تکامل جمعیت مردم را برای وقف دادن به شرایط شامل می شود و به شما دانش مورد نیاز برای زنده ماندن می دهد.یک مطالعه جدید ایده جدیدی پیشنهاد می دهد که سازگاری بیولوژیک برخی از موجودات تکامل یافته برای مقابله با چالش های زندگی در درون آب شیرین نیز کمک می کند.محیط زیست نیز ماه ها آنها را از تاریکی و انجمادی که به دنبال تاثیر سیارک بزرگی بنام Chicxulub که 65 میلیون سال قبل به مکزیک امروزی افتاد مانند سپری حفظ می کند به احتمال زیاد 65 میلیون سال قبل یک طوفان جهانی و مقادیر عظیمی از سنگ و بخار به بالای جوی پرتاب شد که باعث کشته شدن دایناسور ها شد.
در شش مایلی سیارک Chicxulub در یوکاتان تصور می شود ضربه ی قابل توجهی با انرژی 100 میلیون مگاتن تی ان اتی باشد این مسله را نویسنده و پژوهشگر ارشد داگ رابرتسون از بخش علوم زمین موسسه پژوهش علوم محیط زیست گفت.
در سال 1990 این تئوری به مقدار قابل توجهی توسط شیمیدان کیهانی آلن هیلدبرند حمایت شد.
وی 122 مایل از ساختار های گسترده حلقه مانند که تعدادی آنها در تصویر قابل تشخیص است در 65 میلیون سال قبل مشخص کرد این لایه های رسوبی در منطقه یوکاتان مکزیک بنام دهانه Chicxulub قرار دارد.
مشاهدات ما یک میدان مغناطیسی فوق گرانشی در منطقه را نشان می دهد که علاوه بر داشتن سن مناسب با دهنه سازگار با یک سیارک 6 تا 12 مایلی که بطور گسترده در سطح جهانی تاثیر گزار بوده است قابل سازگار ات اعتقاد مبنی بر این است که این اتفاق هر صد میلیون سال یک بار اتفاق می افتد.
پالس حرارتی ناشی از وارد شدن یک ماده در سراسر جهان باعث اشتعالی شد که همه موجودات زنده که در لانه خود یا در آب پناه بدرده بودند از بین بروند.انرژی جنبش ماده خارج شده به صورت گرمایی در بالای اتمسفر باعث سرخ شدن آسمان آبی برای ساعت ها شد.
دانشمندان معتقد هستند که برای بیش از یک دهه تمام سطح زمین تبدیل به یک اجاق جهانی شده بود و تمام سنگ های کوچک ذوب شده و در سراسر دوره کرتاسه در تمام جهان گسترش یافت.
یک حوزه از خاک رس بروی توده سنگ های صخره ای که تبخیر شده اند همراه با ایریدیوم در سراسر جهان باقی مانده که سوابق طوفان خارق العاده جهانی و به دنبال آن تاثیراتش را به نمایش می دهد..حوزه پالس حرارت و دوده برای بعضی از زمان ها شناسایی شده است امام پیامد های آن بر روی موجودات زنده به خوبی شرح داده نشده است.بسیاری از دانشمندان کنجکاوند که در مورد حیواناتی بدوی مانند پرندگان و پستانداران و دوزیستان که موفق به زنده ماندن از این فاجعه جهانی که منجر به انقراض دایناسور ها شد بدانند.
یلیام لوئیس، یک دانشمند آب شیرین در دانشگاه کلرادو گقت:موجودات باید بیشتر از موجودات دریایی سازگاری خود را با تغیرات فیزیکی و شیمیایی داشته باشند.بسیاری از موجودات آب شیرین بخاطر چرخه انجماد و ذوب سالیانه و دوره های مبود اکسیژه به دفن مخفی تخم های خود در گل و لای روی آوردند اما در برخی از محیط های زیست این پدیده غیر معمول است و نیازی به آن نیست.
آلیسون موری، یک دیرین شناس در دانشگاه آلبرتا در کانادا گفت:مردم بیشتر فکر می کنند انقراض دایناسور ها بخاطر از بین رفتن زنجیره های غذایی صورت گرفته باشد.
در این مقاله که توسط مجله تحقیقات ژئوفیزیک Biogeosciences بصورت آنلاین منتشر شده است در این مقاله به شیوه دقیق برسی شده است که انقراض بخاطر سقوط زنجیره های غذایی بوده است ولی گروهایی مختلفی نیز توانسته اند مدت های طولانی و بدون حضور نور زنده بمانند.
در ابتدای کار رابرتسون بقایایی از چند ساعت بعد از سقوط به زمین نشان داد که خیلی سریعتر از پخش حرارت آسمان به رنگ تیره می شود و شعله های آتش و آتش سوزی می توانست منجر به مرگ همه چیز جز موجوداتی که در اعماق دریاها یا زیر زمین هستند بشود رابرتسون گفت همه دایناسور ها ساعاتی بعد از تاثیر برخورد شهابسنگ از بین رفتند و گرد و غبار و خاکستر هوا باث شد که سیاره به یک زمستان فرو برود و همه جاندارانی که به نور وابسته بودند از جمله گیاهان از بین بروند.
بر طبق این نظریه اقیانوس ها تا حد زیادی از تاثیرات انفجار اولیه از آتش و گرما محفوظ بوده اند اما مدتی بعد از آن همه جانداران غول پیکر دریایی مثلا plesiosaurs بدلیل از بین رفتن زنجیره های غذایی از بین رفتند.
تا بیست سال قبل دانشندان معتقد بودند درجه انقراض موجودات دریایی آب شیرین بیشتر بود اما در حالی که محیط های آبی بیش از نیمی از گونه های خود را از دست داده بودند این مقدار در آب شیرین بیشتر بود زیرا موجودات آب شیرین بیشتر به تغذیه از دتریتوس ها و مواد آلی مرده داشته اند و در طول این مدت این محیط تا بطور داوم از این مواد آلی به وسیله رودها و روداته ها محلول شده بودند.و آبهای شیرین اکسیژن خود را نیز به خوبی حفظ کرده بودند و احتمال ورود به آبهای شیرین برای ادامه حیات بیشتر بود.
چالش جدید دیرینه شناسان پیدا کردن راهی برای اثبات فرضیه خود درباره این موضوع است.اعتقاد رابرتسون این است که انقراض در یک بازه زمانی مشابه در هر دو آب شیرین و شور رخ داده است اما دریاچه ها و رودخانه ها قدرت بیشتری برای بهبود خود داشته اند اما آزمایش این مدل آسان نخواهد بود زیرا شواهد برای بقای اکوسیستم های آب شیرین از فسیل های موجود در منطقه مونتانا جدا خواهد بود و دانشمندان باید در جاهای دیگر جهان به دنبال شواهد مشابه برای رسیدن به نتیجه باشند.
در شش مایلی سیارک Chicxulub در یوکاتان تصور می شود ضربه ی قابل توجهی با انرژی 100 میلیون مگاتن تی ان اتی باشد این مسله را نویسنده و پژوهشگر ارشد داگ رابرتسون از بخش علوم زمین موسسه پژوهش علوم محیط زیست گفت.
در سال 1990 این تئوری به مقدار قابل توجهی توسط شیمیدان کیهانی آلن هیلدبرند حمایت شد.
وی 122 مایل از ساختار های گسترده حلقه مانند که تعدادی آنها در تصویر قابل تشخیص است در 65 میلیون سال قبل مشخص کرد این لایه های رسوبی در منطقه یوکاتان مکزیک بنام دهانه Chicxulub قرار دارد.
مشاهدات ما یک میدان مغناطیسی فوق گرانشی در منطقه را نشان می دهد که علاوه بر داشتن سن مناسب با دهنه سازگار با یک سیارک 6 تا 12 مایلی که بطور گسترده در سطح جهانی تاثیر گزار بوده است قابل سازگار ات اعتقاد مبنی بر این است که این اتفاق هر صد میلیون سال یک بار اتفاق می افتد.
پالس حرارتی ناشی از وارد شدن یک ماده در سراسر جهان باعث اشتعالی شد که همه موجودات زنده که در لانه خود یا در آب پناه بدرده بودند از بین بروند.انرژی جنبش ماده خارج شده به صورت گرمایی در بالای اتمسفر باعث سرخ شدن آسمان آبی برای ساعت ها شد.
دانشمندان معتقد هستند که برای بیش از یک دهه تمام سطح زمین تبدیل به یک اجاق جهانی شده بود و تمام سنگ های کوچک ذوب شده و در سراسر دوره کرتاسه در تمام جهان گسترش یافت.
یک حوزه از خاک رس بروی توده سنگ های صخره ای که تبخیر شده اند همراه با ایریدیوم در سراسر جهان باقی مانده که سوابق طوفان خارق العاده جهانی و به دنبال آن تاثیراتش را به نمایش می دهد..حوزه پالس حرارت و دوده برای بعضی از زمان ها شناسایی شده است امام پیامد های آن بر روی موجودات زنده به خوبی شرح داده نشده است.بسیاری از دانشمندان کنجکاوند که در مورد حیواناتی بدوی مانند پرندگان و پستانداران و دوزیستان که موفق به زنده ماندن از این فاجعه جهانی که منجر به انقراض دایناسور ها شد بدانند.
یلیام لوئیس، یک دانشمند آب شیرین در دانشگاه کلرادو گقت:موجودات باید بیشتر از موجودات دریایی سازگاری خود را با تغیرات فیزیکی و شیمیایی داشته باشند.بسیاری از موجودات آب شیرین بخاطر چرخه انجماد و ذوب سالیانه و دوره های مبود اکسیژه به دفن مخفی تخم های خود در گل و لای روی آوردند اما در برخی از محیط های زیست این پدیده غیر معمول است و نیازی به آن نیست.
آلیسون موری، یک دیرین شناس در دانشگاه آلبرتا در کانادا گفت:مردم بیشتر فکر می کنند انقراض دایناسور ها بخاطر از بین رفتن زنجیره های غذایی صورت گرفته باشد.
در این مقاله که توسط مجله تحقیقات ژئوفیزیک Biogeosciences بصورت آنلاین منتشر شده است در این مقاله به شیوه دقیق برسی شده است که انقراض بخاطر سقوط زنجیره های غذایی بوده است ولی گروهایی مختلفی نیز توانسته اند مدت های طولانی و بدون حضور نور زنده بمانند.
در ابتدای کار رابرتسون بقایایی از چند ساعت بعد از سقوط به زمین نشان داد که خیلی سریعتر از پخش حرارت آسمان به رنگ تیره می شود و شعله های آتش و آتش سوزی می توانست منجر به مرگ همه چیز جز موجوداتی که در اعماق دریاها یا زیر زمین هستند بشود رابرتسون گفت همه دایناسور ها ساعاتی بعد از تاثیر برخورد شهابسنگ از بین رفتند و گرد و غبار و خاکستر هوا باث شد که سیاره به یک زمستان فرو برود و همه جاندارانی که به نور وابسته بودند از جمله گیاهان از بین بروند.
بر طبق این نظریه اقیانوس ها تا حد زیادی از تاثیرات انفجار اولیه از آتش و گرما محفوظ بوده اند اما مدتی بعد از آن همه جانداران غول پیکر دریایی مثلا plesiosaurs بدلیل از بین رفتن زنجیره های غذایی از بین رفتند.تا بیست سال قبل دانشندان معتقد بودند درجه انقراض موجودات دریایی آب شیرین بیشتر بود اما در حالی که محیط های آبی بیش از نیمی از گونه های خود را از دست داده بودند این مقدار در آب شیرین بیشتر بود زیرا موجودات آب شیرین بیشتر به تغذیه از دتریتوس ها و مواد آلی مرده داشته اند و در طول این مدت این محیط تا بطور داوم از این مواد آلی به وسیله رودها و روداته ها محلول شده بودند.و آبهای شیرین اکسیژن خود را نیز به خوبی حفظ کرده بودند و احتمال ورود به آبهای شیرین برای ادامه حیات بیشتر بود.
چالش جدید دیرینه شناسان پیدا کردن راهی برای اثبات فرضیه خود درباره این موضوع است.اعتقاد رابرتسون این است که انقراض در یک بازه زمانی مشابه در هر دو آب شیرین و شور رخ داده است اما دریاچه ها و رودخانه ها قدرت بیشتری برای بهبود خود داشته اند اما آزمایش این مدل آسان نخواهد بود زیرا شواهد برای بقای اکوسیستم های آب شیرین از فسیل های موجود در منطقه مونتانا جدا خواهد بود و دانشمندان باید در جاهای دیگر جهان به دنبال شواهد مشابه برای رسیدن به نتیجه باشند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر