ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل برای اولین بار بروی چهار تصویر در یک فاصله از یک انفجار ستاره ای تمرکز کردند.تصاویر در یک الگوی علامت ضربدری شکل با نیروی گرانشی قوی نمای نزدیک کهکشان در یک خوشه ستاره ای پر جرم کهکشان ها جاسازی شده بود.
برای مشاهده کهکشان بیضوی و خوشه MACS J1149+2223 که نور آن از بیش از 5 میلیارد سال نوری به ما می رسد. و جرم عظیمی از خوشه ها و کهکشان ها که نور را از یک فاصله بسیار دورتر از ابرنواختر آن خمی می کنند اخترشناسان تصاویر جداگانه از آنها را ایجاد نمودند.نور به وسیله لنز گرانشی منحرف و بزرگتر شده بود و در ننیجه تصاویر به شکل کهکشان بیضوی شکلی که به صلیب انشتین موسوم است در آمده بود.
در حالی که ستاره شناسان دهها ابرنواختر مختلف را کشف کرده بودند.قبلا هرگز چندین تصویر از انفجار ستاره ای را مشاهده نکرده بودند.کشف ابر نواختر در حالی انجام گرفت که جست و جوی تیم لنز(دوربین) منجر به کشف گروهی از لنز ها (دوربین ها)و و میدان های جلویی ابر نواختر شد تیم از 2013 تا به حال مشغول جست و جو بوده و حالا داده های تصاویر ابر نو اختر از نه میلیارد سال نوری را آنالیز می کند.
این ابرنواختر حدودا بیست برابر روشن تر از مقدار طبیعی است و تصویر آن اثر ترکیبی دو لنز گرانشی است.نور ابر نواختر در میان حدقلا سه مسیر جداگانه است.و زمانی که اثر لنز یکی از مسیر ها اتفاق می افتد دقیقا با یک کهکشان بیضوی شکل خوشه کهکشانی دومین اثر لنز گرانشی نیز اتفاق می افتد.ماده تاریک کهکشان بیضوی نور را خم و از نور را به چهار مسیر که توسط تیم مشاهده شده است هدایت می کند.
این مشاهدات منحصر به فرد به ستاره شناسان کمک خواهد کرد که مقدار انحراف ماده تاریک را در اثر گرانشی کهکشان و خوشه های کهکشانی بیابند.ماده تاریک بیشتری در جهان قابل مشاهده وجود دارد و اثر گرانشی جهان قابل مشاهده و بنابر این اثر لنز کهکشان ها و خوشه های ستاره ای بزرگترین سرنخ برای یافتن ماده تاریک آن است.زمانی که چهار تصویر ابر نواختر زمانی که ابرنواختر فورکش کند کمرنگ شوند،اختر شناسان شانس گیر انداختن انفجار را خواهند داشت.تصاویر ابر نواختر چندین بار به زمین نرسیده است زیرا برای هر تصویر ایجاد شده نور یک مسیر و زمین یک مسیر متفاوت از طرح بندی ماده را دارند.هر دو تاریک و قابل مشاهده در میان مسیر هایشان هستند و به دلیل این خم شدن در مسیر بهچندین مسیر نور برای مدت زمان طولانی تری به ما می رسد.اختر شناسان می توانند از مدل هایشان مقدار ماده تاریک در خوشه و مکان آن را پیش بینی بکنند.زمانی که تصویر بعدی می رسد به نظر می رسد از تاخیر زمانی مشاهدات برای برای ایجاد مدل های جدید استفاده بکنند.
چهار تصویر گرفته شده از ابر نواختر به فاصله چنین هفته از هم گرفته شده است.و ابر نواختر در یک تصویر 20 سال زودتر از جاهای دیگر خوشه ظاهر شده است و حتی دقیق تر به نظر می رسد که انتظار می رود که یک بار بیشتر در یک تا پنج سال بعدی رخ می دهدو آن زمانی است که دانشمندان در عمل آن را گیر بندازند.
ابر نواختر رفسدال که به افتخار ستاره شناس نروژی سرجان رفسدال کسی که در 1964 اولین بار پیشنهاد استفاده از زمان تاخیر را از یک لنز ابرنواختر برای انفجار های جهان اراه داده بود نام گذاری کردند.
همگرایی گرانشی(لنز گرانشی) از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد :همگرایی گرانشی هنگامی روی می‌دهد که نور یک چشمهٔ درخشان بسیار دور (مانند یک اختروش) در مسیرش تا رصدگر، از کنار جسم پرجرم دیگری (مانند یک خوشهٔ کهکشانی) بگذرد و مسیرش خمیده شود. جسم میانی عدسی گرانشی نامیده می‌شود. این پدیده یکی از پیش‌بینی‌های نظریهٔ نسبیت عام اینشتین است. براساس نسبیت عام، جرم می‌تواند فضازمان را خمیده کند و در نتیجه میدان گرانشی‌ای بسازد که می‌تواند نور را منحرف کند. این پدیده را نخستین بار آرتور ادینگتون در سال ۱۹۱۹ در جریان یک خورشیدگرفتگی آزمود که در آن نور ستاره‌ای که از نزدیک خورشید می‌گذشت کمی خم شده و در نتیجه مکان ظاهری ستاره کمی جابه‌جا شد. با همگرایی گرانشی می‌توان اطلاعاتی دربارهٔ جسم میانی (عدسی) از جمله جرم آن به دست آورد.
منبع spacetelescope.org
صفحه ما در اینستاگرام :
http://www.instagram.com/nojom_news
برای مشاهده کهکشان بیضوی و خوشه MACS J1149+2223 که نور آن از بیش از 5 میلیارد سال نوری به ما می رسد. و جرم عظیمی از خوشه ها و کهکشان ها که نور را از یک فاصله بسیار دورتر از ابرنواختر آن خمی می کنند اخترشناسان تصاویر جداگانه از آنها را ایجاد نمودند.نور به وسیله لنز گرانشی منحرف و بزرگتر شده بود و در ننیجه تصاویر به شکل کهکشان بیضوی شکلی که به صلیب انشتین موسوم است در آمده بود.
در حالی که ستاره شناسان دهها ابرنواختر مختلف را کشف کرده بودند.قبلا هرگز چندین تصویر از انفجار ستاره ای را مشاهده نکرده بودند.کشف ابر نواختر در حالی انجام گرفت که جست و جوی تیم لنز(دوربین) منجر به کشف گروهی از لنز ها (دوربین ها)و و میدان های جلویی ابر نواختر شد تیم از 2013 تا به حال مشغول جست و جو بوده و حالا داده های تصاویر ابر نو اختر از نه میلیارد سال نوری را آنالیز می کند.
این ابرنواختر حدودا بیست برابر روشن تر از مقدار طبیعی است و تصویر آن اثر ترکیبی دو لنز گرانشی است.نور ابر نواختر در میان حدقلا سه مسیر جداگانه است.و زمانی که اثر لنز یکی از مسیر ها اتفاق می افتد دقیقا با یک کهکشان بیضوی شکل خوشه کهکشانی دومین اثر لنز گرانشی نیز اتفاق می افتد.ماده تاریک کهکشان بیضوی نور را خم و از نور را به چهار مسیر که توسط تیم مشاهده شده است هدایت می کند.
این مشاهدات منحصر به فرد به ستاره شناسان کمک خواهد کرد که مقدار انحراف ماده تاریک را در اثر گرانشی کهکشان و خوشه های کهکشانی بیابند.ماده تاریک بیشتری در جهان قابل مشاهده وجود دارد و اثر گرانشی جهان قابل مشاهده و بنابر این اثر لنز کهکشان ها و خوشه های ستاره ای بزرگترین سرنخ برای یافتن ماده تاریک آن است.زمانی که چهار تصویر ابر نواختر زمانی که ابرنواختر فورکش کند کمرنگ شوند،اختر شناسان شانس گیر انداختن انفجار را خواهند داشت.تصاویر ابر نواختر چندین بار به زمین نرسیده است زیرا برای هر تصویر ایجاد شده نور یک مسیر و زمین یک مسیر متفاوت از طرح بندی ماده را دارند.هر دو تاریک و قابل مشاهده در میان مسیر هایشان هستند و به دلیل این خم شدن در مسیر بهچندین مسیر نور برای مدت زمان طولانی تری به ما می رسد.اختر شناسان می توانند از مدل هایشان مقدار ماده تاریک در خوشه و مکان آن را پیش بینی بکنند.زمانی که تصویر بعدی می رسد به نظر می رسد از تاخیر زمانی مشاهدات برای برای ایجاد مدل های جدید استفاده بکنند.
چهار تصویر گرفته شده از ابر نواختر به فاصله چنین هفته از هم گرفته شده است.و ابر نواختر در یک تصویر 20 سال زودتر از جاهای دیگر خوشه ظاهر شده است و حتی دقیق تر به نظر می رسد که انتظار می رود که یک بار بیشتر در یک تا پنج سال بعدی رخ می دهدو آن زمانی است که دانشمندان در عمل آن را گیر بندازند.
ابر نواختر رفسدال که به افتخار ستاره شناس نروژی سرجان رفسدال کسی که در 1964 اولین بار پیشنهاد استفاده از زمان تاخیر را از یک لنز ابرنواختر برای انفجار های جهان اراه داده بود نام گذاری کردند.
همگرایی گرانشی(لنز گرانشی) از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد :همگرایی گرانشی هنگامی روی می‌دهد که نور یک چشمهٔ درخشان بسیار دور (مانند یک اختروش) در مسیرش تا رصدگر، از کنار جسم پرجرم دیگری (مانند یک خوشهٔ کهکشانی) بگذرد و مسیرش خمیده شود. جسم میانی عدسی گرانشی نامیده می‌شود. این پدیده یکی از پیش‌بینی‌های نظریهٔ نسبیت عام اینشتین است. براساس نسبیت عام، جرم می‌تواند فضازمان را خمیده کند و در نتیجه میدان گرانشی‌ای بسازد که می‌تواند نور را منحرف کند. این پدیده را نخستین بار آرتور ادینگتون در سال ۱۹۱۹ در جریان یک خورشیدگرفتگی آزمود که در آن نور ستاره‌ای که از نزدیک خورشید می‌گذشت کمی خم شده و در نتیجه مکان ظاهری ستاره کمی جابه‌جا شد. با همگرایی گرانشی می‌توان اطلاعاتی دربارهٔ جسم میانی (عدسی) از جمله جرم آن به دست آورد.
منبع spacetelescope.org
صفحه ما در اینستاگرام :
http://www.instagram.com/nojom_news
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر