این دو کهکشان در میلیون ها سال بعد شبیه به کهکشان راه شیری آندرومرا انجام خواهد شد.اطلاعات تلسکوپ اشعه x چاندرا و تلسکوپ فضایی هابل می گویند این کهکشان 450 میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد .

ساعت شنی در فاصله ۱۹,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ کیلومتری در آسمان

سحابی نشری شارپلس 106-2 با فاصله 2هزار سال‌نوری از زمین، یکی از زایشگاه‌های فعال ستاره‌ای در کهکشان راه‌شیری است که در آینده نه‌چندان دور میزبان خوشه‌ای ستاره‌ای با50 تا 150 ستاره خواهد بود.

در مرکز این سحابی دوقطبی که شبیه به ساعت‌شنی به نظر می‌رسد، ستاره‌ای 15 بار سنگین‌تر از خورشید وجود دارد که حدود یکصدهزار سال از عمرش گذشته و دانشمندان حدس می‌زنند شکل عجیب این سحابی به‌دلیل فوران شدید بادهای ستاره‌ای از قطب‌های این ستاره باشد. پرتوهای پرانرژی این ستاره جوان باعث روشن شدن این سحابی و تابش مولکول‌های آن شده است.

منبع:سایت خبر آنلاین

پرسش های بنیادین در موردجهان

پرسش‌های بنیادی در مورد جهان - استیون هاوکینگ

سحابی ۳۰ماهی طلایی

زایشگاه ستاره‌ای ۳۰ ماهی زرین، یکی از بزرگ‌ترین و نزدیک‌ترین نواحی شکل گیری ستارگان در همسایگی راه شیری، واقع در ابر بزرگ ماژلان، است. بیش از ۲۴۰۰ ابَر ستاره در مرکز این سحابی، که به سحابی رتیل نیز معروف است، با تشعشعات نیرومند خود، مواد را به بیرون می‌دمند. رصدخانۀ پرتو ایکس چاندرا، منشاء گازهای سوزانی را که از سحابی به بیرون دفع می‌شوند، بادهای ستاره‌ای و انفجارهای ابرنواختری می‌داند. این گازهای داغ، حبابهای غول پیکری را در گازهای سرد‌تر و غبار پیرامون حکاکی کرده‌اند که توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر به رنگ نارنجی (پرتوهای فروسرخ) در این تصویر نشان داده شده‌اند.

http://www.nasa.gov/
آرش اسماعیلی

از: دانش ستاره شناسی