تصویر زیبای ارائه شده از یک سحابی با 14000 ستاره

سحابی کشتی منطقه شکل گیری ستاره در بازوی قوس کشتی از کهکشان راه شیری است که 7500 سال نوری از زمین فاصله دارد.رصد خانه اشعه x چاندرا 14000 ستاره در این منطقه شناسایی کرده است.

سی دقیقه پایانی جهان چگونه خواهد گذشت؟

چگونگی پایان یافتن جهان همواره یکی از پرسش های دیرینه بشر بوده است، پرسشی که توان ذهنی بسیاری از فلاسفه، اندیشمندان و دانشمندان را در طول تاریخ به چالش کشیده است. امروزه نیز کیهان شناسان سعی دارند با استفاده از آخرین نظریات و پیشرفته ترین تلسکوپ ها و تجهیزات رصدی موجود پاسخی برای این پرسش کهن بیابند.

یکی از احتمالاتی که تاکنون از سوی کیهان شناسان برای ترسیم نحوه پایان جهان مطرح شده است مبتنی بر کشف مهمی است که حدود یک دهه قبل صورت گرفت و منجر به جایزه نوبل امسال (سال 2011) در رشته فیزیک شد. داستان از این قرار است که در سال 1998 دو گروه مستقل از اخترفیزیکدان ها که بر روی اَبَرنواخترهای کهکشان های دوردست مطالعه می کردند دریافتند که نرخ انبساط جهان برخلاف تصور قبلی نه تنها رو به کاهش نیست بلکه رو به افزایش است! به عبارتی انبساط جهان به واسطه نوعی انرژی ناپیدا، ناشناخته و اسرارآمیز کیهانی - موسوم به انرژی تاریک - در حال شتاب گرفتن است.

برخی کیهان شناسان معتقدند که بر مبنای این شتاب گرفتن روزافزون انبساط جهان می توان آینده و نحوه پایان جهان را پیش بینی کرد. می دانیم که نیروی گرانش در طول تاریخ جهان سبب شکل گرفتن تدریجی انواع ساختارهای نجومی – از کهکشان ها و خوشه های کهکشانی گرفته تا ستاره ها و سیارات – در پهنه کیهان شده است. اما با شدت گرفتن نرخ انبساط جهان نهایتاً سرعت دور شدن اجزاء ساختارهای کیهانی از همدیگر به حدی خواهد رسید که بر نیروی گرانش مابین آنها غلبه کرده و اجزاء این ساختارها را از همدیگر جدا و متلاشی خواهد کرد.

بر همین اساس بهرام مبشر، کیهان شناس ایرانی دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید (1) با توجه به میزان نرخ شدت گرفتن انبساط کنونی جهان - که بر اساس مشاهدات کیهان شناختی محاسبه شده است – پایان احتمالی جهان را اینگونه تشریح می کند:

" آینده و انتهای جهان به گونه‌ای است كه یك میلیارد سال قبل از انتهای جهان خوشه‌های كهكشانی از هم جدا می‌شوند، یعنی قدرت انرژی تاریك به حدی افزایش پیدا می‌كند كه می‌تواند آنها را از هم جدا كند، 60 میلیون سال قبل از انتهای جهان، كهكشان‌ راه شیری از هم می پاشد و ستاره ها از هم جدا می‌شوند،‌ سه ماه قبل از انتهای جهان منظومه شمسی از بین می رود، 30 دقیقه قبل از انتهای جهان نیروی انرژی تاریك به حدی افزایش پیدا می‌كند كه حتی می تواند روی سیاراتی به اندازه زمین هم تأثیر بگذارد و در این زمان است كه تمامی سیاره ها از درون پاشیده شده و منفجر می‌شوند. حدوداً 10 به توان منهای 19 ثانیه قبل از پایان جهان، تمامی اتم‌ها از بین رفته و نهایتاً می‌توان گفت 35 میلیارد سال پس از پیدایش جهان، کل جهان از بین رفته و به انرژی تبدیل می‌شود." (2)

و بدین ترتیب جهان مجدداً به همان انرژی ای که از آن پدید آمده بود باز خواهد گشت و اینگونه انتهای داستان شگفت انگیز آفرینش با ابتدای آن پیوند خواهد خورد.



پی نوشت:
1- University of California, Riverside
2- سخنرانی دکتر بهرام مبشر در نشست علمی ماهنامه نجوم در تاریخ 20 مرداد 89 با عنوان "و آن‌گاه نور: یك میلیارد سال نخست"

منبع:اسرار کوانتومی آفرینش